Month: May 2004 (Page 2 of 4)

(méér van die foto’s!)
Het broertje van Mijke logeert bij ons in Amsterdam. En als grote zus moet je het je broertje dan natuurlijk wel naar de zin maken. Erg lief, vind ik. Dus zodoende gingen we naar Sixflags.

Vervelend nou.

Maar niet heus natuurlijk. Wat een heerlijk dagje! Mooi weer. En fijne rollercoasters om vanaf te roetschen.

Ik vond mezelf wel bikkel gisteren. Voor iemand met hoogtevrees (that’s me, mensen zijn er niet op gemaakt om in de lucht te hangen, anders hadden we wel vleugels), zijn sommige achtbanen best eng.

Eigenlijk vind ik het omhoog takelen het aller engst. Dat onregelmatig getik. Ben altijd bang dat er een tandwieltje afbreekt, of dat de ketting het begeeft onder zoveel druk.

Zo heb ik dus wel mooi even de Goliath gedaan. Dat ding ziet er al hoog uit als je er onder staat. Maar als je omhoog wordt getakeld is de spanning helemaal niet meer te houden. Facing death, zo voelt het. De man met de zeis zat achter me in het bakkie, wist ik haast zeker.

Totdat je ineens naar beneden raast, en zoveel emoties op je af gevuurd krijgt, dat je niet weer wat je ermee moet. Tijd om bang te zijn heb je niet, want net op het moment dat je gewend bent aan die vrije val, ga je alweer omhoog. Weer zo’n hoogte, alleen dit keer met behoorlijke snelheid.

Zoals bij alle rollercoasters is het begin natuurlijk het engst. Je verliest gewoon snelheid. Dat wéét je. Dus na de twee hoogste heuvels kwamen er wat coole bochten enzo, en langzamerhand begon ik een beetje te herstellen en te genieten. Ik zat weer relaxt en liet alles op me afkomen. Heerlijk. En wat een kriebels in je buik!

We hebben ook nog even een showtje mee gepikt. Er werden drie mensen uit het publiek gepikt, en voordat de show begon, moesten ze even een soort auditie doen. Er was één slechterik (Koos!), en twee mensen die op elkaar af moesten rennen en elkaar zoenen. Kennelijk hadden ze daar nogal moeite mee, want hoewel het hele publiek wilde dat ze elkaar op de mond zouden zoenen, het kwam er niet van.

Zelfs niet nadat de partners van de mensen waren gevraagd of ze het erg vonden. Niemand vond het erg. Behalve de spelers zelf. Misschien een religieuze kwestie. Nouja.

Gelukkig deed slechterik Koos het erg goed. Hij vocht erop los, en ook in zijn pakje als struisvogel was hij geweldig.

Toen we naar huis gingen, liepen we naar de parkeerplaats toe. Koos kwam voorbij gereden. HE KOOS, BEDANKT HE!!! riep we hem na. Verbaasd keek hij om, en hij zwaaide. Die Koos. Beroemd geworden in Six Flags.

Moe maar voldaan naar huis.

Al met al een heerlijke dag.

Jelle mag wel vaker komen logeren.

Is er iemand die me kan uitleggen waarom de medewerkers een half uur met hun duim omhoog staan voor dat ze de attractie starten? En ook als hij als is gaan rijden, houden ze hun duim nog steeds omhoog. Heel gek.

Het is weer zover hoor. Dingen die langer duren dan je gedacht of gehoopt had. En zo kan het, dat je om 1:29 nog eens een Windows Setup voor je neus krijgt.

Maar het backuppen met de nieuwe dvd brander is goed gegaan. Hoewel ik erachter kwam dat er op de verdachte harde schijf niet zoveel mp3’s stonden als ik gedacht had. Of er is een map verloren gegaan?

Laten we maar hopen van niet.

Hoe dan ook, over een tijdje heb ik een verse installatie als het goed is. En dan doet het servertje het weer vrolijk, en da’s eigenlijk wel zo makkelijk. Heb het wel gemist.

