Overslaan

Dat was me het weekend wel zeg hee!

Het begon allemaal op vrijdagavond. De blije avond omdat je dan het weekend ingaat.

Dus Jur en ik even richting ‘t Kroegie. Daar een beetje aan de bar hangen tot we er weer uitgeveegd werden. Dat was om een uur of half vier denk ik.

Jurian had zijn jas bij mij laten liggen. Da’s wel zo handig. Anders moet je die in de kroeg weer op een veilige plaats zien op te hangen. Nouja, hoe dan ook, dit was een goede reden om bij mij nog even een borreltje te doen. Het was tijd voor whiskey, vond ik.

Dus we hingen mooi uit het raam, te kijken naar de mensen die naar huis gingen. Een koppeltje die om de vijf meter stopten om elkaar innig te zoenen. Een jongeman die zijn uiterste best deed om recht te blijven lopen (wat niet helemaal lukte).

En toen kwam er ineens een meisje langs, die ons doorhad. Dus bleef ze zo’n beetje onder ons raam staan, praatje maken. Ze woonde verderop, d’r vriend werkte in de wereld. En uiteindelijk kwamen we er ook achter dat ze Patricia heette.

Er kwam een klein groepje uit Swaf. Patricia was volgens mij even met ze aan het kletsen. Goed moment voor Jur en mij om ons af te vragen waarom ze in hemelsnaam zo lang onder ons raam bleef staan. Wilde ze soms iets? Ik ga wel naar huis hoor! riep Jur, behulpzaam als hij is.

Dus we waren zo’n beetje de voors en tegens aan het afwegen. Was ze nou knap eigenlijk? Moeilijk te zeggen van die afstand. En hoe oud zou ze eigenlijk zijn?

TWEE EN TWINTIG riep ze naar boven terwijl ze zich even omdraaide. Shit. Als ze dat al gehoord had, wat dan nog meer?

We zakten ongeveer door de grond, maar we vonden het tegelijkertijd ook heel erg grappig. Dit was de eerste aanleiding om over de grond te rollen van het lachen.

Toen we weer een beetje bijkwamen konden we weer uit het raam hangen om aankomend spectakel te kunnen bekijken. En inderdaad. Er kwam iemand aangezeild, dronken en vol. Er stond iemand anders met een klein vouwfietsje.

De dronken gast vond blijkbaar dat het fietsje ondergepist moest worden. En ja hoor, midden op straat, waar de rest gewoon bij stond, haalt ie z’n joekeloeris te voorschijn en begint zo over die fiets heen te pissen. De eigenaar van de fiets probeerde weg te rijden, maar de dronkaard liep er gewoon al waterend achteraan. Patricia kon de waterval nog net ontwijken.

We dachten dat we niet meer bijkwamen. Letterlijk achterover vallen op de grond en alleen maar kunnen lachen. Keihard lachen. Beetje te keihard voor huisgenoot Ron (waarvoor excuses), maar dit was gewoon onvoorstelbaar grappig.

Daarna nog even wezen borrellen met Jeroen, die inmiddels ook klaar was met werken. En dat werd laat. Erg laat.

Zo laat dat ik zo’n beetje in coma lag tot 21:45. Ineens kwam Ron boven stormen… Heee jochie, lekker doorgehaald jongen! riep ie lachend terwijl hij me hevig aan het wakker schudden was. Heb je gezopen ofzo? wilde ik hem terug snauwen. Maar hij riep er meteen achteraan dat ik moest optreden.

Ohjah. Shit. Hoe laat is het? Kwart voor tien?!?!?

Negen uur moesten we verzamelen. Tien uur spelen. Dit werd dus iets later.

Compleet verward stond ik dan op het parkeerterrein van Zwaluwen ’30. Alweer donker. Alweer avond. Wat was er toch met de zaterdag gebeurd?

Gelukkig hadden ze er een salade met stokbrood. Zo kwam ik ook nog aan avondeten/ontbijt. De pauze tussen de twee optredens was langer dan normaal, en de barmensen waren zeer gul in het verstrekken van hun biertjes. Dus stond ik er continu met 2. Belachelijk.

Toen ik hier eindelijk weg kon om een uur of één had ik het eigenlijk wel weer gehad. Ben nog even in Swaf wezen kijken, waar zich een heel groepje had verzameld. Maar ik werd eigenlijk alleen maar misselijk bij de gedachte. Naar bed, dat was pas een goed idee.

En dat was het ook. Zo wist ik zondag enigsinds levende te overleven. Zelfs nog een ritje naar het strand.

Maar die zaterdag. Die ben ik nog steeds kwijt.