Month: May 2007

In navolging van een paar vrienden, ben ik ook maar eens op speurtocht gegaan naar wat muziekoordopjes. Dit keer niet waar muziek uit komt, maar juist wat muziek een beetje dempt. Want al die muziek in je oren, dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Nu vind ik het normaal gesproken wel prettig juist, beetje knalharde muziek, maar ach, laat ik eens kijken of het bij een toontje minder ook nog prettig is?

En dus heb ik samen met een collega een setje Alpine besteld. Dit merk kon ik al uit mijn motor-periode, maar die motordopjes waren echt te ranzig voor worden geworden. Dus die liggen nu te smeulen op de vuilverbranding. Maar wel prettig spul. Handig meeneem hoesje eromheen, en een plastic buisje om die dopjes goed je gehoorgang in de kunnen wurmen.

Ik hoop wel dat ze een beetje snel in m'n brievenbus vallen, want volgende week moet ik al naar Obsession. Dè ultieme test natuurlijk. 

Afgelopen weekend was het weekend van de puppies. Jolanda vierde haar verjaardag, dus kon ik eindelijk haar nieuwe huisje eens zien. Inmiddels krijgen steeds meer groep6-ers belachelijk mooie grote vrijstaande huizen. Het wordt tijd dat wij ook eens op koopjesjacht gaan.

Maar buiten een ubercoole woning, heeft Jolanda ook nog eens een ubercoole baan. Ze woont 10 meter van haar werk af, namelijk het dieren asiel! Dus toen wij aankwamen, liepen er twee schattige puppies rond, die de hele dag met elkaar spelen, en leuk doen. Je kent dat wel, bij puppies.

Hier ligt pup Lady lekker te slapen bij Mijke. Hoe schattig zijn ze beide? :-)

De volgende dag, na een wat stroeve ontwaking, mochten we het dierenasiel bekijken. Lijkt me toch best moeilijk om daar te werken. Want ze zijn allemaal best lief en leuk. En je zou ze allemaal wel willen houden. Niks voor mij dus!

Gelukkig worden een hoop dieren vrij snel weer geplaatst.

Wij kwamen even langs om wat honden mee uit te laten. Natuurlijk moesten wij de grootste hebben, Atlas, die eigenlijk ook nog pup is. Maar zelfs nu hij nog niet volgroeid is, ik heb nog nooit zo'n grote hond gezien! En sterk! We hadden voor de zekerheid maar 2 riemen mee, mocht hij erg enthousiast worden en achter eenden aan gaan rennen o.i.d. Zoek hem zelf maar eens op, voor een nog betere foto.

Niet normaal groot dit beest. Dus die moesten wij mee natuurlijk. We houden wel van een uitdaging.

Nog een ranzig detail … tijdens het uitlaten stapte Atlas meerdere malen op de kleine pups. De kleintjes vonden zo'n groot beest toch wel erg interessant, maar toch ook wel weer eng. Atlas zag ze soms niet eens, en ging dus per ongeluk op ze staan met z'n grote poten.

En juist toen Floortje achter Atlas liep, moesten wij er achterkomen dat Atlas aan de schijterij is. **Flatsss** was het, zo over Floortje heen. Het leek wel een Chappelin film! Ineens was Floortje niet zo populair meer, en werd ze zorgvuldig ontweken als ze blij op je af kwam huppelen.

Gelukkig waren er toch nog twee vrijwilligers in ons groepje die Floortje even in het meer wilden schoonmaken. Persoonlijk werd ik al misselijk bij de gedachte. Bovendien was ik bezig Atlas onder controle te houden.

Nou goed, tot zo ver dit nieuws dus met een hoog dierengehalte, ik weet het. Maar ik ben bang dat als Jolanda de pups houdt, en we vaker langs komen, wij ooit ook nog wel eens een huisdier zullen krijgen. So be prepared. 

U snapt: ik voel me vandaag een beetje grieperig.

Kon ik mezelf een paar weken terug nog hevig tegen de kop beuken wegens mijn capriolen als automobilist zijnde, inmiddels wordt dit leed wat verzacht met de wetenschap dat ik niet de enige meer ben die bijdraagt aan de destructie van onze auto. Want gisteren belde Mijke op, in een minder vrolijke bui.

