Onder het mom van: je moet alles een keer gedaan hebben in je leven, ben ik dit jaar gestrikt om een week samen met Leintje en Gerry de keuken een week te runnen. Op de kindervakantiespelen dus, bedoel ik. En dat betekent dus voor een man of 50 koken, elke dag.

Programma is dan ongeveer: ontbijt klaar zetten, koffie & thee zetten, wasje doen? Ontbijtafwas begeleiden (en die moet snel-snel-snel). Boodschappen halen (dat is wel hilarisch, even de Lidl leegkopen). Staflunch maken, koffie & thee zetten, wasje doen? Avond eten voorbereiden (hak en snijwerk), koffie & thee zetten. En dan beginnen te koken. Oh, en als er voldoende afwas staat: nog even een afwasje er doorheen jagen tussen de bedrijven door.

Na het eten wordt de afwas gelukkig door de leiding gedaan, en daar hebben we dit jaar als het goed is onze afwascoï weer voor. Zijn wij ontzettend blij mee, want dan hebben we eventjes rust, want onze afwascoï zorgt ervoor dat alles op de juiste plek komt te staan, en dat al het afwaswerk goed gedaan wordt. Daarna gaat de leiding programmeren (dat betekent: bedenken/plannen wat ze de volgende dag gaan doen met de kids), en gaan wij de avondhap voorbereiden.

Als de avondhap is uitgeserveerd, om een uur of elf/twaalf, dan zit onze taak er zo'n beetje op. Voor die dag.

Gekkenwerk dus, maar goed, je moet alles een keer geprobeerd hebben in je leven.

Afgelopen weekend hadden we introduktie weekend. Voor de nieuwe keukie's, en nieuwe leiding. Om meteen maar even een goede vuurdoop te krijgen, moesten we nu voor 80 man koken. Maar dan gelukkig wel met z'n vijven, twee meer dan in de week.

Ook heb ik gelijk geleerd dat in sommige delen van ons land er een heel aparte delicatesse bestaat: gefrituurde aardappelschillen. De geschilde aardappel is dan meer een afvalproduct.

Nou vind ik dat je alles een keer geprobeerd moet hebben in je leven, maar áárdappelschillen? Kom op zeg!

Foto's van het weekendje staan hierrrrrr.

Veel mensen vragen altijd na zo'n festival als Rockwerchter, wat je dan allemaal gezien hebt voor grote namen. Het antwoord moet ik ze meestal schuldig blijven. Je ziet namelijk zo ontzettend veel.

Vooraf denk je: oh, da's gaaf! Die ga ik zien! Maar achteraf kan ik me vaak niet eens herinneren wat ze precies gespeeld hebben, of sla je het toch over. Aan de hand van het programma zal ik proberen te achterhalen wat ik gezien heb, voor de nieuwsgierigen. Hoewel zelfs dat een hele opgave blijkt voor dag 1, maar dat kan er ook mee te maken hebben gehad dat we meteen een biertje gingen drinken toen we aankwamen (om 10:00).

Op dag 1: Rufus Wainwright, stukje Bjork, Muse. Gek trouwens, want ik háát Bjork.

Dag 2: Vanaf de camping hoorden we Kaiser Chiefs, en volgens mij kwamen we aan tijdens Bloc Party. Daarna Queens of the Stone Age gezien en Artic Monkeys. Kennelijk hebben we de hele avond bij het hoofdpodium gestaan, want daarna kwam Pearl Jam. Daar vond ik geen zak aan, dus ik ben voor het einde naar huis gegaan. 

Dag 3: Amy Winehouse, tegen alle verwachting in. Het nieuws was tot ons gekomen dat ze zich de dag ervoor had gesneden op tv. Zag je niks van, ze zag er best goed uit eigenlijk. En ze zong ook nog eens goed.

Daarna Snow Patrol. Rust momentje. Beetje zitten en biertjes drinken. Op het andere podium, in de tent, kwam toen Goose. Dat kende ik (d.w.z: cd twee keer gehoord), en wilde ik gráág gezien. Ontzettend goede keuze, want na een kwartier hadden ze de zaal al plat en aan het springen. Dit was dan ook het moment waarvan ik dacht: hier doen we het nou voor.

Daarna zijn we terug gegaan naar Keane (sorry), en sloten we af met The Chemical Brothers. Maar daar staat me weinig meer van bij trouwens. Zal wel gewoon een mooi dansfeestje geworden zijn.

