Klussen in Kerkrade

Ter gelegenheid van een nieuwe baan in Kerkrade, zijn twee van onze vrienden die kant op verhuisd. Ze hebben net de sleutels gekregen van de nieuwe flat, en dus moest er geschilderd, gepoetst en verhuisd worden. Dus het klusteam werd ingeschakeld.

In dat klusteam zaten Mijke en ik dus ook. Kerkrade is ver, erg ver, vooral met de trein. Maargoed, je hebt wat over voor je vrienden, dus vol goede moed gingen we op weg!De trein reed natuurlijk niet zoals het moest, waardoor we een klein beetje vertraging opliepen. Genoeg vertraging om onze aansluiting in Heerlen te missen, dachten we. Echter, die trein had ook vertraging, dus hij stond er nog. Echter, Bas was al onderweg om ons op te halen.

Na wat heen en weer bellen kwamen we erachter dat hij aan de andere kant was dan wij. Prima, lopen we even terug. Maar wel even een kopje koffie voor we verder gaan!

Bas bracht ons veilig in Kerkrade. Waarop Mijke zei “Jullie wonen toch niet in die afschuwlijk witte flat hè?“. Jawel, daar wonen we dus wel, antwoordde Bas.

Er werd geschilderd en geschilderd, en voor we het wisten zat al het schilderwerk er al op eigenlijk.

Mijke en ik zijn nog even boodschappen wezen doen met de Apenheulbus. Trots als een aap reden we rond in Kerkrade. Kijk ons, wij hebben vrienden in jullie aankomende nieuwe dierentuin werken! Een beetje meer respect graag! Niemand hoorden onze gedachten natuurlijk.

Die avond ben ik met Bas nog naar Tilburg gereden. Er moesten daar dingen worden opgehaald, dingen weggegooid, en de bus van Burgers Zoo Beekse Bergen moest worden omgeruild met Bas zijn eigen auto. Ook namen we nog even een terrarium mee, die overigens best zwaar was.

Nog maar eens drie uur reizen erbij die dag, maar ach, je komt er tenslotte om nuttig te zijn! Eenmaal terug in Kerkrade was er bier, en werd er Chinees voedsel gehaald. Heerlijk gegeten, en gezellig zitten drinken, tot het een uur of twee was. Wouter had gezegd dat we om 2 uur naar bed moesten, dus dat deden we dan ook maar. De drank was op ook, trouwens.

De volgende dag de boel voor een tweede maal schilderen. Ook dit ging weer sneller dan verwacht. Bas en Tjerk, de nieuwe bewoners van het huis dus, besloten dat ze wel even tapijt konden kopen in Maastricht.

Wij maakten van hun afwezigheid handig gebruik en voorzagen de buitenmuur van onze handafdrukken en namen. Dat het wel even duidelijk is wie er meegewerkt hebben aan de tot stand koming van deze gezellige, kleurige flat!

In de gang stond nog een aquarium met een doek erover. Bleek dat het ook een terrarium was, met een slang erin. Ik heb ongeveer 25 foto’s van die slang gemaakt, waarvan sommige met de tong uit z’n bek. Dat was ook de bedoeling, maar helaas waren die wat onscherp.

Maar hij keek me wel leuk aan. We hadden duidelijk oogcontact.

Toen Bas en Tjerk thuis waren gekomen, en over de schrik van de handschildering heen waren, werden de plannen om even te gaan kijken in de ‘dierentuin in wording’ omgezet in daden. We kregen een exclusieve rondleiding in de dierentuin die volgend jaar pas geopend wordt.

U begrijpt, ik kan hier geen uitgebreide fotoreportage van neerzetten natuurlijk. Maar een tipje van de sluier oplichten mag vast wel. Wist U bijvoorbeeld hoe de rotsen gemaakt worden?

Heel makkelijk, men neme een boel zakken (gratis) puin. Gewoon afval. Daar doet men wat gaas omheen, en dan wat beton eroverheen spuiten. Et voila, U heeft een prachtige rotsachtige omgeving.

Geniaal, niet?

Mijke en Wouter moesten nog even laten zien hoe sterk ze wel niet waren. *Gaap*.

Komt ie een beetje overtuigend over? Wel toch! Niemand die ziet dat het piepschuim is toch?

Na nog wat doormodderen kwamen we bij het verblijf van de gorilla’s aan, Tjerk z’n stekje. Maar dit blijft nog even een verrassing voor U. Kom zelf maar kijken in het dierenpark, als het eenmaal open is! Wat ik wel grappig vond, waren de indrukwekkende machine’s waar kennelijk mee gewerkt wordt.

Wie liepen verder en kwamen op een brug uit. Om de een of andere reden moest ik denken aan de film Speed, bij het zien van dit stuk brug.

Verder deed Wouter vandaag de hele dag al een beetje zweeverig. Haha. Dat ziet U hier wel ..

Aan het eind van de middag hebben we de NS nog even blij gemaakt, door met onze modderpoten de trein in te stappen. Ach. Moet kunnen toch. We betalen ervoor!

Met deze survival ervaring kunnen we zo meedoen aan Expeditie Robinson, vind ik!

In de trein werd het langzaam donker, wat Wouter even mooi vast heeft gelegd op de gevoelige plaat.

Moe maar voldaan hebben we thuis een douche genomen, en daarna direct door naar bed. En het lijkt alsof de vermoeidheid nog niet helemaal weg is, maar we zijn wel lekker opgeschoten dacht ik zo! En het was natuurlijk gezellig om een hoop mensen weer te zien en spreken, en een kijkje te nemen in het dierenpark.

Zal mij benieuwen hoe het eruit ziet als het af is.

Update: Stom, ik vergeet gewoon het filmpje neer te zetten. Anne die zijn hand ook op de muur plaatst. Let op, wel zo’n 18 mb groot.

Update: Okay, okay, alle foto’s van het verfen vindt U hierrr.