Month: September 2008

Door al die babies die geboren worden om ons heen, krijgen Mijke en ik natuurlijk regelmatig de vraag of wij niet eens aan kinderen moeten beginnen. Telkens zeggen we dan heel stoer, ja, nog effe wachten hoor. We moeten eerst nog effe naar Afrika, als het effe kan een huis kopen, en het zou eens afgelopen moeten zijn met al die feestjes.

Maarja, als je nichtje dan zo aandoenlijk een taart op eet, dan wordt het natuurlijk toch wel lastig om dit stellig vol te houden.

Mocht u ooit pech krijgen met auto, fiets of brommer, doe dat dan niet bij ons onder het raam. Binnen no-time staan er 2 tot 6 man uw ellende nauwlettend te bestuderen. Met onze haarscherpe analyses kunnen we u precies vertellen waar het mis ging, wat u beter niet had kunnen doen, of juist wel.

De voorrang regels op de rotonde, de tijden waarop de scholen uit gaan, het gemiddelde aantal ambulances, politie en brandweer dat voorbij komt, de fijne kneepjes van het reclamebiljet plakken: we weten het allemaal. En we weten het ook nog eens béter.

Allemaal veilig vanachter glas natuurlijk, dus van die analyses hoort u zelf helemaal niets.

Hooguit ziet u ons lachen. En soms, als we in een goede bui zijn, zwaaien we terug.

Zo ook het jongetje op de brommer vanmiddag. De scholen waren kennelijk weer uit, en het mannetje vond het kennelijk prettiger over het voetpad te brommen, dan over het fietspad. Dit terwijl deze paden slechts gescheiden zijn door een bescheiden gazonnetje. Op het fietspad brommen zou dus evenveel moeite kosten.

Maargoed, het jochie moest over het voetpad, precies over het stukje waar de tegels nogal los liggen. Wist ik ook niet, overigens, dit zag ik pas toen ik dit pechgeval kwam analyseren.

Ik zag het toen het jongetje met zijn voeten bezig was een gebroken stoeptegel terug te schuiven naar het gat waar het vandaan kwam, terwijl verderop zijn scooter stond die een paar minuten eerder een knetterend kabaal hoorde maken. Dit knetterende signaal deed mij vermoeden dat er iets niet in de haak was. Eenmaal aangekomen in de zuid-oost vleugel van ons gebouw, waar ik het beste zicht op plaats delict had, was mijn haarscherpe analyse vlug gemaakt. Jochie bromt over het voetpad. Jochie gaat met z'n voorwiel over een zeer wankele stoeptegel. Als hij met zijn voorwiel het eind van deze tegel bereikt, komt de andere kant van de tegel door het gewicht juist omhoog. Soort van hefboom effect. En laat daar nu net de uitlaat van je brommer zitten.

De stoeptegel klapt tegen zijn uitlaat, waardoor hij los raakt, of misschien een gat erin. Hoe dan ook, de tegel zorgt voor schade. Had natuurlijk nooit gebeurt als je gewoon over het fietspad zou brommen. Eigen schuld, dikke bult dus. Door schade en schande wordt men wijs, nouja, één van de twee vereisten had hij dan vast te pakken. Voor de schande zouden wij spoedig zorgen.

Nu kun je opzich met een losse uitlaat prima verder brommen. Okay, het maakt een boel herrie, en okay, je riskeert een pittige boete van bromsnor. Maar verder kan het niet zo gek veel kwaad. In mijn jeugdige brommerjaren heb ik namelijk ook wel eens een uitlaat gehad die het niet meer naar z'n zin had onder mijn brommertje. Met name toen ik in het holst van de nacht naar huis reed, leek me dit nogal storend voor de buurt. Bovendien heeft je bromfiets wat minder power. Maar om nou te gaan lopen, terwijl hij nog rijdt?

Toch vond het jochie dat verstandiger. De chick die hij achterop had liep uiteindelijk te zwoegen met de scooter aan de hand, en het jochie liep er wat verdwaasd achteraan. Een gênant gevalletje vrouwenemancipatie.

De daarop haarscherpe analyses van mij en mijn collega's die daarop volgde zal ik u besparen.

Kijk, deze auto-dokter snapt tenminste hoe het werkt. Althans, hoe het bij ons werkt. Dat een auto an sich me niet zoveel boeit, maar het wel lekker makkelijk is om er één te hebben. En dat de prijsklasse die wij rijden het nu eenmaal niet toe laat om moeilijk te doen over een schrammetje of een rammeltje.