Dus. Nog even tanden op elkaar en stokjes tussen de ogen. Dan komen we er wel. Vast wel.

la-la-la-la-laaaaaa …

Zaterdag, bij het feestje van Jolanda, waren er ook nog meer feestjes in het studentenblok van de IBB. Huisfeesten. Volgens mij worden er heel wat van zulk soort feesten per jaar gegeven.

Zo ook zaterdagavond. Om een uur of half vier hadden we bedacht dat er toch meer gedanst moest worden, en we dus naar een huisfeest moesten. En omdat het zo laat was, waren we niet van plan om nog entree te betalen.

Bij huisfeest nummer 1 was dat geen probleem. We konden zo doorlopen. Al gauw werd duidelijk waarom: ze hadden Bavaria bier, en bovendien was dat bijna op. En hetgeen dat niet op was, was lauw. Nu vind ik het feit dat het Bavaria is al een goed gegronde reden om over te slaan, maar ook nog lauw was helemaal de druppel!

Dat gaat natuurlijk niet werken, een feest zonder drank. Dus al gauw hadden we besloten een kijkje te nemen bij het andere huisfeest.

Daar waren echter mensen aangesteld die kennelijk nuchter moesten blijven, en die als taak hadden het feest in Goede Banen te leiden. Mijke hing al gauw in een raam om een poging te doen haar lauwe Bavaria biertje te ruilen voor een koud Amstel biertje. De aanwezigen binnen trapten er niet direct in, maar bovendien werd deze poging in te kiem gesmoord.

De lijfwachten commandeerden dat het raam dicht moest. En we mochten niet gratis naar binnen. We hadden inmiddels wel afgedingd van 6 naar 3 euro, maar de meeste mensen binnen onze groep vonden dit alsnog teveel. Bovendien had Mijke nog opgevangen dat het bier op was.

Voor de deur stond inmiddels een volle, geopende, koele fles wijn, zomaar, midden op straat. Danny pakte het op. Ik vertrouwde het niet helemaal, er zat vast een hoop pis in.

Lekker pis dan, vond Danny, na het proeven van de wijn. Hmm. Laat mij ook eens proeven dan? Inderdaad, dat spul was best te drinken.

Verderop zag ik een raam open gaan. Er werden flessen naar buiten gegooid, lege flessen, dacht ik. Ik riep nog HEY, en wilde gaan blèren dat het asociaal was, ongehoord, en dat doe je toch niet. Gewoon lekker stoken. Hopende dat één van de lijfwachten er als een aasgier op af zou gaan.

Binnen begon er iemand wat versiering van de muur te trekken. Eén van de lijfwachten die buiten stond te voorkomen dat wij naar binnen zouden komen zag dit, en riep zijn andere lijfwacht vriendjes in. De dader moest naar buiten. Afvoeren die handel.

De dader jammerde over een grapje, en dat het niet de bedoeling was, maar hij werd toch verbannen.

Even later zag ik Wouter naar buiten komen. Die was kennelijk naar binnen gesneakt. Hij liep naar het raam waar vijf minuten eerder de flessen wijn naar buiten vielen. Ze waren dus vol. En ze gingen mee, met ons. Flessen wijn voelen zich op hun gemak bij ons.

Eerder had Wouter al wat flessen aan gegeven aan Karin, iets dat ik gemist had. De buit was in totaal opgelopen tot ongeveer 9 flessen wijn.

Mijke was ondertussen aan het proberen om naar binnen te komen bij Peter Pan, een van de lijfwachten die ervoor moest zorgen dat het netjes bleef. Hij vertelde dat er vorig jaar 8 kratten bier waren gejat. Ik herrinerde mij meteen een verhaal waarbij groep6 (zo noemt onze groep zichzelf, lang verhaal) met kratten bier via de achteruitgang naar huis gingen. Ik vroeg me af of dat hier was geweest.

Ondertussen liep het grootste deel van ons terug naar het vorige feest, de flessen wijn bij de hand. Er was nog een fles witte wijn gevonden.

