Niks irritanters.
Je voelt je opzich helemaal niet beroerd, maar je wordt het vanzelf wel. Gillend gek. Het is gewoon een psychologisch spel wat deze vorm van ziekte met je speelt.
Krijg het linkerneusgat ineens weer een geruime hoeveelheid luchtoevoer, besluit het rechterneusgat eens fijn dicht te slibben. En al blijft het nou bij dichtslibben, dan is er nog niet zoveel aan de hand. Maar het moet er natuurlijk langzaam uitkruipen, of je in ieder geval dat gevoel geven. Zodat je eigenlijk om de tien minuten richting toilet moet om neus te snuiten. Zoiets.
Zou die paar minuten, vrijdagavond, van Swaf naar ‘t Kroegie, dan toch genoeg geweest zijn om me verkouden te maken? Ik hoop het toch niet zeg.
Hoe dan ook. Ik háát het.
Naar het toilet om je neus te snuiten????? Heb je in je zakdoek gepoept dan ;-))
Ik ben helaas niet in het bezit van een fijne zakdoek. Dus ik zal het met toiletpapiertjes moeten doen, jah.
Snappen jullie nu eindelijk wat voor medogeloos hard leven ik wel niet heb?!? ;-)