Category: Weblog (Page 60 of 290)

Mijn lief gaat in Augustus naar Africa, met haar moeder. Dat hadden ze allang afgesproken, voordat ik uberhaupt wist wie mijn lief was, of waar ze woonde, of hoe ze heette. Maar wegens dingen is de reis een paar keer uitgesteld. Tot nu.

Dat is natuurlijk verschrikkelijk, want dat betekent dat ik mij een paar weken alleen moet zien te redden. Magnetronproducten genoeg in de supermarkt tegenwoordigheid, maar de eenzaamheid. Man, hoe ga ik me dáár doorheen slaan?

Nu valt dát opzich nog wel te handlen, als ik heel hard mijn best doe, maar jezelf vertellen hoe leuk en gezellig het wel niet is, terwijl je weet dat je lief een beetje loslopende olifanten aan het bekijken is, dat is hetzelfde als volhouden dat je Suzuki Alto ook best mooi is, als je hem naast drie Porches parkeert.

Toch zit er ook een klein voordeel aan deze misère. Want al maanden loop ik te zeuren over een digitale spiegelreflex camera. Mijke is het daar opzich wel mee eens, want we gaan (als het goed is) in januari 2009 zelf ook naar Africa (met mij dus, als reisgenoot), en dan wil je dus wel een beetje knappe plaatjes kunnen schieten. Echter, kwam Africa nu wel ineens erg dichtbij.

Dus toen ik thuis kwam en een financieringsplan wilde voorstellen, opende ik subtiel met … Zeg lief, ik heb nog eens nagedacht over die spiegelreflex, als we nou eens…

Ja, daar wilde ik het nog met je over hebben! onderbrak ze. En dat klonk gelijk al alsof we volledig op één lijn lagen: die camera moest er komen, en wel nu.

Dus, aangezien het vakantiegeld al bijna een maand onaangetast op een aparte rekening staat ze staan, wordt het hoog tijd die rekening te plunderen. Straks bederft het nog, moet je weer naar de ING om je geld te laten wassen. De bestelling is dus gedaan. Waarom die? Nou, omdat we al twee objectieven hebben van de analoge Minolta camera, die hier ook op passen.

Helaas is het geheugenkaartje dat ik erbij heb gesteld (4 GB, w00t) niet op voorraad, dus dat wordt ietsjes langer wachten. Beetje jammer, want dit komt mijn nachtrust natuurlijk niet ten goede. Moet ik weer nachtenlang gaan piekeren waar ik mijn eerste foto's ga maken, en beredeneren of die objectieven nog wel goed zijn, of dat we beter nieuwe kunnen kopen.

Maargoed, als hij binnen is dan zult U wat beleven hier! Of niet natuurlijk, omdat ik helemaal geen tijd meer heb, en mijn baan heb opgezegd om een carrieremove te maken als professioneel fotograaf. Met deze apparatuur wil de Playboy me vast wel hebben!

Nog even een bedankje aan Roos die alle tijd en moeite nam om haar vers vergaarde kennis aan mij over te dragen. Toch gek hoe makkelijk je met een volstrekt vreemde hele e-mails vol kunt krabbelen. Dank daarvoor. Nog nooit leerde ik zoveel in zo'n korte tijd.

Al weken zit ik te dubben of ik niet eens een nieuwe fiets moet kopen. Want hoewel ik maar een klein stukje hoef te fietsen naar mijn werk, is het toch wel prettig als je dat afstandje in luxe kunt afleggen. Bovendien, als ik een goede fiets zou hebben, zou ik misschien ook wel vaker gaan fietsen, want opzich is het best leuk.

Maarja, de prijs van een nieuwe fiets valt me vies tegen. Heel vies tegen. Want je begint gewoon bij 250 eurie, voor een redelijke degelijke fiets met een paar versnellingen.

Mijn eigen fiets was inmiddels een beetje achteruit gegaan. Het voorspatbord was gesneuveld. En rammelde wat, er tikte was, er was wat doorgeroest. Geen probleem! riep mijn broertje, want die is fietsenmaker geworden, om wat bij te verdienen. Altijd handig, van die praktische klussers in de famillie.

Dus broerlief had een voorspatbord geregeld, en vervolgens lag die een week of 8 in de schuur. Dat is dan weer typisch Rolandow, dingen blijven uitstellen zonder goede reden. Gisteren was het dan eingelijk zo ver: Pimp my Bike kon beginnen. Jammer alleen dat Jorinde geen tijd had om te komen filmen, want het beloofde sensationeel te worden!

We deden van schoeverdeschroef (jawel, ik heb zelf ook wat gemonteerd hoor!), en we reden even naar de fietsenstalling om verse onderdelen te halen. Nog meer schroeverdeschroef en nog even een gaatje dat te klein was uitboren, en een paar uur later was de pimp compleet. Moet je effe kijken wat we allemaal gedaan hebben zeg!

Zo zien wij daar dus als eerste het voorspatbord, waar het allemaal mee begonnen was. Ziet er nog best kek uit, dat zwarte kleurtje.

