Op de motor naar mijn werk is een heel ritueel. Vooral in Hoorn. In mijn motorpak loop ik in 5 minuten naar mijn motorstalling.

Hier haal ik mijn slot eraf en zet de motor vast aan. Hij moet goed warm worden voor je ermee wegrijdt, anders gaat hij inhouden en stotteren, dan dat willen we niet hebben. Is irritant.

In de schuur doe ik mijn oordopjes in en zet de helm op mijn hoofd. Die helm kan ik namelijk niet aan het stuur laten hangen als ik de motor naar buiten moet rijden. Moet dus wel in deze volgorde.

Zittend op de motor loop ik de schuur uit, en ik rij het trappetje af. In het begin was dat nogal eng, tegenwoordig race ik er met volle vaart af, om dan aan het eind net op tijd mijn rem in te knijpen. Ziet er heel stoer uit in mijn verbeelding.

Dan loop ik terug om de deuren te sluiten, en doe vervolgens mijn jas dicht, handschoenen aan, en kan dan wegrijden.

Zo ook vandaag.

Mijn motor stond dus voor de deur te ronken toen ik bezig was de deuren te sluiten. Er komt een oud vrouwtje langs, ik schat haar tegen de 60. Het haar had al geen eigen kleur meer, zeg maar.

Ohjee, nu krijgen we het, dacht ik. Nu krijg ik een preek of die motor nou zo’n lawaai moet maken, en dat het slecht is voor het milieu.

Vroeger in mijn brommerrij tijdperk had ik dat ook al eens. Met mijn Puchje kwam ik aan bij het pin apparaat van de ABN, naast de Hema. Ik zette hem pal voor de automaat, en met brommer tussen mijn benen in, stond ik te pinnen. Eens vond een vrouw het nodig om hier een opmerking over te maken. Dat ik hem uit moest zetten.

Dat krijg ik nu vast weer, dacht ik. Het “die jeugd van tegenwoordig!” gedoe.

Maar in plaats daarvan begon het vrouwtje een praatje te maken. Dat het wel fijn was, zo’n motor. En dat een vriendin van haar ook een motor heeft. Tijdens het praten schuifelde ze langzaam steeds dichterbij, niet lettend op het opritje naar de schuur. Bijna struikelde ze over de stoeprand.

Ik ging door met mijn werkzaamheden. Klapte de rechterdeur dicht en klikte de sloten dicht aan de binnenkant. De linkerdeur werd opengehouden door een blok beton die ik een trap gaf, waardoor deze deur in het slot van de andere deur viel.

Het vrouwtje kakelde door. Die vriendin van d’r had haar opgehaald met de motor. Ze belde zomaar op, ik kom je halen met de motor. En toen had ze een lange broek aan gedaan, en was ze mee geweest. Leuk hè?

Ja leuk, antwoorde ik zo enthousiast mogelijk, overrompeld door alle verhalen die ik ineens op de vroege ochtend naar me toe geworpen kreeg. Het leek me best een aardig vrouwtje, maar zo ineens omschakelen lukt me vaak niet zo goed. Gelukkig hoefde dat ook niet.

Ze kakelde rustig door. Mijn antwoord had ze niet nodig. In het begin had ze het best eng gevonden, zo’n motor. Ook voor haar vriendin. Met die gladde banden, en het natte weer. Er zou maar wat gebeuren!

Sja, goed onderhouden he? probeerde ik er tussendoor te krijgen. Maar ze kakelde gewoon verder.

Gek is dat he? vond ze. Dat je soms dingen in aanvang gek vindt, maar dat ze dan achteraf toch niet zo eng zijn? Nadat ze mee was geweest was het allemaal niet zo eng meer. Maar ze rijdt ook heel rustig hoor, dus dan is het ook niet zo gevaarlijk.

Inmiddels zat ik op mijn motor, klaar voor vertrek. Ik begon me lichtelijk zorgen te maken over hoe lang dit verhaal nog ging duren, en hoe ik het ging afbreken. Erg veel tijd om iets te zeggen gaf ze me dus niet.

