Sesam open U

Bij de grootste hut in het bos, was het een drukte van jewelste. Het was de hut van een clubje meiden, en van een afstandje zag ik het kale hoofd van Bas al glimmen. Vandaar die drukte.

Bij de groep gekomen werd al gauw duidelijk dat het hier ging om de toelating in de hut. Je mocht er niet zomaar in, natuurlijk. Nee, je moest eerst het juiste wachtwoord fluisteren.

Etienne had een uur eerder geholpen met hooi halen, en dacht dus dat hij wel naar binnen mocht. Trots ging hij voor de meiden staan, maar ook hij mocht niet naar binnen. Maar ik werk hier! riep hij teleurgesteld, en droop af.

Nu hadden wij Aron in onze groep. Beetje gek verhaal. In eerste instantie was hij in roze geplaatst, maar dat vond Aron zelf maar niks. Al die kleine kinderen. Hij was immers al negen en een half!

Toen werd hij zomaar in Rood geplaatst. Bij Jonne. Dat is drie groepen hoger, een groep hoger dan onze groep. Dus wij protesteren natuurlijk, maar het kwaad was al geschied kreeg ik van de administratieve staf te horen.

De eerste dag hebben we Aron dus geprobeerd te kidnappen. We riepen dat de bus open moest, en riepen naam en toenaam de bus in. Aron kwam al aangelopen, zich nauwelijks beseffend wat een strijd Oranje tegen Rood streed.

Helaas was Jonne ons voor, en dus ging hij op de nek mee naar Rood. Aan het eind van de maandag hadden we met Aron afgesproken dat hij er maar een nachtje over slapen moest, en dan mocht beslissen in welke groep hij wilde.

De volgende dag liep hij naar Oranje, en zo kwam het dat wij de rest van de week Aron in onze groep hadden. En terecht natuurlijk.

Vorig jaar had hij mij en Bas ook al als leiding, en had ik de kinderen min of meer opgejut om “Kale Bas” te zeggen, in plaats van gewoon Bas. Werkte uitstekend overigens. Ook dit jaar weer.

Maar toen Aron maandag bij Jonne verbleef, had Jonne hem wijsgemaakt dat Kale Bas eigenlijk helemaal geen Kale Bas heet. Iedereen noemt hem wel zo, maar dat vindt hij eigenlijk helemaal niet leuk. Hij heet Frits in het echt.

Door de week heen versprak Aron zich regelmatig, waarop hij zijn handen voor zijn mond hield en van sorry en Frits mompelde. Hij moest duidelijk nog even wennen aan de nieuwe naam van Bas. Als er een groep kinderen aankwam die Kale Bas riep, sprong Aron op en probeerde duidelijk te maken dat hij Frits heet. Tervergeefs.

Aron stond ook bij de hut van de meiden. En wilde natuurlijk ook het wachtwoord weten, zodat hij naar binnen mocht. Dat zou Bas hem wel even influisteren.

Maar toen, toen moest hij het influisteren bij één van de meiden. En dat was wel wat eng natuurlijk. Zo dicht bij een meisje, brr. Kan ik het niet gewoon hardop zeggen?! probeerde Aron nog. Nee, natuurlijk niet, dan hoort de rest het toch ook! kreeg hij als antwoord.

Na wat duwtjes had hij dan toch eindelijk het lef om het wachtwoord dat hij van Kale Bas had gekregen in een meisjesoor te fluisteren. Frits! hoorde ik hem sissen. De meiden lachen natuurlijk, dat was harstikke fout.

Aron op hoge poten terug naar Bas. Leugenaar! Liegbeest! en van dat soort dingen. Sorry sorry sorry zei Bas, en dat hij nu het echte wachtwoord zou geven.

Weer hetzelfde euvel. Dat meisjesoor was nog steeds behoorlijk eng. Maar weer wisten we Aron over te halen het toch maar te proberen. Dit was immers het enige juiste wachtwoord! Toen Aron op het punt stond het wachtwoord te fluisteren, begon Bas alvast voorzichtig weg te lopen. Toen Aron “Kale Bas” siste, moest iedereen weer hard lachen, en keek Aron woest om zich heen.

Liegbeest! was het weer, en hij zette de achtervolging in. Bas verdiende een goed pak slaag.

Even later zag ik van grote afstand dat Etienne een beetje in de lucht aan het schoppen was, en tegen zichzelf praatte. Hij was het duidelijk niet eens met de gang van zaken. Hij was uit de groep gezet.

Na overleg met de meiden bleek dat hij zich aan had geboden als slaaf. Wat natuurlijk betekende dat hij mee wilde doen. Slim kind die Etienne, begin als slaaf, en werk je daarna op tot hetzelfde niveau als de rest van de groep.

Daar trapten de meiden echter niet in, en dus was hij eruit gezet. Het was nu eenmaal een hut alléén voor meiden. Ik kon kletsen als brugman, maar er was echt geen plaats voor Etienne. Wel mocht hij op visite komen.

Gelukkig was Aron inmiddels met een ander jongetje een hut aan het bouwen, en die vonden het geen probleem als Etienne hen een handje kwam helpen. Ookal was Etienne ervan overtuigd dat toch alles stuk ging wat hij aanraakte. Daar kun jij toch niks aan doen! riep Aron, en begon al commando’s uit te delen.

Even later zag ik Etienne toch weer bij de hut van de meiden spelen of helpen.

Eind goed al goed.

Het wachtwoord van de meidenhut hebben ze nooit geraden. En deden ze dat per ongeluk wel? dan veranderde het wachtwoord gewoon weer.