Koffie met thee is minder lekker

Tag: facebook

Gemaccer – deel 1

Ja, ik zet er maar vast deel 1 achter, want ik heb zo’n gevoel dat er nog wel meer van dit soort stukjes kunnen verschijnen.

Terug bij mijn oude baan (er heeft een jobhobje plaatsgevonden), zijn de Dell systemen vervangen door Mac Book’s. Mooi spul, zeker voor het oog, maar het is wel even wennen hoor! En waar kun je die frustratie beter uiten dan op je eigen verstofte digitale webstek? Bovendien heb ik zou wellicht een kleine kans dat er iemand met een gouden tip komt, die al mijn klachten als sneeuw voor de zon doet verdwijnen.

De extra command knop is natuurlijk de eerste frustratie. De ctrl+c om te kopiëren, en ctrl+v om te plakken werken op zich wel, alleen moet je nu de cmd gebruiken, die een stukje meer naar rechts geplaatst is. Voor de fanatieke keyboard gebruiker, zoals ik, is dat even wennen. En zo zijn er meer dingen: de home en end button (om naar het begin of einde van een zinnetje te springen) zijn er niet meer. Ja, ik weet dat hier nu een andere combinatie voor is, maar toch, het is even wennen/omschakelen. Maar okay, dit zal een kwestie van tijd zijn. Dus hoewel dit momenteel de grootste ergernis is, verwacht ik dat dit over een paar weken niet meer het geval zal zijn.

Maar dan: het maximaliseren van schermen. Op mijn windows systemen gebruik ik al jaren twee schermen. Wat hier heerlijk aan werkt, is dat je ergens op de bovenste balk van een window dubbel kunt klikken om hem te maximaliseren, of weer terug naar de originele grootte te krijgen. Bovendien maximaliseert hij zo groot als je scherm is, maar laat de knoppenbalk keurig staan. Al met al kon ik een scherm heel snel verplaatsen van monitor A naar B: bovenin dubbel klikken, verslepen naar het andere scherm, en gelijk weer dubbel klikken. Pats!

Bij de Mac gaat dat dus niet. Maximaliseren werkt sowieso anders: je kunt dit alleen via het groene knopje doen (voor zover ik weet), en hij maximaliseert dan niet perse naar het hele scherm. Dit is een beetje afhankelijk van de applicatie. Mijn Chrome windows proberen te maximaliseren naar de ruimte die ze nodig hebben. Dit betekent in de praktijk dat het scherm wel langer wordt, maar niet de volledige breedte benut. Het ergste is dus: je moet op het bolletje klikken, niet gewoon ergens aan de bovenkant van het scherm. Ik moet dus nauwkeurig met mijn muis navigeren, en dit kost tijd.

Een volgend nadeel van meerdere schermen op de mac, is dat de applicaties zelf geen menu balk meer hebben. Dus het bekende menuutje met File, Edit, View, etc, staat nu altijd op een vaste plek, namelijk in de balk bovenin van je hoofdscherm. Dit heeft als resultaat dat als ik mijn Skype scherm op mijn rechterscherm plaats, ik de opties op mijn linkerscherm houd. Gevolg is dus dat ik weer heen en weer moet muizen om bij die opties te komen. Heel erg onhandig en ondoordacht naar mijn mening.

Tot slot kom ik net nog tot een vreselijke ontdekking: ER IS GEEN TEXTPAD!

Ja, natuurlijk zijn er talloze andere applicaties te vinden, maar ik – wil – textpad! Wat is die applicatie toch vaak een life saver geweest! Belangrijkste reden: search and replace met regular expressions. Hierdoor kun je makkelijk patronen zoeken en vervangen. En het tweede: block select mode. En gewoon heerlijk snel, kan goed overweg met grote bestanden, en, sja, het is textpad! Hallo?!

Dus Apple boys, kom er maar in, en leg mij eens even uit hoe ik dit allemaal kan omzeilen. Dank u! :-)

Update: okay, dat search and replace met een regexp kan TextWangler dus ook. Heb alleen de block select mode nog niet gevonden :-)

Tunesië: Animatieteam

Bij het inchecken had de receptionist het al over een animatieteam. Leuk dat ze iets voor de kinderen organiseren, dacht ik, niet wetende dat er slechts een handvol kinderen aanwezig was op het resort. De meerderheid was de leeftijd van Tom of jonger, en had dus niet echt behoefte aan een animatieteam.

Bij een dinershow spektakel met paarden en aansluitend een mini disco, hield Tom zich vooral bezig met jennen. Hij kan de R nog niet zo goed zeggen. Al snel vond hij een Arabisch maatje waardoor er een kat en muis spel ontstond tussen hen twee. Als Tom de muis was en zijn opponent hem te pakken had, werd hij af en toe flink geknepen, maar dat mocht de pret kennelijk niet drukken.

