Ik ben echt een watje als het om tandartsen gaat. Als ze hun beroep uitoefenen althans. Ik lig niet graag in een tandartsstoel.

Vandaar dat Mijke had geregeld dat ik, na 5 jaar spijbelen, weer eens naar de tandarts mocht. Jippee. En dan gelijk naar de ACTA, want daar doen ze alles een stapje langzamer, en hebben ze er begrip voor dat je niet zo graag gaat.

Nu blijkt de Acta dus voor studenten te zijn. Ze zijn bijna klaar om tandarts te worden, maar moeten nog wel even wat praktijk dingen doen. En dat doen ze dus bij de Acta. En inderdaad, het gaat allemaal langzamer, veel langzamer.

Vandaag was ik er voor de tweede keer. De intake had ik gehad, en er was 1 gaatje geconstateerd. Die zou vandaag gevuld worden, na de poetsles.

Het gaatje vullen bleek echter niet door te gaan. Aan de poetsles en de algehele voorjaarsschoonmaak zouden we ons handen vol hebben. En dat bleek ook wel.

De poetsles was nog wel leuk en informatief, maar daarna begon hij met de hogedrukreiniger die ook nog eens trilt mijn tandstreen te verwijderen. Mijn vorige tandarts deed dat ook altijd, vooral bij de voortanden, onder.

Maar nu moest het hele gebit. En toen hij dus bij de kies was aanbeland waar ook het gaatje zat, vond ik het niet grappig meer. Het deed zeer. Ik zei het toch: ik ben een mietje in de tandarts stoel.

Dus de vriendelijke student op zoek naar zijn lerares, die ook erg lief was, want ik kreeg een spuitje. Twee zelfs. En toen voelde ik helemaal niets meer. Kan de tandartsjongen lekker z'n werk doen, en ik lig er redelijk relaxt bij.

Ging goed dus. Rechts boven was gedaan, en we waren inmiddels twee uur verder. Of ik nog meer wilde, of dat ik genoeg had. Nah, ik had wel genoeg. De volgende keer pakken de de linkeronderkant (tegelijk met het vullen van het gaatje, ik ben dan toch al verdoofd), en de bovenkant. En dan hoeft daarna alleen de rechteronderkant nog.

Op dit moment is de verdoving aan het uitwerken. Het jeukt gigantisch, om gek van te worden.

Maargoed. Ik heb het overleefd. Voortaan poetsen zoals ik geleerd heb, en ook nog tandenstoken.

Gelukkig wordt deze nare ervaring gecompenseerd met een leukigheidje vandaag: de auto is genezen! Ik zag hem net staan, dus volgens mij is de dokter ermee klaar.

Nieuwe bandjes, nieuwe voorkoplampen en nieuwe voorremmen. Zal mij benieuwen hoe hij nu rijdt!

Onze auto staat bij de autodokter. Zijn linkerkoplamp was stuk, maar de rechter ook, zo bleek later. Gelukkig zit er naast mijn werk een Turkse autodokter die alles kan maken voor weinig.

Dat zegt hij niet alleen, maar zo ziet het er ook uit. Hij ging zoeken naar koplampen op de sloop, zonder succes. Nu heeft hij maar nieuwe besteld, alleen zonder motortje. Hierdoor kan ik mijn lampen niet van binnenuit afstellen, maar ach, who cares? Ik mocht ze nog ruilen hoor, maar ik vind het wel best.

Verder krijgt de auto twee nieuwe voorbanden. En het hele zooitje wordt uitgelijnd en weet ik 't wat allemaal.

Toen ik met de bus naar huis wilde, ze de doktersassistent dat ik moest wachten. Hun andere klant moest toch die kant op, zo dacht hij. En voor ik kon zeggen dat het geen probleem was, had hij een lift geregeld.

En zo zat ik bij een vreemde meneer in de auto, die vertelde dat hij zijn auto in Turkije zou laten maken, want daar ging hij toch al op vakantie. En dat zou dan 200 euro kosten in plaats van 1000 euro.

Wat een service, dacht ik nog. En zou hij dan ook nog thuisgebracht worden? 

En zo reden wij in een kleine 3 uur tijd door naar Belgie. Nou okay, iets langer dan, want de navigatie CD lag nog in Hauwert. En aangezien we ook geen papieren route beschrijving hadden, moest die toch echt nog even opgehaald.

 

Maar het bleek de moeite waard. Karin wees ons feilloos de weg, en na 3 levensbedreigende situaties op de snelweg, stapten we uit in het pittoreske en zonnige Beerzel. Daar werden we vriendelijk ontvangen door de famillie van Katrien, en moesten we eerst maar eens wat drinken.

 

Daarna heerlijk gegeten. Mijn moeder had als cadeautje verzonnen om daar roti te gaan maken. En daar ben ik altijd wel voor te porren. Daarna nog wat koffie, en toen mochten we naar bed. De volgende dag zouden we naar Gent gaan namelijk. 

Continue reading

Toen ik nog bij TenS werkte, haalde één van ons drie-en (later één van ons twee-en) een pot koffie, en dan zuipen als gekken. Was die pot op, dan werd er nog 1 gehaald, en dat ging zo de hele dag door.

Ik kwam tot de conclusie dat dit niet erg gezond kon zijn, aangezien ik mijn koffie het liefst drink met melk en suiker. Tien koppen koffie, met twee klontjes suiker, dat is eigenlijk gewoon een kopje suiker per dag.

Dus ik dacht, ik ga het zwart drinken. Net zoals ik bier heb leren drinken: gewoon doorgaan tot je het lekker vindt. Zo gaat het met wijn ook, volgens mij, en met koffie dus ook ongetwijfeld.

Inmiddels ben ik een jaar verder, maar vind ik koffie met wat melk en suiker toch nog steeds veel lekkerder.

Nu vraag ik me dus af, wat zou slechter zijn? Tien koppen koffie zonder suiker, of twee koppen koffie mèt? Want dan neem ik 's ochtends gewoon twee bakkies, en dan stop ik ermee. Zo ben ik dan ook wel weer.

Is er een voedingsdeskundige in de zaal?

Is dat ook Murphy's law? Dat die ene keer dat je om 5:00 moet beginnen, en de wekker om 4:30 gaat, je de slaap niet kunt vatten?

Als je 's avonds gaat slapen, en je ligt eenmaal lekker, en je ziet vervolgens dit in je raam, dan schrik je. Best erg. Althans, zo klonk Mijke, want ik lag er als tweetst in.

We wisten niet zo goed wat we ermee aan moesten. 's Nachts hoorde ik iets, en toen leek de duif weg, maar later bleek dat hij was gaan liggen. Mijke kon het niet langer aanzien, en wilde hem redden. Om 6:30. Nog een uur en dan zou de wekker toch gaan.

Dan vond ik niet zo'n succes, maar Mijke deed het toch. Anders kon ze niet slapen. En toen ze hem wilde pakken, vloog het beest weg.

Tssk. Stomme beesten, die duiven.