Ze was naar boven gelopen. Dat zag ik.
Ik zocht naar het meisje dat voor me stond op het perron. Met lang bruin haar. Ben gek op lang haar. Eigenlijk moet het blond zijn, maar dit was ook okay.
Het was druk in de coupé. Bij de laatste bankjes zat ze, aan de rechterkant, aan het gangpad. De plek naast haar, bij het raam, was vrij. Ze had haar tas er te rusten gelegd.
Iets wat ik altijd behoorlijk asociaal vind als je ziet dat het druk is. Ik zet me altijd vast schrap als ik duidelijk maak dat ik die plaats wel wil. Voor als ze gaan tegenstribbellen “maar mijn tas ligt hier”. Helaas gebeurt dat nooit.
Bij dit meisje al helemaal niet. Ze schoof vriendelijk door naar het raam, zodat ik niet ingewikkeld over mensen heen hoefde te klimmen. Opzich was dat nu geen probleem, maar je wil haar niet voor de benen schoppen enzo.
Het is wel een nadeel als er een knap meisje naast je zit. Je hebt veel minder kans om stiekem te kijken als zij niet terug kijkt. Want de houding die je aanneemt om iemand naast je te kunnen zien, verbergt eigenlijk weinig. Het is nogal duidelijk. Dat je kijkt.
Tegenover haar zat een grappige man. Dat vond hij van zichzelf. Hij had een goedkope Hema leesbril op en zat in zijn krant te lezen. Voordat hij hier aan begon had hij zich verontschuldigd naar het meisje dat zijn benen ongemakkelijk tegen de hare kwamen. Dat was nu eenmaal niet anders, in deze krappe treinen.
Man bijt krokodil, ofzoiets, las hij voor uit de krant. Kijk, dat was pas klasse. Het meisje lachte beleefd.
Even later begon hij ineens ongevraagd uit te leggen dat wit ijs betekende dat het begon te dooien. Ik trok deze wijsheid meteen in twijfel. Volgens mij wil het alleen maar zeggen dat er meer lucht in het ijs zit. Als het ijs eenmaal wit is, blijft het ook wel wit. Ookal vriest het 15 graden. Heeft niks met dooien te maken.
Het meisje zei dat een thermometer onderweg haar had geinformeerd dat het twee graden vroor. Ja, maar dat ligt er natuurlijk aan waar er gemeten wordt hè? Je hoort een meter boven de grond te meten, vertelde de grappige man vrolijk.
Oh. Nou, dan vond ze het jammer, vertelde het meisje, want ze wilde morgen gaan schaatsen.
Maar dat gaat wel lukken hoor, legde de man uit. Want bij de grond was het nog steeds koud, dus kon je wel schaatsen. Hier sprak de man zichzelf behoorlijk tegen volgens mij, gezien het verhaal dat er boven de grond gemeten moest worden, en dat dan zou blijken dat het dooit.
Ineens keek hij mij aan. Of ik het verschil tussen de NS en SS wist. Met mijn lage ochtend-stem zei ik Eeehhhhhhh en mijn brein werkte razendsnel om een geestig antwoord te bedenken. Geestiger dan de uitkomst van de grap ooit zou kunnen zijn.
Helaas wachte hij mijn antwoord niet af en vertelde hij hoe de grap afliep. Dat de treinen toen nog voller zaten. Maar toen hadden ze tenminste geen kaartje nodig, probeerde ik nog.
Het meisje zei Ooohhh en moest lachen. Ik lachde ook maar mee, hoewel ik de grap eigenlijk wel voorspelbaar vond. Net als de grap dat je de ketting korter moet maken als je vrouw ineens in de kamer staat. Kon ik ook al.
De trein reed verder, ondertussen stoppend om wat mensen in en uit te laden. Toen de krant uitwas zag hij ineens de man die naast mij (met een gangpad er tussen) op het andere bankje zat. Die kon hij. Heeee, riep hij.
En ook nu begon hij grappige dingen te vertellen. De mop ga ik maar niet herhalen, die was veel te lang.
Jah, hij was nog steeds keurmeester en hij moest voor vandaag naar Delft. Gezellig hoor, met wat vrienden enzo. De man naast mij (met een gangpad ertussen) werkte nog steeds bij het bedrijf.
Ineens richte de grappige man het woord weer aan het knappe meisje naast me. Als je ouder bent kun je ook alles maken, dacht ik nog. Hij vertelde hoe ze elkaar hadden ontmoet. Op één of andere cursus, en dat ze flessen cognac bij zich hadden en er een feestje van bouwden.
Geweldig.
In Sloterdijk moest hij er uit. Kans voor Rolandow.
Maarja, ze zat naast me. Niet tegenover me.
Gemiste kans voor Rolandow.
