Koffie met thee is minder lekker

Category: Weblog (Page 2 of 290)

Hier begon het allemaal mee: gewoon de weblogjes.

Surinaams eten

Mijn vriendje Niels had op Facebook een artikel van surinaamseten.nl geliked. Moksie Metie Speciaal (geroosterd kip- en varkensvlees met Fa Chong worst en tjauw min). Zag er op het plaatje precies zou uit zoals ik het, vroeger in Amsterdam bij mijn oom, eens at en dat was heerlijk! Nu heb ik altijd al een keer surinaams willen koken, dus dit leek me een uitgelezen kans om eens te kijken hoe ingewikkeld zo’n gerecht is, en of ik dit zelf kon.

Eenmaal op de site zie je natuurlijk al snel dat het allemaal een grote reclame advertentie is voor Faja Lobi. Maar ach, wat maakt het uit, als het resultaat maar lekker is. Het recept leek voor een gemiddelde kok als ik best te doen, dus laten we het maar eens proberen. Mijke ging toch boodschappen doen, dus ik gaf mijn wensen door.

Onze lieve Jumbo bleek echter maar 1 potje te hebben van de benodigde 3. Nouja, normaal gesproken hadden ze de marinade wel gehad, zij het van een ander merk, maar die leek nu op te zijn. De medewerkers zochten in alle hoeken en gaten van het magazijn, maar helaas, geen moksi meti. Ja mensen, dit stukje is niet het aller spannendst wat er hier te vinden is, maar hee, er staat tenminste weer eens iets op!

De volgende dag dus na de opening van Perron 15 maar even langs de Albert Heyn gereden. En jawel hoor, daar stond ie, toevallig nog van het merk Rosita ook. Helemaal blij reden we weer naar huis, dat zou smullen worden!

Dus ik dacht ik zal Niels even laten weten dat ik het ook ga proberen, want hey, daar is social media voor uitgevonden toch?

IMG_20150905_144917

[blockquote source=”Rolandow on Facebook”]Hai hai Nielsie, ik ga het proberen hoor! Bedankt voor de tip. XXX[/blockquote]

Zoiets, dacht ik.

Dus ik zoeken op zijn pagina naar die like, zodat ik daar mijn commentaar kon neerplempen, maar hey, die was er helemaal niet! En toen pas realiseerde ik me pas: ik ben erin getuind. Dit was nu precies waar zoveel commotie om was geweest. Facebook doet net of je vrienden iets leuk vinden, en: het werkt! Ik heb de spullen gekocht, en eet vanavond Surinaams.

Even voelde ik me bedonderd, maar nu denk ik, ik ga vanavond wel lekker eten! En, wat is nu eigenlijk erger? Die irritante reclame’s op radio en televisie, altijd hetzelfde, dag in dag uit. Of een boodschap, aangepast aan jou persoonlijke voorkeur. Een aanbieding waar je misschien iets aan hebt?

Ik weet het, het is misschien een beetje vloeken in de kerk, want ik vind het allemaal maar niks dat Facebook en consorten alles van me weten. Maar nu het toch zo ver is, heb ik dit soort advertenties misschien liever dan die irritante Vodafone reclame telkens op de radio. Als we nou eens alle radio- en tv-commercials konden verruilen voor persoonlijke aanbiedingen, dan gaan we er misschien toch wel wat op vooruit.

Tenzij we vanavond patat eten.

Dan is het totaal mislukt.

Achter je geld aan bij PostNL

Wonderlijk genoeg had ik een koper gevonden voor mijn beschadigde djembé. Dus toen ik voldoende karton had verzameld, en er drie rollen tape doorheen had gejaagd, was ik klaar voor de laatste stap: het bezorgen. Dat besteed ik uit.

Nu had ik eenmaal andermaal al eens zelf een etiket gemaakt op de website van PostNL. Super handig, kun je het adres alvast invullen, online betalen, label erop, en klaar is kees. Kun je hem zo inleveren. Weet je ook vast wat het kost, en wat het track and trace nummer is. Dat ga ik weer doen! dacht ik dus.

