Month: December 2003 (Page 2 of 3)

Vrijdag ziek zijn, en dan het weekend rustig aan, dan kom ik er wel bovenop. Dacht ik.

Niet dus. Pim en ik zitten lekker te snotteren en kuchen.

Lang leve de winter. *not*

Hee, kijk nou, stadgenoot Nootje heeft een nieuwe webzijde. Helemaal in flase. Leuk!

Dit keer was er een eind aan de file. Daar waar normaal de file verdwijnt, alsof hij er nooit gestaan heeft, was er nu een abrupt einde. Twee auto’s naast elkaar stonden netjes stil voor de streep, tussen de auto’s in een motor. De weg ervoor was leeg.

De lege weg zag ik als eerst. Mooi, dacht ik, dan kan ik er tenminste wat harder vandoor. Daarna viel me op dat de auto’s stil bleven staan, en dat de lichten boven de auto’s op rood stonden. Rood. Ohja, die stopkleur.

De borden van de volgende paal schenen 50 aan, en bij de borden verderop stond er op 1 rijstrook 50, en op de andere rijstrook dat iedereen naar de rijstrook moest waar je 50 mocht.

Alleen, iedereen moest wachten op het rode licht. Even twijfelde ik nog. Zal ik deze bordjes gewoon overslaan, en me dan verder extra goed aan de regels houden?

Dat ik aan oom agent kan vertellen, ja maar, de vólgende bordjes gaven echt 50 aan hoor! Hoe had ik nu zeker kunnen weten welke bordjes er voor het echie zijn?

Maar aan de beslissing te zien van de overige weggebruikers, was het toch handiger om te blijven staan en te wachten. Even later werd de twijfel volledig weggenomen toen ook de slagboom dicht ging. Deze borden tellen dus.

Daar aan het eind van de rij werd het al gauw gezellig. Er kwam een BMW-motor naast me staan. Hoe lang sta je hier al? Het bekende allemaal-in-hetzelfde-schuitje syndroom. Ineens is iedereen vriendelijk tegen elkaar, allemaal companen. Wij met z’n allen tegen de eikel die deze opstopping veroorzaakt heeft.

Net als in de trein als die vertraging heeft. Met z’n alleen tegen de NS zeiken. Heerlijk.

Er kwam nog een motor bij die achteraan sloot, we waren nu met z’n vieren. De meneer op de BMW naast mij legde zijn hoofd op de armen. Het zag eruit alsof hij moest huilen. Het begon te hagelen.

Dat kan er ook nog wel bij, zei hij enthousiast.

Ongeveer 20 minuten hebben we gestaan, denk ik. Toen we door de tunnel reden leek er niets aan de hand, maar ergens in het midden lag wat zand en olie. Toen we de coentunnel uitkwamen waren ze op het parkeerterreintje, rechts, bezig. Oranje zwaailichten.

Jaaa…

Ik ga weer proberen te komen. Hoop ik alleen wel dat Ton ook komt!

(foto’s)

Woensdag, de dag na Ween ja, nog even naar Artis geweest. Koud, maar toch weer leuk om weer eens in de dierentuin te zijn. En dat levert natuurlijk weer leuke plaatjes op.

Bij een hoop foto’s kon ik niet flitsen, omdat ik door glas heen moest fotograferen. Toch zijn er nog verrassend veel foto’s gelukt, vind ik.

Toch heb ik bij het bezoek aan dierentuinen altijd een beetje een dubbel gevoel. Dieren die opgesloten zitten in veel te kleine kooien voor ons plezier. Vooral aan het eind, toen een vogel de hele tijd aan het roepen was, vroeg ik me af .. wat zou hij zeggen. Roept hij haal me eruit, haal me eruit! of roept hij soms om vriendjes.

Dood ongelukkig zou ik worden als ik die vogel was.

Aan het begin van de wandeling beweerde iemand geloof ik nog dat dieren best slim zijn. Sommige slimmer dan mensen. Nou, dat geloof ik dan weer niet. Als die dieren slimmer zijn dan mensen, dan zaten wij wel in die kooitjes, en waren de dieren òns aan het bekijken.