De auto had bij vertrek een tikkend geluid gemaakt. Maar wegens stress stress stress, en ze *moest* op tijd op school zijn, toch maar door gereden. Doorrijden met tikkende auto's is nooit verstandig, probeerde ik subtiel over te brengen. Maar het tikken werd dus erger, en vlak voordat ze de parkeerplaats op reed, was er helemaal geen besturen meer aan.

Wat bleek? Lekke band.

Ah. Dat valt mee, dacht ik eerst nog. Maarja, we zijn niet lid van de ANWB (sorry Dude), ook niet van Route Mobiel, en beide zo ontechnisch als het maar kan als het op auto's aankomt. Ik deed mijn uiterste best om rustig over te komen, wat volgens mij redelijk lukte als je aan de andere kant van de lijn hing. Ondertussen schoot er vanalles door me heen. En toen had ik het! We hebben gewoon een reservewiel man! Potverdorie, is dat even handig? En er zit nog een krik bij ook!

In die oplossing zag Mijke in eerste instantie geen heil. Een band verwisselen? Nooit gedaan. Gaat niet lukken. Even hulp vragen dan? probeerde ik nog. Kan niet, alleen maar meiden in de klas, die weten dat vast niet. Maar op de hele school is toch wel een mannenpersoon te vinden? De conciërge misschien? probeerde ik zo vrolijk mogelijk voor te stellen.

Ze zou wel kijken, en vrij snel daarna was de verbinding verbroken. Nu snap ik dat best, want je voelt je diep ellendig, schuldig misschien zelfs, en je weet niet zo goed wat je met de situatie aanmoet.

Nou goed, uiteindelijk was het wiel dus verwisseld, en had de kwikfit een diagnose gesteld. De band was goed ziek. Hij had een dikke vette schroef in zich, en was daardoor verbrand. Niet meer te plakken, dus dat werden twee nieuwe banden. 130 eurie, getsjingg.

Even rustig laten bezinken, en even later kwam ik op het idee om gewoon 1 band te verwisselen. De reserve band was namelijk geen thuiskomer, maar een gewone band, en nog hagelnieuw. Dus even een grote wisseltruuc, en uiteindelijk hebben we maar 1 band nodig! Gna! Tel uit de winst!

Al met al valt het dus allemaal weer aardig mee. Maar in elk geval staat de pechstand nu op 1-1. Dat de bumper mijn eigen dikke vette domme schuld was, en je aan een schroef feitelijk helemaal niets kunt doen, vergeet ik maar even voor het gemak.

Ondertussen fantaseer ik al van mijn poker successen die ik ga behalen, en welke nieuwe auto is daarvan ga kopen. Toch wat kleiner misschien. Een nieuw model Suzuki Swift, of een Mini cooper ofzo.

Nog even doorkaarten dus (en een paar Royal Flushes zouden wel helpen).

Die motor hier bovenaan was ik wel een beetje beu. Mooi plaatje hoor, daar niet van, maar ik werd nu wel elke dag met het pijnlijke feit geconfronteerd dat ik eigenlijk helemaal geen motor meer heb. Bovendien staat het plaatje er al een jaartje of drie, denk ik.

Een restyle is dus wel op z'n plaats, dacht ik. Maarja, ik heb geen zak verstand van vormgeving, dus zomaar effe een andere layout, dat wordt lastig. Ander plaatje bovenin dan? Dat moet lukken, dacht ik.

Maargoed, wat moet je nu voor plaatje plaatsen? Iets wat bij mij past, maar ook aangenaam is om naar te kijken? Een stukje PHP code? Boring. Biertje dan? Boring. Vette lasershow van een dance feest? Combineert niet bij de rest van deze site.

Dan maar een knappe vrouw. Want -dat mag U best weten- ik kijk graag naar knappe vrouwen.

En zo kan ik er dan, met dit verse plaatje, wel weer een tijdje tegenaan dacht ik. Alleen kom ik waarschijnlijk nog veel meer vrouwen tegen waarvan ik denk: ZO HEY, die mag best bovenaan mijn site prijken! Dus, wellicht komt er hier zo'n random-header achtig dingetje, dat er steeds een nieuwe komt. Ofzoiets.

Gezellig toch? 