Toen ik eenmaal alle gegevens had ingevuld kwam ik uit bij de betaal pagina. Na keurig met iDeal betaald te hebben, kwam op de pagina van PostNL tot de ontdekking dat de labels niet gemaakt konden worden. Dat is op zich al vreemd lijkt me, want er zal vast niet iemand zijn die labels uitschrijft, toch? Gaat geheel automatisch lijkt me. Maar goed, okay, foutje in de web software, kan gebeuren. Die foutjes maak ik ook wel eens. Maar ik zag dus dit:

Versturen___PostNLKijk, en da’s gek, toch? Er wordt dus door het systeem correct geconstateerd dat er een probleem is. Maar; waarom kan ik die betaling dan niet automatisch terug krijgen? Ze hebben die betaling toch gewoon gekoppeld aan het product dat ik heb aangeschaft! Natuurlijk zou het eigenlijk nog beter en logischer zijn dat die labels gegenereerd worden vóór dat je betaalt, zodat je bij een eventuele fout die hele betaling niet hoeft te doen. Zoals u ziet is de enige mogelijkheid om te bellen met de klantenservice.

Aangezien web development mijn vak is, wéét ik gewoon dat dit beter kan. Hier begon de frustratie al.

Nou goed, bellen dan maar. Sta ik natuurlijk eerst 8 minuten in de wacht, met 13 klanten voor me. Krijg ik eindelijk iemand aan de lijn, die bedankt me voor het melden van deze storing. Om de boel te onderzoeken wil ze wel eerst even wat gegevens van me weten, zoals mijn e-mail adres. En toen schoot ik uit mijn slof. Ik wil helemaal geen onderzoek, en jullie hebben al helemaal mijn gegevens niet nodig, ik wil gewoon mijn geld terug! Subiet!

Mevrouw begreep dat het allemaal heel vervelend was, maar voor de restitutie moest ik sowieso op internet een formulier downloaden, waar ik via de klantenservice op postnl.nl aan kon komen.

Dus in plaats van geld afboeken voorkomen, automatisch geld terug storten voorkomen, word ik ook nog eens misleid op de website waardoor ik 45ct moet betalen om geld terug te krijgen dat nooit afgeschreven had mogen worden?! Inmiddels was ik dermate not amused dat ik ophing; ik moest immers toch online mijn kruistocht naar restitutie vervolgen. Belachelijk! Wat een schijt servi… TUUT TUUT TUUT moet het ongeveer geklonken hebben.

Vervolgens krijg ik dus een PDF bestand, die je wel kunt invullen, maar waarvan je continu melding krijgt dat je hem niet kunt opslaan. In de menu’s van de PDF reader staat nog wel de mogelijkheid om te verzenden, maar dit werkt niet. Kan natuurlijk ook komen omdat ik zo’n ontzettende digibeet ben. Naïef als ik was had ik dus in feite alles weer voor niets ingevuld. Uiteindelijk heb ik het formulier uitgeprint, en daarna weer ingescand. Nog mazzel dat ik toevallig zo’n scanner heb staan.

Dus in plaats van ervoor de zorgen dat PostNL die formulieren digitaal aangeleverd krijgt, zodat ze deze ook veel sneller en makkelijker kunnen verwerken, krijg je alleen de mogelijkheid om het formulier te printen, met (let op) een e-mail adres waar je het heen kunt sturen. Dit is ook wel weer te merken, want op 15 april deed ik het formulier op de ‘bus’, en 7 dagen later had ik ‘al’ antwoord. Dat ging zo:

[blockquote source=”Yvonne Bouma, Serviceteam Consumenten, PostNL”]

Geachte heer op den akker,

U heeft ons op de hoogte gebracht van het niet (correct) uitvoeren van de online verzendservice. Ik stel het zeer op prijs dat u de moeite heeft genomen ons te informeren en kan me voorstellen dat dit voor u heel vervelend is en bied u dan ook mijn excuses aan voor het ontstane ongemak.

Als vergoeding  zal het bedrag van € 6,50 binnen 2 weken worden overgemaakt naar rekeningnummer ***.
Ik hoop u hiermee  naar  tevredenheid te hebben geholpen en geïnformeerd en sluit hierbij het onderzoek.

Mocht u nog vragen of opmerkingen hebben dan kunt u ons van maandag tot en met vrijdag van 08.30 tot 20.00 uur en op zaterdag van 09.00 en 16.00 uur bereiken op telefoonnummer  0900-0990  (€ 0,45 per gesprek).

