Het was al wat onrustig, vond ik. Meerdere mensen vonden dat er nog wat gebeuren moest, in augustus, en dan vooral in het Vondelpark en Amsterdam.

Nouja, kwestie van gewoon even afspreken dacht ik!

Dus KLIK KLIK KLIK hier maar even en geef jezelf op!

Al een maand of drie hadden Mijke en besloten dat we moesten gaan sporten. Dat is goed voor je, namelijk. Dus we hebben foldertjes gehaald van fitness bedrijfjes, en we zijn ons kapot geschrokken van de prijzen.

Toch moest het, vonden we. Dus degene met het goedkoopste foldertje bewaarde we. En elke week zeiden we dat we volgende week gingen beginnen.

We waren beide bang dat we zouden beginnen, abbonement zouden afsluiten, en dan vervolgens nooit meer zouden gaan. Dat heb ik persoonlijk al eerder meegemaakt, maar hier lagen de prijzen net effe hoger, en bovendien moet je fouten niet te vaak achter elkaar maken.

Dat hield ons dus tegen, denk ik.

Dus bedacht ik een maand of 1, 2, geleden dat we ook gewoon konden gaan wandelen. Dat is best leuk en gezellig, het is goed voor ons, en zo leer ik Amsterdam nog eens kennen!

Zo gezegd, zo niet gedaan. Althans, tot gisteren dan. Ik keek uit het raam tijdens het avond eten (dat doe ik vaak, ik zit op de beste plek qua uit het raam kijken namelijk) en zag de zon. Nu moest het er van komen, vond ik.

Wat tegen gesputter van Mijke, en eigenlijk vond ik het zelf ook een ramp om me ertoe te zetten, maar wat moest, dat moest. Uiteindelijk gingen we.

En ik was niet de enige die nog wat kon leren van Amsterdam, zo bleek. Ook Mijke kwam op plaatsen waar ze nooit was geweest.

Mijn camera had ik mee, en ik nam me voor leuke foto’s te maken, om een beetje te kunnen oefenen met photoshop. En dat is wel redelijk gelukt vond ik. Bij deze ga ik even de foto’s opsommen, die je moet aanklikken. Dan komen ze in een pop-up. Want de foto’s zijn de groot (in afmeting) om ze hier neer te zetten.

We waren nog geen 200 honderd meter onderweg toen ik de auto zag. Ik zag de zwart foto al voor me. Perfect afgewerkt. Zwart wit is hij geworden, dat wel.

We liepen door en kwamen bij het standbeeld. Mooi, beetje cultuur snuiven.

Daarna kwam het bos en lommer plein terecht. En kwamen we langs wat grafitti dingen. Volgespoten huisjes. Wel mooi.

Daarna kwamen we op de hoofdweg, waar we een tekst vonden op een stuk asfalt. In 2007 staan er dus nieuwe huizen, kennelijk.

Er kwam een groepje buitenlanders aan die naar Hoofdweg 584 vroeg. Zo ver ging de hoofdweg volgens ons niet. Daar waren ze zelf ook al achter. We hebben ze niet kunnen helpen.

Verderop sloegen we linksaf, en zo kwamen we in het park. Gek genoeg wist ik ook nog waar we waren.

Daar moesten natuurlijk bloemen op de foto. En nog één. En nog één. En nog wel meer, maar ik had geen zin om die ook nog te soepen.

Ook geprobeert een close-up te maken van een bezige bij. Maar dat was niet erg gelukt. Dus daar heb ik verder ook maar niets mee gedaan.

Alweer op de terugweg naar huis, nog even langs de flats aan het water.

Natuurlijk is alles heftig gephotoshopt. Dat was ook de bedoeling. De test. En ach, voor een beginner vind ik het niet eens tegenvallen. De foto’s zijn er, naar mijn idee, wel op vooruit gegaan.

De originele foto’s (en allemaal!) ziet u hier.

Ja hoor, we hebben weer wat.

Gisteren kwam ik aanrijden in mijn tweede woonplaats, de hoodstad van ons land. Wilde mijn motor op de bok zetten. Nu heb ik van ex-collega Jasper geleerd hoe dat gaat. Gewoon een beetje op dat standaardje gaan staan, en dan komt ie vanzelf omhoog.

Soms staat de motor een beetje in een kuil, of een beetje scheef misschien, whatever, en dan gaat het wat lastiger. Iets langer blijven staan was dan altijd voldoende.

Tot ik ineens weer op de grond stond, met het stuk ijzer nog onder mijn voet, maar mijn motor die toch echt de andere kant begon op te vallen in plaats van te blijven staan op de middenbok.

Het opbokuithangseltje was afgebroken. Aangezien ik altijd heel nonchalant dat ding op de bok zet (heb je geen kracht nodig), overviel het me nogal, en kletterde de motor nog maar eens op de grond. Welja, nog een keer kan er ook wel bij.

Hij leert er al van. Verder weinig schade volgens mij. Alleen die standaard dus. Ik onder de motor kijken, of dat lekken nu gewoon uit de tank kwam, of dat er misschien toch iets gescheurd was o.i.d., kwam ik een los hangend slurfje tegen.

