Month: May 2003 (Page 2 of 3)

Geweldig joh…

Al een tijdje toef ik op #holland, op Undernet. Gewoon omdat het daar druk is, daar veel mensen komen. Dus af en toe zijn er nog wel eens leuke gesprekjes te vinden.

Als het tenminste niet verder gaat dan het weer, of over wat je gisteren gegeten hebt. Ga je het over serieusere zaken hebben, zoals geloof, politiek, maatschappij, dan heb je kans dat je al gauw een paar mensen tegenover je hebt.

Opzich geen probleem, maar binnen mum van tijd lig je eraf. Met een ban.

Kijk, nou heb ik opzich niks tegen een ban. En ik heb opzich ook wel wat beters te doen dan me druk maken om een irc channel. Maar toch. Het is niet eerlijk als je iets gebeurd wat niet terrecht is.

Zo ook vandaag. Er komt een pakistaan binnen, die vraagt of er nog meer pakistanen zijn. Ene laurette reageert met “Yeah, I’m from Pakistan. And I have big breasts”. Haha. Geweldig. Een vrouw die van te voren vast de woorden uit z’n mond neemt.

Dus ik zeg “Yeah, and she wants to fuck too”. Maar oh jee, dat zijn natuurlijk woorden die niet kunnen! Hatsee, een uur verbannen van het kanaal. Terwijl er toch ook de mogelijkheden zijn om alleen te schoppen, of om er 5 minuten van te maken. Dan is het opzich wel duidelijk.

Maar nee, dat gaat niet. Normale weg wat mij betreft: okay, ik had geen “fuck” moeten gebruiken, laat me nu maar weer terug :-). Sja, ik bedoel, we kunnen er lang of kort over praten, maar blijkbaar is dat woord zo erg dat het niet mag, nouja goed, dan gebruik ik dat niet meer. Point taken.

Maar nee. Twee opperhoofden beslissen anders. Weet je wel dat er kindjes van 9 of 10 jaar kunnen zitten?

Ohja, tuurlijk. Diezelfde kindjes die www.sex.nl nooit zullen intypen, en die het woord “fuck” nergens anders zullen tegen komen. Puur in dit channel worden hun zieltjes verpest. Verpest door Rolandow!

Nu worden er de laatste paar dagen ook mensen gelijk bij binnenkomst afgetrapt omdat ze ruzie hebben gemaakt met De Goden. Dat mag natuurlijk ook niet. Net als rechters hebben ze gewoon altijd gelijk. En zo niet, dan toch.

Zie >hier< de uitleg.

Ik heb het protocol gevolgd hoor. Eerst degene die me gekickt had enzo. En toen dat niet bleek te werken naar Paula.

Geloof dat ik nu dus naar Beany moet. Maar ach, laat ook maar zitten. Het is jammer dat zo’n goedlopend kanaal zo streng wordt gehouden, volgens mij kan het veel gezelliger.

Jammer.

Update (15:27): Oh, ik geloof dat ik nu ook bij het clubje hoor die ruzie heeft gemaakt met de ops. En dan sta je voorlopig op de blacklist. Denk ik.

Gelukkig zijn er nog wel wat shells voorhanden.

‘t Gebeurt neet duk, ‘t gebeurt bijna noeit,
maar vandaag is ‘t gebeurt, vandaag bin ik mien telefoon vergeten.

Sta ik bij de Spar mijn ontbijtje af te rekenen (1 tijgerbol met gebradengehakt-met-tuinkruiden en een halve liter halfvolle melk), komt ik tot mijn grote schrik tot de ontdekking dat de portomonaie nog thuis ligt.

Nou dan houdt het op, probeerde ik schuld te bekennen. Maar toen ik mijn speciaal voor mij gemaakte broodje zag liggen, wist ik dat dat ook nergens op sloeg. Die kun je moeilijk doorverkopen.

Kom je morgen ook nog?
– Ja natuurlijk!
Dan zet ik het wel op een rekening voor je.

Wat een vertrouwen, zo in hartje Amsterdam. Geweldig. Buurtsupers zijn okay.