Met vriendelijke groet,

Yvonne Bouma
Serviceteam Consumenten  
PostNL Pakketten Benelux B.V.

[/blockquote]

Geniaal hoe ze de rollen omdraaien. Alsof ik hen mail om ze een dienst te bewijzen. Alsof ze me een andere keuze bieden dan deze lijdensweg te bewandelen. Hoe had ik anders mijn geld terug kunnen krijgen?

PostNL zuigt niet alleen haar werknemers uit, ook haar klanten zijn inmiddels aan de beurt. Daarin blijk ik overigens niet de enige te zijn.

Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo’n belachelijke gang van zaken heb meegemaakt.

En dan tel ik KPN gewoon mee.

 

Koelkast of vriezer sluit niet? Scharnier stuk!

Heb je ook een koelkast of vriezer deur die gekke geluidjes maakt? Ineens niet meer sluit? Of dat er ineens iets uit lijkt te vallen, maar je kunt het nergens vinden? Beetje gekraak misschien, bij het sluiten van de deur?

Watsgeburt?

Dat is me vorige week voor de tweede keer overkomen. In vier jaar tijd. Vind ik toch wel een beetje mwhoah van Bauknecht, om eerlijk te zijn. Koelkasten gaan toch gewoon 10 jaar mee? Maar ik weet nu tenminste wel wat de oorzaak is. In de scharnieren zit namelijk een stukje plastic, wat waarschijnlijk bedoeld is om de veer op z’n plek te houden. Dat plastic is het na een paar jaar alweer beu, en breekt. Gevolg: of het plastic zit in de weg, of de veer verplaatst zich in de scharnier. Hij komt dwars te liggen waardoor hij het sluiten blokkeert.

Er gaan soms een paar dagen overheen, maar uiteindelijk zit je met een koelkast die niet meer sluit. Je duwt hem dicht, maar hij springt gewoon weer een stukje open. We dachten dit bij de koelkast wel even tijdelijk op te lossen door hem dicht te tapen met ducktape, maar dit gaat ook niet altijd goed. Kom je na een dag werken thuis, blijkt de koelkast toch op een kier te staan. Bovendien zijn de lijmresten van de tape aan je koelkast ook geen pretje. Kortom: pak het maar meteen aan, want je ontkomt er toch niet aan. Houd er wel rekening mee dat dit klusje eventjes kan duren. Dus niet aan beginnen als je over een half uur op verjaardag moet.

Nieuwe kopen?

Toen ik eindelijk het type scharnier had gevonden, kwam ik er achter dat dit op diverse webshops het best verkochte artikel was. Goh, ik snap wel waarom, gezien het aantal dat ik er al versleten heb. Uiteindelijk had de koelkast onderdelen shop het goedkoopste setje voor me. Maar ja, de vriezer twee dagen open laten staan leek me ook geen optie. Bovendien: evengoed vijftig eurie’s :-(.

Repareren!

De eerste keer dat mij dit overkwam had ik de hulp van onze vrienden van Mammoet ingeschakeld. De baas kwam langs, schroefde van zoef zoef de panelen er af, en prutste toen wat met het scharnier. Hij prutste nog wat, en nog wat, en uiteindelijk deed de scharnier het weer. Zo’n klus waarvan je achteraf denkt: dat had ik misschien best zelf gekund (maar niet gedurfd). Bovendien heb ik niet van dat stoere Makita spul om zoef zoef mee te doen. Dat schroeft toch net effe minder lekker weg weet je wel.

Doordat ik aandachtig had staan afkijken, durfde ik bij de tweede keer wèl zelf te repareren. Het losschroeven van de panelen en vriezer deur ging voortvarend (gewoon op het handje, niks zoef zoef), hoewel ik wel wat dingen had los geschroefd waarvan ik achteraf dacht: zijn dat geen schroeven om iets mee af te stellen? Het was nog maar te bezien of ik de deur er ook weer recht in kreeg, maar dat was voor latere zorg.