Op het derde plaatje een vogel die een beetje in de war was. Beetje rondjes lopen.

Nou, dat vraag ik me dus af, inmiddels. Opzich had het weekend in Ameland heel erg leuk kunnen zijn. De locatie is perfect, de accomodatie is perfect. Maar er is me dit keer iets opgevallen, wat de vorige keer misschien een beetje langs me heen ging. Misschien wel de afgelopen jaren.

Ik heb nu drie vriendengroepen. De Nachthoorns waren er als eerst. Daar kwam ik terecht toen ik nog net 15 was, en daar leerde ik in rap tempo om van mijn verlegenheid af te komen, en om bier te lusten. Maar dan in omgekeerde volgorde, geloof ik.

Veel later, kwam hier langzaam maar zeker nog een tweede vriendengroep bij. Op het MBO kon ik het erg goed vinden met Louwrens, Bas en Wesley. En via Louwrens ging ik wel eens mee naar een kampvuurtje, en later een feestje. Naar Swaf (waar ik inmiddels boven woon), enz. Ik bouwde een nieuwe vriendengroep. Sommige mensen kennen me nog steeds alleen via Louwrens geloof ik, maar ik heb echt wel eigen vrienden opgebouwd. Vrienden waar ik het erg goed mee kan vinden.

En nu ik ook nog eens een vriendin heb, word ik overvallen door nog meer vrienden. Het is allemaal nog erg nieuw enzo, dus het zijn natuurlijk de vrienden van Mijke. Maar toch voel ik me er nu al op m’n plek. Het weekendje Zeeland was geweldig. Ik heb me geen moment druk hoeven maken om het vraagtstuk acceptatie. Zouden ze me wel accepteren? Moet ik niet dingen doen of laten, zodat ze geen rare dingen gaan denken?

Niets van dat alles.

Toen ik Mijke voor het eerst meenam naar Swaf, deed er niemand afstandelijk. Bij een feestje bij mij boven kwamen er mensen bij haar zitten en maakte een praatje. Op die manier krijg je het gevoel dat je welkom bent, dat je opgenomen wordt in de groep, ongeacht wie je bent. Zo gaat dat ook. Bij mijn tweede vriendengroep zeg maar, word je altijd geaccepteerd, totdat je het verpest. Maak je een paar onvergevelijke fouten, dan lig je eruit, en dan heb je grote kans dat de hele groep zich de rug keert naar je.

In Ameland ging dat anders. Allerlei signalen gaven Mijke, en ook mij, het gevoel dat ze niet erg welkom was. Niemand die wat zegt als je uit het zwembad de kamer binnen komt. Mensen die je niet aankijken. Mensen die niks zeggen. Niemand die om je denkt als er een spelletje wordt gespeeld, en iemand heeft niets te doen.

Als er in Zeeland een spelletje werd gespeeld, vroegen ze altijd of ik mee wilde doen. Ik had dan niet eens door, maar toen Mijke me dat dit weekend vertelde dacht ik .. ja .. ze heeft wel gelijk. Die mensen doen gewoon iets meer hun best om je deel uit te laten maken van de groep. van te voren weet je toch niet hoe iemand is, hoe dit in de groep past, dus dan kun je net zo goed diegene iets meetrekken, de groep in. Dat geeft de “nieuwe” tenminste een prettig gevoel.

En dat klopt dus ook. Bij die groep voelde ik me direct thuis. Hoefde ik me niet erg in te houden of anders voor te doen om zo in de smaak te vallen. En misschien zijn er mensen die me wat minder aardig vinden ofzo, maar die negeren je dan niet. Ze zullen geen dikke maatjes worden, maar ze negeren niet.

Als dat dan in Ameland wel gebeurt, dan krijgt een fijn weekendje weg toch een minder prettige wending. Als je nagedaan wordt door mensen in de jakoezie, als ze denken dat je het niet meer hoort. Het zal misschien niet kwaad bedoelt zijn, maar het geeft je nou niet bepaald een gewenst gevoel.

Dat er continu op alles gelet moet worden, en overal iets over gezegd moet worden. Als je het wat later maakt dan anderen, kun je absoluut niet wat langer op je bed blijven liggen. Bij nacht een man, bij dag een man. Behalve als je ziek bent dan.