Dat was me het weekend wel zeg hee!

Het begon allemaal op vrijdagavond. De blije avond omdat je dan het weekend ingaat.

Dus Jur en ik even richting ‘t Kroegie. Daar een beetje aan de bar hangen tot we er weer uitgeveegd werden. Dat was om een uur of half vier denk ik.

Jurian had zijn jas bij mij laten liggen. Da’s wel zo handig. Anders moet je die in de kroeg weer op een veilige plaats zien op te hangen. Nouja, hoe dan ook, dit was een goede reden om bij mij nog even een borreltje te doen. Het was tijd voor whiskey, vond ik.

Dus we hingen mooi uit het raam, te kijken naar de mensen die naar huis gingen. Een koppeltje die om de vijf meter stopten om elkaar innig te zoenen. Een jongeman die zijn uiterste best deed om recht te blijven lopen (wat niet helemaal lukte).

En toen kwam er ineens een meisje langs, die ons doorhad. Dus bleef ze zo’n beetje onder ons raam staan, praatje maken. Ze woonde verderop, d’r vriend werkte in de wereld. En uiteindelijk kwamen we er ook achter dat ze Patricia heette.

Er kwam een klein groepje uit Swaf. Patricia was volgens mij even met ze aan het kletsen. Goed moment voor Jur en mij om ons af te vragen waarom ze in hemelsnaam zo lang onder ons raam bleef staan. Wilde ze soms iets? Ik ga wel naar huis hoor! riep Jur, behulpzaam als hij is.

Dus we waren zo’n beetje de voors en tegens aan het afwegen. Was ze nou knap eigenlijk? Moeilijk te zeggen van die afstand. En hoe oud zou ze eigenlijk zijn?

TWEE EN TWINTIG riep ze naar boven terwijl ze zich even omdraaide. Shit. Als ze dat al gehoord had, wat dan nog meer?

We zakten ongeveer door de grond, maar we vonden het tegelijkertijd ook heel erg grappig. Dit was de eerste aanleiding om over de grond te rollen van het lachen.

Toen we weer een beetje bijkwamen konden we weer uit het raam hangen om aankomend spectakel te kunnen bekijken. En inderdaad. Er kwam iemand aangezeild, dronken en vol. Er stond iemand anders met een klein vouwfietsje.

De dronken gast vond blijkbaar dat het fietsje ondergepist moest worden. En ja hoor, midden op straat, waar de rest gewoon bij stond, haalt ie z’n joekeloeris te voorschijn en begint zo over die fiets heen te pissen. De eigenaar van de fiets probeerde weg te rijden, maar de dronkaard liep er gewoon al waterend achteraan. Patricia kon de waterval nog net ontwijken.

We dachten dat we niet meer bijkwamen. Letterlijk achterover vallen op de grond en alleen maar kunnen lachen. Keihard lachen. Beetje te keihard voor huisgenoot Ron (waarvoor excuses), maar dit was gewoon onvoorstelbaar grappig.

Daarna nog even wezen borrellen met Jeroen, die inmiddels ook klaar was met werken. En dat werd laat. Erg laat.

Zo laat dat ik zo’n beetje in coma lag tot 21:45. Ineens kwam Ron boven stormen… Heee jochie, lekker doorgehaald jongen! riep ie lachend terwijl hij me hevig aan het wakker schudden was. Heb je gezopen ofzo? wilde ik hem terug snauwen. Maar hij riep er meteen achteraan dat ik moest optreden.

Ohjah. Shit. Hoe laat is het? Kwart voor tien?!?!?

Negen uur moesten we verzamelen. Tien uur spelen. Dit werd dus iets later.

Compleet verward stond ik dan op het parkeerterrein van Zwaluwen ’30. Alweer donker. Alweer avond. Wat was er toch met de zaterdag gebeurd?

Gelukkig hadden ze er een salade met stokbrood. Zo kwam ik ook nog aan avondeten/ontbijt. De pauze tussen de twee optredens was langer dan normaal, en de barmensen waren zeer gul in het verstrekken van hun biertjes. Dus stond ik er continu met 2. Belachelijk.