Het geheim van het veertje

Uiteindelijk kwam ik, net als mijn voorganger, ook toe aan het prutsen met de scharnier. Al het plastic van binnen heb ik met een schroeven draaier zoveel mogelijk kapot geramd, zodat ik de scherven kon verwijderen. Maar het overgebleven veertje, die kreeg ik er met geen mogelijkheid uit. Met tangetjes en schroevendraaiertjes heb ik van alles geprobeerd om hem eruit te wippen. Na anderhalf uur prutsen stond ik op het punt om op te geven. Nog éénmaal klapte ik de scharnier dicht om het mechanisme minutieus te bestuderen. En ineens heb je het: als de scharnier dicht zit (dus alsof de deur gesloten zou zijn) ontstaat er ergens aan de achterkant een gaatje, en als de veer dan goed ligt, kun je hem daar precies doorheen halen.

Moet je ook maar weten.

Dus behulpzaam als ik ben: alsjeblieft. Nu weet jij het ook.

Big Brother is watching – mijn privacy heeft verloren

Er is al veel geschreven over Facebook en haar nieuwe privacy regels. Ook veel artikelen van techneuten die erin gedoken waren, de zeiden dat je foto heus niet zomaar op een billboard verschijnt. Dat stelde me wel wat gerust.

Na het lezen van dit artikel ben ik echter helemaal niet meer zo gerust. Ik heb nu het gevoel dat we in een hinderlaag zijn gelopen van de internet giganten, en dat we niet meer terug kunnen. Natuurlijk wist ik wel dat mijn facebook data werd gebruikt door adverteerders. Prima, voor wat hoort wat. Maar dit artikel oversteeg al mijn verwachtingen.

Wat staat er in het artikel dan?

Voor de mensen die geen zin hebben in het engels, even een korte samenvatting. Verderop mijn mening.

Ze vergaren informatie over alles wat je leest op internet (alle pagina’s met een facebook like button).

Via je vrienden die facebook hebben wordt er informatie vergaard. Ga maar na: facebook op je mobiel wil ook toegang tot je contacten lijst. Dus zelfs als je zelf geen facebook hebt, sta je alsnog in Mark z’n database, omdat je vriendin of broer wèl Facebook heeft. Dit kunnen gebrukers niet uitzetten, gebeurt gewoon.

De Facebook apps (vandaar dat Farmville gratis is) hebben ook toegang tot deze gegevens. Zelfs als Facebook zegt: we gebruiken je foto’s niet voor billboards; voor de apps geldt dit niet. Via een omweg kan Facebook dus makkelijk om haar eigen voorwaarden heen, bijvoorbeeld door een app te ontwikkelen.

Wat doet Facebook nog meer?

Ze zeggen tegen je vrienden dat je een product gekocht hebt, terwijl dit helemaal niet zo is. Elke like button op het web, is een manier om bij te houden wat jij (ook de niet-facebook gebruiker) leest. Ze lezen je privé berichten en de inhoud van de linkjes die je doorstuurt. Ze kunnen de microfoon van je telefoon aanzetten (!!), zonder dat je het merkt, zodat ze mee kunnen luisteren (creepy!). Ze kunnen je foto’s doorzoeken en met gezichtsherkenning uitvogelen waar jij (en je vrienden) zich bevonden. De foto’s die je met je mobiel maakt slaan immers ook vaak GPS gegevens op, datum en tijdstip op.

Ze verzinnen campagnes om bij je vrienden informatie over jou los te peuteren. Denk aan een spelletje: hoe goed ken jij je vrienden? Zelfs als je nooit iets op Facebook zet, kunnen ze makkelijk achterhalen of je man of vrouw bent, hoe oud, je politieke voorkeur, etc. Ze geven deze informatie door aan verzekeringsmaatschappijen, bedrijven, overheden, en natuurlijk de adverteerders.

Je hebt niks te verbergen? stelt ook het artikel. Wat nou als je ineens op zoek gaat naar baby spullen, Facebook weet dus dat je zwanger bent? Dat zou voor een werkgever een mooie reden zijn om je contract niet te verlengen, anders kost het hem maanden ziektewet. Of voor de zorgverzekeraar om je niet aan te nemen als je wilt switchen naar een pakket waarbij zwangerschap-dingen beter vergoed worden.

