Koffie met thee is minder lekker

Author: Rolandow (Page 4 of 301)

Test topic

Voorbereiding voor Pinkpop… Hoe plaats ik hier iets via email? En gaat dat naar facebook? En als ik er een foto bij doe?

Dus maar weer eens een test.

Tent in de ochtend

Toen ik nog een beginnend festivalganger was, ik begon met Werchter, vond ik die Quechua tentjes altijd al enorm geestig. Dat leek me nou zo handig: een tent die je in twee seconden op zet! Dus nu onze iglo tent begint te verslijten, en ik tegenwoordig doorgaans alléén vertoef op festivals, vond ik het wel eens tijd voor zo’n pop-up tent. Alleen .. die dingen zijn best klein! Waar laat je je tas? Er is immers geen ruimte meer aan de voorkant.

Na wat googly-googly kwam ik uit bij de enige pop-up tent die breder is dan de gebruikelijke 140 a 150 cm. De High Peak Vision 3. Maar helaas, tegen de tijd dat ik hem wilde bestellen was hij uitverkocht, althans, voor de keurige prijs van 45 euro waarvoor ik hem had gezien.

Jammer de bammer. Maar inmiddels heb ik het idee van makkelijk tent opzetten en afbreken (na oefening althans, heb ik begrepen) in mijn hoofd, en ik WIL het. Lidl to the rescue, want kijk eens aan wat er vandaag in de schappen ligt. Een pop-up tent! Iets breder dan zijn concurrenten, en verder volgens mij ongeveer gelijk qua specificaties. Dus waarom zou ik dat niet proberen, eigenlijk?

Hoewel ik enorme twijfels heb over de waterdichtheid van deze tent, spurt ik zo dus even naar de Lidl om te kijken of ik er 1 kan bemachtigen. Luchtbedje van de Action erbij, en hoppa! Toch zeker 40% kans dat ik comfortabel de nacht door kom.

Pinkpop, here we come!

Trax je kind

Het is me dus één keer gebeurd. We waren in Sprookjeswonderland, in de speeltuin. Tom ging al zo’n 20 keer achter elkaar van het glijbaantje dat uit een paddenstoel kwam. Hij kon zelf het trapje op klimmen, riep dan wat uit het raampje bovenin de paddenstoel, en gleed dan via het glijbaantje naar beneden. Heerlijk, als ze een beetje zelfstandig worden.

Maar zoals dat meestal gaat bij mijn spontane ideeën om ergens heen te gaan: ik had weer eens niets mee. Geen eten, geen drinken. No problem, er stond een patat kraampje precies náást het paddenstoeltje waar Tom aan het spelen was. Ik vertelde hem, drie keer, dat papa een patatje ging halen, kijk maar, hier naast. Daar sta ik dan. Zie je het? Yep, hij zag het. Jahaa, hij zou hier blijven.

Ik bestelde mijn bestelling, en terwijl ik stond te wachten keek ik als een havik naar het paddenstoeltje. Geen Tom. Ach, die zal wel bovenin uit het raampje aan het roepen zijn, die komt zo vast wel naar beneden. Dit duurde echter steeds langer, waardoor de monsterbestelling van twee patat me even gestolen kon worden. Toch maar eens kijken. Geen Tom.

Niet in paniek raken hoorde ik mezelf denken. Hij zal wel hier in de buurt zijn. Maar waar ik ook keek, geen Tom. Twee minuten later was ik wèl in paniek. Ik liep richting uitgang van de speeltuin en vroeg me af wanneer het tijd is om naar de uitgang van het park te gaan, om er melding van te maken. Wat zouden ze dan eigenlijk doen? vroeg ik me af. Hoe vind je een kind in zo’n groot park? Hoe kon ik toch zo stom zijn. Had ik zelf niet altijd gezegd dat je een kind nooit, nooit, nooit alleen moet laten? Omdat een kind na 10 sec. zonder papa of mama al denkt: wat duurt dat lang! Komen ze nog wel? En weer 10 sec. later gaan ze lopen om papa of mama te zoeken.