Een rond rennend kind zorgt automatisch voor contact met anderen. Het duurde even maar na een tijdje kreeg ik in de smiezen wie de ouders van het andere jongetje waren. Communiceren bestond vooral uit glimlachen naar elkaar en af en toe een sprintje naar ons kind als er servies dreigde te vallen. De locals vonden Tom vooral erg leuk. Klein blond jongetje maakt een hoop los hier. Ze willen hem allemaal een handje geven, kusje geven, high five en oppakken. En zo kwam ik ook even in gesprek met een jongen van het animatieteam, waaruit ik begreep dat deze avond ook deels door hen werd georganiseerd. Of ik het leuk vond in Tunesië, vroeg hij. Op mijn bevestiging antwoordde hij dat hijzelf daarvan de oorzaak was. Yeah, right. Het ontbrak deze jongen aan de nodige bescheidenheid.

De volgende middag zag ik deze jongen weer amicaal doen tegen de mensen bij het zwembad. De twee meisjes die ook bij het team hoorde knoopten ook gesprekjes aan met Jan en alleman. Toen drong het tot me door dat het animatieteam vooral voor de volwassenen bedoeld was. Even later werden er doeltjes neer gezet aan de rand van het zwembad en werd er water polo gespeeld. Dat was op zich best leuk.

Maar die ongevraagde schouderklopjes, overdreven glimlach, en geanimeerd vrolijk gedoe, sja, ik hou er niet zo van.

Vanochtend was helemaal het toppunt. Tom was wat eerder wakker dan anders en zo gebeurde het dat we iets voor tienen al in het zwembad lagen. Klokslag tien uur gingen de luiken open, en werd er een wekplaat opgezet zoals we die op de vakantiespelen kennen. In alle talen werd goedemorgen gescandeerd. Je zult hier maar voor je rust komen?! De vier animatie jongeren maakten zichzelf onsterfelijk belachelijk door in de maat op het muziekje te dansen. Geen kind te bekennen. Volwassenen die onverstoord hun ligbedje opzochten en zich installeerde. Waarom?! vroeg ik mij af. Wie zit hier nou op te wachten?

Prima dat ze dingen organiseren, maar laat mensen lekker de keuze en ga ze niet om het kwartier lastig vallen met een suf praatje om ze naar je evenement te lokken. Maar goed. Ze bedoelen het goed. En het is hun werk natuurlijk.

Dus lach ik geanimeerd naar ze terug.

Hoor ik er toch een beetje bij.

Tunesië: opgelicht

In landen als Tunesië en Turkije, weet je dat de kans groot is dat je wordt opgelicht. Je houdt dit voortdurend in je achterhoofd, maar toch gebeurt het tenminste eens per vakantie, althans, bij mij wel. Zo kocht ik een emmertje met schepje en harkje voor 20 dinar, wat 10 euro is. Belachelijk hoge prijs, want zelfs in NL betaal je minder, maar ik had al twee winkels in de buurt van het strand gehad, en zij hadden niks. Tom had gewoon een emmertje nodig. Zodoende.

De winkeltjes hier in de buurt van het appartement hebben ook goede trucs. Een voet voor je kinderwagen steken zodat je niet door kunt rijden. Op het eerste gezicht gemeende interesse over je afkomst, maar dan toch een bruggetje in de trend van: ja, in Amsterdam hebben ze ook veel zilver. Drie maal raden wat deze kerel verkocht.

En ze riepen allemaal bij de schoenen en horloges: 5 dinar! Dat zijn nog eens prijzen, denk je dan. Dus denkt, wat kan mij gebeuren en stapt de winkel in. Daar krijg je nooit meteen de prijs te horen, ze beloven een mooi prijsje te maken, past u eerst maar even. Uiteindelijk blijkt het om 5 dinar discount te gaan. Van welke prijs dat afgaat hoor je dan natuurlijk dan pas.

Maar vanochtend op het strand was toch wel de meest slinkse wijze tot nu toe. Tom kreeg een trommeltje in handen geduwd. Toen we no no zeiden riep hij, no is for free! Because little child. Hij vertelde dat hij zelf ook kinderen had. Dat hij normaal 25 dinar vroeg, dus dat we het niet verder moesten vertellen. En of we dan toch niet wat kleingeld over hadden. Ik gaf hem 5 dinar (2,50 euro), maar hij wou meer. Ah, so it’s not free after all, zei ik hem geïrriteerd, want Tom was al vrolijk op zijn nieuwe speelgoed aan het trommelen. Ik wou mijn geld terug pakken en de trommel terug geven, maar ineens was het toch wel goed. Geen slechte koop, dacht ik.

Even laten stoppen we bij een supermarkt voor een ijsje. Mijke gaat nog even shoppen, en komt hetzelfde trommeltje tegen voor anderhalve dinar. Toch nog opgelicht dus.