Als je ooit in een privégesprek eens iets illegaals hebt gezegd, staat er jaren later misschien ineens een arrestatieteam voor je deur. Zou zomaar kunnen. Bedenk dan ook nog even dat whatsapp ook van Facebook is. Sinds kort ja, maar wie zegt dat ze alle historie niet bewaard hebben?

Daarnaast doet Facebook ook aan censuur. Ze laten niet al je berichten aan je vrienden zien. De inhoud van je posts wordt gescanned, en als die negatief voor Facebook is, komt het bericht niet (of veel later) pas door. Dit heb ik zelf ook al op facebook groepen gezien, mensen die zich afvragen waar hun bericht ineens is gebleven.

Ook worden gegevens uit je telefoon, je computer, enz. gebruikt om te kijken wie je vrienden zijn. Je kunt zelf nog zo voorzichtig zijn met je gegevens, maar zijn je vrienden dat ook?

Privacy settings die Facebook wel had, waren in feite ook maar tijdelijk. Ze hebben langzaam maar zeker deze regels aangepast, en toegepast. Door lid te blijven ga je akkoord met hun nieuwe regels, die met terugwerkende kracht in gaan. Vroeger was het misschien een veilige plaats om dingen met je vrienden te delen, inmiddels heeft Facebook toegang tot al je data, ook van toen je pas net begon op Facebook.

Tot slot houden ze sinds kort je financiele gegevens in de gaten en wat je koopt. Je bankrekeningnummer en creditcard nummer dus. Ze delen dit inmiddels al met Mastercard. Ook eisen ze dat je GPS altijd aan staat. Ze weten dus wanneer je naar de dokter gaat, naar een AA meeting, of naar dat bos dat bekend staat als marktplaats der herenliefde. Ze weten het niet alleen, ze verkopen het ook. Een week later valt er een aanbieding op de mat voor een aids test met 20% korting, die je vriendin als eerste open maakt. Oops.

Voor de mensen, zoals ik, die dit nu pas lezen, is het eigenlijk al te laat. We hadden voor 31 januari moeten stoppen. Wat je wel kunt doen is zorgen dat Facebook niet méér van je komt te weten. Nu stoppen alsnog stoppen dus. Maar ja …

Wat vind ik er van?

Dit hele verhaal komt natuurlijk niet helemaal als verrassing, al vind ik het wel een stuk verder gaan dan ik aanvankelijk dacht. Ook de toekomst stemt me niet erg vrolijk. We leven midden in het digitale tijdperk, en daar stap je niet zomaar uit.

Nu heb ik wel wat vragen. Zouden Nederlandse bedrijven deze informatie ook daadwerkelijk gaan gebruiken? En mag dat? Een adverteerder is dan misschien tot daar aan toe, maar mag een zorgverzekeraar deze gegevens gebruiken om te bepalen wat voor risico factor ik ben? Zijn daar wetten voor in Nederland? Als dit echt groots ingezet gaat worden, krijgen we dan een soort revolutie? Nieuwe bedrijven die hierop inspelen, en eerlijk zeggen te zijn. Politieke partijen zonder e-mail. Verzetsmensen zonder internet aansluiting en mobiele telefoon. Een nieuw, anoniem internet wellicht?

Worden er straks werkelijk mensen opgepakt aan de hand van deze gegevens? Ga ik hier over een paar jaar iets van merken, dat een verzekering me weigert, of ik onterecht of ongewenst in een bepaald hokje wordt geplaatst? Zal er dan niet uiteindelijk een opstand ontstaan?

Het tweede wat ik me afvraag is of stoppen met Facebook iets uit maakt. Van Google is allang bekend dat ze niet zo zuinig om springen met je privacy. Waarom zouden ze gratis een besturingssysteem als Android ontwikkelen? Dat is me nu wel duidelijk, al die Android telefoons kunnen ze traceren en gebruiken om informatie te vergaren. Dit gebeurt in feite nog op hoger niveau als Facebook dat doet, want Android weet in principe nog veel meer. Combineer dit eens met de zoekopdrachten die je op internet doet in Google. Oh, en gebruik je google chrome (zoals ik), dan ben je automatisch ingelogd onder je gmail account, en weten ze dus ook exact welke pagina’s je bezoekt. Google weet eigenlijk nog veel meer. Misschien is Google+ niet een poging om Facebook van de troon te stoten, maar een juridische opzet om die gegevens ook te kunnen gebruiken (lees: verkopen).