Zo heeft Tom ook al eens gezegd dat hij liever in de auto bleef wachten. Zeker weten? Zeker weten. Ok, is mama zo terug. Vijf minuten later was Mijke terug in de auto met een hysterisch kind op de achterbank. Voordeel is dan dat hij vast zit, maar wat moeten de mensen wel niet denken? Doen we dus ook niet meer. Liever een krijsend kind in de supermarkt, dan een hysterisch kind op de achterbank dat op latere leeftijd trauma’s, verlatingsangst, en weet ik wat niet meer heeft.

Zelf was ik ook eens kwijt geraakt in Hoorn, toen ik een jaar of zes was denk ik? Ik was met mijn moeder en oma in de stad, en ineens zag ik ze niet meer. Alleen maar vreemde mensen. Op de 1 of andere manier kwam ik op het politie bureau terecht, dat toen nog in de Nieuwsteeg zat. Het volgende dat ik weet is dat ik ineens weer thuis was, waar mijn vader was, die er wel om kon lachen. Natuurlijk zou er niks gebeuren. Je komt vanzelf wel weer thuis! Begreep ik niks van, hoewel hij wel gelijk had, ik was immers weer thuis. Als ik maar mijn naam zou vertellen aan de agenten, dan kwam het allemaal vanzelf wel weer goed.

Nou goed, ik stond als verstijfd aan de grond in de speeltuin in Enkhuizen. Ik bedacht me dat als ik zelf een kind zou willen pikken, deze plek uiterst geschikt zou zijn. Helemaal van onoplettende ouders, die eigenlijk niet beter verdienen. Moeten ze maar opletten. Al die afleveringen Criminal Minds die ik heb gezien helpen dan ook niet erg mee. Net toen ik me afvroeg of het ongepast zou zijn om keihard te gaan janken, kwam Tom naar me toe rennen. Een vrouw had hem gevonden. Hij was al helemaal bij de ABN Amro bank, inmiddels ook redelijk in paniek. Sja, daar had ik niet gekeken inderdaad. Waarschijnlijk liep hij achter me langs toen ik eten aan het bestellen was.

Ik probeerde zo normaal mogelijk te reageren, bedankte de vrouw en nam Tom in ontvangst. Even bijkomen, onze koude patat eten, en mijn zegeningen tellen. Wat een mazzel had ik. En ik wist: dit gebeurt me nooit meer. Nog voor de patat op was, leek Tom het voorval alweer te zijn vergeten, maar ik voelde me de rest van de dag oliedom.

Nu alles achter de rug is denk ik: gebeurt iedereen dit niet een keer? Misschien in mindere mate, maar iedereen verliest toch wel eens zijn kind, heel even maar, uit het oog? En ze zijn ineens watervlug geworden, terwijl ze een jaar terug nog niet eens knap konden lopen.

Van de week zei ik tegen Mijke dat ik, als het goed is, volgend jaar ook vrij ben op 5 mei. Dat ik ook wel eens, zoals een aantal vrienden van ons, een bevrijdingspop mee zou willen pikken. Wat we met de kinderen doen? Die kunnen toch gewoon mee! Dan zou ik hem wel zo’n doggy tag om doen met onze telefoonnummer erop. En toen dacht ik: wat dacht je van een GPS tracker?

Dus zo kwam ik vandaag ineens uit bij Trax, die er gewoon het meest sexy uit ziet. Beter dan deze, bijvoorbeeld, maar Trax is ook een stuk duurder. Alleen: is dat wel pedagogisch verantwoord? Moet je een kind opvoeden met ‘big papa is watching you’? In eerste instantie zou ik hem alleen bij hem op doen als we naar grote dingen gaan, zoals Sprookjeswonderland, bevrijdingspop, dat soort dingen. Maar eigenlijk zou ik het ook wel fijn vinden als hij een tracker mee heeft als hij straks zelf naar school gaat fietsen. Niet zo zeer om hem te controleren, maar meer als better safe than sorry. Drama’s als bij Ruben en Julian zouden dan eenvoudig voorkomen kunnen worden. Is dat niet priceless? Bovendien: big brother is watching you zal, als hij later groot is, sowieso gebeuren.

