Ook vandaag met de bus naar het station gegaan. Er zat een chinees uitziende mevrouw. Ze kan ook best thais of japans zijn, denk ik, maar ik dacht eerder aan chinees. Waarom weet ik ook niet.

Ik ken haar verder niet, dus helaas geen sappige verhalen. Ook over andere chinesen weet ik geen sappige verhalen. Hoewel …

Er zat vroeger, op de basisschool, een jongen in m’n klas die ook Chinees was. Het vervelende was dat hij niet zo goed kon meekomen met de rest. Hij begreep vaak niet wat de bedoeling was van een taallesje of een rekensommetje.

Op de een of andere manier wilde ik die arme jongen toch altijd helpen. Ik vond het ontzettend irritant, maarja, je kunt hem toch niet laten aanmodderen?

Dus zat ik weer omgekeerd, uit te leggen wat hij moest doen. En Roland weer op z’n kop krijgen van de meester natuurlijk. Je mag niet kletsen, en al helemaal niet omgekeerd zitten en kletsen. Je moet je som maken. Da’s alles, gewoon je som maken.

Toen kwam Sinterklaas, op school. Nu is surprises maken al helemaal iets raars voor mensen uit het buitenland. Sinterklaas snappen ze niet. Logisch, want het is een Nederlands feest.

Affijn, we hadden allemaal wat briefjes gemaakt met erop wat je wilde hebben. En geschuddeld, en uitgedeeld.

Toen de school uit was, en we allemaal weer naar huis mochten, liep de Chinese jongen met zijn broer mee. Blijkbaar had hij verteld dat hij er geen hout van snapte. Zijn broer wist wel uitkomst, je vraagt het gewoon.

He Roland! Wat wil je nou hebben? riep hij over het schoolplein. Weg verrassing, nu wist ik wie mij had. Maar ik vond het niet erg. Ze snappen er niets van, dacht ik nog.

Toen de dag van surprises uitdelen kwam, kreeg ik een ingepakt lego dingetje. Er zat geen surprise bij. De juf (of meester) werd een beetje boos, omdat ik nu geen surprise had. Dat hij dat nou niet gemaakt had!

Ik vond het eerder zielig voor de Chinese jongen, omdat hij zich nu ontzettend schuldig zou voelen, en de meester een beetje boos op hem was. Ik begreep wel dat hij de bedoeling van het hele feest gewoon nooit begrepen had, en dacht dat dit wel goed was zo.

Dus ik was evengoed wel blij. Althans, ik heb zulke dingen op school nooit fantastisch gevonden, maar ik was niet boos op de jongen, en deed alsof ik blij was. Met surprise was ik in ieder geval niet blij-er, denk ik.

Verder weet ik niks over Chinesen, zeg maar. Wha-jung ofzo, heette ie denk ik. Moelijke namen hebben ze altijd, die Chinesen. Maar dat zullen zij wel vinden van de naam Roland. Dat wordt al gauw Loland.