Ze vroeg nog waar ik woonde, en terwijl ze dit vroeg draaide ze zich om en keek richtig de deur van de schuur, en de huizen ernaast. De mensen die daar wonen hebben namelijk hun fietsen in die schuur gestald. De schuur hoort bij die woningen. Kennelijk wist ze dat.

Ik wees richting Roode Steen en vertelde haar dat ik hier helemaal niet woon. Dat ik alleen de schuur gebruikte, omdat ie anders gejat zou worden. En dat “gejat” kwam er best Amsterdams uit, viel mezelf op.

Nou, we moesten maar eens verder he? zei ze toen. Precies goed. Als ze nog tien minuten door was gegaan, had ik haar irritant gevonden. Nu leek het me gewoon een lief vrouwtje op leeftijd, die ondertussen nog genoeg pit had om achterop de motor te stappen!

Ik probeerde haar allervriendelijkst een fijne dag te wensen, maar ze was alweer opweg naar de volgende winkel …

Zojuist was de vrouw van de baas jarig. En bij jarigen wordt er altijd gezongen. Vreselijk. Het zingen is erg, maar als er voor je gezongen wordt is ook al erg. Vraag me af waarom deze traditie niet allang om zeep is geholpen door iemand.

Anywayz. Dit keer werd er ook samen taart gegeten en koffie gedronken in de vergaderruimte. Het ging over het zoontje van collega Wim, en even later over oma’s en hoe oud die wel niet waren.

Daarbij kwam ook ter sprake hoe oud men zelf dacht dat ze gingen worden. En toen kwam ik met mijn kennelijk negatieve standpunt dat ik niet zo oud hoef te worden.

Een tijd geleden, jaar of 3 denk ik, had ik een bijbaantje in een verzorgingstehuis. Hiervan waren 3 afdelingen gesloten. Daar mochten de mensen dus niet uit. Zielig zult U denken, en inderdaad, dat is het ook, maar niet omdat die mensen worden opgesloten, maar omdat die mensen worden geleefd naar mijn mening.

Het grootste deel van de tijd weten ze helemaal niet waarom ze zijn opgesloten volgens mij. Of wie ze zijn. Of dat hun moeder al dood is. En dat ze zelf al kinderen en kleinkinderen hebben.

Ook zag ik bejaarden in het verzorgingstehuis die in een bed lagen, alsof ze daar nooit meer uitkwamen, zo “luxe”. Een groot verrijdbaar bed, wat eigenlijk meer weg had van een bank, zo dik waren de kussens.

En elke zondag werden die mensen weer naar de kerkdienst gesleept. Waar ze met gesloten ogen, mond open, een beetje lagen te gorchelen of te kwijlen. Volgens mij totaal geen besef van waar ze waren of wat er gezegd werd.

Als ik dat in beschouwing neem, en daar bovenop de wereld die naar mijn idee steeds killer en geweldadiger wordt, kan ik wel concluderen dat ik niet zo oud hoef te worden. Ik hoef niet mee te maken hoe we straks allemaal een chip in onze borstkas krijgen. Of hoe er een schild om de aarde wordt gemaakt en we alleen nog kunnen leven van kunstmatige zuurstof, waar iedereen uiteraard flink voor betaald.

Hoe de criminaliteit toe neemt. Hoe je onderdrukt wordt. Hoe je niet veilig meer over straat kunt.

Neem de situatie die we nu hebben, met de oorlogen en ellende, en verdubbel die eens. Is dat een beeld waar ik op zit te wachten? Iets waar ik oud voor moet worden?

Wacht maar tot je kinderen krijgt, of opa wordt, zei er iemand terecht. Shit. Daar had ik even niet bij stil gestaan. Een kind of kleinkind zou waarschijnlijk zo verschrikkelijk belangrijk zijn, dat je alleen daarvoor al wilt blijven leven. Dat is dan ook het enige waarvan ik kan bedenken wat het oud worden waard maakt.

Verder heb ik er niet zo’n behoefte aan. Ik zal er niet snel zelf een eind aan maken. Maar ik heb niet de ambitie om stokoud te worden. Niet de ambitie om kosten wat het kost te blijven leven.