Lang verhaal kort: je kind 24/7 (kunnen) volgen met een tracker, wat vinden jullie: yay or nay?

Breaking Bad

Image source: http://tuonenjoutsen.deviantart.com/art/Heisenberg-402576698
 

Gisteren zagen we de laatste aflevering van Breaking Bad.

Eigenlijk heb ik een hekel aan series. Dat komt denk ik een beetje door Prison Break. Ben je een spannende serie aan het volgen, en dan blijkt aan het eind van het seizoen, dat het dus helemaal niet afgelopen is. Geen ontknoping. En dan maar weer wachten. En dan blijkt na dat seizoen er nog een seizoen te zijn. En nog een. En nog 1. Dat trek ik slecht. En het was al zo moeilijk om op die vaste avond, vaste tijdstip voor de buis te zitten. Dus dan mis je weer eens een aflevering, en dan geef ik het al snel op.

Dat laatste is een stuk makkelijker geworden nu we Netflix hebben. Hoewel onze televisie hier de grootste moeite mee heeft (bedankt hoor Philips), is Netflix an sich geniaal. Lekker kijken wanneer je zin hebt. Dus na allemaal lovende verhalen van vrienden, toch maar eens begonnen aan Breaking Bad. En ik vond het vanaf de eerste aflevering al geniaal. Ik snap nu ook waarom series zo geniaal zijn.

Bij een film moeten de makers het hele verhaal zien te verwerken in 1,5 tot 3 uur. Uitzonderingen daar gelaten. Maar bij een serie hebben ze uren en uren de tijd om het verhaal helemaal uit te werken. Bij Breaking Bad doen ze dat perfect, vind ik. In seizoen één zit er nog een vreemde twist in; een vleugje slapstick, zo lijkt het af en toe wel. Maar de vreemde relatie tussen Walt en Jesse zijn gelijk al duidelijk. Student – leraar. Jongere – volwassenen. Junkie – Geleerde. Ze hebben elkaar nodig, maar ze zijn enorm verschillend van elkaar.

Je ziet de karakters groeien, maar ook het verhaal. In het begin klungelen de twee wat aan, met wat hilarische scenes. Later neemt hun onderneming serieuze vormen aan, maar zie je ook dat het leven over een crimineel niet alleen over rozen gaat. Sterker nog, ze zijn regelmatig weer terug bij af, staan weer met lege handen, omdat er iets mis is gegaan. Hopelijk verklap ik nu niet te veel, maar ik denk het niet. Maar echt, als je het nog steeds niet gezien hebt, gaat dat zien. Waarschijnlijk waren wij de laatste twee in Nederland die het nog niet gezien hadden, want de serie was zelfs al op televisie uitgezonden kwamen we achter toen we zelfs net met seizoen 5 begonnen waren.

Maar goed, gisteren de laatste aflevering dus. Daardoor zitten we nu wel in een soort zwart gat. Ergens is het wel jammer dat het afgelopen is. Moeten we weer op zoek naar wat anders.

Misschien moet ik eens een hobby gaan zoeken.

Update: Inmiddels op facebook al behoorlijk wat suggesties gehad voor nieuwe series, waarvoor dank. Die nieuwe hobby zal dus snel gevonden zijn.

Spam

Dus ik liet even aan Mijke zien wat ik nou gedaan had hier. Lezen mensen dit nog dan? vroeg ze. Sja, weet ik veel! Maar een blik in de statistieken wees uit dat het nog best mee viel. Dezelfde paar mensen als toen ik begon, zo leek het.

