Zojuist is de meneer van de Dela langs geweest. Ik word binnenkort een jaartje ouder, en vanaf dat moment kan ik niet meer op de polis van mijn ouders. Dus die moest worden overgezet.

Of je even wilt kiezen welk pakket. Basis, dan heb je alleen de uitvaart en verder niet, een middelpakket, waarbij je geen eigen steen krijgt, of superdeluxe met alles erop en eraan.

Kriebels.

Gatverdamme, daar wil ik helemaal niet over nadenken!

Hoewel de opzich normaal is, en goed is om die dingen op tijd te regelen, voelt het toch wel heel erg gek. Alles is nu geregeld, je kunt nu met een gerust hart doodgaan.

Mijn graf blijft 20 jaar bestaan, met recht op verlenging. En er kunnen drie personen in, voegde hij er nog even aan toe.

Nu ik dit schrijf heb ik nog steeds kriebels.

Heel vreemd dit. Heel vreemd.

Binnenkort krijg ik de polis op gestuurd, en daarbij kan ik dan een wilsverklaring doen die ze moeten uitvoeren. Die overruled de wensen van de nabestaanden dus.

Kriebels.

Ik snap nog steeds niet wat onze e-cards te maken hebben met de dood van een leraar, maar goed. Is dit nou zon weblogmeeting weblog? schreef een meneer van GeenStijl bij Marti.

Heerlijk toch hoe mensen zichzelf ontzettend voor schut kunnen zetten?

Nee, ik begrijp inderdaad ook niet wat een moord door een 17-jarige scholier, en een website die vooral scholieren aantrekt (zoals ze zelf zeggen) met doodverwensingen met elkaar te maken hebben. Géén idee.

Snap ook niet waarom GS kennelijk zo populair is onder de jongeren. Ik bedoel, zulke “stoere” e-cards trekt jongeren toch helemaal niet?

Nouja. Hoe dan ook. Ben blij dat het mijn publiek niet is :-)

Mag je ook zielige liedjes draaien als je zelf eigenlijk helemaal niet triest bent? Maar gewoon, omdat ze wel mooi zijn, qua tekst.

Ik hef op jou, m’n laatste glas,
vannacht vergeet ik wie je was,
ik laat je naam in rode wijn verdrinken.

Dit is m’n beste fles bordeaux,
je gaf hem zelf cadeau,
morgenvroeg dan komt de kater pas.

Project baard is mislukt.

Zojuist onder de douche zat ik te bedenken of het allemaal wel zo leuk en grappig was. Vriendin op vakantie, komt ze tien dagen later terug, heb je ineens zo’n ranzig baardje. Zo’n pratende kut.

Ik zette nog eens een stap achteruit, en kwam erachter dat de baard eigenlijk helemaal niet opviel. Blond haar, dan krijg je dat. Je moet wel een gigantische baard hebben wil dat gaan opvallen, maar dat red ik nu eenmaal niet in 10 dagen.

Nu werd de kin een beetje blurry, maar dat was het dan ook eigenlijk wel.

Van dichtbij was de vorm wel zichtbaar. Dat er kennelijk expres op een bepaald gedeelte niet geschoren was, en de rest wel. En daar kwamen dan stekeltjes uit. Die alle kanten op stonden.

Toen bedacht ik me dat ik eigenlijk m’n lief gewoon lekker wil kunnen zoenen en knuffelen als ze terug is. Dat ik niet eerst moet gaan scheren omdat ze ‘t toch vindt prikken. En het pást ook helemaal niet bij me, het ging me puur om de grap.

Welnu, die grap is niet meer. De baard is eraf. Het was leuk om te proberen, niets voor mij dus.

Misschien later als ik groot ben.

Tssk.

Dat krijg je natuurlijk.

Dat mensen Murat als held gaan zien. Zijn voorbeeld gaan vormen. Ik zie ‘ze’ straks al een front vormen. Zelfmoord commando’s die het gemunt hebben op leraren, die zogenaamd discriminerend zijn.

Maarja, wanneer discrimineer je? Tegenwoordig is het al discriminatie als je een Turk te lang aankijkt. Of als je HE JIJ DAAR tegen een Marrokaan roept. Of als je bruin brood besteld terwijl er een neger naast je staat.

De buitenlanders die zich toch al niet erg op hun plek voelen, of gewoon op zoek zijn naar een reden om te gallen, zijn bij het minste geringste gediscrimineerd.

En dan mag je iemand doodschieten natuurlijk. Want discriminatie is verboden, en moet de kop worden ingedrukt! En daar zal front Murat wel even voor zorgen.

Tssk. Ik zeg terugsturen. Ga maar wat nuttigs doen in je eigen land, in plaats van dit land te willen verzieken. En dan heb ik het uiteraard niet over degene die hier gewoon hun ding doen en waar niemand last van heeft. Dus, wederom geen racisme hoor. Enkelt de mensen die geloven dat Murat gelijk had, in z’n recht stond, kunnen van mij oprotten. Ook de eventuele Nederlanders die daar zo over denken.