En dus zorgt Marco er keurig voor dat ons autootje voor een zo laag mogelijke prijs op de weg blijft. Toen ik hem vroeg of ik nog iets aan onderhoud moest doen, olie verversen ofzo, kreeg ik gewoon een eerlijk antwoord: ik zou er niet teveel aan doen.

Want, zo had de dokter al gezien, volgend jaar komen er waarschijnlijk wat meer kosten aan. Iets met wielophanging, achter, en iets met zo'n 400 euries. Prima, kan ik vast gaan sparen.

Maar dit jaar kwamen we er met een kleine vijf tientjes vanaf. Kudo's voor de pitstraat dus. En voor alle mensen in de regio, die niet zoveel waarde hechten aan "dealers", zou ik zeggen: laat je auto daar lekker verzorgen! Dat vinden ze fijn.

Onze fietstas knort in elk geval gezellig nog een jaartje door. Thanks Marco! :-)

Aan het "schuilen". Twee meisjes, 1 jongen. Precies onder het raam van ons kantoor.

Gelooft u het?

Naast me kwam plotseling een hoofd uit het gat in het kussen. De man was begin veertig, ik zag zijn beginnende rimpels. Hij grijnsde een beetje, maar was ook verbaasd. Verbaasd mij hier slapend aan te treffen, dat voelde ik meteen.

Ik schrok wakker en besefte mij dat ik fout zat. Ik had niet in slaap mogen vallen! En al helemaal niet in bed mogen liggen! Maar kennelijk was ik zo moe, zo moe. Waarschijnlijk had ik de buitendeur niet afgesloten, stond hij op een kier, en was ik in slaap gedut, toen ik héél even zou gaan liggen. De man voor wie ik op het huis paste, kon zo naar binnen, terwijl mijn taak juist was op zijn huis te passen. En nu had hij zijn hoofd naast me door het kussen gestoken, verbaasd dat er niemand vroeg wie daar was, toen hij onbelemmerd naar binnen trad.

Ik draaide naar links, zocht op de tast de schakelaar van mijn nachtlampje. Ondertussen probeerde ik mijn gedachten bij elkaar te rapen. Hoe had dit nou kunnen gebeuren? Een groot schuldgevoel maakte zich van mij meester.

Toen ik weer naar rechts draaide, was daar het kussen. Verbaasd tilde ik het kussen op, verwachtte daar het gat aan te treffen waardoor het hoofd mijn kamer was binnen gekomen. Ik tile het kussen omhoog, en daarna het extra kussen wat daaronder lag. Daaronder was het bed. Geen gat. Alleen de paarse lakens. Waar was de man? Wat was hij van plan?

Verschrikt keek ik om me heen. De tv op het nachtkastje, leek wel een brede borstkas, en het pluche olifantenhoofd dat er boven hing, leek sprekend op een gezicht. Stond hij nu ineens aan het eind van mijn bed, midden in de kamer? Dat kon toch haast niet, zo snel, zonder dat ik iets zou merken, zonder dat ik iets hoorde? Ansgtig keek ik een paar seconde naar de man, maar hij stond stil als een standbeeld.

Langzaam begon ik mij te beseffen dat het misschien allemaal niet waar was. Ik dwong mijn gedachten om even geen dingen te zien die er niet waren. Focus! Gespannen keek ik de kamer door, op zoek naar iets bekends, iets vertrouwds. Toen mijn blik links bij de deur was aanbelandt, herkende ik mijn eigen slaapkamer weer. Langzaam ontspande mijn lichaam zich. Ik was gewoon thuis. Het was gewoon weer zo'n illusie zoals ik die zo vaak heb, in de wereld die woont tussen het wakker-zijn en slapen. Met een kloppend hart ging ik liggen, en evalueerde het taffereel. De deuren zaten ècht wel op het nachtslot, dat had ik nog gecheckt voor ik naar bed ging. En trouwens, hoe kan iemand dwars door je bed, door het kussen heen, je kamer binnen komen?

Eventjes wilde ik nog mijn bed uit, het licht aan doen, een rondje door het huis lopen. Gewoon, voor de zekerheid. Maar toen ik er nog eens goed over nadacht, vond ik dat eigenlijk toch wat te kinderachtig.

Helemáál gerust was ik nog niet, maar begon langzaam weer in slaap te vallen. Hopelijk droomde ik nu iets leuks.

Tijd voor een nieuwe dreamcatcher.