Wat maakt het nu uit? Het is toch een relax weekend? Als ik lekker wil blijven slapen, doe ik dat toch? In Zeeland heb ik geloof ik tot een uur of vijf op bed gelegen. Niemand die er wat van zei. Moet je zelf weten.

En zo waren er nog een heleboel kleine dingetjes. Allemaal dingetjes die, als je ze los van elkaar bekijkt, helemaal niet kwaad bedoeld hoeven te zijn. Maar alles bij elkaar geeft het gewoon geen prettige sfeer. En dat heb ik ook gemerkt. En daar heb ik ook last van.

Friends.

You win some, you loose some.

Van te voren zou hij bellen. En dan zou ie tussen 10:30 en 11:00 voor de deur staan, maar reken maar meer op 11:00 hoor. Werd me verteld door Maaike.

Dus ik stond keurig onder de douche om een uur of half elf. Werden we al gebeld. Hij zou over twintig minuten al voor de deur staan. Oops. En dan moest de was nog opgehangen en brood gesmeerd voor onderweg. Kwam allemaal goed, met was extra haast.

Fris en fruitig zaten we in de auto. Op naar het eiland. Op naar Sunneklaas. Want tijdens Sinterklaas is er op Ameland een of ander traditioneel feest, dat Sunneklaas heet. De jongens die ouder dan 18 zijn op het eiland gaan dan verkleed de straat op, om mannen van onder de 18 jaar te ontmaskeren. Vrouwen op straat zijn sowieso uit den boze. Word je “gesnapt” dan knuppelen ze je, als een zeehondje, neer. Vertel mij de lol er maar van. Ik zie ‘t niet.

Wij blijven natuurlijk veilig binnen. Eenmaal aangeland op Ameland liepen we, bikkels als we zijn, in 1 uur en een kwartier naar ons huisje. Onderweg kwamen we een slijter tegen. Toevallig! Bacardi en whiskey werd ingeslagen, en de verkoopster drukte ons nog op het hard dat we beter niet naar buiten konden. En dat morgen de winkels wel dicht zullen zijn.

Goed bedankt. We redden het wel hoor..

Het sinterklaasspel werd gespeeld. In den beginne moesten we dobbelen om de cadeaus. Bij een 1 of 6 mocht je een cadeau pakken. Toen alle cadeaus op waren werd de 1 vervangen. Nu moest je een opdracht uitvoeren die op het kaartje stond, dat je van tafel moest pakken. En wat krijg ik? Juist. Een liedje zingen. Fijn. Bedankt. Sta je dan, ineens weer verlegen. Kuch.. ja.. vanneh .. met een maan enzo. Kom, doe’s mee?

Nee hoor. Ze laten je gewoon staan. Moederziel alleen… argh! Dus het werd natuurlijk dat van bonne bonne bonne en lege tonne, en weet ik ‘t wat. Dat korte liedje. Net als dat je met sintermaarten het korte liedje zing, om zo zoveel mogelijk snoep op te halen. En mensen maar denken dat kinderen niet effectief zijn? Wel hoor. De maatschappij wordt er gelijk al in gestampt. Effectief moeten we zijn! Maargoed, ik dwaal af.

Uiteindelijk ging er een wekkertje en mocht je een cadeautje open maken. Het eind van de rit is dat iedereen zo’n beetje niet heeft wat ie hebben wou. En dat er dan onderling geruild gaat worden. En dat je dus eigenlijk anderhalf uur voor niks hebt zitten spelen. Maar ach, het houd je van de straat. En dat is nu juist de bedoeling met Sunneklaas, zo was ons goed duidelijk gemaakt.

En toen werd het tijd voor de spelletjes en dergelijke. Een delegatie ging darten, en een andere delegatie klaverjassen. Ik natuurlijk. Met al die ervaring die ik opgedaan heb met 4 jaar MBO. Heb weinig geleerd op school, maar dat klaverjassen kunnen we nu als de besten!

