Month: August 2004 (Page 2 of 3)

En toen alweer lappendag. Al met al flink wat feestjes achter elkaar dus.

Net als vorig jaar was er ook weer een delegatie uit Hauwert. Dat werd erg gezellig. Vooral onze vocale uitspattingen, met de zin “de zon schijnt voor iedereen” vond ik zeer ontroerend.

Alle foto’s hierrrr

Zoals gezegd was het de volgende dag tijd voor lappendag. Half één verzamelen in Hoorn.

Onverwacht nog even samen opgetreden met Dutch Don’t Dance. Werd erg gezellig.

Nog even vuurwerk gekeken, maar hier ging er kennelijk wat mis. Stroomstoring, hoorden we achteraf. Dus er was even een lange pauze. Sowieso was het niet zo mooi als andere jaren, maarja.

Op tijd weer naar bed, want de volgende dag was het weer tijd voor lappendag! 10:00 koffie hadden we afgesproken. Maar helaas niet gehaald. Wel om iets over elf het eerste biertje.

Alle foto’s van de bbq-dag hierrrrr…

Ik geloof dat ik niet helemaal voldaan heb aan de “regels”, als vemeld in about:blank van de laatste keer. Heb mijn foto’s niet meteen bij thuiskomst online gezet. Slordig, want normaal lukt dit wel.

Nouja. Misschien maar goed ook. Want de foto’s die ik heb gemaakt stellen niet zoveel voor hoor.

Vond het wel erg gezellig. Aan het eind nog geprobeert met het groepje van Bob en GJ mee te gaan, maar die weg kon ik toch niet vinden. Het leek me beter het zekere voor het onzekere te nemen, en de weg naar huis te vervolgen, nu ik die nog wist te vinden.

Bovendien moest ik daarna weer bbq-daggen natuurlijk. Dus om 10:00 de wekker. Gaap!

Alle foto’s die ik gemaakt heb vind je hier.

Goed gelopen dus. Nu is alleen de vraag hoe ik de mensen herken. Misschien moeten ze mij gewoon herkennen. Ofzo.

Schitterend weer in het vondelpark. Word vast een geslaagde meeting. Ik vraag of alleen steeds meer af of ik wel de goede kant ben uitgelopen.

Bij kamp hoort keet, natuurlijk. Als je denkt dat een weekje met kinderen spelen een soort vakantie is, kom je bedrogen uit. Daar zorgen wij wel voor.

Zo kwam het voor dat, ik geloof, drie keer deze week, de feestzaal moesten afsluiten. Nouja, zaal. Dat klinkt wel heel groots, maar dat viel opzich best mee hoor.

We kregen van de coï te horen dat de sleutel voorin de tent bij Marscha moest. Ook een coï (en coï zal wel voor coordinator staan). Uiteindelijk bleven Jonne, Linda en ik als laatste over. Jonne de sleutel mee, want Jonne is nu eenmaal de langste.

Uiteindelijk, na een stukje struikelen door een klein stukje bos, vonden we de tent. Waar moest die sleutel nou? vroeg Jonne. Helemaal achterin de tent Jonne!, waarop hij de tent opende en in de tent verdween.

Ik weet niet wat ze daarbinnen hebben uitgespookt, en of Marscha er uberhaupt iets van gemerkt heeft, maar Linda en ik vielen haast om van het lachen.

De volgende dag kregen we te horen dat we de sleutel voortaan moesten achterlaten in een bakje. Niet meer in de tent. Vreemd.

Woensdag is de dag in de week dat er een dagje geen kinderen zijn. Je gaat dan grotere spellen bedenken, zoals een speurtocht, en afscheidscadeautjes knutselen. Met ons groepje hadden we bijvoorbeeld zoethout gekocht, en daar bezemstelen van gemaakt. Ons thema was immers Harry Potter.

Die woensdag misbruiken we meestal ook even om een bezoekje te brengen aan de snackbar, en de speelgoedwinkels natuurlijk. De action, de lidl, de marskramer, de blokker… Vorig jaar kwam er een groepje terug met klappertjes pistolen, waar om een uur of vijf ‘s nachts een heftige westernfilm mee werd gespeeld. Wel gelachen.

Dit keer kwam Jonne met alarmpjes terug. Er was namelijk een biercoï aangesteld, die zijn vak niet zo best verstond. Er was altijd wel iets lauw. Maar het ergste: de eerste 1 of 2 dagen was het bier lauw. En dan loop je het op natuurlijk, voor de rest van de week.

Het piepertje werd netjes op de grote koelkast gemonteerd, zodat die heel irritant af zou gaan als de deur open ging. Dat werkt met magneetjes. Magneet aan de ene kant, piepertje aan de andere. Zijn die magneten bij elkaar, dan is het piepertje stil. Haal je ze van elkaar, dan begint ie te loeien.

