Tijdens dat relax weekendje hebben we allebei ook nog foto’s gemaakt met de spiegel reflex van Mijke. Wel een analoge, vandaar dat het even duurde voordat we foto’s hadden.

De rest is bij Mijke te vinden. Hieerrrrrr…

Jij bent toe aan aan mars
Eh, nee, ikke niet. Pim wel denk ik.

Het valt niet mee.

Wel af, hoop ik.

Deze week nog even werken, en dan begint het gedoe met kinderen weer: de Kindervakantiespelen.

Op woensdag gaan de kinderen een dagje naar huis. Tijd voor de leiding om een beetje uit te rusten, en nieuwe dingen te bedenken voor donderdag en vrijdag. En zelf een beetje te feesten, die dinsdagavond.

Nu gaan we met een groepje altijd effe het dorp in. Nouja, altijd, ik deed pas voor het eerste jaar mee natuurlijk, maar je komt dus wel meer verwilderde bosjesmensen tegen in Wieringerwerf, die woensdag.

Zo hadden Bas en Jonne afgelopen jaar een golfsetje gekocht. Bij de speelgoedwinkel. Met plastic balletjes, een putje, en golfclubs met plastice handvatten.

En daar ging het mis.

Plastic handvatten zijn namelijk niet bestand tegen het lompe gemep van ons. Het is niet een kwestie van mikken, het is een kwestie van die bal zo hard mogelijk raken. Vonden wij.

Met als gevolg dat het handvat brak, en de golfclub achter ons langs schoot, zo naar het pad waar voortdurend mensen heen en weer lopen. Levensgevaarlijk dus.

Minder gevaarlijk was het als het balletje weer eens in twee-en brak, maar ook dit is niet echt handig als je net in een superspannend potje Golf zit.

Gelukkig heeft collega Pim afgelopen week ècht gegolfd. En toen heeft hij ook twee stokken kapot geslagen (hoe je dát voor elkaar krijgt?). En dus kreeg hij weer een ander setje golfclubs van een andere collega, om zodoende wat stokken terug te kunnen geven.

Deze golfclubs waren echter wel èrg oud.

Prima voor ons dus. Als het goed is neemt Pim ze deze week mee, en kunnen wij dus lekker een echt potje golfen op de KVS.

Heb er nu al zin in.

Op Spunk een stukje over ADHD. Iemand die dat heeft, en er dan over vertelt. Nouja, schrijft.

Maar, wat ze daar schrijft komt me best bekend voor! Mijn gedachten gaan vaak ook zo. Vooral als ik moederziel alleen opweg ben naar iets, iets zoek, of iets probeer op te lossen.

Ik met mijn gedachten, op de motor, op zoek naar een adres. Route uitgeprint, en dan maar zoeken. Da’s lachen joh. Een hoop vragen die ik zelf probeer te antwoorden, en ondertussen worden de dingen die langskomen nog even bekritiseerd.

Maar ADHD? Nee, dacht het niet. Zou er een soort tussenvorm zijn? Druk in je hoofd, maar niet druk in je doen? Zou ik misschien ADHD-er zijn als ik de snelste van de klas was, de energie zou hebben om de hele dag rond te springen op een skippybal?

Of zijn het toch gewoon gedachten. Gedachten zoals iedereen die heeft, de één meer dan de ander.

Maargoed, de strekking is wel duidelijk geloof ik. Het is nogal druk in de hoofd van Hannah. En daar moet je toch maar mooi mee zien te dealen.

Kijk, dat iemand in het gat van het W.I.E. dingetje springt is logisch. En prima ook natuurlijk. Dus daar hebben ze nu Knock Knock voor bedacht, geloof ik.

Opzich prima, maar ik voel er eigenlijk weinig voor om nòg weer zo’n weg streepje log initiatief te steunen. Vind dat altijd van die laffe acties.

Net als startpagina. Leuk initiatief. Vooral voor de beginnende internetten, op de 1 of andere manier kennen die allemaal startpagina.

Binnen no time krijg je echter copyen als startpagina, startpunt, startkabel en weet ik ‘t wat niet meer. Zwak vind ik dat. Graantje meepikken vind ik dat.

Dus dat steun ik niet. Ik heb zojuist een knockknock account aangevraagd, hem hier neergezet, en heb 2 minuten later weer verwijderd. Ik doe er niet aan mee. Laat iemand anders maar een W.I.E. maken, dan doe ik weer mee.

Overigens vul ik wel gewoon mijn naam ik natuurlijk, zodat mensen die wèl een kock dinges hebben gewoon kunnen zien dat ik er ben. Zo ben ik dan ook wel weer.

Gisteren onze tweede wandeling door Amsterdam. Natuurlijk ook weer even wat foto’s gemaakt om mee te fotosoepen. Bij deze het resultaat.

Langs de tandarts. Moet zelf ook nog naar de tandarts trouwens :-(.

Een stuk flat bij de Witte de With straat die kennelijk gesloopt gaat worden. Hing allemaal anti-reclame enzo. Dat er geen gevaarlijke steeg moet komen, enzo.

Toen kwamen we bij een parkje, dat nogal een vakantiestemming bij me losmaakte. Grappig, dat weer midden in Amsterdam! Leuke huizen ook daar.

Alleen was het park niet zo rolstoel vriendelijk als het wou laten lijken.

Op de terugweg alweer. Een grachtje, nog een parkje, en het Markanti College.

Alle foto’s vind je hier.

Nog twee weken en dan is het weer zo ver. Mag ik een weekje bikkelen. Overdag de hele dag in de weer met kinderen, en ‘s avonds de hele avond en nacht in de weer met leiding en bier. Je kunt je afvragen wie er meer kind zijn: de kinderen of de leiding.

Gek genoeg heb je een 1 of andere drive bij zo’n week. Normaal gesproken met je kapot als je 1 nachtje om 5:00 naar bed gaat en om 9:00 er weer uit.

Nu gebeurt dat zo’n beetje elke dag.

Als ik dan zo de foto’s van mijn broertje zie ben ik toch wel een klein beetje jaloers. Die heeft dat gewoon als werk, of gaat dat als werk krijgen. Altijd met kinderen werken, dat moet toch fantastisch zijn.

Misschien heb ik toch het verkeerde beroep gekozen.

Hoop alleen dat hij wat meer slaap krijgt. Want een jaar lang zou ik het ook niet uithouden ;-).

Ik weet dat het zo gaat onweren, stormen en regenen. De mensen aan de overkant kennelijk niet. Die gaan op het terras zitten, en bestellen wat te eten.

Hopelijk kan ik zo een foto nemen waarbij ze met hun pizza naar binnen rennen. Dat lijkt me lachen.

Even met een paar mensen een rondje rijden op de motor was een beetje uit de hand gelopen. Met wel 17 motoren en een route van 150 km gingen we op weg. We hebben drie uur over de route gedaan geloof ik.

Drie uur over 150 km zult U denken? Ja, maar dat gaat dus ook niet met 120 hè? Heb een paar keer de 100 aangetikt geloof ik, maar meestal was het tussen de 60 en 80. Dus dan wil het wel.

Paar foto’s geschoten. Onderweg was namelijk een beetje lastig. Hier compilatie:

Met nogmaals viele dank aan muziekcollega Wilco, die de route en het voorop rijden voor zijn rekening heeft genomen. En daar was ik erg blij om moet ik zeggen.

Over drie weken weer! hoorde ik al iemand roepen. Wie weet, wie weet.

Oh, enne, niemand die een Goldwing reed hoor, bij ons (die paarse). Maar hij stond er toevallig. Net auto’s, die dingen.