Zojuist via Luna bij Jools terecht gekomen. Wauw. Die kan goed schrijven zeg. Verhelderend, goed te lezen en te volgen.
Het gekke is dat ik altijd zo’n apart gevoel erbij krijg. Zoiets als .. is er nou werkelijk niemand die haar kan bereiken, kan snappen, en en kan helpen?
Bij veel gevallen is het toch een kwestie van even wat inzien? Je bent niet gek, je bent niet dom, je bent niet minder dan de rest. Hoeveel personen twijfelen daar wel niet aan, zonder dat dat nodig is?
Wedden dat ik het ze kan laten inzien, denk ik dan. Wedden? Geef me maar een aantal maanden ofzo. Of weken. Of misschien jaren. Maar het zal me lukken, vast wel.
Yeah, sure. Er zijn al zoveel mensen die dat proberen, zoveel mensen die er hun beroep van hebben gemaakt. En dan zal ik het wel effe oplossen zeker allemaal.
Denk het niet.
Maar toch wou ik dat ik het kòn.
Ze schrijft inderdaad om kippenvel van te krijgen. En inderdaad ook IK dacht; Iemand kan haar helpen, desnoods ik… Maar wie zijn wij?
Help eerst jezelf maar. Dat is al lastig genoeg.
Een ander vind ik op zich belangrijker. En als ik mezelf niet kan helpen, zou het mooi zijn als ik een ander wèl kon helpen.
Als je klaar bent met haar kun je aan mij beginnen.
Jij kan altijd aankloppen moppie, dat weet je toch? :-)