Mijn achterspatbord was inmiddels behoorlijk verroest, waardoor de achterophanging stuk was. Dus klapperde het ding op mijn band. Gelukkig wist mijn broertje een huub-huub-huub-barbatruuc: gewoon even een grote ring tussen het boutje, en hops, de boel zat weer vast. Goed gereedschap is het halve werkt, dat blijkt maar weer. Aan de achterkant was ook alles doorgeroest, maar daar hadden we een nieuwe ijzertje voor gevonden (dat ziet U zo op de achterkantfoto).

Nu we toch bezig waren, vond ik het ook tijd om mijn klapperende standaard te vervangen. Die klapte namelijk niet goed meer in, waardoor hij steeds tegen je trappers tikt. Irritant man! Daar word je echt getikt van!

En dat zadel, daar zat dus een gat in, van één of andere leukert die z'n peuk moest uitdrukken in mijn zadel. Man, de vandalisme in deze stad rijst werkelijk de pan uit! Met als gevolg dat als het geregend had, en je op je zadel ging zitten, de spons als het ware werd uitgeknepen. Natte broek tot gevolg. Bah! Irritant man!

Dus hops, nieuw zadel erop.. En tot slot had broer nog een houdertje over voor mijn meeneemlichtjes. Jaja, oog voor detail!

En hier, dat grijs/zilver achtige stangetje dus, waarmee je achterspatbord vastgehouden wordt. Dat zat allemaal los, en dan rammelderammelt het dus heen en weer. Kleine operatie, hoop voordeel ende plezier! Voor dit onderdeel moest ik dus nog even creabea de gaten lopen uitboren, want mijn achteras is een maatje 15, en de vorige fiets waar dit ijzertje op zat had blijkbaar een kindermaatje.

Al met al was ik volgens mij twee tientjes kwijt, maar is de waarde aan mijn fietst behoorlijk verhoogd. Om nog maar te zwijgen over de vernieuwde fiets sensatie! Kreeg voorheen iedereen op mijn ochtendpad een norse blik toegeworpen, deze ochtend floot ik vrolijk met de vogeltjes mee.

Ik heb met ze afgesproken dat ze vanmiddag een stukje achterop mogen, als ze dan maar wel hun snavel houden als het 's ochtends weer eens een keertje regent. Want mooie fiets of niet: mijn humeur valt dan toch ècht volledig in het water.

Het is weer tijd voor de waaier, want de luxe van een airco is ons helaas nog niet gegund. En dan wordt het dus weer oppassen geblazen. Dat je geen koffiecreamer in je koffie probeert te mikken als de waaier jouw kant opstaat (zoals op deze foto).

Gelukkig word je daar vanzelf subtiel aan herrinerd als je de koffiecreamer uit je ogen aan het wrijven bent.

Ok jongens, zeg het maar. Wie heeft de belastingdienst nu weer gebeld met een bommelding?

Of gaan ze soms op schoolreisje? 

Ben je uiterst geconcentreerd bezig om een broodje kroket weg te werken, nemen er ineens twee dames voor je plaats op het tafelblad in plaats van de lager gelegen banken. Was iets smakelijker dan het broodje kroket.

Maarja, je moet toch eten.

In navolging van een paar vrienden, ben ik ook maar eens op speurtocht gegaan naar wat muziekoordopjes. Dit keer niet waar muziek uit komt, maar juist wat muziek een beetje dempt. Want al die muziek in je oren, dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Nu vind ik het normaal gesproken wel prettig juist, beetje knalharde muziek, maar ach, laat ik eens kijken of het bij een toontje minder ook nog prettig is?

En dus heb ik samen met een collega een setje Alpine besteld. Dit merk kon ik al uit mijn motor-periode, maar die motordopjes waren echt te ranzig voor worden geworden. Dus die liggen nu te smeulen op de vuilverbranding. Maar wel prettig spul. Handig meeneem hoesje eromheen, en een plastic buisje om die dopjes goed je gehoorgang in de kunnen wurmen.

Ik hoop wel dat ze een beetje snel in m'n brievenbus vallen, want volgende week moet ik al naar Obsession. Dè ultieme test natuurlijk. 

Afgelopen weekend was het weekend van de puppies. Jolanda vierde haar verjaardag, dus kon ik eindelijk haar nieuwe huisje eens zien. Inmiddels krijgen steeds meer groep6-ers belachelijk mooie grote vrijstaande huizen. Het wordt tijd dat wij ook eens op koopjesjacht gaan.

Maar buiten een ubercoole woning, heeft Jolanda ook nog eens een ubercoole baan. Ze woont 10 meter van haar werk af, namelijk het dieren asiel! Dus toen wij aankwamen, liepen er twee schattige puppies rond, die de hele dag met elkaar spelen, en leuk doen. Je kent dat wel, bij puppies.

Hier ligt pup Lady lekker te slapen bij Mijke. Hoe schattig zijn ze beide? :-)

De volgende dag, na een wat stroeve ontwaking, mochten we het dierenasiel bekijken. Lijkt me toch best moeilijk om daar te werken. Want ze zijn allemaal best lief en leuk. En je zou ze allemaal wel willen houden. Niks voor mij dus!

