Bij deze dan toch even een open reaktie op het stukje “Eerwraak”, van een stukje verder. Noem het maar zwak, zeg maar dat ik weinig kan hebben: whatever. Ik heb het gevoel dat ik verkeerd begrepen ben, dus wil ik er nog wat aan toevoegen.

Het is mijn site, dus mag ik dat.

Het gebeurt nogal eens dat ik mezelf op een manier uitdruk die andere mensen kennelijk verkeerd opvatten. In het dagelijks leven gebeurt dat, maar op deze website gebeurt dat nog veel sneller. Bij tekst kun je immers moeilijk emotie lezen.

En zo is dat kennelijk ook gebeurd bij het stukje over eerwraak. Ik was er boos over, verdrietig over, verward over, noem maar op. En vooral het gevoel van oneerlijkheid, machteloosheid, maakte zich meester over mij.

Waarom denkt die moordenaar het recht hebben Theo te vermoorden. En dan nog als argumentatie aanvoeren dat zijn geloof werd aangevallen. Voor iemand die niet gelooft, zoals ik, is dat niet een erg beste argumentatie.

In het bericht probeerde ik aan te geven dat, als dit door zijn volk als rechtvaardig gezien zou worden, het voor mij rechtvaardig zou zijn om mensen te vermoorden als ik vind dat ik daar een goede reden voor heb.

Of ik dat op die manier dan kon verdedigen. Hij geloof in Allah, en daarmo mag het. Ik geloof in elfjes, en daarom mag ik dit. Een moslim voelt zich zo erg aangevallen, dat hij vindt dat moorden toegestaan is, kennlijk. Als ik me dan ook zo aangevallen voel, mag ik dan ook moorden?

“Niet dus”, zo eindigde ik het bericht. En daarmee wilde ik aan geven: NEE. Nee, het is niet toegestaan om te moorden.

Verder was het “geitenneuker” puur een referentie, een verwijzing naar Theo. Omdat hij dat woord gebruikte, gebruik ik het ook. Zelfde terminologie, zeg maar.

Ik vind het jammer dat sommige mensen mij verkeerd begrepen hebben. Het kwetst me ergens een beetje. Ik bèn geen racist, en ik word het ook niet. Dan had ik wel anders gehandeld.

Gisternacht was ik buschauffeur. In een grote touringcar van Alpha tours reed ik rondjes. Mijn hele bus vol kinderen, en ik had geen idee waar ik heen ging eigenlijk.

De bus was moeilijk te besturen. Hij reageerde telkens te laat, en wat vooral vervelend was: de rem deed het zo slecht. Ik moest de rem heel hard intrappen, maar bij een bus is alles veel groter natuurlijk. De rem zat dus te ver weg voor me. Ik moest er op gaan staan om hem volledig ingedrukt te krijgen.

Maar ondertussen wilde de bus gewoon doorrijden. Hetzelfde effect als remmen terwijl je je gaspedaal ingedrukt houdt. Liet ik de rem dus weer iets los, dan kwam hij gelijk weer in beweging.

En zo kwam het dat het wel erg lastig werd om bochtjes te maken. Waarom door ik telkens later de bocht inzette dan ik wilde.

Niet dat het uitmaakte: het was 1 groot plein waar ik op reed. Met allemaal bomen die omgezaagd waren, en op dat plein lagen. Gek genoeg kon de bus daar gewoon tegen. Die hobbelde er wel overheen, als een soort pantservoertuig.

Na wat rondgecirkel kwam ik bij een afgraving. Het ging stijl naar beneden, en daar lagen dan ook weer een aantal bomen op elkaar gestapeld. Een grote crash zou normaal gesproken het gevolg zijn, maar nu kon het wel. Gewoon rustig eropaf en door laten hobbelen.

Toen moest ik naar de w.c. en werd ik wakker.

Wat remt die bus toch klote, dacht ik nog op de w.c.