Opzich ging dat best goed. Mijn maatje was Stefan, en dat deden we uitstekend al zeg ik het zelf. We vergooiden ons weinig, maarja, als je elke keer maar weer van die rotkaarten krijgt, dan is er alsnog niks van te bakken natuurlijk. Hoe goed je ook bent!! Dat blijkt dan maar weer.

Eindstand: 2-1 tegen. Damn. Gelukkig werd het “beste van 5” zodat we vandaag (of morgen) nog de kans hebben om het weer goed te maken. Moet lukken. De tactiek is al bepaald, want het laatste potje hadden we gewonnen. Dus, zo hadden we bedacht, eerst veel bier erin gooien. Gaat ‘t alleen maar beter van.

Toen werd het later en later en zaten Mijke ik en Henco nog aan de tafel. Als laatsten dan zeg maar. Om kwart voor vijf hield ook Henco het voor gezien. En als je Mijke dan vraagt of ze nog een baco wil, zegt ze natuurlijk ja. Vrouw naar m’n hart.

En zo kwam het dat we om een uur of zeven besloten dat we wel konden gaan zwemmen. Beestachtig plan! Biertje mee, bacootje mee, en lekker zwemmen met z’n twee. Wat een ruimte in ene. Romantisch hoor. Jammer alleen dat er al zoveel drank in zat dat het eigenlijk gewoon erg grappig was. Weg romantiek. Maar daarom niet minder leuk.

In het zwembad kreeg ik het al gauw koud. Nouja, dan toch ook nog maar even de jakoezie in. Dat was dan wel weer lekker warm. Toen we langzaam begonnen te knikkebollen werd het misschien toch tijd om naar bed te gaan. Krijg je van die gekke verhalen van. Twee dikke mensen verdronken in de jakoezie. Sja, moeten ze ook maar niet zoveel drinken.

Dat soort onzin willen we voorkomen natuurlijk. Wijs als we zijn. Dus hop, afdrogen omkleden en naar bed. Voor effies dan. Want ik had geen flauw benul van de tijd meer, geloof ik. Maar het scheen zo’n half negen te zijn geweest.

Om elf uur werden we wakker geroepen voor het ontbijt. Bij het openen van onze ogen moesten we allebei terug denken aan een paar uur daarvoor. Vrijwel direct verscheen er een grote grijns op ons gezicht, en besloten we dat we ons goed voelen. Ons krijg je niet! Ontbijt? Geen probleem. Vol goede moed springen we uit bed en begeven ons naar beneden, naar de inmiddels gedekte ontbijttafel.

En, ik moet zeggen, ik heb heerlijk ontbeten. Daarna werd het echter allemaal wat minder met de energie. Zowel met de mijne als met de hare. Dus mevrouw ging naar bed, terecht, en ik bleef nog even wachten tot we de wandeling zouden maken. Ben altijd erg in voor wandelen. Bovendien dacht ik dat de frisse lucht me goed zou doen, en de zilte lucht de kater wel zou doen verwaaien. Heus niet. Ik had beter kunnen weten. Katers gaan niet weg. Die moet je gewoon uitzieken, of wegspoelen met een nieuwe lading alcohol. Maar als ervaren alcoholist weet je dat dit eigenlijk alleen uistel van executie is. Vroeg of laat komt die kater toch. “DAAR ISSIE WEEEEEEEERRRRRRRR” roepen we dan enthousiast. Want och, ook over de minder nare dingen in het leven moet je optimistisch blijven vind ik. Ahum.

Nouja. De wandeling was evengoed fijn. Lekker weer. Harde wind, dat wel. En misschien nog een erg coole foto gemaakt van Henco en Maaike die met z’n twee-en een stuk verderop lopen. Overigens, houdt U er even rekening mee dat er dit weekend dus een Mijke en een Maaike mee was? Als je goed luistert zou je het verschil moeten kunnen horen, maar de praktijk wijst uit dat men beide Mijke’s hetzelfde noemt. Henco had hier een oplossing voor … Ik noem je gewoon Henk hoor. Ok Frits, geen punt.