En als ik dreig weg te kwijnen in een tehuis, of waar dan ook, dan denk ik dat ik zou overwegen om over mijn eigen lot te beslissen.

Wat jij?

Al die instant messengers. De een heeft dit, de ander dat. Gek word je d’r van!

Daar had ik al gauw Trillian voor gevonden. Een mooi alles-in-een apparaatje. Maar dat is nogal zwaar voor het arme computertje, en bovendien deed het soms gek. Ineens geen berichten meer verzenden/ontvangen, zonder hiervan ook maar iets te laten merken.

Toen kwam louwrens ineens met dit. Dus ik heb nu dit. En dit bevalt wel, zo ver. Dus ik dacht, dit onthoud ik u niet.

Check dit.

Met op en neer gaande tieten kwam ze de trap af. Dat was alvast een goed begin. Vond het nu al leuk.

Ter gelegenheid van de verjaardag van de moeder van mijn vriendin gingen we naar Vedette van Dongen. Cabaretshow. We konden het allemaal niet echt.

Ze kwam dus erg sexy de trap af lopen. Dat zat wel goed. Mocht het niet grappig zijn, dan valt er in ieder geval wat te zien. Toen begon ze te zingen. Nogal een zwaar lied, vond ik. Ik vreesde voor de rest van de avond.

Maar hierna werd het beter. Ze begon iets teveel met “grappig moeten zijn”, vond ik, maar daarna was het geweldig. Erg geestig, erg goed gespeeld. En ook de liedjes werden steeds beter.

Ze wist dingen zeer herkenbaar neer te zetten, dat merkte je ook wel aan het publiek. Regelmatig hoorde je “ohja!” kreten door de zaal van mensen die precies wisten waar ze het over had.

Vaak heb ik het niet zo op cabaret van mensen die (bij mij, althans) minder bekend zijn. Ben bang dat ze proberen grappig te doen, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet zijn. Dat ze gewoon een beetje aan het moppentappen zijn.

Maar dit was leuk. En goed. En knus, in het la mar theater. Vandaag zag ik op internet dat ze ook in Mama Mia speelt af en toe. Dus zo onbekend is ze toch ook weer niet. Alleen voor mij dan dus wel.

Hoe dan ook, als je de kans krijgt, gaat dat zien. Het is heus de moeite waard :-)

Iemand heeft een mailtje vanaf de website gestuurd. En zulke belangrijke informatie mag ik U natuurlijk niet onthouden. Dus zie hier:

—
Wie zich aan de Zoon toevertrouwt, heeft eeuwig leven. Wie de Zoon ongehoorzaam is, zal het eeuwige leven niet ontvangen. Integendeel, de
straf van God blijft op hem.

Believe on the Lord Jesus Christ, and thou shalt be saved.
—

Nog andere mensen die het nodig vinden dit soort propaganda te sturen? Ik verwijs U graag naar moslam.

Ik háát religie. Of nee, vooral hetgeen er uit religie voortvloeit. En het lijkt alsof er geen enkele religie bestaat waar niets uit voortvloeit, die elkaar gewoon kunnen accepteren en respecteren.

Nee, ze zijn allemaal heilig van overtuigd dat zij degene zijn die gelijk hebben. Dat blijkt wel weer uit dit mailtje. Doe mee, anders ben je een sukkel, en gebeuren er Erge Dingen met je.

Oprotten gewoon. Dat vind ik er van.

Overigens kan dit mailtje natuurlijk een geintje zijn. Niet echt. Maar dat verandert mijn mening niet over het geheel. Vandaar toch mijn ongezoute mening hier :-).

Gisteravond dus een wereldreis naar Nieuw-Vennep afgelegd. Wat een gedoe. Van Purmerend met de bus naar Amsterdam CS. Daar met de trein naar Hoopddorp. En dan weer met de bus naar Nieuw-Vennep.

Toen ik aankwam had Ruurt ontdekt dat mijn koplamp het ook niet meer deed. Da’s wel gek. Kon haast geen toeval zijn, leek me. Nouja, die had hij gemaakt, maar de kap zat er dus nog niet op.

