Alweer?

Ja, alweer. Mijn broertje had namelijk een leuk ideetje, zo zei hij een tijdje terug. En dat idee was dat we met z’n drie-en even de woonkamer zouden gaan schilderen.

Nu is dat dus niet mijn grootste hobby, maar okay, het moest een keer gebeuren en als wij dan een datum hadden geprikt, dan moest de rest wel mee. Zoiets.

Dus ik heb afgelopen weekend geschilderd en geschilderd, tot ik er bij neerviel. Nu was dat nog niet eens het ergste, maar die verrekte kroeg onder mij, en dat verdomde feestje op zaterdagavond. Dat komt het slaapsaldo niet ten goede, zeg maar.

Dan kan het vandaag wel maandag zijn, maar deze maandag is wel even zwaarder dan andere maandagen. Wat heeft de maan er mee te maken, eigenlijk?

Gelukkig is hij bijna om. En gelukkig hebben we nu t.v. op de slaapkamer.

Drie dagen geleden heb ik al met een waterpas, waar ook een lineaal opzit overigens, stipjes gezet. Bij die stipjes moest ik boren. En daar zou dan de televisiesteun komen te hangen.

Dat stipjes zetten ging prima. Dat boren minder. Bij het eerste gat kwam er eerst een hoop pleisterwerk af, voordat zich een gaatje begon te vormen. Daaromheen werd er allemaal gips weggeslagen door de boor, terwijl die boor toch helemaal niet zo hard ging.

Nou goed, vrolijk doorboren, plug erin en klaar. Nu had ik nog maar 2 grote schroeven, dus dacht ik 2 grote gaten te maken voor grote pluggen, en 2 kleinere. En dat dan kruislings. Leek mij het stevigst.

Dom natuurlijk, je kunt beter de bovenste het grootst maken. Maar door mijn geniale klustechniek was ik ook genoodzaakt het bovenste gat ook wat groter te maken, en daar dus de grote schroef te gebruiken.

Nouja. Boring verhaal merk ik al. Uiteindelijk hing de steun, en nog best stevig ook. Stevig genoeg voor dat lullige tvtje dat erop moet.

Toen de kabel nog even doortrekken. Beetje door 2 muren en 1 kast heen moeten boren, maar hij ligt er hoor. Stekkertjes eraan monteren, en daar ben ik ook zo onwijs handig in, en gaan.

Nu lag de kabel nogal dwars door de gang heen. Langs het kleine kamertje, en langs de keukeningang. Ik voorzag al problemen. Dat je om 3:30 nog even naar de w.c. moet, en je dan met je voortanden op de toiletbril hangt. Ohja, dat kabeltje.

Gelukkig wist ik Mijke ervan te overuigen dat we dit direct maar even vast moesten timmeren. Ook al was het inmiddels 22 uur ‘s avonds en vonden de buren dit waarschijnlijk niet zo prettig. Maar sirene’s om 3:30 ‘s nachts lijkt me ook geen optie, het is een kwestie van kiezen tussen twee kwaden.

Tot mijn verbazing was het wel in 1 keer goed: we kregen signaal. En helder ook!

Dus sinds gisteren zijn we 7 gaten en een slaapkamertv rijker.

Ah, kijk! Dat had ik nou ook.

Mensen die gingen zeuren waar hun cdtje nou bleef. De druk, dat ik binnen een week die copy moest draaien. En dan die paar rotcenten die je er aan over hield. En ondertussen maakte ik me druk om het verhaal van de verkoper dat een brander maar een beperkt aantal branduren heeft.

Volgens mij werkt mijn eerste brander nog steeds, dus wat dat betreft had ik me misschien niet zo druk hoeven maken, en had ik een nieuwe brander wel kunnen betalen van de winst.

Hoe dan ook, ik ben er keihard mee gestopt. En soms stuit je dan op wat onbegrip. Van mijn lief bijvoorbeeld. Die heeft waarschijnlijk (nog steeds) het idee: waarom doe je moeilijk? Maak gewoon even een copytje voor die collega of die vriendin van me.

Ja, en dan de dochter van de collega. En dan de nieuwe verkering van die vriendin. En omdat de moeder jarig is van de collega, die ook even tussendoor. En als ik alle gevallen los bekijk, maak ik voor hen allemaal met liefde een cd voor ze. Geen enkel probleem. Maar alles bij elkaar verander je al gauw in een fabriek waar produktie gedraaid moet worden.

En daar ben ik dus zo’n drie jaar geleden mee gestopt. Af en toe wil ik best een copytje maken, maar dan zorg je zelf maar voor de lege cd. Dat was nog het meeste werk: elke keer naar de winkel om die lege cd’s te halen.

Op deze manier verdiende ik er niks aan, en voelde ik me ook niet verplicht om er een mooi bijpassend hoesje bij te fabrieken, waar ik toch ook wel weer een half uur per cd zoek mee was.