Dag 4: Ik denk dat we begonnen bij Interpol of Incubus. Tegen de tijd dat Metallica zou komen zijn we verhuisd naar The Australian Pink Floyd Show. Dat was opzich wel goed, maar ik vind het een beetje gek om een hele band op te richten om alleen maar dingen na te doen. Metallica hebben we laten schieten, want toch al een paar keer gezien.

Daarna kwam Tori Amos, en daar was ik blij door verrast. Het was veel meer rock dan ik verwacht had. Goed.

Als afsluiter maar weer eens Faithless, zoals U gezien heeft. Maar dat blijft toch altijd wel goed.

We come ONE! 

Even kijken of mijn moblog het nou nog doet. Leuk voor op werchter.

Mijn lief gaat in Augustus naar Africa, met haar moeder. Dat hadden ze allang afgesproken, voordat ik uberhaupt wist wie mijn lief was, of waar ze woonde, of hoe ze heette. Maar wegens dingen is de reis een paar keer uitgesteld. Tot nu.

Dat is natuurlijk verschrikkelijk, want dat betekent dat ik mij een paar weken alleen moet zien te redden. Magnetronproducten genoeg in de supermarkt tegenwoordigheid, maar de eenzaamheid. Man, hoe ga ik me dáár doorheen slaan?

Nu valt dát opzich nog wel te handlen, als ik heel hard mijn best doe, maar jezelf vertellen hoe leuk en gezellig het wel niet is, terwijl je weet dat je lief een beetje loslopende olifanten aan het bekijken is, dat is hetzelfde als volhouden dat je Suzuki Alto ook best mooi is, als je hem naast drie Porches parkeert.

Toch zit er ook een klein voordeel aan deze misère. Want al maanden loop ik te zeuren over een digitale spiegelreflex camera. Mijke is het daar opzich wel mee eens, want we gaan (als het goed is) in januari 2009 zelf ook naar Africa (met mij dus, als reisgenoot), en dan wil je dus wel een beetje knappe plaatjes kunnen schieten. Echter, kwam Africa nu wel ineens erg dichtbij.

Dus toen ik thuis kwam en een financieringsplan wilde voorstellen, opende ik subtiel met … Zeg lief, ik heb nog eens nagedacht over die spiegelreflex, als we nou eens…

Ja, daar wilde ik het nog met je over hebben! onderbrak ze. En dat klonk gelijk al alsof we volledig op één lijn lagen: die camera moest er komen, en wel nu.

Dus, aangezien het vakantiegeld al bijna een maand onaangetast op een aparte rekening staat ze staan, wordt het hoog tijd die rekening te plunderen. Straks bederft het nog, moet je weer naar de ING om je geld te laten wassen. De bestelling is dus gedaan. Waarom die? Nou, omdat we al twee objectieven hebben van de analoge Minolta camera, die hier ook op passen.

Helaas is het geheugenkaartje dat ik erbij heb gesteld (4 GB, w00t) niet op voorraad, dus dat wordt ietsjes langer wachten. Beetje jammer, want dit komt mijn nachtrust natuurlijk niet ten goede. Moet ik weer nachtenlang gaan piekeren waar ik mijn eerste foto's ga maken, en beredeneren of die objectieven nog wel goed zijn, of dat we beter nieuwe kunnen kopen.

Maargoed, als hij binnen is dan zult U wat beleven hier! Of niet natuurlijk, omdat ik helemaal geen tijd meer heb, en mijn baan heb opgezegd om een carrieremove te maken als professioneel fotograaf. Met deze apparatuur wil de Playboy me vast wel hebben!

Nog even een bedankje aan Roos die alle tijd en moeite nam om haar vers vergaarde kennis aan mij over te dragen. Toch gek hoe makkelijk je met een volstrekt vreemde hele e-mails vol kunt krabbelen. Dank daarvoor. Nog nooit leerde ik zoveel in zo'n korte tijd.

Al weken zit ik te dubben of ik niet eens een nieuwe fiets moet kopen. Want hoewel ik maar een klein stukje hoef te fietsen naar mijn werk, is het toch wel prettig als je dat afstandje in luxe kunt afleggen. Bovendien, als ik een goede fiets zou hebben, zou ik misschien ook wel vaker gaan fietsen, want opzich is het best leuk.