Toen ik hier eindelijk weg kon om een uur of één had ik het eigenlijk wel weer gehad. Ben nog even in Swaf wezen kijken, waar zich een heel groepje had verzameld. Maar ik werd eigenlijk alleen maar misselijk bij de gedachte. Naar bed, dat was pas een goed idee.

En dat was het ook. Zo wist ik zondag enigsinds levende te overleven. Zelfs nog een ritje naar het strand.

Maar die zaterdag. Die ben ik nog steeds kwijt.

Da’s toch wel een voordeel. Je pakt gewoon de motor, en drie kwartier later ben je bij het strand. Heerlijk. Wat een vrijheid.

(foto’s)

Paviljoens die geen red bull verkopen. Ongelovelijk. Appelsap zuigt.

Bij gebrek aan leuke stukjes, ga ik me net als Walter ook maar eens in het werkverleden storten. Er zaten best leuke dingen tussen namelijk.

Mijn eerste serieuze weekendbaan was denk ik bij de Hoofdtoren. Een restaurant in de haven, tegenover de welbekende Volendammer.

Vriend en collega-in-de-muziek Bas werkte hier als kok. En via hem kwam in aan m’n baandje. Ik zou er leeftijd-10 verdienen. Dus volgens mij begon ik met 7 gulden per uur ofzoiets. Dat was overigens wel in de pocket, en daar bovenop kwam nog fooi die werd gedeeld met alle medewerkers.

Het werk was, vooral in het begin, erg zwaar. De hele avond op je benen staan, dat was ik niet erg gewend. En die onpraktische begintijd: 18:00. Precies wanneer wij gingen eten.

In de zomer was het erg druk. Ik begon in de zomer, geloof ik. Meestal was ik pas om een uur of twaalf klaar. Zes uur gestaan, 42 gulden mee in de pocket.

Er waren tijden dat ik er 3 dagen per week werkte. Rijk, werd ik er van. Heb altijd al een beetje een rijk-reken-syndroom gehad. Als ik nou zus en zo lang, en dat verdien, dan krijg ik dus dat en dat .. wow, dan kan ik dat allemaal kopen!

En dat deed ik ook. Op de één of andere manier wilde ik cd’s. Voordat ik begon, baalde ik ervan dat ik maar een paar leuke cd’s had. En dat ze zo duur waren, zo duur, dat ik ze nooit kon kopen.

Dat zou nu veranderen. Eerst zou ik Blof kopen (Helder), daarna Paul de Leeuw kopen (Lief), dan Van Dik Hout (Kopstoot van een vlinder). En toen wist ik het niet meer. Volgens mij kocht ik nog iets van Alanis Morrisette ofzoiets, maar dat kan ook later geweest zijn.

Mijn geld deed ik altijd in een potje, ergens. Elke avond als ik terug kwam, en het nieuwe geld erbij deed, begon ik opnieuw te tellen. Al dat briefgeld in je hand. Heerlijk. Veel beter dan een bank. Rente schmente, ik wil het voelen, ruiken, tellen.

Volgens mij heb ik maximaal zo’n 600 gulden in mijn potje gehad. Toen moest ik weer iets kopen. Een televisie ofzoiets.

Het werk was soms heel vervelend, soms heel leuk (gezellig). Dit had ook erg te maken drukte. Hoe drukker het was, hoe gestresster de rest werd, en hoe meer ze dat moesten afreageren op een “lager” iemand.

Want in de horeca, of in ieder geval daar, werd erg met een ladder gewerkt. Iedereen had er zijn plaats.

(wordt vervolgd)

Wouter: Hey Robert, heb jij nog met die schieter lopen kloten?
Rolandow: Mwah, zijn naam is haas.
Robert: Ik weet nergens van!

Robert en ik weten nooit ergens van. Haas is de naam, aangenaam.

Hier mogen ze van mij best wat bommetjes voor inzetten. Wat een mongolen. Gewoon in één keer opblazen die handel.

(via)