Zaterdag naar de dierentuin geweest. Met groep6. Dat zit zo, er werkt daar één van de groep zessers … dus we hadden bedacht dat we wel eens met z’n allen konden gaan kijken daar.
Dus de wereldreid naar Tilburg gemaakt. Daar zouden we worden opgepikt, om dan per auto verder te reizen naar Safaripark Beekse Bergen.
Dat ging qua planning niet helemaal vlekkeloos, waardoor we al met al een uur later waren dan gepland. Maarja, dat mocht de pret niet drukken natuurlijk.
Hoop beesten gezien, hoop gewandeld, hoop gezelligheid. Fotootjes volgen nog … Om een uur of vijf leek het ons verstandig om ons richting uitgang te begeven. Want, om vijf uur gaat het park dicht, dachten we. Bleek dat het om vier uur dicht ging. Dat hoor je toch te weten Bas?, zeiden collega’s nog toen we aan kwamen wandelen.
Daarna allemaal naar Bas z’n huisje om daar drankjes te drinken, chips te eten, en overheerlijke tortillia’s. Of taco’s. Nouja, die pannekoeken met kip of gehakt er in in elk geval. U kent het wel.
En dan, de onvermijdelijke ADD (after diner dip, red.) .. Iedereen zakte in, in een diep dal, en we dachten er nooit meer uit te komen. Wat overigens voor sommige mensen ook klopte.
Met veel pijn en moeite wisten we ons om een uur of half elf te mobiliseren om naar de stad te lopen. En dat was boel ver lopen. Zeker een half uur. Gelukkig hadden we een biertje mee voor onderweg.
Aldaar in de kroeg was het lastig om op gang te komen. Sommigen waren blijven hangen in de ADD, en kwamen hier de rest van de avond ook niet meer uit. Anderen werden langzamerhand weer wat actiever.
Maarrrrrr…. met groep6 naar de kroeg, daar moet iets gebeuren natuurlijk. Dus sja, als je als kroeg zijnde een grote fles bacardi onbeheerd op de bar laat staan, dan kun je er donder op zeggen dat die even later weg is. Want groep6 is dol op bacardi.
Hoewel de mensen die aan de bar zaten wat gek op keken toen Anne er met de fles vandoor ging, zei niemand wat. Tactisch hadden we de fles verscholen onder een tafeltje. Waar je hem alleen zou zien als je het wist, of erg goed op lette.
Achter de bar was geen spoor van paniek te ontdekken. Kennelijk miste niemand de 3 liter fles. Nou goed, tijd voor stap 2. Het naar buiten krijgen. Anne moest en zou de fles inmiddels houden, dus hij ging z’n jas halen.
Met z’n jas -met inhoud- onder de jas zou hij naar buiten gaan, en hem dan ergens in de buurt verstoppen. Zodat we hem ‘s avonds mee konden nemen.
Zo gezegd, zo gedaan. De minuten leken uren. Waardoor ik persoonlijk me nogal zorgen begon te maken na een minuut of vijf. Had de portier aan de deur onraad geroken? Hadden ze misschien wel iets doorgegeven, waardoor de portier extra alert moest zijn?
Een paar uur (lees minuten) later kwam Anne dan toch terug. Stap 2 was prima gelukt. De fles lag op een veilige plek.
De rest van de avond bestond uit drankjes drinken en dansen. Zelfs het podium moest eraan geloven, inclusief de mensen die erop stonden waarvan wij vonden dat ze er beter niet op konden staan. Een kleine mondeling ruzie met de lokale bevolking was het gevolg.
Aan het eind van de avond moest er gegeten worden. Shoarma en kippenpootjes werden ingeslagen en verorberd.
Dan de terugreis. Met zo’n zware fles slepen is geen optie, dus wij gingen met de taxi. Dat blijkt nog niet zo simpel in Tilburg. De taxi’s daar rijden liever naar iemand die ervoor gebeld heeft, dan dat ze de mensen die buiten in een rij staan te wachten meenemen. Niet erg tactisch, qua geldverdienen, als je ‘t mij vraagt.
Eenmaal in de taxi ging de reis best goed en waren we al gauw thuis. Met fles. Met de zakken vol. Moe maar voldaan… Al gauw lag iedereen in bed (in 1 kamertje, dat wel) en ging voor mij het licht uit.
Amper vijf uur later hoorden we de eerste al … ik heb honger! Dan weet je dat er binnen een half uur gegeten gaat worden. En inderdaad, daar kwam het Turks brood en beleg.
Een paar uur later begonnen we aan de reis naar Amsterdam, en werd de zondag verder op een zeer rustige manier afgesloten. Lekker met z’n twee-en voor de tv.