Het zou naïef zijn om te denken dat Google deze profielen niet samen stelt, zoals Facebook dat doet.

Van Apple is ook al eerder bekend geworden dat ze een geschiedenis bijhouden van waar je allemaal bent geweest. Het zou me niet verbazen als dit een stuk verder gaan. Als je een MacBook of iPhone hebt, kunnen ze ook keurig bijhouden welke diensten je allemaal gebruikt en welke pagina’s je bezoekt. Reken maar dat Android iets soortgelijks doet.

En kunnen we ons het DPI (Deep Packet Inspectation) verhaal nog herinneren? (Mobiele telecom) providers zouden dit gebruiken om te kunnen beoordelen wat voor dienst je gebruikt, zodat ze hun netwerk kunnen optimaliseren. Ja ja, maak dat de kat wijs. Ondertussen kunnen alle providers dus ook gewoon zien wat je allemaal uitspookt op het net.

De overheid spant natuurlijk helemaal de kroon. Hou maar een beetje in de gaten wat Snowden te vertellen heeft, en dan weet je dat ook onze overheid ons het liefst zo nauwkeurig mogelijk in de gaten houdt.

Het is de keerzijde van de moderne communicatie, en we zijn er met z’n allen ingetuind. Nog steeds vind ik dat dit mijn leven op vele manieren verrijkt heeft. Ondanks alle kritiek, vind ik Facebook hartstikke leuk. Mobiel parkeren, mobiel bankieren, wikipedia, spotify, e-mail, skype, allemaal diensten waar je toch blij van wordt?

Als ik van te voren had geweten dat ik mezelf zou opsluiten in een digitaal spinnenweb, was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Maar zoals dat gaat met spinnenwebben, je merkt pas dat je vast zit als je er in bent gevlogen.

Nu is het afwachten hoe dat voor ons -de gewone burger- gaat uitpakken. Gaan we Minority Report achterna, of zullen we er niks van merken? Stoppen we nu massaal met Facebook?

Dat laatste weet Facebook waarschijnlijk zelf het beste. Want die kan mijn gedachte allang lezen.

SEO schmeo

Vroeger, toen Google nog niet bestond, en we allemaal de happy few met internet access, naar altavista en Ilse gingen om dingen op te zoeken (die we vervolgens pas na uren vonden), was het internet nog een onuitputtelijke bron van vanalles. Een grote bibliotheek. Goed zoeken was een vak apart, maar je kon ook heerlijk verdwalen op al die DDS of geocity pagina’s die mensen zelf in elkaar hadden geknutseld.

Toen kwam Google ineens uit het niets, en die vond ineens wèl wat je zocht. Met een super simpele pagina, nog razend snel ook.

Nu lees, zie en hoor ik dagelijks over SEO. Search Engine Optimisation. Of eigenlijk: hoe hou je de zoekmachine voor de gek, zodat menen die iets zoeken bij jou uitkomen, in plaats van de informatieve website waar ze eigenlijk naar op zoek waren. Toen ik voor het eerst de term SEO hoorde, had ik er al een hekel aan. In eerste instantie dacht ik dat het gebakken lucht was. Hoezo konden mensen ervoor zorgen dat je hoog scoort bij Google? Dat wil iedereen toch? Het aantal plaatsen op de eerste pagina is nu eenmaal beperkt.

Kort daarop, toen die SEO technieken toch wel leken te werken, haatte ik het omdat het een soort van buzzword werd. Bakken met geld werd (en wordt) er uitgegeven aan vlotte jongens die zich alleen maar bezig houden met het foppen van Google. Daarmee zijn ze dus ook alleen nog maar bezig om zich te conformeren áán Google.

Inmiddels haat ik SEO omdat het resultaat is dat alles gewoon weer om geld draait. Zoek je informatie, dan kun je pagina 1 en 2 wel overslaan op Google. Zo zocht ik vorige week naar wat informatie over het maken van meubels van steigerhout. Toen internet nog een grote vergaarbak van vrije informatie was, ging dat makkelijk. Tegenwoordig kom je op een website met teksten als:

[blockquote source=”Bouwtekening steigerhout website”]Waar moet je rekening mee houden?