Dat zal ze leren.

Weet jij wie er naast Superman woont?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Buurman!

Jan-Douwe: En vertel eens, wie ben jij?
Meneer: Ik ben bladibla en ik ben projectleider bij Ortec.
Jan-Douwe: Nou èn?

Jan-Douwe was, tegen verwachting in, best geestig.

Toen we elkaar even aankeken knikte ik hem goedenavond. Ik kende hem niet, maar we kwamen allebei voor hetzelfde. Gauw zocht ik een schuilplaats op, en begon te bestuderen wat er in het frame zat. Piepschuim.

De tijden staan daar hoor, riep de jongeman, ik schat hem 27, me toe. De bustijden hingen vroeger inderdaad in dit frame, waar in de toekomst waarschijnlijk reclame moet komen te hangen.

Ja, 39 over riep ik terug!

Tussen de stoep waar de bus langs zou stoppen en het bushokje zat een fietspad. De jongen stond op de stoep, in de regen, plastic tas tussen zijn benen. Ik in het bushokje.

Ja, maar de 128 gaat 36 over, en de 114 39 over.

Ik antwoordde dat ik dat niet wist. Waarschijnlijk ben ik het morgen ook weer vergeten overigens. Er kwam nog een jongen aangelopen, jonger dan mij, die naast me kwam staan in het bushokje.

Koud hè? riep de man voor me terwijl hij weer omkeek.

Ja, dat kun je wel stellen, riep ik vrolijk terug. De man voor mij was erg spontaan en vrolijk, kennelijk. En ik vind dat je spontane en vrolijke mensen op gelijke wijze moet beantwoorden. Zo vaak komt het niet meer voor namelijk.

Het lijkt wel of vrolijke mensen tegenwoordig steeds zeldzamer worden. Op school al word je op 17 jarige leeftijd “geleerd” dat het leven helemaal niet zo’n vrolijke bedoening is. Laat staan dat je spontaan gaat lopen doen tegen andere mensen in bushokjes.

Andere mensen, die doorgaans niet zo vrolijk zijn. En niet omdat de meester boos op ze is geweest, maar omdat ze heel vaak in de regen bij een bushokje staan, en heel vaak extra lang moeten wachten door slordige buschauffeurs. Iedereen die met de bus gaat weet dat, en iedereen die wacht op een bus laat elkaar dan ook doorgaans met rust. Zo ook de jongen die naast me was komen staan.

Maar deze manier niet. Dus ik antwoord vrolijk terug. Dat ik liever de zomer had, en van mij hoeven die winters niet zo.

Maar ik heb handschoenen, riep de man terug terwijl hij ze eventjes trots liet zien. En toen drong het tot me door. Deze meneer was qua gedachten niet zoals ik. Deze meneer was een beetje “gek”. Althans, bij hem viel het meer op dan bij mij. Ik kan me redelijk schuilhouden wat dat betreft.

Ik wilde antwoorden met een vrolijk antwoord. Maar ik wist even niets.

Een moment later begon hij over dat mensen niet van de kou houden. Dat het niet leuk is om door de kou te moeten. Dat je dan geen zin hebt om aan je dag te beginnen, maar dat je gewoon een knop om moet zetten. Dan lukt het wel. Deed ie zelf ook.

En ondanks dat het de hele dag al regende en miezerde, het al dagen achter elkaar alleen maar grauw is, en ik al dagen achter elkaar sta te vernikkelen, wachtend op zo’n klote bus, kwam er een glimlach op mijn gezicht. Een brede glimlach.

Want ik vind zulke mensen fantastisch. Gekken die eigenlijk lang zo gek nog niet zijn. Eigenlijk zijn zij normaal, en wij allemaal gek.

Zulke mensen vind ik fantastisch, omdat ze me vrolijk maken. Van een vrolijk praatje, word je zelf vanzelf ook vrolijker.

Zulke mensen vind ik fantastisch, omdat ze me laten nadenken over dingen. Over hoe simpele dingen je eigenlijk heel blij kunnen maken. Okay, het mag dan rot zijn om de dag te beginnen, maar als ie eenmaal begonnen is … dat kan helaas niet iedereen meemaken op deze wereld! Dus wees er maar eens blij mee!

Zulke mensen vind ik fantastisch omdat ze zichzelf blijven. Wij gekken vinden het niet normaal om mensen in een bushokje zomaar aan te spreken, als ze een beetje chagerijnig voor zich uitstaren. Toen ik naar rechts keek werd dat nog eens bevestigd. De jongen naast mij lachde niet, hij hing tegen het rechterzijpaneel van het bushokje, en staarde doelloos voor zich uit.

Zulke mensen vind ik fantastisch omdat ze geen vlieg kwaad doen, anderen in hun waarde laten, en gelukkig zijn met de dingen die ze hebben.

Zulke gekken vind ik fantastisch, omdat ze eigenlijk veel normaler zijn dan wij normalen allemaal bij elkaar.

Was iedereen maar gek.

Ouch. Dit is wel erg zielig.

(via)