Ik heb een leuk ASP boekje gehad. Online besteld.

Zie ik net nog even de faktuur liggen, of bestellijst, weet ik veel wat het is.

Bedrijf: Woedend!
Afdeling: Intern Kenniscentrum

*Grin*. Handig, dat je als chef zijnde gewoon nieuwe afdelingen kunt verzinnen.

Ik heb nu al een tijdje lopen nadenken over hoe ik dit berichtje zou beginnen. En eindigen. En daar tussenin, eigenlijk ook.

Nu zit ik dit te typen, en nu weet ik het nog steeds niet. Wat ik precies wil melden, weet ik eigenlijk ook niet. Het is meer een gevoel. Een gevoel van onbegrip en een gevoel van een domper.

Inmiddels gisteren (maandag dus) kwam er een collega met het idee om met z’n allen te gaan eten. Leuk, socializen met collega’s. Opzich ben ik wel een socializer, dus ach, waarom niet. Ik heb het alleen maar druk met Sinterklaasinkopen doen en alles wat er omheen komt. Dat kan ook wel een andere dag.

Dus, besloten om toch maar mee te gaan. Gezien mijn studentenbudget zouden we naar een niet al te duur ding gaan. Wat overigens (niet expres) gelogen was, want ik vond het behoorlijk duur. Hoe dan ook, als ik er eenmaal zit, maakt het me ook niet meer uit.

Dus wel okay gegeten, en aan het eind werd er geopperd om uit te gaan. Sja. Ik weet wel hoe uitgaan bij mij meestal eindigt. In veel te laat naar bed gaan, en er dan vooral niet meer heel vroeg uitkomen. Daar ben ik bijzonder slecht in. De keren dat het me gelukt was, was ik niet ontzettend veel waard, maar voelde ik me wel een bikkel.

Omdat het pas half tien was, dacht ik, ik ga gewoon effe mee, en dan om half twaalf naar huis. Dan haal ik die trein ruimschoots, slaap ik lekker in mijn eigen bedje, en heb ik toch nog thuis geslapen. Wat opzich helemaal niet zo’n voordeel hoeft te zijn.

Al gauw bleek het verschil tussen mij en de groep waarmee ik weg ging behoorlijk groot. Allemaal goede en aardige mensen, no offense, maar er zit gewoon een kloof. Het lijkt een generatiekloof, maar dat is het niet, want de meeste waren ouder.

Tijdens het zoeken naar een leuke gelegenheid om uit te gaan, viel het mij op dat het een drukke dancing moest zijn. Althans, dat idee had ik. Richting Leidseplein dan maar. Ondertussen was een andere collega bezig zich bij ons te voegen, waar we op gewacht hebben. Een drie kwartier later ofzo waren we op het Leidseplein.

Inmiddels was mijn stemming al minder klikkerig. Het klikte niet erg, zeg maar. Voelde me een beetje buiten de boot vallen. En terecht. Niet alleen is mijn muzieksmaak en vriendenkring heel anders, ook de humor en manier van uitgaan past niet helemaal bij mij.

Met dan nog eens veel te weinig drank op, wordt het lastig om aan te sluiten. Maar okay, ik hou vol. Misschien dat het in het cafe nog gezellig wordt.

Echter, alles was veel te rustig naar de smaak van de rest. En daar hadden ze best gelijk in. Alweer zo’n verschil. Als ik uitga, ga ik meestal met een groep, en ga ik voor de gezelligheid onderling. Waar we zijn, maakt dan opzich niet zo veel uit.

Toen we weer terug waren bij het startpunt vond ik het tijd om naar huis te gaan. Op die manier ontdook ik mooi de disco, waar ik helemaal niet van hou, en de avond die alleen maar onnodig langer zou gaan duren.

Maar vanwaar het verschil? Ik weet het wel denk ik.

1. Mijn vrienden waren vanaf het begin af aan zo’n 6, 7 jaar ouder dan ik. Wat voor ons overigens helemaal geen probleem of drempel was.

2. Mijn muziekkeuze is heel anders. Nederpop is niet stoer en koel, laat staan de meezingers. Dat ook Nirvana, Queen en andere muziekstromingen (zelfs klassiek) in m’n collectie voorkomen, vergeten we even voor het gemak. Die nederpop is al gek genoeg.

3. Uitgaansgelegenheid is heel anders. Zelf treden we best vaak op, en hebben we alles zo’n beetje gehad. Zelfs in dancings hebben we gestaan. Stadions, bruiloftjes, feesttenten, kermissen, je kunt het zo gek niet bedenken. Zelf gaan we naar onze stamkroeg waar we een hoop mensen kennen. Sommige alleen van gezicht, anderen ook van naam en persoon. We gaan er heen om met elkaar plezier te hebben en onzin uit te halen, niet om te dansen op harde muziek.

4. Zelfs onze voorkeur voor drank is anders. We drinken doorgaans bier, en anders niet. Speciaal biertje wel eens. Maar mixjes en wijntjes doorgaans niet. Waardoor ik meestal een hoger tempo heb in een vreemd gezelschap dan wij gewend zijn.