 

Als je steigerhouten meubels wilt maken dan zijn er een aantal zaken waar je rekening mee moet houden.

 

Daarnaast zijn er een aantal dingen die je moet weten.

 

Je moet hierbij bijvoorbeeld denken aan het soort steigerhout dat je gaat gebruiken en welke materialen je nodig hebt.[/blockquote]

De eerste twee zinnen zeggen exact hetzelfde. De derde zin is een open deur die geen antwoord geeft op zijn eigen stelling. Hier zit een SEO luchtje aan. En ja hoor, aan het eind van het artikel een linkje naar de bouwtekeningen van Fred. Waar we -alleen vandaag- geen 500 maar slechts een kleine vijf tientjes voor betalen. Die aanbieding stond er vorige week ook, maar dat had u al begrepen natuurlijk.

Fred_s_Bouwtekeningen_-_Meer_Dan_10_000_Tekeningen_en_Doe_Het_Zelf_Projecten_-_Fred_s_Bouwtekeningen

Kortom: het resultaat is een vervuild web waar geen zinnig woord meer op te vinden is. Zoeken is weer net zo moeilijk, of moeilijker, dan voor het Google tijdperk.

Maar ook gestresste managers en web developers als er iets gewijzigd moet worden aan de website. NEEEEE, daar gáát m’n SEO score. En dan heb je natuurlijk de golddiggers die van elk beroep of elke hobby een moneymachine denken te kunnen maken. Alsof we daar op zitten te wachten.

Zo kwam ik via een tweet van Luna terecht op blogaholic (google maar, ik ga niet linken). Vast en zeker een kundig iemand met de beste bedoelingen; maar wat me vooral opviel is dat bloggen kennelijk geen hobby meer is. Het is aan vak, dat je goed of slecht kunt uitoefenen.

Deze mevrouw, die in mei 2014 haar domein registreerde, gaat mij na 13 jaar wel even vertellen hoe je moet bloggen. Of eigenlijk: hoe je hier geld mee moet verdienen. Want dàt is uiteindelijk de bedoeling natuurlijk.

Ineens zijn er allemaal regels over hoe je het beste je blog kunt inrichten. Geef oude artikelen ook weer eens de aandacht. Genereer zoveel mogelijk Facebook-likes. Niet omdat mensen je leuk vinden, haha gekkie, maar om te scoren. Vandaar dat je ook om de haverklap uitnodigingen krijgt om iemand’s page te liken. Moet allemaal van de SEO experts.

Vroeger, toen Luna zelf notabene blogger van het eerste uur was, ging een blog gewoon lekker over je passie, een groot verlies dat je moest verwerken, of (een zoektocht naar) kennis dat je wilde delen. Net als een schilderij dat zichzelf schildert, of een verhaal dat gebaseerd is op wat er in je fantasie gebeurt, hoefde dit niet in 300 woorden en met een plaatje met goede omschrijving (in max 3 woorden). Niemand zei wat je moest doen, hoe je het moest doen, waarom je het zou moeten doen.

Allemaal verpest door de SEO preachers, en haar volgers. Hopelijk krijgt Google het voor elkaar om ook daar doorheen te prikken, zodat ze weer èchte content kunnen serveren.

Maar goed. Who cares.

Bovendien: who reads? Want dit artikel voldoet vast en zeker niet aan de grillen van SEO.

Fuck SEO.

Mijn hobby’s

Vroeger toen ik klein(er) was, had ik hobby’s. Ik speelde muziek, bijvoorbeeld. Eerst bij de showband, omdat ik niet naar de muziekschool mocht, en daardoor later bij de Nachthoorns. Maar zoals dat met alles gaat, er kwam een eind.

Daarna heb ik nog een paar jaartjes squash gespeeld, al zou je dat niet zeggen, gezien mijn kledingmaat. Mijn werkgever had elke week twee banen voor ons gereserveerd, dus er was geen ontkomen aan. De keren dat ik het tegen andere mensen opnam, geen collega’s dus, werd ik wel direct keihard met de neus op de feiten gedrukt: ons niveau kon nog heel wat treden op de ladder omhoog. Uiteindelijk switchte ik van baan (haha, woordspeling), en zo kwam ook aan de squashbaan een einde.

