Een waargebeurd verhaal uit de WestFriese polder.

Dinsdagochtend. Mijke belt me op, met de mededeling dat we kandidaat zijn voor een huis. Hoewel we aan het zoeken waren naar een koopwoning, heeft Mijke zich evengoed elke week ingeschreven voor een huurhuis. Dit keer was het raak, en mochten we komen kijken.

Ja eh, dan moeten we maar even gaan kijken, stamelde ik. Tegen beter weten in, want ik wist echt zeker dat de wijk verpauperd was, en het niks zou worden. De sleutel mochten we een avondje houden, en zodoende konden we 's avonds, na mijn werk, een kijkje nemen. Opzich geen ideaal tijdstip, want alle lampen waren weg uit het huis. Gelukkig had ik mijn CSI mag lite mee, zodat we toch nog iets konden zien.

Toen we de deur achter ons dichtsloegen, waren het vooral een hele hoop twijfels en onzekerheden die we mee naar huis namen. Ik had mijn zinnen nog steeds op kopen gezet, Mijke wilde liever een paar jaar rustig aan doen en de schulden weg poetsen.

Thuis een beetje aan het rekenen geslagen en de Gamma folders doorgenomen. Beetje ingeschat wat dit geintje zou gaan kosten. Al gauw kwamen we op 1000 euro aan klus-spullen, dat wil zeggen: vloeren leggen (laminaat, zeil of tapijt), en een likje verf hier en daar, wat kwasten en rollers, dat werk. Hebben we niet eens álle kamers berekend.

Uiteindelijk gingen we, beide gesloopt van het twijfelen, naar bed. Ik zou de volgende ochtend de sleutel terug brengen, maar daarvoor zou ik nog even bij dachtlicht het huis bekijken. Mijke ging misschien mee.

Woensdagochtend. In eerste instantie blijft Mijke liever liggen, maar kennelijk kwam ze niet meer in slaap nadat ik haar gevraagd had of ze nou nog mee wilde. En zo gingen we even later samen naar het huisje, om de boel nog eens bij daglicht te bekijken. Bovendien hadden we een vragenlijst opgesteld voor de woningbouw, en daar hing best een boel vanaf. Toen we de deur voor de tweede maal dichttrokken, hadden we geconcludeerd dat we het best wilde hebben, als de keuken en badkamer vervangen zouden worden. Maar het was toch wel vreemd dat het aanrechtblad er nog stond, en ook het keukenblok was nog niet gesloopt en afgevoerd.

Bij de woningbouw aangekomen legden we onze vragen neer. Het vrouwtje ging even vragen. Toen ze terug kwam had ze voornamelijk goed nieuws. De badkamer werd helemaal vernieuwd, en de keuken ook. Wij mochten zelfs nog e.e.a. kiezen, qua kleurtjes tegels enzo. De keuken kwam alleen wel acht weken later, dus de oude werd eerst nog even terug geplaatst.

Toen we weg gingen bij de woningbouw werden de twijfels nog groter. Okay, het huis was dus eigenlijk prima voor ons. Wat moesten we nou? Rekenen, rekenen, en nog eens rekenen. Zouden we het wel redden om de boel bewoonbaar te maken? Er moest in elk geval wat geschoven worden met spaargeld wat eigenlijk bedoeld was voor onze reis naar Africa.

Ohja, en hoe zat het met de huur overlap? Hoe snel konden we uit ons huidige huis? Twee maanden dubbele huur betalen zouden we niet doen, hadden we besloten. En zo konden we de stress even ontlopen, door de beslissing af te laten hangen van de huidige huurbaas.

's Avonds kwam het verlossende antwoord: op z'n vroegst konden we 7 april al uit onze huidige woning. Iets te snel, maar we konden dan gewoon een halve maand bij huren, dat hoefde opzich geen héle maand te zijn. En hiermee was het laatste rationele struikelblok weg. Alleen ons gevoel, onze twijfels, zouden deze sprong in het diepe nu nog kunnen voorkomen.

Donderdagochtend. Okay, we doen het! We doen het gewoon, en dan zien we wel! JA, laten we het gewoon maar doen. Op de valreep worden alle benodigde papieren bij elkaar gezocht, gecopyeerd, en er wordt een aangetekende brief naar de huurbaas gestuurd. Tot twintig april alstublieft, willen we blijven huren. 19 en 20 april wordt het verhuisweekend. Dan moeten we weg zijn. Want daarna, daarna hebben we eigenlijk geen tijd meer om te klussen en te verhuizen.

En zo hebben we in drie dagen tijd besloten dat we gaan verhuizen. Hebben we besloten dat we over ruim een maand in een andere woning zitten. Dat we opnieuw moeten wennen, opnieuw de snelste weg moeten vinden naar de Deen en naar ons werk. Dat we als een gek moeten schilderen, vloeren leggen, verhuizen, meubelen kopen, en witgoed aan moeten schaffen.

Dus, we hebben de komende weekenden nog schilders, laminaatleggers en verhuizers nodig :-). In die volgorde, haha. Ik zal proberen u op de hoogte te houden :-)