Jeugd van tegenwoordig

Op de motor naar mijn werk is een heel ritueel. Vooral in Hoorn. In mijn motorpak loop ik in 5 minuten naar mijn motorstalling.

Hier haal ik mijn slot eraf en zet de motor vast aan. Hij moet goed warm worden voor je ermee wegrijdt, anders gaat hij inhouden en stotteren, dan dat willen we niet hebben. Is irritant.

In de schuur doe ik mijn oordopjes in en zet de helm op mijn hoofd. Die helm kan ik namelijk niet aan het stuur laten hangen als ik de motor naar buiten moet rijden. Moet dus wel in deze volgorde.

Zittend op de motor loop ik de schuur uit, en ik rij het trappetje af. In het begin was dat nogal eng, tegenwoordig race ik er met volle vaart af, om dan aan het eind net op tijd mijn rem in te knijpen. Ziet er heel stoer uit in mijn verbeelding.

Dan loop ik terug om de deuren te sluiten, en doe vervolgens mijn jas dicht, handschoenen aan, en kan dan wegrijden.

Zo ook vandaag.

Mijn motor stond dus voor de deur te ronken toen ik bezig was de deuren te sluiten. Er komt een oud vrouwtje langs, ik schat haar tegen de 60. Het haar had al geen eigen kleur meer, zeg maar.

Ohjee, nu krijgen we het, dacht ik. Nu krijg ik een preek of die motor nou zo’n lawaai moet maken, en dat het slecht is voor het milieu.

Vroeger in mijn brommerrij tijdperk had ik dat ook al eens. Met mijn Puchje kwam ik aan bij het pin apparaat van de ABN, naast de Hema. Ik zette hem pal voor de automaat, en met brommer tussen mijn benen in, stond ik te pinnen. Eens vond een vrouw het nodig om hier een opmerking over te maken. Dat ik hem uit moest zetten.

Dat krijg ik nu vast weer, dacht ik. Het “die jeugd van tegenwoordig!” gedoe.

Maar in plaats daarvan begon het vrouwtje een praatje te maken. Dat het wel fijn was, zo’n motor. En dat een vriendin van haar ook een motor heeft. Tijdens het praten schuifelde ze langzaam steeds dichterbij, niet lettend op het opritje naar de schuur. Bijna struikelde ze over de stoeprand.

Ik ging door met mijn werkzaamheden. Klapte de rechterdeur dicht en klikte de sloten dicht aan de binnenkant. De linkerdeur werd opengehouden door een blok beton die ik een trap gaf, waardoor deze deur in het slot van de andere deur viel.

Het vrouwtje kakelde door. Die vriendin van d’r had haar opgehaald met de motor. Ze belde zomaar op, ik kom je halen met de motor. En toen had ze een lange broek aan gedaan, en was ze mee geweest. Leuk hè?

Ja leuk, antwoorde ik zo enthousiast mogelijk, overrompeld door alle verhalen die ik ineens op de vroege ochtend naar me toe geworpen kreeg. Het leek me best een aardig vrouwtje, maar zo ineens omschakelen lukt me vaak niet zo goed. Gelukkig hoefde dat ook niet.

Ze kakelde rustig door. Mijn antwoord had ze niet nodig. In het begin had ze het best eng gevonden, zo’n motor. Ook voor haar vriendin. Met die gladde banden, en het natte weer. Er zou maar wat gebeuren!

Sja, goed onderhouden he? probeerde ik er tussendoor te krijgen. Maar ze kakelde gewoon verder.

Gek is dat he? vond ze. Dat je soms dingen in aanvang gek vindt, maar dat ze dan achteraf toch niet zo eng zijn? Nadat ze mee was geweest was het allemaal niet zo eng meer. Maar ze rijdt ook heel rustig hoor, dus dan is het ook niet zo gevaarlijk.

Inmiddels zat ik op mijn motor, klaar voor vertrek. Ik begon me lichtelijk zorgen te maken over hoe lang dit verhaal nog ging duren, en hoe ik het ging afbreken. Erg veel tijd om iets te zeggen gaf ze me dus niet.

Ze vroeg nog waar ik woonde, en terwijl ze dit vroeg draaide ze zich om en keek richtig de deur van de schuur, en de huizen ernaast. De mensen die daar wonen hebben namelijk hun fietsen in die schuur gestald. De schuur hoort bij die woningen. Kennelijk wist ze dat.

Ik wees richting Roode Steen en vertelde haar dat ik hier helemaal niet woon. Dat ik alleen de schuur gebruikte, omdat ie anders gejat zou worden. En dat “gejat” kwam er best Amsterdams uit, viel mezelf op.

Nou, we moesten maar eens verder he? zei ze toen. Precies goed. Als ze nog tien minuten door was gegaan, had ik haar irritant gevonden. Nu leek het me gewoon een lief vrouwtje op leeftijd, die ondertussen nog genoeg pit had om achterop de motor te stappen!

Ik probeerde haar allervriendelijkst een fijne dag te wensen, maar ze was alweer opweg naar de volgende winkel …