Een gevleugelde uitspraak van een collega. Meestal gebruikt als hij iets in de test omgeving heeft aangepast, en dit vervolgens in de productie omgeving aan het bekijken is. Dat je gewoon op de verkeerde plaats kijkt dus.

Zaterdagochtend. Het was nog vrij vroeg, en ik wilde een half uur eerder al vertrekken naar Arnhem, maar ik schoot niet erg op. Omdat ik nog een grote reis voor de boeg had, besloot ik om bij Gulf te tanken, en die paar euro te besparen. Gulf is bij ons een heel klein pompje, met volgens mij maar ruimte voor 4 auto's. Als je aankomt, staat er meteen iemand klaar om de benzineslang voor je in de tank te hangen. Dit wist ik wel, maar toch wist ik niet zo goed wat ìk nu precies moest gaan doen. Beetje kijken hoe iemand mijn tank volgooit? Vond ik ook zo denigrerend.

Dus pakte ik vast mijn geld. En toen ik mijn portomonaie in mijn hand had, bedacht ik me gelijk dat dit ook een beetje nutteloos was. Hoe lang duurt het nou om je geld te pakken? Beetje onzin om dat 'alvast' te gaan pakken. Zou ik cash betalen, of pinnen? Het bedrag was teveel om met cash te betalen, dus het werd toch wel binnen. Ik pakte mijn pinpas, stak die vast in mijn zak, en borg mijn portomonaie op. Zo. Had ik in elk geval mijn pinpas vast in de aanslag. Dit klusje duurde ongeveer 2 sec.

Ineens bedacht ik me dat ik mijn ruiten wel effe een snelle sopbeurt kon geven. Dat doe ik wel vaker bij het tank station. Effe gauw zo'n spons-aan-een-stokkie eroverheen. Niets zo fijn als schone ruiten, dat kijkt gewoon wat lekkerder. Hoe de rest van de auto eruit ziet zal me worst wezen, maar schone ruiten zijn toch wel fijn.

Ik keek in het rond, en zocht naar de emmer waar een stok uit stak, die bij de Esso en BP altijd op het plateau staan waar de tank ook staat. Hier dus niet. De tankende man zag me zoeken. Ik verklaarde mijn zoekende blik door hem uit te leggen dat ik mijn ruiten wel effe schoon kon maken. Binnen twee passen was de tank meneer bij de schoonmaak spullen, en begon hij met een soort glassex spuit mijn raam te bewerken. Ja hallo, dacht ik, en dan straks zeker een paar euro extra rekenen? Daar gaat m'n winst! Terwijl ik hier me een beetje loop te vervelen! Doe ik het liever gewoon zelf. Dus ijverig liep ik op de emmers met schoonmaakspullen af. Nee joh, jij hebt je goede pak aan! probeerde de man nog. Duh, dit waren m'n verfkleren hoor.

Nou goed, uiteindelijk deed hij m'n vooruit, ik mijn achterruit. De tankslang zei *klik* ten teken dat hij klaar was. En hoewel ik eerst dacht dat er speciaal iemand was voor het tanken, en iemand anders achter de kassa, liep de man met me mee naar binnen om af te rekenen. Hij runde de toko kennelijk alleen. Ik toverde mijn portomonaie tevoorschijn en wilde mijn pinpas pakken. De groene. Vaak verstopt achter de blauwe -gezamelijke- pas. Bovendien is er ook nog een pasjesvakje kapot, waardoor het pasje te diep in de portomonaie verdwijnt.

Daar zal hij dan wel zitten, dacht ik toen ik niet meteen de vertrouwde -nu nog- ABN AMRO kleuren zag. Hoe zal mijn Barclays pasje er straks uitzien? Ik keek achter het blauwe pasje, en zag de voerig van mijn knip. Vakje hoger dan maar? Kan bijna niet, daar stop ik mijn pinpas nooit! Ik zocht nog eens, en nog eens, en begon het ondertussen een beetje warm te krijgen. Nouja, dan zal hij wel in de zak van m'n jas zitten, dacht ik om mezelf gerust te stellen. Ik pinde met de blauwe pas en deed of er niets aan de hand was. Toch wel fijn dat dit af en toe je redding kan zijn. Kun je de blunder tenminste een beetje verbloemen.