Oh.

Ik was allang blij met het nieuws dat het gelukt was. De motor had alweer gelopen. En dan nog even het licht checken, verzin het maar, ik zou zoiets straal vergeten!

Toen ik aankwam was mijn kuip en schermpje inderdaad weg. Los. En die moest er weer op. Ik lipe een beetje zenuwachtig heen en weer. Voelde me onwijs nutteloos. Sta je daar een beetje toe te kijken hoe een ander hard aan het werk is met jouw stukke ding.

Toen ik de glimmende uitlaat zag schaamde ik me helemaal. Had mijn motor niet in de meest schone staat afgeleverd (understatement), en dan gaat Ruurt hem nog oppoetsen ook. Dat was niet de bedoeling! Het liefst had ik dat hij er maximaal 5 minuten tijd in had hoeven steken. Hoe minder, hoe beter.

Maargoed. De motor is dus nog gepoetst ook. En een koplamp vervangen. En hij rijdt weer. En mijn windscherm zit weer vast zoals het hoort. Vroeger miste ik 1 boutje, of schroefje, of wat het dan ook is waar het mee vast zit.

Door een slimme wisseltruuc wist Ruurt een aantal onderdelen over te houden, waardoor het windscherm gewoon weer vastgezet kon worden. Geniaal. Ik vond alles wat hij gedaan had al geniaal, maar dit ook.

Mijn dank is dus boel groot. Meteen zoeken naar een domeinnaam, da’s toch wel het minste wat ik kan doen. Dat is dan weer mijn ding, namelijk. Ah! Ruurt.com is er nog. Mooizo. Meteen vastleggen, en dan zien we wel wat ermee gebeuren gaat.

De motor zelf lijkt feller en soepeler te rijden dan ooit. Dan kan natuurlijk ook verbeelding zijn. Na een week bussen is álles soepeler dan die bus. Maar toch.

Nogmaals, viele dank Ruurt! Ben d’r onwijs blij mee.

De motor heeft alweer gebromd! Wat een technisch wonder toch, die dude. Morgen ophalen, straks meer nieuws.

Houseparty I t/m VII tegenkomen op usenet. Meteen binnenhalen nu ik de kans heb natuurlijk.

James Brown is still alive!

Zojuist hebben we mijn motorfiets op een aanhanger gezet. Nog nooit van mijn leven gedaan, en ik ben altijd erg huiverig dat de motor omklettert als ik hem aan mijn hand heb.

Het is net effe zwaarder dan een fiets of brommer namelijk. Dus als hij eenmaal over het zwaartepunt heen is, stop je hem nog nauwelijks van vallen.

Nouja. Nu kan Ruurt dus thuis kijken wanneer hij wil. Prettiger voor hem, en dus ook van mij. Het zag er inderdaad niet best uit, maarja, we houden hoop.

We zullen zien.

Bus 21 reed mij door de binnenstad, op weg naar Centraal station. Ik kwam langs stoep waar slechts één auto stond. De mensen die bij de auto hoorden kwamen net terug met dingen die ze gekocht hadden.

De man viste een geel papiertje onder zijn ruitenwisser vandaan. Een bon van oom agent. Hij bekeek het papiertje en haalde zijn schouder op. Hij begreep er niet veel van. Met het papiertje liep hij naar een andere jongen die ook bij de auto hoorde.

Samen bestudeerden ze het papiertje. Het nummerbord was wit met zwarte letters, maar het waren geen Duitsers. Italianen, dacht ik. Zoals de mensen eruit zagen, konden ze ook wel Italiaans zijn.

Ik vroeg me af wat er nu ging gebeuren. Zouden de mensen een rekening thuis krijgen in Italië?

En wat als er niet betaald werd. Zou het geld via een incassoburo helemaal uit Italië gehaald worden? Volgens mij zijn de kosten van het terughalen dan hoger dan de opbrengsten van het bonnetje.

Als ik tourist was in Nederland zou ik lekker maling hebben aan het bonnetje. Volgens mij gebeurt er verder helemaal niets mee.

Mazzel dat hij geen wielklem kreeg.