Terug gekomen van de wandeling vond ik dat nu ook wel wat slaap-inhaal verdiept had. Dus ik ging naar boven waar ik mijn vrouw dacht aan te treffen, maar die was inmiddels al aan het zwemmen en douchen enzo. Op bed liggen voelde heerlijk. De rust die ineens door je lichaam gaat. Heerlijk. Helaas werd dat al gauw verdrongen door een lichte misselijkheid en duizeligheid. DAAARRR ISSIE WEERRRRR dacht ik nog.

Niet geslapen stond ik even later weer op. Om .. sja .. wat eigenlijk te doen? Zwemmen volgens mij. Best lang ook. Heb met Henco een tijdje een agressief spelletje gespeeld. Dat je elkaar moet zien te raken op het hoofd. Ging best goed. Op een onbewaakt moment kreeg ik de bal tegen m’n kaak. Werelds. Wat een schot! Ik was trots op Henco.

Later kon ik hem terug pakken. Op slinkse wijze zwom ik rustig naar de bal. Mijn arm manouvreerde ik onder de bal. En met een druk draaide ik me om en positioneerde ik de bal bovenop het hoofd van Henco. Boem. De bal vloog de lucht in. Voltreffer! Michel, die net was komen kijken, vond het gemeen. Henco zei “nu is het 1-1”.

Een tijdje later had ik het bad alleen. Ik heb me nog drie kwartier ofzo weten te vermaken met debiele dingen. Om de paar seconden lachte ik of riep ik JOEEHOOEEEE. Op verschillende toonhoogten. Met verschillende stemmetjes. Erg vermakelijk, vond ik zelf.

Toen ik alle variaties wel had gehad ben ik me maar weer gaan richten op de bal. Kijken of er nog zo’n lamp naar beneden kon. Maar toen de bal uit het bad ging, doordat ik hem over de rand gooide, was deze balpret ook al gauw weer over. Nu moest ik wat nieuws verzinnen.

Hee. Wat zit daar in de hoek? Een ijzeren ding. Met tralies ervoor. Waarschijnlijk het waterfilter ofzo. Dat kunnen we wel gebruiken. Dit was ideaal om eens even een jamsessie neer te zetten. Als een soort van djembee bespeelde ik het waterfilter. Vond het zelf erg mooi. Al gauw vroeg ik me of waar de meneer kwam met het platencontract. Enthousiast ging ik door. Toen ik ervan overtuigd was dat het platencontract wel per post zou komen, vond ik het tijd om te stoppen.

Nu het zo naar de avond liep werd het tijd voor het avondeten. Vorig jaar al had Bas beloofd om een diner te maken voor ons allemaal, omdat hij achteraf onverwachts mee ging. In plaats van geld in de pot doen, zou hij dan een diner voor ons allemaal maken. Bas ik kok, moet u weten. Dat is er echter nooit van gekomen, en vandaag zou dan de dag worden dat we wel een diner zouden krijgen.

Maaike was bijna in gala. Ze ging uit eten, zei ze toen ze beneden kwam in haar nette kleding. Juist. Moet je nog omkleden ook. Maarja, voor deze keer dan.

Als voorgerecht kregen we eendeborst met een zoetig sausje erover. En salade. Erg lekker. En daarna.. eh.. tournados geloof ik. Met geitenkaas erin. Erg smakelijk. Voor het eerst was iedereen stil dit weekend. Af en toe nog wat eetgeluiden, meer niet.

Uiteraard kwam de onvermijdelijke ADD om de hoek kijken. De ADD? Je, de ADD. De After Diner Dip. Waar Mijke en ik last van hebben after diner, zeg maar. Of eigenlijk gewoon na een maaltijd in het algemeen. Zou je ‘s middags een maaltijd nuttigen, dan heb je ook kans dat de ADD opkomt. Sja. Het is wat.

Enneh.. nou .. toen hebben we nog maar weer wat spelletjes gedaan. Hartenjagen. Niet gewonnen natuurlijk, Michel wel. En nu ben ik een beetje spelletjesmoe. Metaalmoeheid, maar dan met spelletjes. Dus. Dan blijft er weinig over. Schaatsen op tv, maarja, ze schaatsen rondjes, dus erg ver komen ze ook niet. En dan is de lol er voor mij al gauw af.