Gisteravond, wij lagen al in bed, was en een helicopter aan het cirkelen boven onze wijk. Cirkelen ja, want het was hard, werd zachter, en toen weer harder.

Lijkt me niet dat het dan een trauma helicopter is.

Best eng eigenlijk, als je redenen gaat bedenken waarom dat ding daar rond zou kunnen vliegen. Zijn ze terroristen op het spoor? Loopt er een gewande bankovervaller rond? Of is iemand z’n poes kwijt?

Of heeft het te maken met de PKK bijvoorbeeld?

We zullen het wel nooit weten.

We waren op schoolreis. Ik deelde een kamer met vriend Mark, die ik al van de basisschool kende. Het was een warm, en dus zonnig, land waar we heen waren. Een schoolreis met allemaal jongeren die het uitgaan inmiddels al ontdekt hadden, en daar draaide het hele leven dan ook om: feesten, zuipen, lol maken.

Wat dat betreft is er weinig veranderd.

Onze kamer keek uit op een soort van dak terras. De gebouwen waren wit met geel geschilderd, zoals je vaak ziet in warme landen. De ramen waren groot, van het plafond tot aan de vloer, en konden open. Zo kon je dan het dakterras opstappen. We deelden het terras met andere appartementen.

Er was een meisje op het dakterras, een stukje verder, bij een ander appartement. Een knap meisje, zo vonden Mark en ik. Mark klopte op het raam, het meisje kwam naar ons toe. In plaats van dat ze boos keek omdat we haar zo intensief aan het observeren waren, begon ze te paraderen voor ons raam. Langzaam en sexy liep ze heen en weer, haar vrouwelijke vormen zoveel mogelijk accentuerend.

Mark maakte gebaren die erop duidde dat hij wel wat zag in een paringsritueel met haar. Zij gebaarde terug dat ze dat ook wel wat vond, maar dan wel met 4 mannen. Twee mannen konden haar niet voldoende bekoren.

Mark wist niet wat hij zag, en stoof de kamer uit om twee mensen te halen die mee konden doen. Iets dat geen probleem zou zijn met deze groep.

Toen Mark de kamer uit was, opende het meisje de ramen en kwam de kamer in. Dat was even schrikken, ik was in de veronderstelling dat je er van buiten niet in kon. Wat zou ze nu gaan doen, nu ik zo alleen was? Met vrienden erbij is het makkelijk stoer doen, maar zo alleen is het toch wel wat ongemakkelijk. Straks gaat ze mij alvast verleiden ofzo!

In plaats daarvan dook ze vliegensvlug richting nachtkastje waar mijn portomonnaie lag. Ze was uit op geld. De stemming sloeg bliksemsnel om, en ik kon haar net op tijd bij haar armen grijpen. Wild probeerde ze los te komen, maar op de één of andere manier wist ik haar weer via het raam naar buiten te werken, en het raam af te sluiten.

Er kwam een vriendin van haar bij, die al de hele tijd om de hoek had staan wachten. En nog een vriendin, en een vriend. Er kwamen steeds meer mensen voor mijn raam staan, en het goedkope slotje zou het niet lang meer houden.

In paniek schreeuwde ik naar Mark, dat hij terug moest komen, en dat ze helemaal geen sex wilde met vier mannen. Het was een afleidingsmanouvre zodat ze mij kon beroven.

Mark kwam terug en zag het inmiddels aardig grote groepje achter het raam. Samen raakte we in paniek. Spullen van ons waren overal verspreid. Op het nachtkastje mijn portomonaie, op de grond mijn rugtas met laptop, overal lagen dingen van waarde. Van de zenuwen wisten we niet goed wat we moesten beschermen, en hoe we dat moesten beschermen.

We vluchtten de gang op. Aan het eind van de gang zag was de voordeur, die ook al voornamelijk uit glas bestond. Hier hadden zich ook al mensen verzameld die graag naar binnen wilde om ons te beroven. We kwamen in een andere slaapkamer, van andere klasgenoten die nergens te bekennen waren. Ook hier stonden mensen die naar binnen wilden.

