Fop jezelf

Een gevleugelde uitspraak van een collega. Meestal gebruikt als hij iets in de test omgeving heeft aangepast, en dit vervolgens in de productie omgeving aan het bekijken is. Dat je gewoon op de verkeerde plaats kijkt dus.

Zaterdagochtend. Het was nog vrij vroeg, en ik wilde een half uur eerder al vertrekken naar Arnhem, maar ik schoot niet erg op. Omdat ik nog een grote reis voor de boeg had, besloot ik om bij Gulf te tanken, en die paar euro te besparen. Gulf is bij ons een heel klein pompje, met volgens mij maar ruimte voor 4 auto's. Als je aankomt, staat er meteen iemand klaar om de benzineslang voor je in de tank te hangen. Dit wist ik wel, maar toch wist ik niet zo goed wat ìk nu precies moest gaan doen. Beetje kijken hoe iemand mijn tank volgooit? Vond ik ook zo denigrerend.

Dus pakte ik vast mijn geld. En toen ik mijn portomonaie in mijn hand had, bedacht ik me gelijk dat dit ook een beetje nutteloos was. Hoe lang duurt het nou om je geld te pakken? Beetje onzin om dat 'alvast' te gaan pakken. Zou ik cash betalen, of pinnen? Het bedrag was teveel om met cash te betalen, dus het werd toch wel binnen. Ik pakte mijn pinpas, stak die vast in mijn zak, en borg mijn portomonaie op. Zo. Had ik in elk geval mijn pinpas vast in de aanslag. Dit klusje duurde ongeveer 2 sec.

Ineens bedacht ik me dat ik mijn ruiten wel effe een snelle sopbeurt kon geven. Dat doe ik wel vaker bij het tank station. Effe gauw zo'n spons-aan-een-stokkie eroverheen. Niets zo fijn als schone ruiten, dat kijkt gewoon wat lekkerder. Hoe de rest van de auto eruit ziet zal me worst wezen, maar schone ruiten zijn toch wel fijn.

Ik keek in het rond, en zocht naar de emmer waar een stok uit stak, die bij de Esso en BP altijd op het plateau staan waar de tank ook staat. Hier dus niet. De tankende man zag me zoeken. Ik verklaarde mijn zoekende blik door hem uit te leggen dat ik mijn ruiten wel effe schoon kon maken. Binnen twee passen was de tank meneer bij de schoonmaak spullen, en begon hij met een soort glassex spuit mijn raam te bewerken. Ja hallo, dacht ik, en dan straks zeker een paar euro extra rekenen? Daar gaat m'n winst! Terwijl ik hier me een beetje loop te vervelen! Doe ik het liever gewoon zelf. Dus ijverig liep ik op de emmers met schoonmaakspullen af. Nee joh, jij hebt je goede pak aan! probeerde de man nog. Duh, dit waren m'n verfkleren hoor.

Nou goed, uiteindelijk deed hij m'n vooruit, ik mijn achterruit. De tankslang zei *klik* ten teken dat hij klaar was. En hoewel ik eerst dacht dat er speciaal iemand was voor het tanken, en iemand anders achter de kassa, liep de man met me mee naar binnen om af te rekenen. Hij runde de toko kennelijk alleen. Ik toverde mijn portomonaie tevoorschijn en wilde mijn pinpas pakken. De groene. Vaak verstopt achter de blauwe -gezamelijke- pas. Bovendien is er ook nog een pasjesvakje kapot, waardoor het pasje te diep in de portomonaie verdwijnt.

Daar zal hij dan wel zitten, dacht ik toen ik niet meteen de vertrouwde -nu nog- ABN AMRO kleuren zag. Hoe zal mijn Barclays pasje er straks uitzien? Ik keek achter het blauwe pasje, en zag de voerig van mijn knip. Vakje hoger dan maar? Kan bijna niet, daar stop ik mijn pinpas nooit! Ik zocht nog eens, en nog eens, en begon het ondertussen een beetje warm te krijgen. Nouja, dan zal hij wel in de zak van m'n jas zitten, dacht ik om mezelf gerust te stellen. Ik pinde met de blauwe pas en deed of er niets aan de hand was. Toch wel fijn dat dit af en toe je redding kan zijn. Kun je de blunder tenminste een beetje verbloemen.

