Koffie met thee is minder lekker

Boem is ho

Dit keer was er een eind aan de file. Daar waar normaal de file verdwijnt, alsof hij er nooit gestaan heeft, was er nu een abrupt einde. Twee auto’s naast elkaar stonden netjes stil voor de streep, tussen de auto’s in een motor. De weg ervoor was leeg.

De lege weg zag ik als eerst. Mooi, dacht ik, dan kan ik er tenminste wat harder vandoor. Daarna viel me op dat de auto’s stil bleven staan, en dat de lichten boven de auto’s op rood stonden. Rood. Ohja, die stopkleur.

De borden van de volgende paal schenen 50 aan, en bij de borden verderop stond er op 1 rijstrook 50, en op de andere rijstrook dat iedereen naar de rijstrook moest waar je 50 mocht.

Alleen, iedereen moest wachten op het rode licht. Even twijfelde ik nog. Zal ik deze bordjes gewoon overslaan, en me dan verder extra goed aan de regels houden?

Dat ik aan oom agent kan vertellen, ja maar, de vólgende bordjes gaven echt 50 aan hoor! Hoe had ik nu zeker kunnen weten welke bordjes er voor het echie zijn?

Maar aan de beslissing te zien van de overige weggebruikers, was het toch handiger om te blijven staan en te wachten. Even later werd de twijfel volledig weggenomen toen ook de slagboom dicht ging. Deze borden tellen dus.

Daar aan het eind van de rij werd het al gauw gezellig. Er kwam een BMW-motor naast me staan. Hoe lang sta je hier al? Het bekende allemaal-in-hetzelfde-schuitje syndroom. Ineens is iedereen vriendelijk tegen elkaar, allemaal companen. Wij met z’n allen tegen de eikel die deze opstopping veroorzaakt heeft.

Net als in de trein als die vertraging heeft. Met z’n alleen tegen de NS zeiken. Heerlijk.

Er kwam nog een motor bij die achteraan sloot, we waren nu met z’n vieren. De meneer op de BMW naast mij legde zijn hoofd op de armen. Het zag eruit alsof hij moest huilen. Het begon te hagelen.

Dat kan er ook nog wel bij, zei hij enthousiast.

Ongeveer 20 minuten hebben we gestaan, denk ik. Toen we door de tunnel reden leek er niets aan de hand, maar ergens in het midden lag wat zand en olie. Toen we de coentunnel uitkwamen waren ze op het parkeerterreintje, rechts, bezig. Oranje zwaailichten.

1 Comment

  1. kebra

    Mooi verhaal.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