Month: February 2004 (Page 2 of 2)

Wat een ongelovelijk lekker viswijf hier bij ‘t vispaleis. Moest toch even gezegd worden vond ik.

Gisteren op tv gezien. Duitsland dat in twee-en verdeeld is, en mensen die een tunnel onder de muur doorgraven. Om famillie over te brengen.

Allereerst vond ik het irritant dat ik niet meer precies wist hoe het nou zat. Waarom stond die muur er ookalweer precies? Die was toch door andere landen neer gezet om te voorkomen dat Duitsland weer te groot zou worden?

Dat lijkt ongeveer wel te kloppen. Doordat iedereen Duits sprak, ook de bewakers, dacht ik dat het zelf Duitsers waren die de grens bewaakten. En ik kan me niet voorstellen dat je je -tot voorkort- landgenoten gaat neerschieten.

Nouja, goed, het is me allemaal nog niet helemaal duidelijk, maar ik kan er op dit moment geen uren instoppen om het uit te gaan zoeken.

Maar bij zulke films heb ik nog een vreemde emotie ook. Het idee dat het toen allemaal veel avontuurlijker was. Het idee dat die mensen die de tunnel groeven helden zijn.

En dat ik die kans nooit zal krijgen, omdat er hier nu eenmaal geen oorlog is. En daar moet ik blij om zijn natuurlijk.

Bovendien, als ik die kans wèl zou krijgen, zou ik dan wel hetzelfde doen? Maar toch, een gevoel van, wauw… was ik maar zo’n held!

En dat terwijl er op dit moment, aan de andere kant van de wereld, waarschijnlijk ook een hoop helden bezig zijn held te zijn. En komen die in beeld? Ken ik ze?

Zouden de mense die tunnels hebben gegraven, in die tijd erkend zijn als held? Waren ze beroemd bij vele mensen, de vele mensen die nu de film hebben gezien?

Ik denk het niet. Jammer maar helaas. Als er oorlog is hier, is er aan de andere kant van de wereld niemand die om jouw persoontje denkt. Pas als er een deel van de oorlog wordt uitvergroot. Een jaar van tunnelgraven, op 1 specifieke plaats, met 1 specifieke groep mensen. Pas dan wordt het ineens bevatbaar allemaal. En pas dan zie je hoe erg dat groepje mensen het hadden.

Terwijl er in die tijd, en nu nog steeds, nog meer mensen zijn die het erg hebben. Erger misschien nog wel.

Door de tv komt zoiets tot leven. En da’s goed, want hoe meer van zulke films, hoe minder snel we het vergeten. En hopelijk helpt dat dan.

Maar een held op t.v. kun je nooit evenaren.

En in de oorlog wil ik helemaal niet zijn.

Als je naar de sportschool gaat in je trainingsbroek, trek dan gewoon een string aan. Denk ik dan.

Wist U dat het eigenlijk heel oneerlijk is dat de electrische ramen alleen geleverd worden bij de luxere auto’s? Die hebben het namelijk het minst hard nodig!

Wij daarentegen hebben het erg hard nodig. Want zodra we instappen, zijn alle ruiten binnen 5 minuten beslagen. De snelste manier om je zijraam dan een beetje schoon te krijgen zodat je door de spiegel kunt krijgen, is het raam even open en dicht doen.

En dan als ik wil uitstappen, aan de passagierskant dus, dan staat die deur op het kinderslot. En niemand weet hoe dat kinderslot er weer af moet. Nee, dat pieletje in de deur hebben we al gezocht, nergens te vinden.

Dus draai ik maar m’n raam open, en maak zo mijn eigen deur van de buitenkant open.

Zowel de passagier als de bestuurder heeft dus veel baat bij electrische ramen, bij deze Daihatsu Sports. Die BMW’s en Mercedessen hebben dat helemaal niet nodig!

Het is weer eens oneerlijk verdeeld in de wereld.

De wind blies hard. Hij zoog me ergens naartoe. Het was zo hard, dat ik niet goed kon zien waar nu precies naar toe. En het gekste: het was gewoon in mijn eigen slaapkamer. Met veel moeite wist ik me naar de slaapkamerdeur te worstelen. Daar riep ik mijn moeder. Mijn moeder wist hier meer van, die had dit immers altijd. Die had er ervaring mee. Ze wist vast precies wat ik moest doen.

Toen ze bij me kwam bleef ze heel rustig. Terwijl ik doodsbenauwd was. Alsof er niets aan de hand was vroeg ze “wat is er nou?”. Ik liet de storm zien. Daarna sloot ik mijn slaapkamerdeur, maar voelde dat de wind mij nog steeds naar binnen probeerde te sleuren. De deur was dicht, de wind die langs ons raasde was er niet meer, maar de aantrekkingskracht bleef nagenoeg hetzelfde.