Na betaling, zette ik de auto 2 meter verder neer, om andere mensen de ruimte te gunnen, en ik begon te zoeken. In mijn binnenzak van m'n jas. M'n buitenzakken. Alle ritsen gingen open. En toen ik alle zakken had gecontroleerd, en niks kon vinden, controleerde ik ze nog eens allemaal. En nog eens, vloekend nu. Nog effe snel tanken begon nu toch wel aardig lang te duren.

Ik klopte vluchtig op de zakken van mijn broek, maar voelde niets. Godverdegodver. Waar kon die pas nou zijn? In de lichte paniek die was uitgebroken kon ik het me ècht niet meer herrineren. Wel wist ik dat ik hem de dag ervoor, vrijdag, nog had, omdat ik er zekerteweten mee gepind had. Maar had ik de pas ook uit de automaat gehaald? Had ik niet het geld gepakt, en was ik zo weggelopen? En zo ja, wat gebeurt er dan eigenlijk? Volgens mij wordt de pas dan ingeslikt, en ben je hem kwijt. Dat zou mooi zijn. Wat nou als er na mij nog iemand kwam, die mijn pas nu zou hebben? Of dat groepje jongens dat vlakbij de automaat stond, hadden die soms een truucje uitgehaald? Was ik dan toch een keer slachtoffer geworden van pinautomaat fraude?

Wild reed ik naar huis. Verdomme, ik was al laat, ik wilde naar Arnhem! Thuis parkeerde ik slordig de auto, en stoof mijn auto uit, van plan naar binnen te gaan om daar het huis te doorzoeken. Maar in mijn hoofd was ik alle mogelijke plekken in huis al afgegaan, en ik wist bijna zeker dat hij daar niet kon liggen. Maarja, waar dan? Waar kon ik hem verloren zijn in 1 avond tijd?

Ik stapte uit de auto, mijn telefoon in de hand om ABN Amro te bellen en mijn kaart te laten blokkeren. Nog 1 laatste keer ging ik mijn broekzakken na. In mijn linkerbroekzak voelde ik iets zitten. Verbaasd haalde ik mijn bankpas naar boven. Ik viel zowat om van verbazing. Hoe kwam die DAAR nou?! Dit was immers mijn klusbroek, die ik gisteren helemaal niet aanhad gehad! Was Hans Klok soms langs geweest? Even zocht ik naar Ralph Imbar, toen langzaam maar zeker tot me doordrong wat er gebeurt was. Toen begon ik te schelden om mezelf. Domme, domme, domme, ongelovelijk domme lul. ONGELOVELIJK! Hoe STOM kun je zijn?!

En hoewel ik inmiddels aardig wat truucjes heb geleerd om mijn vergeetachtigheid te beheersen, vroeg ik mij af of dit soms de gevolgen waren van teveel feesten, in combinatie met teveel drank. Of misschien zou ik bevattelijk zijn voor dementie? Alzheimer? Korsokov? Een zeldzame neurologische ziekte die langzaam mijn hersencellen verpulvert?

Totdat ik me bedacht dat ik vroeger al 10 schoolbekers had, alle 10 op school en geen enkele thuis. Er hingen op school zoveel plastic tassen met gymspullen van mij aan de kapstok dat ik niet eens meer wist dat ze van mij waren. Aan de eind van de dag vergat ik ze mee terug te nemen, en een dag later waren ze totaal uit mijn geheugen verdwenen. Weken later kwam ik mijn eigen kleren weer tegen, omdat ik het zo vreemd vond dat week in, week uit, dezelfde tas daar maar bleef hangen.

Ik herrinerde mij het verhaal dat elke verjaardag werd verteld over hoe ik Sita, de hond van mijn oma, uitliet. Gekleed in een trui, jas, schoenen en onderbroek deed ik mateloos enthousiast mijn ronde, gek als ik was op honden. Eenmaal thuis aangekomen vroeg m'n moeder waarom ik geen broek aan had. Toen langzaam tot me doordrong dat ik half naakt over straat had gelopen, vertelde ik huilend en diep ongelukkig van schaamte dat ik het blijkbaar gewoon vergeten was.

Deze keer vond ik het verhaal voor het eerst geruststellend, in plaats van gênant.

Met een flauwe glimlach vervolgde ik fluitend mijn weg naar Arnhem.