Month: February 2004 (Page 1 of 2)

Het is mij nu ongeveer duidelijk hoe de kleurcodering bij de burger king werkt. Er zijn vijf mensen met een blauwe trui nodig om er 1 met een rode trui te vervangen. Onthoud dat als je in de rij gaat staan. Dus niet bij blauw, zoals ik. En heus, het loont om te switchen van rij in zo’n geval.

Zo. We zijn weer terug van de carnaval. Maar vraag niet hoe.

Het was allemaal erg gezellig en leuk tot en met dinsdagmiddag. Of vroeg in de avond eigen. Uurtje of vijf. Toen ging het hard berg afwaarts, en ben ik naar bed gegaan. Dacht dat ik nooit meer de oude werd.

Lekker heen en weer lopen tussen bed en w.c… Terwijl je na een tijdje toch denkt dat werkelijk al het voedsel dat ooit in je lichaam zat er nu toch wel uit zou moeten zijn.

Ik ben flink afgevallen, zeg maar.

Nu nog vooral last van koorts. Afwissellend warm koud en zo slap als een vaatdoek.

Nou goed… de rest van de details zal ik jullie besparen, of anders later een keer melden. En dan komen er ook nog wel wat foto’s bij. Want die zijn natuurlijk ook gemaakt. Tot en met maandavond echter, want toen vond de batterij van mijn toestel dat het wel welletjes was.

Jullie ook fijn feest gehad? Of niets van gemerkt? Kan natuurlijk ook.

Waarom lost de cup-a-soup nou nooit helemaal op?

Je kunt roeren wat je wilt, maar -met name bij de gebonden soepen- blijft er altijd zo’n beetje drap onderin je beker zitten.

En die drap is vies. Veel te sterk van smaak. Terwijl, als de kop nog vol is, de soep best wat dikker had gemogen. Op dat moment zou het geen probleem zijn om wat extra smaak of binding te krijgen.

Maar hoe ik ook roer en schep, er blijft altijd wat achter.

Jammer. Erg jammer.

Maar, wie heeft nu eigenlijk het leukste logo?

FreeBSD

of

Linux

Jawel hoor antwoordde de vrouw aan de andere kant nadat ik had uitgelegd wie ik was en of ik gelegen belde. Ik had gezegd dat ik de kleinzoon van mevrouw van Elsland ben.

En dat klopt van geen kanten, want ten eerste ben ik de achterkleinzoon, en ten tweede kennen ze haar waarschijnlijk van haar meisjesnaam.

Doordat ik niet ongelegen belde vond ik dat ik toch maar moest vragen wat ik te vragen had. Via de famillie tam-tam was mij ter oren gekomen dat ze een pand bezitten in de Jordaan, en dat ze wel een etage wilden verhuren. Klopte. En wij mochten het ook best van ze huren.

Nog diezelfde avond hadden we een afspraak om te komen kijken. Gisteravond.

Het is een schitterend pand, vlakbij slager Lauman, die kennelijk heel beroemd is in de Jordaan. Op de eerste etage wonen ze zelf. Erg ruim, zeker voor Amsterdamse begrippen, en mooi opgeknapt. Blijkt dat die verre oom van mij ontzettend handig is, en alles zelf doet. Hij heeft er zijn beroep van gemaakt.

We kregen een hele rondleiding. Op de 2e verdieping woonde zijn dochter vroeger, maar dat verhuurt hij nu ook. Zag er ook ruim uit, en had hij net opgeknapt. De nieuwe mensen waren bezig met schilderen enzo. Trots liet hij alle hoeken en kamertjes van het huis zien.

Op de derde verdieping sliepen ze zelf. Zo groot als hun woonetage was, zo groot was dit ook. Groter nog wel, denk ik, want de ruimte die de trap in beslag nam heb je natuurlijk niet op de bovenste etage. Er was dan ook een knots van een linnenkast, een groot bed, een grote badcel. Helemaal te gek.

Na al dit moois waren we wel erg enthousiast geworden. Nu gingen we naar de onderste verdieping. De verdieping die wij zouden kunnen gaan huren.

Dit was de kleinste verdieping, en behoorlijk onhandig ingedeeld. Je moet je een rechthoekige kamer voorstellen, met in het midden een keuken, en daarnaast een badcel. Wacht, ik teken het wel even.

Het is allemaal een beetje gokken natuurlijk. Hij vertelde ons dat het ongeveer 45 vierkante meter is. En die 5 meter breed heb ik ook van hem. Dus dan moet het haast wel 8,5 meter lang zijn, nietwaar?

Goed, de indeling is dus niet echt ideaal. De doorgaan van de keuken naar het achtergedeelte is gewoon open. En dat zou dan waarschijnlijk de slaapkamer worden. Natuurlijk niet echt fijn om te gaan koken naast je slaapkamer. Dus daar zouden we dan een gipswandje moeten plaatsen.

En dan nog wat. De gemeente amsterdam heeft de fundering onderzocht, en er zijn een paar palen rot. Dus die moeten vernieuwd. Dus volgend jaar zomer moet alles eruit. Alles. De vloer, de keuken, de badcel, alleen de buitenmuren blijven staan zeg maar.

In die tijd kunnen we wel tijdelijk een verdieping hoger wonen, want dan zitten ze zelf in een tuinhuisje. Wat dat betreft vinden we wel een oplossing. En daarna kunnen we dus zelf meedenken over een nieuwe indeling. En kijk, da’s wel weer leuk natuurlijk. Want dan kunnen we het zo indelen (leek ons handig):

Zie hoeveel ruimte je ineens wint!