M’n moeder zei dat ik er gewoon in moest kijken. Dat ik de storm er eigenlijk gewoon mee moest confronteren.

Ik zei dat dat niet ging. Ik kon niet kijken. Wist niet waar ik heen moest kijken. Nou, zei ze, ik lag laatst in het ziekenhuis, en toen keek ik recht in de keel van mijn buurman. Dacht je soms dat dat een pretje was?

Toen werd ik wakker.

Totaal verward door dit onsamenhangende verhaal, maar nog steeds met het gevoel dat iets of iemand mij een duister gat in wilde sleuren. Ik was blij dat het een droom was, en ging naar de w.c. om er voor te zorgen dat ik extra wakker werd. Extra bij bewust zijn. En dan maar hopen dat de droom niet verder gaat als je weer in slaap valt.

Ik viel weer in slaap, en schrok even later wakker omdat er een deel van het tapijt in brand stond. Had weer eens iets laten liggen, was in slaap gevallen, en toen was het gaan branden. Ik zag de brand, duidelijk begonnen in de w.c. .. Ik trapte het uit, en trapte daardoor een rolletje vloerbedekking mee. Die rolde keurig op, en de brand was uit. Ik ging verder met slapen.

Dat heb ik dus vaker. Ik word wakker, doe iets wat aansluit met waar ik net over droomde, en ga dan weer slapen. Vaak word ik me na een tijdje bewust van dit idiote geslaapwandel, doordat mijn vriendin me tegenspreekt.

Zo stond ons dekbed een keer in de brand. Die heb ik net op tijd kunnen uitslaan voor mijn vriendinnetje ook vlam vatte.

En -het aller engst- zo was mijn vriendinnetje een keer gestikt. Ik zag ‘r levensecht, levensloos liggen. Ik schrok me dood, en begon heftig aan haar te sjorren en schudden. Ze werd natuurlijk wakker en vroeg wat ik aan het doen was. Dit keer had ik vrij snel door dat ik droomde, en kon haast wel huilen van geluk. Hoe erger en enger de situatie is, hoe groter de opluchting.

Herriner me ook nog een keer dat er een vrachtwagen kwam binnenrijden via onze slaapkamer. Zo’n grote Amerikaanse truck met overal lichten. Gauw dook ik aan de kant, en weer vroeg mijn vriendinnetje wat ik aan het doen was. Gelukkig kan ze er meestal erg om lachen. Soms zegt ze op de auotmatische piloot dat ik weer aan het dromen ben (wat ik de eerste 10 minuten nooit geloof), en gaat dan weer verder met slapen.

Dit keer had ik het vuur dus geblust, en dat vond ik eigenlijk wel weer genoeg inspanning. Vrij snel viel ik weer in slaap. Bij deze acties heb ik mijn ogen namelijk gewoon open.

Tot ik opeens iemand hoorde schreeuwen. Hij schrok. En ik zou zweren dat het Tjerk was (vriend van Mijke en ik -red.) … Hij schrok zich natuurlijk een hoedje omdat de vloerbedekking in de w.c. helemaal verbrand was. Zijn vloerbedekking, bedacht ik me op dat moment. We waren aan het logeren bij Tjerk, en nu was zijn hele vloerbedekking verpest!

Toen ik wakker werd van het geschreeuw wist ik gelijk waar het om ging. Ik riep dat ie maar niet teveel moest schrikken, en dat ik de schade wel zou betalen, de volgende dag. Ga nou maar slapen, ofzoiets.

Mijke weer wakker. Wat er allemaal aan de hand was. Ach, Tjerk was geschrokken omdat de vloer een beetje verbrand is. Maar ik betaal hem wel hoor, morgen, als iedereen weer wakker is. Totale onzin natuurlijk, en toen Mijke een paar keer probeerde te achterhalen waar het nou om ging, werd me langzaam duidelijk dat ik weer aan het dromen was.

Op zo’n moment zit ik nog zo in de droom, dat ik wil uitleggen wat er gebeurt is. En hoe echt het leek. Meestal ben ik zo verward dat ik niet uit mijn woorden kom.

Hierna werd deze gezellige nacht nog aangevuld met een droom op de boot. Mijn ouders hebben een boot, namelijk, en wij zijn heel wat jaren op vakantie geweest met de boot. Nu was ik weer op die boot, maar ik was meer een beetje een buitenstaander. Al mijn belangrijke taken zoals het aanmeren en vastknopen van de boot waren overgenomen door mijn broertje, en eigenlijk liep ik alleen maar een beetje in de weg.

Toen ging het vreselijk stormen en hosen en moesten we allemaal naar binnen. De boot had ineens geen dak meer, maar was alleen nog maar overdekt met blauw landbouwplastic. Mijn moeder ging thee zetten in kannen.

