Vorige week hadden we een team overleg, met een borrel er aan vast geplakt. Altijd leuk. Vooral als je te horen krijgt dat het bedrijf goed gedraaid heeft, en ons werknemers daarin mee wil laten profiteren.

Nog steeds is het een beetje onwerkelijk. Ineens komen dingen binnen bereik, die ik normaliter nooit had kunnen kopen, of in elk geval pas over een hele tijd.

De boxen bijvoorbeeld die mijn broertje ook heeft. Op het moment heb ik een normale versterker, met normale boxen aan mijn computer gehangen. En die boxen zijn dus groot. Terwijl mijn computer hoekje niet zo groot is.

Mijn broertje vertelde trots dat hij nieuwe boxen had (want ook hij heeft niet zoveel ruimte meer), en dat wilde ik maar wat graag horen. Wat bleek: er komt bedat meer geluid uit als uit mijn boxen! Dat zou betekenen dat het tafeltje (waar de linker box op staat) weg kan, en de twee oude pc's (waar de rechter box op staat) ook. Dat ruimt lekker op dus, en nog beter geluid ook.

Verder kan ik mijn harde schijf vervangen. Er hangt nu een oude 60 GB in, die een beetje kuren vertoonde een paar weken terug. Dat is eng, want er staat toch wel wat muziek op. Ten tweede is mijn muziek collectie dermate gegroeid, dat ik het allemaal niet meer kwijt kan op harddisk.

En dat is wel eens vervelend, want nu kan ik bepaalde CD's niet draaien omdat ze staan ge-archiveerd op dvd-rom, en da's dan weer zo'n gedoe. Dus, Rolandow gaat aan de SATA. De 60 GB wordt gereanimeerd en in een PC gestopt die bijna niet gebruikt wordt, die vervolgens tijdens onze week bij de vakantiespelen wordt neergezet. Is dat probleem ook weer opgelost.

Maar wat wellicht nog wel het spannendst is, is de Digitale Spiegelreflex die nu in het vizier komt. Opzich zou ik die kunnen kopen. De vraag is of ik dat nu al wil, en wèlke ik dan wil.

Mijke heeft namelijk een analoge Konica Minolta. Dus lenzen hebben we dan al. Alleen: een minolta is best duur, en ik heb het gevoel dat het toch wat minder common is dan Canon en Nikon.

Een Canon wil ik niet meer, wegens teleurstelling, dus dan blijft de Nikon over. Een Nikon d50 of een Konica Minolta dynax 5d dus. Die Nikon is een stuk goedkoper, maarja, bij de Minolta hebben we dus al twee lenzen.

In de Minolta zit, in de camera, een anti-shock systeem, terwijl dat bij de Nikon en Canon volgens mij in de lenzen gezocht moet worden. Dit betekent dat je lenzen een stuk duurder worden.

Maar, in hoeverre zijn de lenzen van Mijke nog bruikbaar? Zijn ze snel genoeg? Zijn ze niet verouderd?

Dilemma dus. En natuurlijk nergens een site te vinden die toevallig die verschillen voor me uitgezocht heeft.

Mocht iemand het weten: please tell me! :-)

(Trouwens, wil je volgend jaar ook zo'n meevaller? Mail me dan even, we zoeken nog PHP programmeurs!)

Wil jij hem ook even? vroeg Mijke nadat ze Finn had laten slapen. Van binnen dacht ik schreeuwend NEE, ENG, KAN STUK, maar ik zei: Ehh, okay.

Zo onhandig mogelijk werd Finn aan mij overhandigd. Je moet je vingers in z'n nekkie leggen. Welke vingers? welke nek? Waarom? schoot er in een split second door me heen. Paniek, maar dan het soort paniek waarvan je verstijfd.

Ik besloot stokstijf te blijven zitten en het Mijke te laten oplossen. Leg hem maar neer zoals jij denkt dat het moet. Heb ik het tenminste niet gedaan straks.

Na wat gedoe lag Finn dan. Hij relaxt, te slapen, ik zenuwachtiger dan ooit. Zijn lot lag nu letterlijk in mijn handen. Z'n speen had hij even niet nodig, dus hij had z'n mond vrij om elk moment te gaan huilen. Ik hield nauwlettend in de gaten of hij van plan was wakker te worden. De speen in de aanslag.

Hij bewoog z'n mondje. Oeh, oeh, speen! Hierrrr, lekker, speen! Maar hij sliep gewoon nog. Niks aan de hand. Vals alarm. Even later vond Finn het welletjes, en begon hij toch echt aanstalte te maken om eens flink te gaan brullen. Nèt op tijd had ik hem z'n speen terug gegeven, en na wat heftig zuigen werd het ventje alweer rustig.

Eigenlijk niks aan dus. Beetje slapen, beetje aan een speen zuigen, en als het je niet bevalt zet je een keel op. Ik was allang blij dat het verder goed ging allemaal, nu ik voor een paar minuten alle verantwoordelijkheid had gekregen.

Na verloop van tijd kon men mijn lijden kennelijk niet meer aanzien, en werd Finn veilig terug gelegd in de buggy. Met mijn hand had ik al die tijd krampachtig zijn hoofdje vastgehouden, en zijn nekje ondersteund. Mijn spieren ontspanden zich. Vader Bas greep z'n zoon alsof hij het al jaren deed. Voorzichtig, voorzichtig! riep ik nog, maar Finn sliep rustig verder. Ik weet wel hoe ik mijn mannetje pakken moet hoor, zei Bas nog, de stoere vader. En dat na drie weken.

Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het dus gewoon een kwestie van wennen zal zijn. Maar wel lief hoor, zo'n klein mannetje.