Al heel gauw hadden anderen het off knopje gevonden, en was het effect een beetje weg. Ze hadden het alarm uitgeschakeld.

Maar toen de gang compleet was in onze tent, kwamen we op een ander geniaal idee. Als we nou eens het batterij klepje dichttapen, en het knopje eruit slopen. Dat we hem dan aanzetten, magneetje eraf, en dan in de tent naast ons gooien. Om een uur of 5. Pieppieppieppiep.

En dat ze zich dan rot zoeken. Over elkaar heen kruipen, opzoek naar dat verrekte piepertje. Gek worden. Schreeuwen. Gillen. Paniek. En áls ze dat piepertje dan eenmaal hebben gevonden, moeten ze hem nog uit zien te krijgen. Dat zou waarschijnlijk een spierballen kwestie zijn geworden. Kapot rammen.

Plan werkte perfect. Nog perfecter dan we hadden bedacht, omdat hij onder de vlonders van de tent was gegooid, en je er dus helemaal niet bij kon. Het duurde een minuut of wat voordat het piepertje steeds langzamer begon te piepen, en uiteindelijk stil werd.

Batterijen op.

Nooit meer wat gehoord van onze actie. Geen mensen die aan de ontbijttafel opmerkingen maken als “welke kaffer heeft dat piepertje gegooid”. Dat soort dingen.

Nouja.

Wel gelachen.

Twee keer.

(alle foto’s)

Bij de grootste hut in het bos, was het een drukte van jewelste. Het was de hut van een clubje meiden, en van een afstandje zag ik het kale hoofd van Bas al glimmen. Vandaar die drukte.

Bij de groep gekomen werd al gauw duidelijk dat het hier ging om de toelating in de hut. Je mocht er niet zomaar in, natuurlijk. Nee, je moest eerst het juiste wachtwoord fluisteren.

Etienne had een uur eerder geholpen met hooi halen, en dacht dus dat hij wel naar binnen mocht. Trots ging hij voor de meiden staan, maar ook hij mocht niet naar binnen. Maar ik werk hier! riep hij teleurgesteld, en droop af.

Nu hadden wij Aron in onze groep. Beetje gek verhaal. In eerste instantie was hij in roze geplaatst, maar dat vond Aron zelf maar niks. Al die kleine kinderen. Hij was immers al negen en een half!

Toen werd hij zomaar in Rood geplaatst. Bij Jonne. Dat is drie groepen hoger, een groep hoger dan onze groep. Dus wij protesteren natuurlijk, maar het kwaad was al geschied kreeg ik van de administratieve staf te horen.

De eerste dag hebben we Aron dus geprobeerd te kidnappen. We riepen dat de bus open moest, en riepen naam en toenaam de bus in. Aron kwam al aangelopen, zich nauwelijks beseffend wat een strijd Oranje tegen Rood streed.

Helaas was Jonne ons voor, en dus ging hij op de nek mee naar Rood. Aan het eind van de maandag hadden we met Aron afgesproken dat hij er maar een nachtje over slapen moest, en dan mocht beslissen in welke groep hij wilde.

De volgende dag liep hij naar Oranje, en zo kwam het dat wij de rest van de week Aron in onze groep hadden. En terecht natuurlijk.

Vorig jaar had hij mij en Bas ook al als leiding, en had ik de kinderen min of meer opgejut om “Kale Bas” te zeggen, in plaats van gewoon Bas. Werkte uitstekend overigens. Ook dit jaar weer.

Maar toen Aron maandag bij Jonne verbleef, had Jonne hem wijsgemaakt dat Kale Bas eigenlijk helemaal geen Kale Bas heet. Iedereen noemt hem wel zo, maar dat vindt hij eigenlijk helemaal niet leuk. Hij heet Frits in het echt.

Door de week heen versprak Aron zich regelmatig, waarop hij zijn handen voor zijn mond hield en van sorry en Frits mompelde. Hij moest duidelijk nog even wennen aan de nieuwe naam van Bas. Als er een groep kinderen aankwam die Kale Bas riep, sprong Aron op en probeerde duidelijk te maken dat hij Frits heet. Tervergeefs.

Aron stond ook bij de hut van de meiden. En wilde natuurlijk ook het wachtwoord weten, zodat hij naar binnen mocht. Dat zou Bas hem wel even influisteren.

Maar toen, toen moest hij het influisteren bij één van de meiden. En dat was wel wat eng natuurlijk. Zo dicht bij een meisje, brr. Kan ik het niet gewoon hardop zeggen?! probeerde Aron nog. Nee, natuurlijk niet, dan hoort de rest het toch ook! kreeg hij als antwoord.

Na wat duwtjes had hij dan toch eindelijk het lef om het wachtwoord dat hij van Kale Bas had gekregen in een meisjesoor te fluisteren. Frits! hoorde ik hem sissen. De meiden lachen natuurlijk, dat was harstikke fout.

