Zit je op verjaardag, en dan gaat je telefoon. De een vindt dat leuk, want dan ben je populair, de ander vindt het vreselijk, want je schaamt je dood. Ik zit er een beetje tussenin. Ik was altijd al overal en nergens, door gescheiden ouders en ook nog eens een vriendin. Dus kreeg ik vaak commentaar dat ik onbereikbaar was, en berichten niet doorkwamen.

Al gaus was ik aan de mobiele dus. En inmiddels is het niet zo erg een taboe meer, vind ik. Behalve voor de mensen die er nog geen hebben. Die roepen maar hoe vervelend het wel niet is.

Anywayz, het was meer voor Paula dan voor mij. Dus ik gaf hem door. Niet veel later, werd ik weer gebeld. Dit keer door een vriend.

Een hele goede vriend. Ik trok er dagelijks mee op in de voorgezet-onderwijs-tijd .. maar daarna zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Hij in een dorp hier vlakbij, en ik nog steeds in een wijk vlakbij de stad.

Toch ging dat uit elkaar groeien helemaal niet expres. Gewoon allebei dingen te doen, en dan komt het er maar niet van. Vaak als we wat proebren af te spreken heeft 1 van ons al iets anders, en dan gaat het weer niet door. En voor je het weet bel je alweer of hij op je verjaardag komt, of word je gebeld of je op de zijne komt. Weer een jaar om.

Nu belde hij om te vragen wat ik morgen te doen had. Stage. Ja, in de vakantie ja. Six Flags? Oh, dan neem ik wel even vrij.

Toch leuk, dat iemand die je niet heel vaak ziet, aan jou denkt als hij kaartjes over heeft voor Six Flags. We zien elkaar misschien niet zo vaak als zou moeten, maar *als* we elkaar zien, klikt het meteen weer.

En ik weet zeker dat ik altijd op hem kan vertrouwen.