We gingen terug naar het Bavariafeest, en begaven ons daar op de dansvloer, met de witte wijn. De koele witte wijn. Terwijl Mijke nog een Bavariaatje wist te scoren ergens. Verstandig als ik ben heb ik me daar niet aan gewaagd.

De wijn was in mum van tijd op, en nu was er alleen nog rood. Smaakte opzich ook prima. Het werd langzaam licht buiten, en ineens stonden er mensen verkleed in politie kleding.

De muziek ging uit. Ze waren niet verkleed, ze waren echte politiemensen. Je snapt niet wie er de politie gaat bellen op een feest, waar rondom alleen maar studenten wonen. Kennelijk gebeurt het toch. De politie vond het wel mooi zo, en wilde dat het feest stopte.

Dit had als gevolg dat een hoop mensen inderdaad naar huis gingen. Even later ging de muziek voorzichtig weer aan, maar wij hadden ook al besloten naar huis te gaan.

Onderweg naar huis opperde iemand nog om de fles wijn op de grond te gooien. Ja, dat is mooi! riep Danny. En hop, daar ging de wijn, in een boog door de lucht, splasshhhh, als waaier uiteen spattend op de grond. Wat een tuig!

Moe maar voldaan gingen we onze bedjes in.

Het was weer een heerlijk feest.

Eerder schreef ik, welliswaar mobiel, al over het verjaardagsliedje op cd wat we Karin cadeau hadden gedaan. Als een ware rage krijgt iedereen die jarig is dit cdtje nu ook.

CD erin, en de hele groep staat te zingen voor je. Vind ik vreselijk, ineens al die aandacht, maar voor anderen is het schitterend. Leuke melodie, simpele tekst, mee brullen maar!

Helaas is Ronald kennelijk een meer gewilde naam dan Roland, waardoor ze alleen de CD konden kopen. Nouja, dat mag de pret niet drukken natuurlijk.

Om jullie mee te laten genieten heb ik de nummers maar even online gezet. Het zwingende lied, en het persoonlijke gedicht. Die overigens natuurlijk op elke CD hetzelfde zijn, alleen de naam is veranderd. Maar ergens is dat wel handig ook, want na de derde verjaardag kun je alles mee brullen en praten.

De cdtjes zijn voor 2 euro te koop bij de Wibra geloof ik.

(klik voor meer)

Ga je op verjaardag in utrecht, klinkt er ineens “Ronald, dit is je verjaardag”. Een cd die wij karin cadeau hadden gedaan, maar nu dus met mijn naam. En een gaaf cadeau erbij dat ik al lang wil hebben, een dvd brander! Daar ben ik ontzettend blij mee natuurlijk. Maar even schrikken was het wel.

Een boel Fokke en Sukke’s, handig in een gallery: hier.

Met dank aan Martijn voor het verzamelen :-)

“Onder de lijn geeft het script tekst weer die een combinatie is van statische tekst en informatie over de browser waarin het document geladen is.”

1. Neem het dichtstbijzijnde boek vast.
2. Open het boek op pagina 23.
3. Vind de vijfde zin.
4. Neem deze zin over op je blog, samen met deze instructies.

(via MKT)

Op de motor naar mijn werk is een heel ritueel. Vooral in Hoorn. In mijn motorpak loop ik in 5 minuten naar mijn motorstalling.

Hier haal ik mijn slot eraf en zet de motor vast aan. Hij moet goed warm worden voor je ermee wegrijdt, anders gaat hij inhouden en stotteren, dan dat willen we niet hebben. Is irritant.

In de schuur doe ik mijn oordopjes in en zet de helm op mijn hoofd. Die helm kan ik namelijk niet aan het stuur laten hangen als ik de motor naar buiten moet rijden. Moet dus wel in deze volgorde.

Zittend op de motor loop ik de schuur uit, en ik rij het trappetje af. In het begin was dat nogal eng, tegenwoordig race ik er met volle vaart af, om dan aan het eind net op tijd mijn rem in te knijpen. Ziet er heel stoer uit in mijn verbeelding.

Dan loop ik terug om de deuren te sluiten, en doe vervolgens mijn jas dicht, handschoenen aan, en kan dan wegrijden.

