Gefrustreerde baaldag

Mijn vader had vroeger als een van de eerste mensen een elektrische typemachine thuis. Die was eigenlijk van zijn werk, maar omdat hij hem zo vaak gebruikte, stond hij thuis.

Nu zat ik vroeger vol verhalen. Als we bij de taalles een verhaaltje moesten schrijven van 2 kantjes, maakte ik er meestal 10 kantjes van. En meestal mocht ik het verhaal dan ook nog voorlezen aan de klas, zo goed vond de meester het.

De typemachine van mijn vader mocht ik ook gebruiken. Er zat een discje in, met een soort zwart plastic. De typemachine ramde keihard de letter door dit plastic, en zo kwam de letter op het papier. De letter werd eruit geslagen, als het ware.

Nu zat er ook een correctielint op het apparaat. Die hetzelfde feitelijk deed, alleen werd de letter nu uit een wit lint geslagen, zodat de letter weer verdween.

Ideaal voor al je kind bent. Hele zinnen haalde ik weer weg, vaak ook omdat ik er vier woorden later pas achter kwam dat ik een letter had overgeslagen. En zo presteerde ik het om binnen één van mijn verhalen de gehele correctielint op te maken.

Mijn vader had er wel meer natuurlijk, maar als hij die erin zou doen terwijl ik nog aan mijn carriere als schrijver aan het werken was, zou hij binnen de kortste keren door de voorraad heen zijn. Het is op, zei hij dan.

En toch moest ik een verhaal typen. Waarschijnlijk had ik weer een geniaal plot in mijn hoofd, wat op dat moment persé op papier moest. Dat hebben schrijvers nu eenmaal, anders raak je het weer kwijt.

Ik nam mezelf voor om heel zorgvuldig te werk gaan, en gewoon geen fouten te maken. Dan had ik die correctielint helemaal niet nodig!

En daar begon de ellende. Het ging drie zinnen goed, maar toen raakte ik per ongeluk twee letters tegelijk. Fffvvlak Fffvvlak deed het apparaat. Want als je snel de toetsen indrukte, was het apparaat langzamer dan je vinger.

Tsjik tsjik tjsik fffvvlaak deed het apparaat. Hij ging eerst een positie terug, zocht en sloeg dan de witte letter eroverheen. Alleen was de witte lint op. Dus de letter bleef staan. Ohja. De correctielint is op.

Geïrriteerd haalde ik het papier eruit. Ik denk dat ik een jaar of tien was, overigens, toen dit zich afspeelde. Papier eruit, en nog eens proberen. Het ging vijf zinnen goed, en toen vergat ik weer een letter. Of drukte er twee tegelijk in. Hoe dan ook: het ging weer mis.

En zo ging dat een hele tijd door. Ik werd boos. Ik werd kwaad. Ik werd woedend. Ik werd furieus, en schold het apparaat uit voor alles wat ik maar verzinnen kon. En wat dat betreft zat ik niet alleen vol verhalen.

Mijn vader moet een behoorlijk kabaal gehoord hebben, en kwam boven maar eens kijken wat ik aan het doen was. Tegen al mijn verwachtingen in sprak hij op heel rustige toon dat ik het even met rust moet laten. Dat het alleen maar slechter ging als ik door zou gaan, en dat het nu gewoon niet meer wilde lukken. Had ie zelf ook wel eens. Kan de besten overkomen joh, geeft niets.

Gewoon even met rust laten. Niet aan denken. Even wat drinken beneden, en als je dan weer rustig bent, nog een keer proberen.

Telkens als ik weer dreig kwaad te worden door een gebeurtenis die me tegen zit, moet ik hier aan denken. Waardoor ik meestal kan voorkomen dat ik kwaad word, en het betreffende dwarsliggende voorwerp een gooi geef.

Zojuist gleed mijn bord uit mijn handen, plat het afwaswater in. Een plens over de bak heen, op de grond, was het gevolg. Nu is afwassen al niet mijn grote hobby (understatement!), dus eigenlijk ben ik per definitie al chagerijnig als ik hiermee bezig ben. Ik kan het daarom vrij snel. Met de Franse slag (zou mijn moeder zeggen) welliswaar, maar ach, van een bacterietje meer word je alleen maar sterker. Hoe sneller ik klaar ben, des te beter mijn humeur blijft.

Het bord gleed terug in de bak, en splashde een flinke plens over de bak heen. En het was nog maar mijn tweede bord. Er lag nog zoveel. Dat kon nog leuk worden.

De brother typemachine kwam boven drijven, en mijn vader die me wist over te halen om eerst wat te gaan drinken. Rustig blijven.

Rustig blijven, anders wordt het alleen maar erger. Wordt het alleen maar erger en gaat álles mis.

Ik bleef rustig en doorstond de afwas zonder nat pak.