Gadverdamme. Wat haat ik dat.

Een horrorfilm kan ik prima verdragen. Het is toch nep. Een aktiefilm: prima, zap ik misschien zelfs weg. Kinderfilms zijn moeilijker, maar die lopen doorgaans goed af, dus ga ik tevreden weg.

Maar films zonder happy ends, daar kan ik slecht tegen. Films die op je gevoel gaan werken. Happy ends vind ik ook maar niks, dat is zo gauw een cliche. Maar dit, dit is toch wel het ergst.

Wat films betreft ben ik al heel gauw ontroert. Gek is dat. Als Simba dood gaat in de vallei, moet ik al 6 keer slikken om het droog te houden. Toch lukt het. Omdat het moet.

Zo nu ook. Ik vind het prachtig om te zien hoe twee mensen verliefd op elkaar worden. Ookal is het dan zo voorspelbaar, en ookal is het dan zoveel perfecter dan het in het echt kan. Toch is mooi. En zo moet het dan gewoon blijven, simpel.

Andere faktoren mogen best veranderen. Het weer, de tijd, de omgeving. Maar niet dat er ineens een verliefde doodgaat. Ik voel me bedrogen door de film, en ik krijg er een rot gevoel bij. Een verdrietig gevoel.

Het is toch van de zotte dat je voor je plezier een film gaat kijken, en dat je aan het eind met een verdrietig gevoel, haast huilend gaat slapen.

Aan de andere kant ben ik van mening dat een film goed is als hij je kan raken. Daarom is voor de één een film eerder goed als voor de ander; de één is eerder geraakt.

Voor de laatste pauze dacht ik: dit is een stukje voor mijn weblog. Ik zette mijn pc vast aan, zodat ik aan het eind er meteen achter kon duiken, en de wachttijd kon beperken. Zodat het niet al te laat werd, zeg maar.

Wat was nu het geval? Deze film deed me weer eens beseffen wat een vreselijk soort de mens toch is. Okay okay, in films wordt het wellicht overdreven, maar ik denk dat de werkelijkheid niet zo gek veel anders is.

Zodra er namelijk wat moois gebeurt, moet de mens dat verpesten. Als er inderdaad ooit een vreselijk goed, slim mens is, dan moeten we die zo gauw mogelijk opsluiten, en onderzoeken tot we er alles van weten. Het gevoel van dat mens telt niet.

Was dit ook al niet zo bij andere films? Iets met een buitenaards wezen, staat me iets van bij.

Waarom moeten mensen alles stuk maken wat mooi en goed is? En waarom doen we er allemaal zo hard aan mee?

Nee, weet je wat. Ik kruip straks gewoon lekker onder de wol, en ben het morgen weer vergeten. Dan ga ik weer naar mijn werk. En ik moet een zitplaatsje hebben in de trein, want ik ga heus niet staan. Dus ik zal vooraan komen te staan, en de rest barst maar.

Ik zal vloeken als het regent, en vloeken als het koud is. Die mensen in rusland (of waar het dan ook erg koud is nu), ach, dat is zo ver van mijn bed. En laten we over die mensen zonder werk, en die dus niet door dit weer heen hoeven ‘s ochtends vroeg, maar helemaal niet beginnen. Wat hebben die een luizeleven.

Nee, zo’n film doet veel met me. Ik sta er zelf van te kijken. Zelf vind ik ook dat ik moet denken ach, het was maar een film. Maar geef toe: denk je zelf ook niet zo? Soms?