Zo ook vandaag.

Mijn motor stond dus voor de deur te ronken toen ik bezig was de deuren te sluiten. Er komt een oud vrouwtje langs, ik schat haar tegen de 60. Het haar had al geen eigen kleur meer, zeg maar.

Ohjee, nu krijgen we het, dacht ik. Nu krijg ik een preek of die motor nou zo’n lawaai moet maken, en dat het slecht is voor het milieu.

Vroeger in mijn brommerrij tijdperk had ik dat ook al eens. Met mijn Puchje kwam ik aan bij het pin apparaat van de ABN, naast de Hema. Ik zette hem pal voor de automaat, en met brommer tussen mijn benen in, stond ik te pinnen. Eens vond een vrouw het nodig om hier een opmerking over te maken. Dat ik hem uit moest zetten.

Dat krijg ik nu vast weer, dacht ik. Het “die jeugd van tegenwoordig!” gedoe.

Maar in plaats daarvan begon het vrouwtje een praatje te maken. Dat het wel fijn was, zo’n motor. En dat een vriendin van haar ook een motor heeft. Tijdens het praten schuifelde ze langzaam steeds dichterbij, niet lettend op het opritje naar de schuur. Bijna struikelde ze over de stoeprand.

Ik ging door met mijn werkzaamheden. Klapte de rechterdeur dicht en klikte de sloten dicht aan de binnenkant. De linkerdeur werd opengehouden door een blok beton die ik een trap gaf, waardoor deze deur in het slot van de andere deur viel.

Het vrouwtje kakelde door. Die vriendin van d’r had haar opgehaald met de motor. Ze belde zomaar op, ik kom je halen met de motor. En toen had ze een lange broek aan gedaan, en was ze mee geweest. Leuk hè?

Ja leuk, antwoorde ik zo enthousiast mogelijk, overrompeld door alle verhalen die ik ineens op de vroege ochtend naar me toe geworpen kreeg. Het leek me best een aardig vrouwtje, maar zo ineens omschakelen lukt me vaak niet zo goed. Gelukkig hoefde dat ook niet.

Ze kakelde rustig door. Mijn antwoord had ze niet nodig. In het begin had ze het best eng gevonden, zo’n motor. Ook voor haar vriendin. Met die gladde banden, en het natte weer. Er zou maar wat gebeuren!

Sja, goed onderhouden he? probeerde ik er tussendoor te krijgen. Maar ze kakelde gewoon verder.

Gek is dat he? vond ze. Dat je soms dingen in aanvang gek vindt, maar dat ze dan achteraf toch niet zo eng zijn? Nadat ze mee was geweest was het allemaal niet zo eng meer. Maar ze rijdt ook heel rustig hoor, dus dan is het ook niet zo gevaarlijk.

Inmiddels zat ik op mijn motor, klaar voor vertrek. Ik begon me lichtelijk zorgen te maken over hoe lang dit verhaal nog ging duren, en hoe ik het ging afbreken. Erg veel tijd om iets te zeggen gaf ze me dus niet.

Ze vroeg nog waar ik woonde, en terwijl ze dit vroeg draaide ze zich om en keek richtig de deur van de schuur, en de huizen ernaast. De mensen die daar wonen hebben namelijk hun fietsen in die schuur gestald. De schuur hoort bij die woningen. Kennelijk wist ze dat.

Ik wees richting Roode Steen en vertelde haar dat ik hier helemaal niet woon. Dat ik alleen de schuur gebruikte, omdat ie anders gejat zou worden. En dat “gejat” kwam er best Amsterdams uit, viel mezelf op.

Nou, we moesten maar eens verder he? zei ze toen. Precies goed. Als ze nog tien minuten door was gegaan, had ik haar irritant gevonden. Nu leek het me gewoon een lief vrouwtje op leeftijd, die ondertussen nog genoeg pit had om achterop de motor te stappen!

Ik probeerde haar allervriendelijkst een fijne dag te wensen, maar ze was alweer opweg naar de volgende winkel …