Oei oei oei. Waren we (Robert en ik) bijna getuigen van een metro drama zeg!

We stonden dus stil, dat doen metro’s. Ze gaan van station naar station, waar de deuren dan open gaan als je op het knopje drukt. En dan hoor je “ding-dong” en dan gaan de deuren ook weer dicht. Dat gaat dan weer automatisch, daar hoef je niets voor te doen, geen knopjes enzo, je moet gewoon op tijd binnen zijn.

Dus we stonden nu ook stil, om mensen erin te laten, en mensen eruit te laten. Ding-Dong. De deuren gingen dicht. Maar de metro veroerde zich niet. Ohnee, toch geen defect he?

Nee. Er werd omgeroepen dat het jongetje zijn vingers tussen deuren vandaan moest halen. Wat een ramp! Een jochie, gegrepen door de metro! Zou hij nog leven? Zou het bloed eruit spuiten, in fonteintjes, doordat er een hoofdslagader geraakt zou zijn? (De aorta Roland, hoor ik meneer Koning zeggen). Zou zijn aorta geraakt zijn? PANIEK!

De deuren gingen open. Geen doffe klap van een jochie die op straat valt. Geen geschreeuw van pijn. En geen mensen die druk bezig waren 1-1-2 te bellen. Niets van dat.

De deuren gingen weer dicht.

De meneer riep weer om dat het jochie niets tussen de deuren moest steken, omdat hij alle mensen in de metro ophield, op deze manier.

Ooohhhh.. Het was een kwajonges streek! Sodemieter op, rotjoch dacht ik bij mezelf. En ik stelde mezelf voor dat ik bij die deur stond, en als ik daar gestaan zou hebben, dat ik dat jochie zo’n ongelovelijk rotduw gegeven zou hebben, dat ie met z’n gezicht op straat belanden zou.

Ik heb een hekel aan zulke jochies, die inderdaad iedereen ophouden, en dan zo’n smoelwerk trekken van wat moet je nou?!?. Ik wist gewoon haast zeker dat het zo’n jochie moest zijn. Die dan net zo lang wacht tot de metro-bestuurder uit z’n hokkie komt, boos naar het jochie loopt, en dan net op het laatste moment, rent hij weg zodat de bestuurder heb net niet kan raken.

Gelukkig ging hij bij de tweede keer weg. Hij had waarschijnlijk wel door dat de passagiers ongeduldig werden, en dat hij zich niet zo makkelijk zou kunnen verweren tegen een volle metro vol boze passagiers.

Het was inderdaad een jochie die het erom deed. Die genoot van deze negatieve aandacht, en die zichzelf ontzettend stoer vond. Een held, zowat. Dat ik dat even durf, haha, kijk mij!

Hij liep heel waardig het perron op. De deuren sloten zich, en toen de metro begon weg te rijden wilde hij heel stoer naar ons kwatten. Hij deed dat ook, maar in plaats van dat het kwatje heel stoer onze richting op vloog, bleef het aan zijn mond hangen, en kwam het terug als een soort elastiek. Het droop van zijn mond in een lange sliert op zijn shirt.

En dan ben je niet stoer meer. Net goed voor hem. Hele aktie voor niets geweest. Weg aanzien. Nee, dat jochie heeft z’n lesje wel geleerd denk ik.