Kennelijk waren we in een erg arm land, en waren wij de enige rijken. De bewoners van het land haatten ons om onze welvaard, en vonden dat ze onze spullen best mochten pikken. Ik voelde me opgejaagd, een gevangene, en zéér ongewenst tegelijkertijd.

Toen kwam Ron voorbij op de gang (mijn oude baas, red.). Gelukkig, ik kende de eigenaar van dit vakantieoord! Er gingen ramen open, en er kwamen mensen binnen, maar ze lieten ons met rust, zo lang Ron er bij was.

Maar Ron had het druk, hij had mensen op bezoek voor een zakelijk gesprek, en kon dit dus niet erg goed gebruiken. Buiten het feit dat hij geen tijd had, was dit natuurlijk niet erg goede reclame.

Hij was van plan ons aan ons lot over te laten. Ik hoopte dat de bewoners zouden beseffen dat Ron in de buurt was, en ze het maar beter niet konden proberen om ons te bestelen. Ik hoopte het, maar eigenlijk wist ik beter. Zodra Ron uit beeld was, zouden de inmiddels tientalle mensen ons bestormen en bestelen totdat we alleen ons onderbroekje nog over hadden.

Ineens was het zwart om me heen. Ik keen rond en probeerde uit te vogelen waar ik was. Vijf uur nog wat, stond er met rode cijfers op de wekker. In bed was ik dus.

Fijn.

Nog 3 uurtjes slapen.

Georgina Verbaan is nu ook “made by Matell”. Pff, wat een plastic. Anderhalve maand geleden ofzoiets zag ik een reporter al op haar afstappen met de vraag of ze iets aan haar borsten had laten doen.

Hij mocht wel even voelen. Dat was direct haar antwoord. Beetje tè direct als je het mij vraagt. Alsof ze blij was dat het iemand opgevallen was, en alsof ze blij was dat er nu eens iets te voelen viel.

Als een kind met een nieuwe fiets die hij aan al zijn vriendjes liet zien. Zo liet Georgina net niet haar tieten zien, want dat kan natuurlijk niet zomaar. Dan maar voelen. Iedereen die wil mag haar tieten wel even voelen.

En nu dus ook zien. In de playboy.

Wat een neptieten. Maar met dat kinderlijke gezicht erbij, is het toch een soort van kinderporno.

Nee, ik geloof niet dat ik vind dat ze erop vooruit gegaan is.

De keren dat ik in Amsterdam gefietst heb, zijn op twee handen gemakkelijk te tellen denk ik. En dat zal ook wel zo blijven, tot zeker eind 2006, daar durf ik best om te wedden.

Beetje jammer als je dan in zo’n fuik fietst waar ze fietslampen controleren. Dat mijn voorrem het niet doet en het kabeltje er vrolijk op los bungelt maakt niet zoveel uit: maar die lichten moeten het doen.

Tssk. Vijfentwintig euro lichter.

Zeikerds.

Zo, meneer de server is weer beter. Mijn deel is voor het grootste deel gerevalideerd, de andere gebruikers zijn nog bezig ben ik bang.

Nu maar hopen dat Samsung harddisks het langer uithouden.

En misschien eens een backupje maken zo nu en dan ;-)

Van Gogh mag dan dood zijn, Vincent leeft! En hoe, zaterdag vierden we zijn verjaardag.

We begonnen bij de jarige thuis. Amsterdam Noord. En dat is best een eind reizen hoor! Wij met z’n allen met de bus, en om een uur of elf waren we dan eindelijk ter plaatse.

Daar werd er hevig gezongen, en de cadeaus werden overhandigt. De schuurmachine was kennelijk niet zo interessant, want die verdween al gauw in een hoek. Misschien omdat de boormachine veel meer indruk maakte. Die werd uit z’n verpakking gerukt, en geshot. Een echte workers-bilspleet werd gesimuleerd, en een stoere boorhouding werd aangenomen.