Maarja, de prijs van een nieuwe fiets valt me vies tegen. Heel vies tegen. Want je begint gewoon bij 250 eurie, voor een redelijke degelijke fiets met een paar versnellingen.

Mijn eigen fiets was inmiddels een beetje achteruit gegaan. Het voorspatbord was gesneuveld. En rammelde wat, er tikte was, er was wat doorgeroest. Geen probleem! riep mijn broertje, want die is fietsenmaker geworden, om wat bij te verdienen. Altijd handig, van die praktische klussers in de famillie.

Dus broerlief had een voorspatbord geregeld, en vervolgens lag die een week of 8 in de schuur. Dat is dan weer typisch Rolandow, dingen blijven uitstellen zonder goede reden. Gisteren was het dan eingelijk zo ver: Pimp my Bike kon beginnen. Jammer alleen dat Jorinde geen tijd had om te komen filmen, want het beloofde sensationeel te worden!

We deden van schoeverdeschroef (jawel, ik heb zelf ook wat gemonteerd hoor!), en we reden even naar de fietsenstalling om verse onderdelen te halen. Nog meer schroeverdeschroef en nog even een gaatje dat te klein was uitboren, en een paar uur later was de pimp compleet. Moet je effe kijken wat we allemaal gedaan hebben zeg!

Zo zien wij daar dus als eerste het voorspatbord, waar het allemaal mee begonnen was. Ziet er nog best kek uit, dat zwarte kleurtje.

Mijn achterspatbord was inmiddels behoorlijk verroest, waardoor de achterophanging stuk was. Dus klapperde het ding op mijn band. Gelukkig wist mijn broertje een huub-huub-huub-barbatruuc: gewoon even een grote ring tussen het boutje, en hops, de boel zat weer vast. Goed gereedschap is het halve werkt, dat blijkt maar weer. Aan de achterkant was ook alles doorgeroest, maar daar hadden we een nieuwe ijzertje voor gevonden (dat ziet U zo op de achterkantfoto).

Nu we toch bezig waren, vond ik het ook tijd om mijn klapperende standaard te vervangen. Die klapte namelijk niet goed meer in, waardoor hij steeds tegen je trappers tikt. Irritant man! Daar word je echt getikt van!

En dat zadel, daar zat dus een gat in, van één of andere leukert die z'n peuk moest uitdrukken in mijn zadel. Man, de vandalisme in deze stad rijst werkelijk de pan uit! Met als gevolg dat als het geregend had, en je op je zadel ging zitten, de spons als het ware werd uitgeknepen. Natte broek tot gevolg. Bah! Irritant man!

Dus hops, nieuw zadel erop.. En tot slot had broer nog een houdertje over voor mijn meeneemlichtjes. Jaja, oog voor detail!

En hier, dat grijs/zilver achtige stangetje dus, waarmee je achterspatbord vastgehouden wordt. Dat zat allemaal los, en dan rammelderammelt het dus heen en weer. Kleine operatie, hoop voordeel ende plezier! Voor dit onderdeel moest ik dus nog even creabea de gaten lopen uitboren, want mijn achteras is een maatje 15, en de vorige fiets waar dit ijzertje op zat had blijkbaar een kindermaatje.

Al met al was ik volgens mij twee tientjes kwijt, maar is de waarde aan mijn fietst behoorlijk verhoogd. Om nog maar te zwijgen over de vernieuwde fiets sensatie! Kreeg voorheen iedereen op mijn ochtendpad een norse blik toegeworpen, deze ochtend floot ik vrolijk met de vogeltjes mee.

Ik heb met ze afgesproken dat ze vanmiddag een stukje achterop mogen, als ze dan maar wel hun snavel houden als het 's ochtends weer eens een keertje regent. Want mooie fiets of niet: mijn humeur valt dan toch ècht volledig in het water.

Het is weer tijd voor de waaier, want de luxe van een airco is ons helaas nog niet gegund. En dan wordt het dus weer oppassen geblazen. Dat je geen koffiecreamer in je koffie probeert te mikken als de waaier jouw kant opstaat (zoals op deze foto).

Gelukkig word je daar vanzelf subtiel aan herrinerd als je de koffiecreamer uit je ogen aan het wrijven bent.

Ok jongens, zeg het maar. Wie heeft de belastingdienst nu weer gebeld met een bommelding?

Of gaan ze soms op schoolreisje?