Aron op hoge poten terug naar Bas. Leugenaar! Liegbeest! en van dat soort dingen. Sorry sorry sorry zei Bas, en dat hij nu het echte wachtwoord zou geven.

Weer hetzelfde euvel. Dat meisjesoor was nog steeds behoorlijk eng. Maar weer wisten we Aron over te halen het toch maar te proberen. Dit was immers het enige juiste wachtwoord! Toen Aron op het punt stond het wachtwoord te fluisteren, begon Bas alvast voorzichtig weg te lopen. Toen Aron “Kale Bas” siste, moest iedereen weer hard lachen, en keek Aron woest om zich heen.

Liegbeest! was het weer, en hij zette de achtervolging in. Bas verdiende een goed pak slaag.

Even later zag ik van grote afstand dat Etienne een beetje in de lucht aan het schoppen was, en tegen zichzelf praatte. Hij was het duidelijk niet eens met de gang van zaken. Hij was uit de groep gezet.

Na overleg met de meiden bleek dat hij zich aan had geboden als slaaf. Wat natuurlijk betekende dat hij mee wilde doen. Slim kind die Etienne, begin als slaaf, en werk je daarna op tot hetzelfde niveau als de rest van de groep.

Daar trapten de meiden echter niet in, en dus was hij eruit gezet. Het was nu eenmaal een hut alléén voor meiden. Ik kon kletsen als brugman, maar er was echt geen plaats voor Etienne. Wel mocht hij op visite komen.

Gelukkig was Aron inmiddels met een ander jongetje een hut aan het bouwen, en die vonden het geen probleem als Etienne hen een handje kwam helpen. Ookal was Etienne ervan overtuigd dat toch alles stuk ging wat hij aanraakte. Daar kun jij toch niks aan doen! riep Aron, en begon al commando’s uit te delen.

Even later zag ik Etienne toch weer bij de hut van de meiden spelen of helpen.

Eind goed al goed.

Het wachtwoord van de meidenhut hebben ze nooit geraden. En deden ze dat per ongeluk wel? dan veranderde het wachtwoord gewoon weer.

Zojuist stapte ik ons kantoortje uit om naar de w.c. te gaan. Een benauwde lucht kwam op me af. Hier staat de airco te loeien, buiten dit kantoortje niet. Vanuit de koelte stap je de warmte in.

Vorige week ging ik vanuit het bos naar het 2e wiel, om daar te zwemmen met de kids. Vanuit het koele bos, de warme vlakte op. Vanuit de koelte stapte ik de wamte in.

Vandaag stond ik op en nam een douche. Daarna boterhammen smeren en inpakken, en op de motor naar het werk. Na 8 uur werken ga ik straks weer naar huis, eet wat, kijk wat televisie, en ga weer naar bed. Het ritme van de dag.

Vorige week stond ik op en nam geen douche. Te weinig tijd, teveel werk. Daarna boterhammen smeren en inpakken. Boterhammen die ik toch niet zou opeten, omdat ze er na 2 uur zweten in de tas bijzonder onsmakelijk uitzien. Na 8 uur ravotten in het bos, verfen, zwemmen, voetballen, pannekoeken bakken, stokbrood makken en spelletjes doen, ging ik weer terug naar het kamp en pakte een biertje. En nog één. En nog één of twee. Toen was het eten klaar en gingen we gezellig met een groepje eten.

Na het eten werd er corvee gedaan. Er moest worden afgewassen, en er het materiaal dat die dag gebruikt was moest worden aangevuld of opgeruimd. Als je niet was ingedeeld had je even vrije tijd.

‘s Avonds programmeren voor de volgende dag. Wat gaan we voor spelletjes doen, waar zijn we op welk moment van de dag, en wat doen we daar?

Daarna dronk ik nog een aantal biertjes, haalde wat ongein uit, en stond te zwingen in de disco. Als het lichaam echt niet meer kon, en de ogen als automatisch dichtvielen, mocht ik eindelijk naar bed voor een paar uurtjes slaap.

Het ritme van de dag.

Het is over. En ik moet weer even flink wennen aan het oude ritme. Hoe lekker simpel was het vorige week, hoe “hetzelfde” is het nu weer. Genoeg reden om flink depressief van te worden, maar we slaan ons er doorheen.

Er zijn afspraken gemaakt met een groepje leiding, dat we binnenkort eens wat gaan eten. Lekker weer herrineringen ophalen, en tegen die tijd ben ik al weer gewend aan het oude ritme.

Maar voor nu, voor nu is het wel even zwaar. Dit ritme van de dag.

In de loop van de week zult U nog wel wat verhalen tegen komen van vorige week. Verhalen die ik nog even moet boetseren, maar die zeker het vertellen waard zijn.

Het extreme make over thema. Ook wij waren toe getakeld. Zie hier:

Meer foto’s vindt U hier, gemaakt door Herald.