Maar toen er vandaag weer een stuk of wat comment spam mailtjes binnen kwamen wist ik: o ja, het zijn gewoon bots natuurlijk. Alsof je conversie een stuk hoger wordt als je een hier een comment achter laat. Haha! Ik zou ze eigenlijk moeten laten staan. Ware het niet dat mijn eigen Google index waarde dan weer naar beneden gaat.

Dus, we gooien er nog eens een plugin tegenaan. Kijken of dat wat uitmaakt.

Wat een heerlijk systeem is dat wordpress toch. (Zo lang je niet naar de code kijkt, wat ik pas geleden helaas wel moest doen).

Update (7 mei 2014): Dus, de Clean Talk plugin werkt best aardig, alleen moet je na een maand wel dokken. Een maandelijks bedrag. Nu vind ik dat mensen die een goed product hebben gemaakt hier best voor beloond mogen worden, maar 8 dollar per maand vind ik wel wat aan de hoge kant. Bovendien zijn er veel gratis alternatieven. Zodoende: bye bye Clean Talk, hello WP-SpamShield.

Windje

Voelt u dat windje?

Dat is van het nieuwe leven dat ik dit weblog probeer in te blazen. Zal wel tegen vallen, maar ik dacht in elk geval eens goed te beginnen met een nieuw theme. Na lang snuffelen op Theme Forest kwam ik uiteindelijk hier op uit. Om al snel tot de conclusie komen dat ik eigenlijk iets anders had gewild, want de header image is een beetje klein nu. En het leek me juist zo leuk om daar wat leuke persoonlijke foto’s te plaatsen. Van Afrika bijvoorbeeld, waar we geweest zijn en leuke foto’s van hebben gemaakt. Of van de kinderen, hoe kan het ook anders. Zul je altijd zien: betaal je eens netjes voor een design, en dan moet je achteraf nog gaan knutselen. Jammer.

Verder had ik van de week ook ineens een ideetje qua content. U weet, dit is een lifelog, uit de tijd dat er nog lifelogs bestonden (altijd leuk om net te doen alsof je 1 van de oude pioniers was, haha). Lifelogs gaan vooral over jezelf. Nouja, en iedereen die papa of mama is geworden weet: al snel gaat je hele leven over kinderen. Ik wilde er nog zo voor waken. Niet teveel foto’s van Tom en Siep op facebook, niet teveel over kletsen op verjaardagen, en toch vooral een normaal leven blijven lijden. Mislukt.

Maar nu dacht ik: misschien is het wel leuk om wat tips en truucs voor de beginnende ouders te plaatsen. Want hoe leuk is het om tips uit de eerste hand te horen. Hoeveel eerder neem je ze aan dan die bullshit die je bij de verloskundige te horen krijgt? Of van de collega’s op het werk? De Libelle? Nee natuurlijk niet, het liefst hoor je dat van je beste vrienden. Mensen van je eigen leeftijd, eigen categorie, je ouwe kroegmaten, klasgenoten, blogmatties. Toch? Nouja, dat vonden wij wel in elk geval. En soms denken we: hadden we dat maar eerder geweten zeg!

Dus, hoe komt dat eigenlijk, dat we dat niet wisten? Nou, omdat er te weinig gedeeld wordt dus. Of misschien wordt er wel heel veel gedeeld, in die blaadjes die je bij je eerste zwangerschapsbox krijgt, maar geloof jij het? Ik niet. Al moet ik bekennen zo’n “mama” blaadje, of hoe ze ook mogen heten, nog nooit open geslagen heb.

Nouja, leuk of niet leuk, we gaan het zien. Toen ik me laatst in de tuin in de zon zat te vervelen had ik wat onderwerpen uitgezocht, maar ik moet nog maar zien of die op ‘papier’ ook zo leuk zijn.

Maar, zoals gezegd: het begin is er. De nieuwe layout. Hip toch?

« Older posts Newer posts »

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