Nouja, het hoort erbij zullen we maar denken.

Inmiddels weer thuis, was er toch nog een slinksere truc bijgekomen. De laatste dag konden we helaas niet in het hotel blijven, dus we zijn ’s middags nog even met de tuc-tuc naar Hammamet gegaan om daar iets te eten. We stapten uit voor de poort van het winkelcentrumpje. Buiten stond een kraampje opgesteld.

De man in het kraampje begon enthousiast te vertellen, of we in het blabla hotel verbleven, en dat hij onze kok was. Overdag werkt hij daar, en ’s middags werkt hij hier in het kraampje. Dit is waar hij woont, samen met zijn moeder.

We vragen of we in de medina kunnen eten, of dat er alleen winkeltjes zijn. Voor we het weten loodst hij ons door de talloze steegjes, naar het winkeltje van zijn familie. Ondertussen heeft Mijke haar blauwe bandje om haar pols nog eens bekeken, en toen viel het kwartje: natuurlijk weet hij uit welk hotel we komen!

Bij mij viel het kwartje toen hij ongevraagd begon uit te leggen wat de bolletjes op de moskee betekenden. We kregen een soort rondleiding, en hij was de gids. Daar zal hij straks wel geld voor willen hebben, maar eigenlijk wilden we alleen even een hapje eten, om weer op tijd terug te zijn in het hotel. De bus mochten we niet missen! De man stoof er weer vandoor, en met Tom op mijn nek moest ik mijn best doen om hem en Mijke bij te houden.

Even later stonden we in zijn winkeltje, waar we absoluut iets moesten drinken. Dat was tradition volgens hem. Zal wel, vond ik, maar zodra je drinken aanneemt, is het logisch dat je iets bij hem moet kopen. Daar had ik dus geen zin in. Mijke vond inmiddels dat ze het niet kon maken om zo weg te lopen, ik vond van wel. Hij heeft ons immers van onze tijd beroofd, terwijl we van te voren heel duidelijk hadden gezegd waarvoor we kwamen. Ik ben het winkeltje uitgelopen om buiten met Tom te wachten.

Uiteindelijk heeft Mijke, bij gebrek aan leuke spulletjes, een beetje kruiden gekocht voor veel te veel geld. Zelfs op de tiende dag werden we dus nog even getild.

Nouja, het hoort erbij zullen we maar denken.

Tunesië: You look happy

Dobberend in zee hoor ik een oudere blanke man dit tegen een knap jong licht getint meisje zeggen. “That’s ok” voegt hij er aan toe.  Bij mij gaan meteen de alarmbellen rinkelen en ik verzink in gedachten. Wat zou de relatie tussen deze twee zijn? Zou het een stel in scheiding zijn die het nog één keer samen proberen door op vakantie te gaan? Of zou ze uitgehuwelijkt zijn o.i.d.?

De man gebaart dat hij uit zee gaat. Verbeeld ik het me, of is hij niet blij dat ze nog even in zee blijft? Mijn bevooroordeelde gedachten voeren me naar de meest vreemde scenario’s. Wat nou als ze slachtoffer is van vrouwenhandel, dat ze tegen haar wil in bij hem is?

Mijn gedachten slaan verder op hol. Wat als dit meisje, nu haar meester uit de zee is, haar kans schoon ziet om de waarheid naar buiten te brengen? Wat nou als ze me toe sist, please sir, please help me!?

Ik denk aan de verschrikkelijke film die ik laatst zag over vrouwenhandel. Aan het boek dat ik lees over verkrachting en vrouwenhandel (ja, Mijke heeft gezellige boeken meegenomen). Wat zou ik doen?

Zou ik haar geloven? Eigenlijk wantrouw ik iedereen in het buitenland. Ik ben altijd bang dat ze uit zijn of mijn spullen of geld. Zelfs al zou ik haar geloven, wat zou ik kunnen doen? Haar meenemen naar ons appartement, en daar de politie bellen?

Wat als de vrouwenhandelaars ons achterna komen? Er zitten altijd ambtenaren in het complot, waaronder ook agenten, vertelt Sarah in haar boek. Zou ik mijn gezin riskeren om een meisje te redden? Die je helemaal niet kent, in een vreemd land? Beter niet mee bemoeien. Arm meisje, wat moet ze dan?!

Dan gebaart er iemand van het strand dat ik moet komen. Het is Mijke die wil overleggen wat we gaan doen. We besluiten in het strandtent wat te gaan eten, en dan terug naar het appartement zodat Tom kan slapen. We kwamen langs het meisje en haar oudere metgezel, ze waren fruit aan het bestellen bij een straatverkoper. Ze zag er inderdaad niet ongelukkig uit.

Het zal wel okay geweest zijn, besluit ik, om mezelf gerust te stellen.

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