Gelukkig worden een hoop dieren vrij snel weer geplaatst.

Wij kwamen even langs om wat honden mee uit te laten. Natuurlijk moesten wij de grootste hebben, Atlas, die eigenlijk ook nog pup is. Maar zelfs nu hij nog niet volgroeid is, ik heb nog nooit zo'n grote hond gezien! En sterk! We hadden voor de zekerheid maar 2 riemen mee, mocht hij erg enthousiast worden en achter eenden aan gaan rennen o.i.d. Zoek hem zelf maar eens op, voor een nog betere foto.

Niet normaal groot dit beest. Dus die moesten wij mee natuurlijk. We houden wel van een uitdaging.

Nog een ranzig detail … tijdens het uitlaten stapte Atlas meerdere malen op de kleine pups. De kleintjes vonden zo'n groot beest toch wel erg interessant, maar toch ook wel weer eng. Atlas zag ze soms niet eens, en ging dus per ongeluk op ze staan met z'n grote poten.

En juist toen Floortje achter Atlas liep, moesten wij er achterkomen dat Atlas aan de schijterij is. **Flatsss** was het, zo over Floortje heen. Het leek wel een Chappelin film! Ineens was Floortje niet zo populair meer, en werd ze zorgvuldig ontweken als ze blij op je af kwam huppelen.

Gelukkig waren er toch nog twee vrijwilligers in ons groepje die Floortje even in het meer wilden schoonmaken. Persoonlijk werd ik al misselijk bij de gedachte. Bovendien was ik bezig Atlas onder controle te houden.

Nou goed, tot zo ver dit nieuws dus met een hoog dierengehalte, ik weet het. Maar ik ben bang dat als Jolanda de pups houdt, en we vaker langs komen, wij ooit ook nog wel eens een huisdier zullen krijgen. So be prepared. 

U snapt: ik voel me vandaag een beetje grieperig.

Kon ik mezelf een paar weken terug nog hevig tegen de kop beuken wegens mijn capriolen als automobilist zijnde, inmiddels wordt dit leed wat verzacht met de wetenschap dat ik niet de enige meer ben die bijdraagt aan de destructie van onze auto. Want gisteren belde Mijke op, in een minder vrolijke bui.

De auto had bij vertrek een tikkend geluid gemaakt. Maar wegens stress stress stress, en ze *moest* op tijd op school zijn, toch maar door gereden. Doorrijden met tikkende auto's is nooit verstandig, probeerde ik subtiel over te brengen. Maar het tikken werd dus erger, en vlak voordat ze de parkeerplaats op reed, was er helemaal geen besturen meer aan.

Wat bleek? Lekke band.

Ah. Dat valt mee, dacht ik eerst nog. Maarja, we zijn niet lid van de ANWB (sorry Dude), ook niet van Route Mobiel, en beide zo ontechnisch als het maar kan als het op auto's aankomt. Ik deed mijn uiterste best om rustig over te komen, wat volgens mij redelijk lukte als je aan de andere kant van de lijn hing. Ondertussen schoot er vanalles door me heen. En toen had ik het! We hebben gewoon een reservewiel man! Potverdorie, is dat even handig? En er zit nog een krik bij ook!

In die oplossing zag Mijke in eerste instantie geen heil. Een band verwisselen? Nooit gedaan. Gaat niet lukken. Even hulp vragen dan? probeerde ik nog. Kan niet, alleen maar meiden in de klas, die weten dat vast niet. Maar op de hele school is toch wel een mannenpersoon te vinden? De conciërge misschien? probeerde ik zo vrolijk mogelijk voor te stellen.

Ze zou wel kijken, en vrij snel daarna was de verbinding verbroken. Nu snap ik dat best, want je voelt je diep ellendig, schuldig misschien zelfs, en je weet niet zo goed wat je met de situatie aanmoet.

Nou goed, uiteindelijk was het wiel dus verwisseld, en had de kwikfit een diagnose gesteld. De band was goed ziek. Hij had een dikke vette schroef in zich, en was daardoor verbrand. Niet meer te plakken, dus dat werden twee nieuwe banden. 130 eurie, getsjingg.

Even rustig laten bezinken, en even later kwam ik op het idee om gewoon 1 band te verwisselen. De reserve band was namelijk geen thuiskomer, maar een gewone band, en nog hagelnieuw. Dus even een grote wisseltruuc, en uiteindelijk hebben we maar 1 band nodig! Gna! Tel uit de winst!

Al met al valt het dus allemaal weer aardig mee. Maar in elk geval staat de pechstand nu op 1-1. Dat de bumper mijn eigen dikke vette domme schuld was, en je aan een schroef feitelijk helemaal niets kunt doen, vergeet ik maar even voor het gemak.

Ondertussen fantaseer ik al van mijn poker successen die ik ga behalen, en welke nieuwe auto is daarvan ga kopen. Toch wat kleiner misschien. Een nieuw model Suzuki Swift, of een Mini cooper ofzo.

Nog even doorkaarten dus (en een paar Royal Flushes zouden wel helpen).