Hm. Dat kan nooit goed zijn dacht ik. Dus expert ruurt maar even consulten. Is waarschijnlijk voor ontluchting enzo.

Vandaag reed hij dan ook gewoon nog. Remmen doen het nog, schakelding, alles. Dus het lijkt allemaal in orde.

Nu weet ik dat er motoren zijn die helemaal geen middenbok hebben. Vraag ik me toch af hoe die hun ketting insmeren?

Verder ben ik tot de conclusie gekomen dat dit mijn pechmotor wel zal zijn. Bij de eerste motor gewoon meteen alle pech van de wereld. Als ik straks, ooit, geld heb voor een andere verkoop ik het kreng voor een paar stuivers. Weg ermee. Tot die tijd rij ik er lekker mee naar m’n werk, en maak ik me maar niet meer zo druk om een krasje meer of minder, of een knipperlicht dat bij elkaar gehouden wordt door plakband.

Sinds ik hem heb zal ‘t ding wel flink in waarde gedaald zijn.

In Stedebroec hebben ze iets slims bedacht voor de blinden. Namelijk de mogelijkheid om de letter groter te maken.

Als dat niet helpt!

(De volgende uitvinding is voor mij, hoor. Voor de dove mensen. Een muziekinstallatie die nóg harder kan)

Het is natuurlijk diep triest dat ik hier mijn camera niet mee naar binnen mocht nemen. Dat vonden de mensen die bij de ingang stonden, en van Dijkpop zelf waren, eigenlijk ook. Maar security had duidelijk opdracht gekregen.

Had ik nou hetzelfde toestel, maar dan met filmrolletje, dan was er niets aan de hand geweest. Omdat hij digitaal is, gaan ze er gelijk maar vanuit dat het een proffesioneel ding is.

Ronduit belachelijk. En er was toch een boel vrouwelijk schoon om voor U op de plaat te zetten. Helaas. Dat ging dus niet door.

Wel foto’s van Henk Open Air. Het is al jaren de traditie om bij één van de feestgangers in de tuin de camperen met een hele groep. Super gezellig natuurlijk, en reden om een t-shirt te maken voor deze groep. En zo liep er een man of 35 rond met een t-shirt van Henk Open Air, hoewel ze niet allemaal op de camping sliepen trouwens.

Wij wel. En dat is best vermoeiend. Om 2:00 helemaal kapot naar je bed, en om 9:00 de eerste die alweer aan het gillen is. Ontbijt erin trappen (wat overigens zéér goed geregeld was!), en toen moest ik nog de motortout van volgende week voorrijden.

Dus ik reed naar Wilco in Medemblik. Om hem daar te vertellen dat het toch echt niet ging. Zat gewoon te slapen op de motor. Nee, dat is niet veilig. Om dan nog even anderhalf uur een tour te gaan rijden leek me niet verstandig, hoe lullig ik het ook vond.

Dus naar Amsterdam, en daar het bed in gedoken. Om er 2,5 uur later uit te komen om wat te gaan eten en op de bank te hangen. Om er vervolgens om een uur of acht weer in te kruipen. En nu, tien uur later, is mijn geest tenminste wakker. Het lichaam niet. Die protesteert alleen maar.

Maargoed. Het was dus weer erg gezellig. Geloof niet dat ik al wil weten wat de financiele schade is, maar gelukkig viel Werchter mee. Dus het kon allemaal nog net.

Volgend jaar weer, want ik wil ook zoveel mogelijk t-shirts verzamelen natuurlijk.

En op dijkpop verzinnen ze dat mijn camera niet mee naar binnen mag. Triest.

Ik ben zo slecht met geld. Ik weet zoveel dingen op te noemen die ik zou willen kopen. En het stomme is, als ik het geld heb, doe ik dat vaak ook.

Als ik een website-maak opdrachtje heb afgerond, zou het opzich mogelijk zijn om een digitale spiegelreflex te financieren. Een Canon 10D of een Canon 300D.

En boy wat zou ik die graag willen.

Aan de andere kant: het is wel een smak geld, en waarschijnlijk zou ik hem alleen naar speciale dingen mee durven nemen.

Maar dan surf ik weer eens rond op de dutch photo zone, en dan denk ik, dat wil ik ooookkkk! Ik wil ook leuke foto’s maken, en die dan neerzetten, en dat mensen die er Verstand van hebben dan commentaar gaan geven.

Zucht.

I wanna be a millionair.

AMSTERDAM – Bij een schietpartij op de hoek van de Jan van Galenstraat en de Willem de Zwijgerlaan in Amsterdam-West is donderdagmiddag een man doodgeschoten. Een vrouw is in kritieke toestand met een traumahelikopter naar het ziekenhuis vervoerd.

Daar sta ik elke avond, om terug naar huis te gaan. Daar komt Mijke vaak langs om boodschappen te doen. Dat is 1 minuut van huis.

Dat is eng!