Toen we elkaar even aankeken knikte ik hem goedenavond. Ik kende hem niet, maar we kwamen allebei voor hetzelfde. Gauw zocht ik een schuilplaats op, en begon te bestuderen wat er in het frame zat. Piepschuim.
De tijden staan daar hoor, riep de jongeman, ik schat hem 27, me toe. De bustijden hingen vroeger inderdaad in dit frame, waar in de toekomst waarschijnlijk reclame moet komen te hangen.
Ja, 39 over riep ik terug!
Tussen de stoep waar de bus langs zou stoppen en het bushokje zat een fietspad. De jongen stond op de stoep, in de regen, plastic tas tussen zijn benen. Ik in het bushokje.
Ja, maar de 128 gaat 36 over, en de 114 39 over.
Ik antwoordde dat ik dat niet wist. Waarschijnlijk ben ik het morgen ook weer vergeten overigens. Er kwam nog een jongen aangelopen, jonger dan mij, die naast me kwam staan in het bushokje.
Koud hè? riep de man voor me terwijl hij weer omkeek.
Ja, dat kun je wel stellen, riep ik vrolijk terug. De man voor mij was erg spontaan en vrolijk, kennelijk. En ik vind dat je spontane en vrolijke mensen op gelijke wijze moet beantwoorden. Zo vaak komt het niet meer voor namelijk.
Het lijkt wel of vrolijke mensen tegenwoordig steeds zeldzamer worden. Op school al word je op 17 jarige leeftijd “geleerd” dat het leven helemaal niet zo’n vrolijke bedoening is. Laat staan dat je spontaan gaat lopen doen tegen andere mensen in bushokjes.
Andere mensen, die doorgaans niet zo vrolijk zijn. En niet omdat de meester boos op ze is geweest, maar omdat ze heel vaak in de regen bij een bushokje staan, en heel vaak extra lang moeten wachten door slordige buschauffeurs. Iedereen die met de bus gaat weet dat, en iedereen die wacht op een bus laat elkaar dan ook doorgaans met rust. Zo ook de jongen die naast me was komen staan.
Maar deze manier niet. Dus ik antwoord vrolijk terug. Dat ik liever de zomer had, en van mij hoeven die winters niet zo.
Maar ik heb handschoenen, riep de man terug terwijl hij ze eventjes trots liet zien. En toen drong het tot me door. Deze meneer was qua gedachten niet zoals ik. Deze meneer was een beetje “gek”. Althans, bij hem viel het meer op dan bij mij. Ik kan me redelijk schuilhouden wat dat betreft.
Ik wilde antwoorden met een vrolijk antwoord. Maar ik wist even niets.
Een moment later begon hij over dat mensen niet van de kou houden. Dat het niet leuk is om door de kou te moeten. Dat je dan geen zin hebt om aan je dag te beginnen, maar dat je gewoon een knop om moet zetten. Dan lukt het wel. Deed ie zelf ook.
En ondanks dat het de hele dag al regende en miezerde, het al dagen achter elkaar alleen maar grauw is, en ik al dagen achter elkaar sta te vernikkelen, wachtend op zo’n klote bus, kwam er een glimlach op mijn gezicht. Een brede glimlach.
Want ik vind zulke mensen fantastisch. Gekken die eigenlijk lang zo gek nog niet zijn. Eigenlijk zijn zij normaal, en wij allemaal gek.
Zulke mensen vind ik fantastisch, omdat ze me vrolijk maken. Van een vrolijk praatje, word je zelf vanzelf ook vrolijker.
Zulke mensen vind ik fantastisch, omdat ze me laten nadenken over dingen. Over hoe simpele dingen je eigenlijk heel blij kunnen maken. Okay, het mag dan rot zijn om de dag te beginnen, maar als ie eenmaal begonnen is … dat kan helaas niet iedereen meemaken op deze wereld! Dus wees er maar eens blij mee!
Zulke mensen vind ik fantastisch omdat ze zichzelf blijven. Wij gekken vinden het niet normaal om mensen in een bushokje zomaar aan te spreken, als ze een beetje chagerijnig voor zich uitstaren. Toen ik naar rechts keek werd dat nog eens bevestigd. De jongen naast mij lachde niet, hij hing tegen het rechterzijpaneel van het bushokje, en staarde doelloos voor zich uit.
Zulke mensen vind ik fantastisch omdat ze geen vlieg kwaad doen, anderen in hun waarde laten, en gelukkig zijn met de dingen die ze hebben.
Zulke gekken vind ik fantastisch, omdat ze eigenlijk veel normaler zijn dan wij normalen allemaal bij elkaar.
Was iedereen maar gek.
