De man uit het kussen

Naast me kwam plotseling een hoofd uit het gat in het kussen. De man was begin veertig, ik zag zijn beginnende rimpels. Hij grijnsde een beetje, maar was ook verbaasd. Verbaasd mij hier slapend aan te treffen, dat voelde ik meteen.

Ik schrok wakker en besefte mij dat ik fout zat. Ik had niet in slaap mogen vallen! En al helemaal niet in bed mogen liggen! Maar kennelijk was ik zo moe, zo moe. Waarschijnlijk had ik de buitendeur niet afgesloten, stond hij op een kier, en was ik in slaap gedut, toen ik héél even zou gaan liggen. De man voor wie ik op het huis paste, kon zo naar binnen, terwijl mijn taak juist was op zijn huis te passen. En nu had hij zijn hoofd naast me door het kussen gestoken, verbaasd dat er niemand vroeg wie daar was, toen hij onbelemmerd naar binnen trad.

Ik draaide naar links, zocht op de tast de schakelaar van mijn nachtlampje. Ondertussen probeerde ik mijn gedachten bij elkaar te rapen. Hoe had dit nou kunnen gebeuren? Een groot schuldgevoel maakte zich van mij meester.

Toen ik weer naar rechts draaide, was daar het kussen. Verbaasd tilde ik het kussen op, verwachtte daar het gat aan te treffen waardoor het hoofd mijn kamer was binnen gekomen. Ik tile het kussen omhoog, en daarna het extra kussen wat daaronder lag. Daaronder was het bed. Geen gat. Alleen de paarse lakens. Waar was de man? Wat was hij van plan?

Verschrikt keek ik om me heen. De tv op het nachtkastje, leek wel een brede borstkas, en het pluche olifantenhoofd dat er boven hing, leek sprekend op een gezicht. Stond hij nu ineens aan het eind van mijn bed, midden in de kamer? Dat kon toch haast niet, zo snel, zonder dat ik iets zou merken, zonder dat ik iets hoorde? Ansgtig keek ik een paar seconde naar de man, maar hij stond stil als een standbeeld.

Langzaam begon ik mij te beseffen dat het misschien allemaal niet waar was. Ik dwong mijn gedachten om even geen dingen te zien die er niet waren. Focus! Gespannen keek ik de kamer door, op zoek naar iets bekends, iets vertrouwds. Toen mijn blik links bij de deur was aanbelandt, herkende ik mijn eigen slaapkamer weer. Langzaam ontspande mijn lichaam zich. Ik was gewoon thuis. Het was gewoon weer zo'n illusie zoals ik die zo vaak heb, in de wereld die woont tussen het wakker-zijn en slapen. Met een kloppend hart ging ik liggen, en evalueerde het taffereel. De deuren zaten ècht wel op het nachtslot, dat had ik nog gecheckt voor ik naar bed ging. En trouwens, hoe kan iemand dwars door je bed, door het kussen heen, je kamer binnen komen?

Eventjes wilde ik nog mijn bed uit, het licht aan doen, een rondje door het huis lopen. Gewoon, voor de zekerheid. Maar toen ik er nog eens goed over nadacht, vond ik dat eigenlijk toch wat te kinderachtig.

Helemáál gerust was ik nog niet, maar begon langzaam weer in slaap te vallen. Hopelijk droomde ik nu iets leuks.

Tijd voor een nieuwe dreamcatcher.