Verder weet ik niet precies meer wat er gebeurde, maar erg aangenaam was het niet in elk geval. Waarschijnlijk liep ik nog steeds in de weg. En misschien zonken we wel.

Nu is Mijke ervan overtuigd dat je ‘s nachts verwerkt wat er overdag is gebeurt. Dat je dagelijks leven iets te maken heeft met je dromen.

Mag iemand mij toch eens uitleggen waarom ik altijd van die maffe dingen heb. En als ik er zo eens over nadenk, heb ik dat eigenlijk al jaren. Alleen word ik niet altijd wakker en weet ik dus niet altijd meer dát ik die droom gehad heb en zo beleefd heb.

Heel vreemd.

Wie ‘t weet mag ‘t zeggen :-)

Juist nu, gaan ze dat doen natuurlijk.

Taart uitdelen.

Op de computer van de (veel te) oude laptop zag ik 15:45 staan. Die tijd klopt vast niet, dacht ik nog. Totdat m’n lief ineens riep “Shit, om half vijf begint de film!” Ze had ook op het klokje gekeken.

We haastten ons naar Touchinski Tuschinski. Eerder die middag hadden we geprobeert te reserveren, maar dat bleek niet mogelijk voor de film van half vijf. Zal het vast niet zo druk zijn. M’n lief had nog nooit in de rij gestaan voor Touchinski, zei ze nog.

Zondag werd d’r eerste keer.

Voor ons waren twee dames kaartjes aan het bestellen, terwijl er achter ons een stuk of 20 mensen aan het wachten waren. De verkoopster haalde het in haar domme hoofd om eens fijn iets te gaan aanbieden. Een soort zes-rittenkaart. Dat scheelt dan 2 euro per keer, ofzoiets.

Moesten de dames even over nadenken. En waar was ie allemaal geldig dan? En hoe lang? Alleen in Amsterdam? Sja, halen we dat er wel uit? Wat denk jij.

Daar kan ik me boel aan irriteren. In de eerste instantie omdat het domme wicht achter de kassa het in haar hoofd haalt om dergelijke aanbieding te doen, terwijl er een flinke rij mensen staat te wachten. Mensen die zich, aan het eind van de rij, afvragen hoe het nou toch zo lang kan duren. Zoals wij dat ook deden toen we aan het eind van de rij stonden.

Ten tweede omdat de dames kennelijk niet de druk voelen van 20 mensen die eigenlijk tien minuten geleden al naar binnen wilden, omdat ze film zo zou beginnen. Ze overwegen hun keuze, en staan zo al gauw een extra 5 minuten bij de kassa dan nodig.

Moeilijk om me dan in te houden. “Rustig aan hoor, de rij begint pas bij het Rembrandsplein, dus je hebt nog wel even!” riep ik. Maar zowel het wicht als de bestellende dames hadden niet door dat ik tegen hen aan het roepen was.

Eindelijk waren we aan de beurt en konden we twee kaartjes voor de film bestellen, die over ongeveer 1 minuut zou beginnen. Ze had nog maar één kaartje. Je kon niet reserveren, maar ze had nog maar één kaartje. Lekker dan.

We zagen ons gezellig middagje uit smelten als sneeuw voor de zon. Een meneer achter ons in de rij gaf de tip dat we ook op de Munt konden kijken, dat was om de hoek.

Zo gezegd zo gedaan. Ook daar stond een flinke rij en duurde het allemaal veel te lang. Bovendien was de film al begonnen toen wij aansloten in de rij.

Tien minuten na aanvang kwamen we binnen. De reclames waren kennelijk net afgelopen, en de film was al bezig. We namen plaats en even later verscheen de titel. The return of the king. Pfew, we hebben niet veel gemist.

Ook dit deel was weer prachtig gemaakt. Prachtig die kastelen, en die mensenmassa’s tijdens de oorlogscene’s. Wat zal er ongelovelijk veel 3D animatie gebruikt zijn in deze film zeg!

De hele film was weer de moeite waard. Alleen begrepen we allebei niet zo goed waarom Frodo aan het eind nou met Gandalf meeging. Waarom bleef hij niet lekker thuis? Was dat een afspraak die we inmiddels alweer vergeten waren uit een eerder deel?

Nouja. Als ook deel 3 op DVD is, kopen we wel de DVDbox. Absoluut de moeite waard om te hebben, dacht ik zo.

Als afsluiter nog even gegeten bij een Italiaan. Beetje vervelend was dat wij kennelijk niet in de looproute zaten van de bediening. Al helemaal niet toen wij alleen in het vertrek zaten, het vertrek waar niet de bar en keuken was.

Het eten was erg lekker, maar als de bediening niet regelmatig komt checken of ik nog wat wil drinken, word ik daar al gauw chagerijnig om. Gewoon jammer. Dat kost ze fooi, helaas.

Al met al wel een heerlijke zondagmiddag.

Gaan we vaker doen :-).