Dus ik hou het liever bij sporadische operatie’s. Als mensen echt iets nodig hebben. Mijn moeder die muziek nodig heeft voor een gymles, of een vriend die bepaalde software nodig heeft. Daar wil ik graag copy’s voor maken, geen enkel probleem.

Verder is deze fabriek gesloten.

Vorige week, op mijn weg naar huis, kwam ik langs de boekenwinkel. Eentje die bekend staat, omdat hij altijd wel een boek heeft over het onderwerp waar je naar vraagt. Het mannetje van de boekwinkel is een echte liefhebber, en helpt zijn klanten dan ook graag.

Het boek van Walter schoot door mijn hoofd. Zou ik het doen? Mijn stappen veranderden van koers, en voor ik het wist liep ik recht op de toonbank af, naar de verkoper. Het boek zelf zoeken zou me immers uren kosten (waar te beginnen?), en dat zou ik na tien minuten al genant vinden.

“Ik zoek de Hondenkoning, van Walter van den Berg”. De man keek me aan of ik recht in z’n bek stond te pissen. Nouja, zo keek hij eigenlijk niet, maar ik vind het gewoon leuk deze zin van Thomas te gebruiken. De verkoper keek gewoon verbaasd.

Hij reageerde in elk geval op een manier die om herhaling vroeg. Door mijn plotselinge beslissing had ik misschien ook wat snel gemompeld, en was het niet helemaal duidelijk. “De Hondenkoning, van Walter van de Berg” probeerde ik nu rustig en duidelijk articulerend te zeggen.

Nogmaals keek hij verbaasd, en liep naar zijn computer, die op het hoekje van de toonbank stond. Ik liep, aan de andere kant van de toonbank, met hem mee.

De hondenkoning had hij alsnog niet verstaan. Ik begon te twijfelen aan mijn geheugen, wat opzich niet gek is zullen de mensen die mij goed kennen beamen. Mijn geheugen is nu eenmaal niet altijd even betrouwbaar. Ik had verwacht dat iemand die zich dagelijks met boeken bezig houdt wel op de hoogte was van pas uitgebrachte boeken.

De man begon allerlei zoek opdrachten met zijn computer te doen, maar kon niets vinden. Het is nèt uit, probeerde ik nog bij wijze van hulp. Maar nee, hij kon me niet verder helpen.

Dan houdt het op, zei ik, en beende de winkel net zo snel uit als ik naar binnen kwam.

Ik bestel wel een keer online.

Volgens mij heb ik een nieuwe trend ontdekt. En dan wel in de wereld van de Bedrijven. Een gebrek aan communicatie.

Stel, je gaat solliciteren, en aan het eind van het gesprek zeggen ze tegen je “voor woensdag bellen we je”. Dan zit je maandag en dinsdag dus behoorlijk in spanning.

Dinsdagmiddag om vier uur stuur je maar eens een mailtje. De dag is bijna om, dus de kans dat je nog gebeld wordt is minimaal. Maar toch wil je weten of je nu voor een tweede gesprek mag komen of niet.

Je stuurt dus een mailtje om voorzichtig te vragen naar de uitslag.

De volgende dag krijg je antwoord op dat mailtje. In plaats van te bellen, geven ze per e-mail reactie dat je niet doorgaat naar de volgende ronde. Lekker makkelijk. Ik praat ook liever tegen een voicemail, stuur een sms of e-mail, als ik een vervelende mededeling heb.

Dat is nu al de zoveelste keer dat ik het als het ware uit het bedrijf moet treken. Je moet zeuren en leuren om een antwoord te krijgen. Is dat de communicatie tegenwoordig?

Op het moment dat je uitgenodigd wordt en het gesprek voert, doen ze zich voor als leuk en gezellig bedrijf. Maar als ze hebben besloten dat je er niet komt te werken kun je doodvallen. Gewoon geen aandacht meer schenken aan die irritante sollicitanten, je hebt ze immers toch niet meer nodig. Houden ze vanzelf op met je lastig te vallen.

Zo ging het, tot twee maal toe, bij Araneum, en zo ging het dus ook bij ITNova.

Ik vind het geen stijl. Wees dan in ieder geval een vent, en bel je sollicitant op zoals je beloofd had. Dat je afvalt, oké, maar is het nou zoveel moeite dit op een nette manier te brengen, zoals beloofd was?

Wat een slappe hap zeg.

Ter gelegenheid van een nieuwe baan in Kerkrade, zijn twee van onze vrienden die kant op verhuisd. Ze hebben net de sleutels gekregen van de nieuwe flat, en dus moest er geschilderd, gepoetst en verhuisd worden. Dus het klusteam werd ingeschakeld.

In dat klusteam zaten Mijke en ik dus ook. Kerkrade is ver, erg ver, vooral met de trein. Maargoed, je hebt wat over voor je vrienden, dus vol goede moed gingen we op weg! Continue reading

Het is vroeg. En wij gaan weer even drie uur in de trein zitten. Het lijkt onze hobby wel! Even klussen en schilderen in kerkrade.