Na betaling, zette ik de auto 2 meter verder neer, om andere mensen de ruimte te gunnen, en ik begon te zoeken. In mijn binnenzak van m'n jas. M'n buitenzakken. Alle ritsen gingen open. En toen ik alle zakken had gecontroleerd, en niks kon vinden, controleerde ik ze nog eens allemaal. En nog eens, vloekend nu. Nog effe snel tanken begon nu toch wel aardig lang te duren.

Ik klopte vluchtig op de zakken van mijn broek, maar voelde niets. Godverdegodver. Waar kon die pas nou zijn? In de lichte paniek die was uitgebroken kon ik het me ècht niet meer herrineren. Wel wist ik dat ik hem de dag ervoor, vrijdag, nog had, omdat ik er zekerteweten mee gepind had. Maar had ik de pas ook uit de automaat gehaald? Had ik niet het geld gepakt, en was ik zo weggelopen? En zo ja, wat gebeurt er dan eigenlijk? Volgens mij wordt de pas dan ingeslikt, en ben je hem kwijt. Dat zou mooi zijn. Wat nou als er na mij nog iemand kwam, die mijn pas nu zou hebben? Of dat groepje jongens dat vlakbij de automaat stond, hadden die soms een truucje uitgehaald? Was ik dan toch een keer slachtoffer geworden van pinautomaat fraude?

Wild reed ik naar huis. Verdomme, ik was al laat, ik wilde naar Arnhem! Thuis parkeerde ik slordig de auto, en stoof mijn auto uit, van plan naar binnen te gaan om daar het huis te doorzoeken. Maar in mijn hoofd was ik alle mogelijke plekken in huis al afgegaan, en ik wist bijna zeker dat hij daar niet kon liggen. Maarja, waar dan? Waar kon ik hem verloren zijn in 1 avond tijd?

Ik stapte uit de auto, mijn telefoon in de hand om ABN Amro te bellen en mijn kaart te laten blokkeren. Nog 1 laatste keer ging ik mijn broekzakken na. In mijn linkerbroekzak voelde ik iets zitten. Verbaasd haalde ik mijn bankpas naar boven. Ik viel zowat om van verbazing. Hoe kwam die DAAR nou?! Dit was immers mijn klusbroek, die ik gisteren helemaal niet aanhad gehad! Was Hans Klok soms langs geweest? Even zocht ik naar Ralph Imbar, toen langzaam maar zeker tot me doordrong wat er gebeurt was. Toen begon ik te schelden om mezelf. Domme, domme, domme, ongelovelijk domme lul. ONGELOVELIJK! Hoe STOM kun je zijn?!

En hoewel ik inmiddels aardig wat truucjes heb geleerd om mijn vergeetachtigheid te beheersen, vroeg ik mij af of dit soms de gevolgen waren van teveel feesten, in combinatie met teveel drank. Of misschien zou ik bevattelijk zijn voor dementie? Alzheimer? Korsokov? Een zeldzame neurologische ziekte die langzaam mijn hersencellen verpulvert?

Totdat ik me bedacht dat ik vroeger al 10 schoolbekers had, alle 10 op school en geen enkele thuis. Er hingen op school zoveel plastic tassen met gymspullen van mij aan de kapstok dat ik niet eens meer wist dat ze van mij waren. Aan de eind van de dag vergat ik ze mee terug te nemen, en een dag later waren ze totaal uit mijn geheugen verdwenen. Weken later kwam ik mijn eigen kleren weer tegen, omdat ik het zo vreemd vond dat week in, week uit, dezelfde tas daar maar bleef hangen.

Ik herrinerde mij het verhaal dat elke verjaardag werd verteld over hoe ik Sita, de hond van mijn oma, uitliet. Gekleed in een trui, jas, schoenen en onderbroek deed ik mateloos enthousiast mijn ronde, gek als ik was op honden. Eenmaal thuis aangekomen vroeg m'n moeder waarom ik geen broek aan had. Toen langzaam tot me doordrong dat ik half naakt over straat had gelopen, vertelde ik huilend en diep ongelukkig van schaamte dat ik het blijkbaar gewoon vergeten was.

Deze keer vond ik het verhaal voor het eerst geruststellend, in plaats van gênant.

Met een flauwe glimlach vervolgde ik fluitend mijn weg naar Arnhem.

