U bent natuurlijk allemaal erg benieuwd wat wij gisteren hebben gedaan om ons 1 jarig jubileum te vieren. Welnu, dat zal ik U vertellen.
Beiden hebben we niet honderden euro’s over om elkaar een reisje te geven, of een ander duur cadeau. Augustus is met het kinderkamp en de kermissen de duurste maand, dus erg veel blijft er niet over. Financieel gezien. Geeft niet, want daar hebben we beiden last van.
We zijn ook beiden best nuchter eigenlijk in die dingen. Leuk allemaal, maar we hoeven het niet aan de grote klok te hangen en groots uit te pakken. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Dus toen ik aan kwam rijden in Amsterdam, maakte ik even een tussenstop bij de bloemenman. Die bloemenman is een beetje gek. Hij ziet er ontzettend lomp uit. Heeft een buik alsof hij zwanger is. Echt, niet alles is dik bij hem, alleen die buik puilt uit. Net als bij zwangere vrouwen.
En gisteren viel me ook op dat hij best een dikke onderlip heeft, die er een beetje bij hangt te kwijlen. Bah bah bah, dacht ik nog eens. Maarja, het was voor een goed doel.
Toen ik mijn bos rozen uit had gekozen, zei hij dat hij ze wel even zou schoonmaken als ik even wachtte. Hij was net bezig een bos bloemen te rangschikken. Nouja, hij gebruikte daar een bloemistenterm voor die me even niet te binnen schiet.
Dus ik wachten. Hij zei wel een stuk of 5 keer dat mijn meisje me dan veel liever zou vinden. In allerlei variaties. Liever, leuker, en dat ze het fijner zou vinden, zo zonder die doorns aan de bloemen. Kan ze de bloemen tenminste aanpakken.
Yeah, whatever, schiet nou maar op, want ik word misselijk van je als ik naar je kijk. Hij ragde de bos bloemen door een apparaat die alle bladeren en doorns van de stelen af trok. Zag er pijnlijk uit. Maar goed dat bloemen niet kunnen schreeuwen, want dan was iedereen floratarisch geworden in plaats van vegatarisch.
Hij vroeg een schoftig bedrag, en toen kon ik eindelijk verder met mijn reis. Nog een klein stukje. Maarja, bloemen op de motor, dat is vrij onhandig hoor.
Ik probeerde mijn rugtas, maar aangezien 1 rits stuk is, kan ik niet van twee kanten ritsen, om zo de bloemen in het midden omhoog te houden. Dat werd dus niets.
Met 1 hand vasthouden zoals op de fiets gaat ook niet werken, want je moet continu je koppeling en rem gebruiken. Je hebt toch twee remmen? Ja, maar aan de kant van de handrem, zit ook het gasgeef ding, en die heb je ook nodig als je vooruit wilt komen.
Uiteindelijk heb ik ze op mijn tank gelegd, met de bloemen net achter mijn scherm, en ben zo heel rustig over het fietspad naar huis gereden. Het was nog maar 200 meter, gelukkig.
Zowel de bloemen als ik overleefden het.
Mijke was er blij mee. Ze staan nu in een grote vaas op de grond. Ze kan er nog een dag of 2 van genieten, want dan moeten we naar het bos, maar ach, het gaat om het idee vind ik altijd.
Mijke had een feestmaal voorbereid. De liefde van de man gaat door de maag, zal ze wel gedacht hebben. Nu is er alleen een probleem: Mijke kookt altijd lekker.
Jaja, dat vind je alleen maar omdat je d’r zo lief vindt! zult U mischien denken. Nou, kom het maar een proberen. Het is ècht lekker hoor. Mijn broertjes vind ik ook erg lief, maar daar heb ik (vooral in het begin van onze kook carriere) wel eens dingen van voorgeschoteld gekregen die ik met geen mogelijkheid kon herkennen. Een soort mix tussen soep en nasi en stamppot. Op een dag ging mijn moeder namelijk drie dagen in de week werken, en had ze bedacht dat wij allemaal 1 dag moesten koken.
Dus dat werd drie dagen honger, en zodra ze thuis was de tekorten aanvullen. Bunkeren!
Maargoed. Mijke had zichzelf toch weten te overtreffen, met een fijne carpaccio vooraf, en daarna beenham met een heel fijn sausje. Uit de oven. Aardappeltjes en extra dunne spercibonen (die een speciale naam hebben) erbij, en het feest was compleet.
Als toetje zouden we ijs hebben, maar we waren tijdens het eten al begonnen met de KVS-stress. Of eigenlijk vertrek stress. Vooral Mijke heeft hier het meeste last van. Als we ergens heen gaan, moet ze minimaal een week van te voren tot op de details weten wat er in de tas moet, en wat ze aan gaat trekken.
Dat is best handig, want dan weet ik dat het allemaal wel goed komt. Ik stel dit moment altijd tot het laatst uit, zodat ik me die week stress kan besparen. Met als gevolg dat ik ‘s nachts, als ik uit de kroeg kom, mijn tas nog moet inpakken. En dan ben je niet zo moeilijk hoor.
Na drie keer tellen hoeveel nachten je nu eigenlijk weggaat, en hoeveel ondergoed je dus mee moet, denk je .. ach .. anders gebruik ik de schoonste onderbroeken toch gewoon 2 keer?
Eenmaal op plaats van bestemming ben ik dan meestal mijn handdoek, washandje en zeep vergeten. Kom ik in de douche achter.
Nouja, dat zal dit jaar dus wel meevallen, want we gingen tijdens het eten een lijstje opstellen. Wat wil jij mee? begon ze.
Hmm… Mijn foto camera. Mijn foto camera oplader. Mijn telefoon oplader. Oh, en mijn zonnebril!
Dat was niet helemaal wat ze bedoelde. Hoeveel broeken? vroeg ze toen.
Oh. Eh.. Hoeveel doe jij? Nee, ik moest eerst. Nouja, doe maar twee dan. En ook twee korte broeken.
Toen Mijke bij zichzelf ging invullen en 3 korte broeken mee nam, riep ik “dat wil ik ook!”. En zo riep ik bij alles wat de opschreef “dat wil ik ook!”. Opzich een beetje gek toen ze bij de beha’s was aangekomen.
Dat wil ik wel, maar ik heb ze niet.
Nouja. De dingen werden klaar gelegd enzo, en het ijsje was glad vergeten. Maar de spullen waren klaar gelegd, en de stress was voorbij.
Ik kreeg mijn toetje in bed.