Denk dat ik maar het waterpeil moet gaan checken in het zwembad. Of even kijken of de meneer met het platencontract er alvast staat. En anders kan ik altijd nog even het waterfilter stemmen, zodat de klanken nu nog mooier worden. Rolandow waterfilterjamsessie remixed. Ofzo.

Dus morgen meer enzo! (Maarja, daar merk je niks van, want wat ik morgen schrijf, staat gewoon hieronder, haha!)

—

Inmiddels zijn we alweer thuis, nu ik dit schrijf.

Gisteravond wilde ik perse het einde van Expeditie Robinson zien. Ja, I know, een hoop mensen vinden het een onzin programma. Vond ik ook. Maar als je het eenmaal volgt, dan is het toch redelijk verslavend. En dan wil je gewoon het einde zien. Natuurlijk hoopte ik dat Robin zou winnen.

De teleurstelling was dan ook groot toen hij als eerste verloor met het evenwichtsspelletje. Toen was ik er eigenlijk al klaar mee, en hoefde ik niet verder meer te kijken. Dus we gingen weer naar beneden.

Daar nog wat spelletjes gedaan. Wederom hartenjagen, en volgens mij heb ik nog een klaverjasspelletje afgemaakt. Verder eigenlijk weinig gebeurt op de zondagavond. Ik was kapot! Waarvan? vraag je je dan af. Van het nietsdoen blijkbaar. Of van het slechte slapen. Nouja, hoe dan ook, aan het eind van het hartenjaagspel (wel gewonnen!) kon ik echt niet nog een spel spelen. En drinken was ook een slecht idee. Dus ik vond het tijd om naar bed te gaan.

Helaas voor mij kon ik slecht in slaap komen. Al dat eten dat over was en op moest, had de neiging om via dezelfde weg weer naar buiten te komen. Nu ben ik niet zo’n voorstander van die route, dus probeer ik de boel netjes binnen te houden. En als je daar dus tegen aan het vechten bent, kom je moeilijk in slaap.

Pas na een uur of 3 kwam ik op het idee om wat onder mijn kussen te leggen, zodat dat wat hoger was, en het spul als het ware vanzelf naar beneden werd gedrukt door de zwaartekracht.

Heel erg vroeg moesten we op. Ik geloof om half acht ofzo. Want er moest schoongemaakt worden, en de boot van 10:30 moesten we halen. En daar moesten we dan ook nog heen lopen. Ruim een uur werk. Wel lekker hoor zo’n wandelingetje.

Die ochtenden van vertrek vind ik altijd erg vervelend. Mensen lopen een beetje rond en op te ruimen en ik weet nooit zo goed wat ik moet doen. Dus dan loop je maar een beetje rond met het gevoel dat je alleen maar in de weg loopt, maarja, ergens gaan zitten staat dan ook weer zo. Maargoed. Na een tijdje rondlopen is al het werk ineens verricht, en kunnen we dan eindelijk vertrekken richting boot.

Eenmaal begonnen aan de terugreis wil ik dan ook zo snel mogelijk naar huis. Niet eerst nog hangen. Gezellig koffie en broodjes, nee, gewoon meteen weg. Maarja. Daar denken andere mensen anders over :). Opzich ook wel weer logisch. Dus er werd nog koffie gedaan. En broodjes. Maar daarna konden we gelukkig naar huis.

Motortje ophalen en hops… naar Amsterdam. En nu zitten we gezellig bij de kachel in een koud huis met weekendtassen op de grond. Lekker vroeg naar bed vanavond. En dan dinsdag naar ween. En dan donderdag pas weer werken. PHA! Lekker hoor.

En dan pas komen de foto’s ook dus .. eigenlijk .. want ik zit een beetje met een telefoonlijn te klooien in Amsterdam.

En weer terug in Nederland!

Een uitgebreid verslag leest U spoedig, er staat al een groot deel op de laptop namelijk. Foto’s komen nog weer later, want die kan ik er pas op zetten als ik in Hoorn ben.

Ben ik nu ook wel (eventjes), maar mijn camera zit in de bagage. En de bagage is alweer onderweg naar Hoorn Amsterdam.

Dinsdag naar Ween in Paradiso. Ben benieuwd!