Toen kwam er eens een moment dat mijn auto van die kuren had waarvan je denkt: volgens mij zou je dat makkelijk zelf kunnen als je effe weet hoe het moet. Zo’n reparatie waarbij je het meest betaalt aan arbeidsloon. Ik kwam per ongeluk terecht bij studieplan en vond het wel iets voor mij, dat autotechniek. Iets geheel anders, hoewel toch technisch. Iets waar ik de rest van mijn leven iets aan had, want zelfs al zou ik niet zelf gaat klussen, dan wist ik in elk geval hoe dat stuk ijzer op wielen nu eigenlijk werkt. Dat vond ik trouwens ook van de kapperscursus. Uiteindelijk kreeg ik twee boeken van een vriend, die ik eerst eens goed zou bestuderen.

IMG_20150111_154533_HDR

Uiteindelijk is mijn carrière als monteur niet echt van de grond gekomen. Na het hoofdstuk gereedschappen viel ik in slaap.

Daarna bedacht ik me enige tijde later hoe vet het zou zijn als ik zelf kleren zou kunnen maken voor Tom en Siep. Een tijgerpak. Of een tuinbroek. Of hoe ik mijn tientallen threadless shirts zou kunnen verwerken tot een kleed, waarbij ik dan de plaatjes op het shirt uitknip in vierkanten, en deze aan elkaar naai. Dus een naaicursus leek me wel wat. Of een naaimachine. Of misschien zou ik een dagje naast Luna kunnen zitten, dacht ik nog. Maar met de monteur ambities nog in het achterhoofd heb ik ook hier verder niets mee gedaan. Hoewel het me nog steeds cool lijkt, al was het maar om de reactie’s (JIJ? Naaien?!).

Maar nu heb ik toch echt een goede hobby gevonden denk ik. We (Mijke en ik) hebben aan de hand van een steigerhout aanbieding eens besproken dat het wel leuk zou zijn om een grote tuintafel te hebben van dat spul. En mij leek het dan wel weer leuk om dit zelf te bouwen. Een beetje surfen op het net leerde dat dit eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is. Er staan kant en klare instructies op het wereld wijde web. Wat me vooral aanspreek is dat je weinig nodig hebt; schroeven die vanzelf boren, en het hout laat je gewoon op maat zagen. Kwestie van in elkaar zetten dus. Moet niet zo moeilijk zijn toch?

Steigerhout tafel voorbeeldje

Kennelijk is er dan toch altijd iets in mij dat gelijk van de hoed en de rand wil weten. Misschien is dat ook wel mijn probleem; ik begin er niet aan, omdat ik geen begin zie. Ik wil eerst alles weten voor ik er aan begin. Dus ik gooi mijn plannen eens in de bro-app, en nu blijkt mijn broer eigenlijk dezelfde ambities te hebben als ik. Zonder al te veel moeite haalde ik hem over om naar een Cursus Kennismaking meubelmaken te gaan. Hier hoop ik in elk geval te ‘leren’ of dit überhaupt wel iets voor mij is. Als ik met een vinger in mijn neus terug kom, moet ik waarschijnlijk toch een andere hobby zoeken. Hoe dan ook; de eerste stap is nu ècht gezet. Reuze spannend vind ik het! 7 maart gaan we heen.

De behoefte om dingen te doen en/of leren die in eerste instantie helemaal niet bij me past zit kennelijk in de familie. Broer wilde wel mee, maar dan gaan we daarna ook samen naar de volgende cursus.

Intro-Dag Autoplaat Lassen (MIG/MAG)

Zin an!

Update: Bummer, 7 maart was al vol. Nu is het helemaal doorverschoven naar 11 juli. Ondertussen slaan mijn gedachten natuurlijk al dagen op hol over mijn timmerman imperium.

Overigens, wat ik ook nog ècht wel zou willen leren, qua hobby: gitaar spelen, muziek componeren met een keyboard en software op een apple, kinderverhalen schrijven, fotografie, video’s monteren tot korte vermakelijke clips (soort van vlogs), whiskey maken. Misschien moest ik maar stoppen met werken.

« Older posts Newer posts »

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