Welnu, we zitten dus met een groot dilemma. Namelijk, ongeveer zo:

Voordelen:
– Coole lokatie
– Prijs/ruimte (kwaliteit) best redelijk (680 all in)

Nadelen:
– (Nu al) samenwonen
– Geen huis in Hoorn meer (voor mij)
– Meer huur dan nu
– Iets minder ruimte

Groot dilemma dus. Like I said. Een lot uit de loterij. Een huis in de Jordaan vind je waarschijnlijk nooit meer terug. Zeker niet voor deze prijs.

Aan de andere kant is het wel meteen een grote stap. En als we zouden willen samenwonen, kan ik ook gewoon bij Mijke intrekken. Dat is een stuk goedkoper, en dan zit ik ook in Amsterdam.

Maar niet in de Jordaan.

Als er iemand nog wijsheden heeft, mag ‘ie het zeggen. Wij weten het nog niet. Nog lange niet.

Harry was uitgenodigd voor het eten. En dus zaten we met z’n vieren te eten. Harry, Mijke, ik, en nog iemand.

Harry was het tweede vriendje van Mijke. Ik had er helemaal geen moeite mee. Het was al tijden zo, zo leek het. Ik vond het prima, zolang ze ook maar mijn vriendinnetje bleef.

Alleen, toen hij ineens kwam eten, en ik de boel ook nog eens moest aanschouwen, werd het me allemaal te machtig. Toen Harry mijn meisje een beetje lief over de rug aan het aaien was vond ik het genoeg.

Ik werd boel kwaad, en ging weg. Schreeuwend, waarschijnlijk.

Toen schrok ik wakker. Mijn meisje naast me in bed. Alleen. En voor mij alleen.

En weer was de opluchting groot, om het grote contrast tussen droom en werkelijkheid. Samen alles delen is niks mis mee, maar mijn Mijke is voor mij alleen.

Sorry Harry.

Zondag is voor velen een rustdag. Zo ook voor ons, meestal. Meer dan de helft van de zondagen komt dit door de alcoholinname van de vorige dag, of een andere feestelijke gelegenheid waardoor we de zondag kapot zijn.

Zo niet deze zondag. Zaterdag mooi op tijd naar bed, en zondag ook niets in de planning. Goede DVD-dag, dat zeker.

Alleen… drie dvd’s achter elkaar kijken hou ik niet zo goed vol. Als het laat in de middag is, en er valt verder echt niets meer te doen, nouja, dan moet het maar. Maar als je om 14:00 ‘s middags begint, en om een uur of 16:00 is de eerste afgelopen, sja, dan wil ik toch nog wel even naar buiten.

Althans, gisteren dan. Of ik dat nog eens zal krijgen weet ik niet.

Aldus riep ik ineens toen de film afwas “ja, we gaan even naar het vondelpark!”. Vol enthousiasme. Ik weet niet of ik er nu al eerder aan liep te denken, achteraf gezien wel waarschijnlijk. Leuk, Amsterdam wat beter leren kennen, even koffie drinken in de buitenlucht, en dan weer verder met DVD-dag.

Echter, zo uit het niets, daar overrompel je vriendin mee, kennelijk. Ik ging met de baco (ander gereedschap heeft ze niet) naar beneden om mijn zadelhoogte nog wat te fine-tunen. Staat nu prima.

En lekker weer buiten, dus we moesten naar het vondelpark, vond ik. Beetje de hele dag binnen hangen, dat kan toch niet! Effe een uurtje eruit, en dan kunnen we weer binnen hangen wat mij betreft.

Nog nooit heb ik mijn vriendin zo vaak “niet zo dom doen” achter elkaar horen zeggen, geloof ik. En echt, dat zegt ze vaak. Elke aansporing die ik probeerde te maken om te vertrekken vatte ze op als slechte grap. Ik zat haar in de maling te nemen, dacht ze.

Even later zaten we nog toch op de fiets hoor, richting vondelpark. Maar ze vond het niet grappig. Op zondag fietsen, dat doe je toch niet! Belachelijk. Op zondag fietsen naar het vondelpark. Wie verzint zoiets.

Ik voelde me prima in de buitenlucht. En dát in amsterdam, wie had dat gedacht. Dat er nog buitenlucht ìs uberhaupt. Wel dus. Knapte er binnen 10 minuten al van op.

Toen we in het vondelpark waren en onze fietsen vast hadden gemaakt kon ze het nog steeds niet geloven. Ik zat haar in de maling te nemen. Vond het wel grappig om het hele gebeuren die wending te geven, dus ik liet het een beetje in het midden. Eventjes dan, gewoon voor de reaktie.

Maar nee. Ik wilde ècht even naar buiten. En uiteindelijk was ze het er ook wel mee eens. ‘t Was best lekker enzo. Alleen voortaan even eerder melden.

Logisch dan wel weer.

We hebben ons nog kostelijk vermaakt met de cowboy boots van de man die tegenover ons zat, toen we onze chocolademelk aan het nuttigen waren (ja, hey, het is weekend!). En nog meer mensen-kijkerij.

Met frisse moed begonnen we aan The Leage Of The Extraordinary Gentlemen. Wat mij betreft een wat hoog X-men gehalte, maar al met al een zeer fijne zondagmiddag.

Volgende week fietsen we naar Amstelveen.