Dit weekend was ik naar Arnhem. Om te klussen bij Anne en Sas, want groep6-ers houden nogal van verhuizen kennelijk. Schieuwnierig naar het huis kwam ik afgelopen weekend dus langs ter ondersteuning van het sloopteam en verfteam. Had toch niets beters te doen nu Mijke in Spanje zit (eenzaam!).

Staan ze dan hoor, de Bob de Bouwers. Of liever gezegd: slopers. Want waar wij hier naar zitten te kijken -om onze strategie verder uit te werken- is het restant van een afdakje aan de achterkant van het huis. Alles moest weg, alles mocht stuk, en dat is voor ons slopers natuurlijk dè ideale manier van werken. Als een dolle wat planken en balken los schroeven, om uiteindelijk gewoon de moker te pakken en er als een holbewoner op los te slaan. Heerlijk.

Verder nog aardig wat steenstrips verwijderd in de woonkamer, wat je na verloop van tijd wel gaat voelen in de biceps (zeg maar de popeye spieren). Ik heb mijn gemiste sportschool excersities ruimschoots ingehaald dit weekend.

De vorige eigenaar van het huis is een vreselijke kluskoning geweest, althans, zo moet hij zich gevoeld hebben. Van alles had hij in elkaar getimmerd en geschroefd. Die overkapping dus, hondenkannels, en kennelijk ook zelf de verlichting en bedrading van het geheel. En dat doe je natuurlijk met zoveel mogelijk omwegen en leidingen.

Zo dus ongeveer. Een gemiddelde fabriekshal kijkt hier nog tegen op, maar bij Anne en Sas hangt dit gewoon in een schuurtje van 3 bij 3 meter.

Maar als het huis eenmaal klaar is, omgetoverd is tot een moden paleisje, dan zijn de meeste van dit soort fratsen wel verdwenen denk ik.

Kijk, en dát scheelt. Geen fratsen.

Tijdens het eten met koninginnedag heb ik kennelijk een eetfoutje begaan. Op mijn wang gebeten. Of mijn tandvlees, achterin. Ik weet het niet precies meer, maar de volgende dag deed het wel zeer.

We schrijven nu 4 dagen verder, en eigenlijk doet het nog steeds zeer. Wat resulteert in heel voorzichtig kauwen, en vooral de kaken niet al te snel strak op elkaar zetten. Maar wat er nou aan de hand is?

Het is in elk geval erg irritant. En tandartsen, daar heb ik iets mee. Namelijk dat ik er liever niet kom. Nu moest ik toch al voor een controle, maar eigenlijk heb ik liever dat het hele zooitje alweer genezen is, voordat ik er kom. Straks pakt hij er gelijk een grote drilboor bij. Zo meneertje, dat ziet er niet zo best uit, maar maakt U zich geen zorgen, wij repareren het wel effe!

Dat ze dan mooi even een paar uurtjes de tandheelkunde aan het verrijken zijn (want ik zit bij de Acta, hoe erger je gebit er aan toe is, hoe mooier ze het vinden). En aan het eind van het verhaal kan ik geen boe of ba meer zeggen. Ik zie het al helemaal gebeuren. De eerste prototypen kaakvervangens komen in mijn mond terrecht. En zoals alle eerste keren, gaat dat natuurlijk nooit goed.

Nee, ik heb liever dat ze zo min mogelijk werk hebben. Een lange tijd wegblijven helpt daar niet erg bij, maar okay, op dit moment durf ik dus al helemáál niet.

Toch vraag ik me stiekem steeds vaker af wanneer het nou eindelijk eens geneest, en of het wel geneest, van zichzelf. De diagnose die ik zelf heb gesteld, is dat mijn kiezen achterin te weinig ruimte hebben (is die verstandskies nou wel of niet getrokken?), en ik dus op het achterste stuk vlees van m'n kaak zit te kauwen de hele tijd.

Maarja, een mens moet toch eten, nietwaar? Maar zo lang ik blijf kauwen, gaat het wondje niet dicht natuurlijk, en blijf ik het stuk kauwen. Padstelling dus. Ik ben bang dat hier hulp aan te pas moet komen.

Gelukkig zijn ze in het weekend gesloten. Heb ik nog mooi een paar dagen om te kijken of het minder wordt. 

Nou, die staat morgen met z'n waffel op internet hoor.

Inderaad.