Geklier

Bij kamp hoort keet, natuurlijk. Als je denkt dat een weekje met kinderen spelen een soort vakantie is, kom je bedrogen uit. Daar zorgen wij wel voor.

Zo kwam het voor dat, ik geloof, drie keer deze week, de feestzaal moesten afsluiten. Nouja, zaal. Dat klinkt wel heel groots, maar dat viel opzich best mee hoor.

We kregen van de coï te horen dat de sleutel voorin de tent bij Marscha moest. Ook een coï (en coï zal wel voor coordinator staan). Uiteindelijk bleven Jonne, Linda en ik als laatste over. Jonne de sleutel mee, want Jonne is nu eenmaal de langste.

Uiteindelijk, na een stukje struikelen door een klein stukje bos, vonden we de tent. Waar moest die sleutel nou? vroeg Jonne. Helemaal achterin de tent Jonne!, waarop hij de tent opende en in de tent verdween.

Ik weet niet wat ze daarbinnen hebben uitgespookt, en of Marscha er uberhaupt iets van gemerkt heeft, maar Linda en ik vielen haast om van het lachen.

De volgende dag kregen we te horen dat we de sleutel voortaan moesten achterlaten in een bakje. Niet meer in de tent. Vreemd.

Woensdag is de dag in de week dat er een dagje geen kinderen zijn. Je gaat dan grotere spellen bedenken, zoals een speurtocht, en afscheidscadeautjes knutselen. Met ons groepje hadden we bijvoorbeeld zoethout gekocht, en daar bezemstelen van gemaakt. Ons thema was immers Harry Potter.

Die woensdag misbruiken we meestal ook even om een bezoekje te brengen aan de snackbar, en de speelgoedwinkels natuurlijk. De action, de lidl, de marskramer, de blokker… Vorig jaar kwam er een groepje terug met klappertjes pistolen, waar om een uur of vijf ‘s nachts een heftige westernfilm mee werd gespeeld. Wel gelachen.

Dit keer kwam Jonne met alarmpjes terug. Er was namelijk een biercoï aangesteld, die zijn vak niet zo best verstond. Er was altijd wel iets lauw. Maar het ergste: de eerste 1 of 2 dagen was het bier lauw. En dan loop je het op natuurlijk, voor de rest van de week.

Het piepertje werd netjes op de grote koelkast gemonteerd, zodat die heel irritant af zou gaan als de deur open ging. Dat werkt met magneetjes. Magneet aan de ene kant, piepertje aan de andere. Zijn die magneten bij elkaar, dan is het piepertje stil. Haal je ze van elkaar, dan begint ie te loeien.

Al heel gauw hadden anderen het off knopje gevonden, en was het effect een beetje weg. Ze hadden het alarm uitgeschakeld.

Maar toen de gang compleet was in onze tent, kwamen we op een ander geniaal idee. Als we nou eens het batterij klepje dichttapen, en het knopje eruit slopen. Dat we hem dan aanzetten, magneetje eraf, en dan in de tent naast ons gooien. Om een uur of 5. Pieppieppieppiep.

En dat ze zich dan rot zoeken. Over elkaar heen kruipen, opzoek naar dat verrekte piepertje. Gek worden. Schreeuwen. Gillen. Paniek. En áls ze dat piepertje dan eenmaal hebben gevonden, moeten ze hem nog uit zien te krijgen. Dat zou waarschijnlijk een spierballen kwestie zijn geworden. Kapot rammen.

Plan werkte perfect. Nog perfecter dan we hadden bedacht, omdat hij onder de vlonders van de tent was gegooid, en je er dus helemaal niet bij kon. Het duurde een minuut of wat voordat het piepertje steeds langzamer begon te piepen, en uiteindelijk stil werd.

Batterijen op.

Nooit meer wat gehoord van onze actie. Geen mensen die aan de ontbijttafel opmerkingen maken als “welke kaffer heeft dat piepertje gegooid”. Dat soort dingen.

Nouja.

Wel gelachen.

Twee keer.