Wat pilsjes later gingen we naar de stad. Met de nachtbus, waar je een apart kaartje voor moest hebben. De buschauffeur wist niet wat hem overkwam. Zoveel mensen had hij nog nooit mee gehad op deze lijn!

Biertjes en rosé werden meegesmokkeld de bus in, en daar vrolijk genuttigd. Ene Esther probeerde nog of ons ceedeetje gedraaid kon worden. Dat kon niet. Dan zetten we zelf het lied maar in.

Tutuduuduu, tutuduuduu, du!
Vincent, dit is je verjaardag, je verjaardag gaat zomaar niet voorbij.

Stuk of 25 mensen in de bus aan het brullen, dat maakt wel indruk natuurlijk. De buschauffeur vond het geweldig en feliciteerde Vincent ook via de intercom.

We gingen naar een kroeg op de spuistraat. Erg vriendelijk waren ze er niet. Bij de deur stond een gast die ons in groepjes binnen liet. Sommigen van ons kregen te horen dat ze op hun alcohol gebruik moesten letter. Onder andere degene die na 3 biertjes over was gestapt op de cola. Tssk.

De mevrouw waar je entree moest betalen (entree notabene!) werd pissig toen ik haar vroeg of ik mijn jas ook bij haar kon achterlaten. Ik was al de zoveelste die het vroeg, en zag ze eruit of zij jassen aannam?

Pff, beetje aardig tegen je klanten, denk ik dan. Binnen was het ontzettend druk, en de drank was ook nog eens duur. Na een tijdje werd het wel wat beter, waarschijnlijk omdat je dan een beetje ingesteld bent op die sfeer. Het went. Zoiets.

“Gelukkig” ging de bar om 4:00 dicht, en konden we naar huis. Een taxi busje en een taxi was voldoende om de slapers die bij ons zouden overnachten thuis te brengen.

Een deel ging vast slapen, het andere deel ging nog wat drinken op onze slaapkamer. Allemaal in bed. Opzich hadden we zo in slaap kunnen vallen, geloof ik.

Maar na verloop van tijd werd het toch tijd om ècht te gaan slapen. De woonkamer werd omgetoverd tot slaapkamer, en het werd stil.

Een paar uur later waren de eersten helaas al weer wakker. Ik slaap liever lang genoeg zodat ik de kater kan vermijden. Maar mensen hadden honger, en er moest gegeten worden.

En zo werd er ontbeten in de woon-/slaapkamer, en gingen ze allemaal even later weer naar huis. De rust keerde terug, en wij gingen nog maar even slapen.

Het was dus weer gezellig dit weekend :-)

Dat je naar een disco gaat, je 5 euro betaalt, je een half uur in de rij moet voor je binnen bent, en waar het dan te druk is. Jammer.

Bij een nieuwe baan is het altijd even wennen natuurlijk. Zo ook hier. We werken met supercoole laptops en dockingstations. Maar we missen dus boxen.

Nu staat er hier wel een draagbare radio die af en toe aangaat, maar dan is het 538. Bij Tens hadden we ook 538.

Hádden. Want toen ex-huisgenoot Rondie me begon te hersenspoelen door altijd Kink FM te draaien thuis, kon ik al gauw niet meer zonder. Op het werk ging Kink FM aan, en begroetten we Jan trouw.

Jan Douweeee.

Nu is het vrijdag, en durf ik mij voorzichtig te wagen aan webradio. En aangezien het toch niet zo hard staat (dat probeer ik volgende maand dan wel), voldoen die laptop speakers opzich wel.

En zo verovert Kink langzaam heel Nederland.

Let maar op.

(Is Metha de Vos alweer beter? Want die andere, met die gekke kakstem, vond ik maar niks eigenlijk)