5. Ik ben een groep gewend. Toen ik net geen 16 was, gingen we altijd met 15-20 man de kroeg in, waarbij we elkaar allemaal konden, en waarbij we alles mochten en konden. Het is net een famillie.

Noem het grote verschillen of niet, maar ik denk toch dat het er mee te maken heeft.

Verder worden er bij ons ook mensen neergeschoten in kroegen. Wordt een cafe ook verbouwd. Word je fiets ook gejat. Hebben we ook een coffeeshop. Hebben we ook gestoorde mensen op straat.

Wat dat betreft is het verschil niet zo groot.

Wat heb je nu geleerd, spelende jongen? Verloochen je afkomst niet. Waarschijnlijk totaal verkeerd gebruikt in deze context, maar zo is het wel. Als je ergens niet tussen past, moet je niet proberen je er tussen te douwen. Dat werkt niet.

Misschien groeit het, later, vanzelf.

Ja, heuh, sorry Tekla, ik moet dat verhaal inderdaad nog maar eens afmaken. Ik hoop dat ik het allemaal nog weet, door die aantekeningen.

Volgens mij had ik wel alles al ingescand, namelijk.

Verdorie, het is nu dus niet meer mogelijk om te telnetten vanaf school. Da’s dan weer vervelend. Nu had ik ooit een tooltje gevonden, waar ik Walter dan weer op wees, maar ik ben vergeten waar hij stond. En of hij werkt, weet ik ook niet.

Toch maar eens opzoeken, en de volgende (laatste) keer meenemen om te testen.

Het moet en zal toch eens lukken om die school systeembeheer gasten om de tuin te dingesen. Ookal waren ze opzich best tof, leuk en aardig. En eentje ervan is een klasgenootje, omdat er geen betere stage te vinden was. Haha.

Ben toch zeker een half uur bezig geweest met het vinden van een PC die voor mij geschikt was. En toch mis ik het wel een beetje, die school tijden. Natuurlijk legt het meer gewicht in de schaal (zoals chef Bas het zou zeggen) als je werkt. Maar toch heeft dit ook wel iets.

Ik geloof namelijk dat het internetten inmiddels werkelijk beter gaat. Vroeger toen wij er nog waren, waren we genoodzaakt de lessen te volgen, omdat internet niet vooruit te branden was als de hele klas hier gebruik van ging maken.

Mijn chats via telnet wilde meestal nog redelijk lukken. Maar als anderen begonnen te schreeuwen dattie helemaal niets meer deed, hield het bij mij toch ook wel op, meestal.

Tegenwoordig staat het vol met zwarte Dell pc’s. Misschien was het dan toch waar dat er is geinvesteerd. En wij maar lekker niet betalen, die bijdrage die aan de stage bedrijven werd gevraagd. Omdat ik het onzin vond. En omdat ik vind dat ik niet normaal wordt behandeld op deze school.

Dat is nu ook wel beter. Tuurlijk, je bent nu bijna klaar en je hebt de leraren niet zo hard meer nodig. En ze hebben jou wel nodig om de vergoeding te krijgen voor de mensen die afgestudeerd zijn. Ze hebben bovendien geen last meer van je, omdat ze je nooit zien.

En dan gaat het allemaal een stuk beter en vriendelijker. Voor het eerst stond een leraar achter me, wou hij me helpen toen ik niet kon inloggen. En werd hij pissig op systeembeheer, omdat []ik, een luie leerling, niet kon inloggen. Ongelovelijk. Dat ik dat nog mag meemaken. En juist van degene die ooit mijn grootste vijand was.

Achja .. leerling, elke dag anders.

Morgen, of binnenkort, meer over het weekendje Weert. Ik denk dat ik nu maar eens moet gaan slapen. Morgen gezellig naar school .. whii.

Ik heb hem binnen! Jah, en hij is super koel. Speelt lekker, en die kleine cdtjes van mijn beatman kunnen er ook gewoon nog in. Dus ik moet nog effe een nieuwe cd fixen, dan kan ik hem meenemen naar ons weekendje uit.

Het enige wat ik een beetje jammer vind, is dat het klepje van de batterijen erg makkelijk open gaat. Dat klikt niet echt goed vast ofzo. Maarja, daar vind ik misschien nog wel wat op.

Ennuh, Weert, here we come!

Ik heb bij mijn computer een paar oordoppies liggen, die ik ooit eens gekocht had voor mijn discman. Dat is handig, want als het laat is, en ik wil toch een mp3tje draaien, dan steek ik hem in mijn boxen, en dan kan ik draaien wat ik wil. Zo hard ik wil.

Nu zijn ze ineens weg. Ze liggen er altijd, en ik haal ze heus niet zomaar weg. Maar nu zijn ze weg.

Ik verdenk een broertje van .. Ach, hij gebruikt ze vast niet gedrag. Maar die heeft het dus mooi mis. Hopelijk zie ik ze morgen nog om flink te rellen.

Update: Ik had beide broertjes maar even gesmsed. Waarvan er een zijn telefoon nog aan had staan, terwijl hij al in bed lag. En die had hem dus. Dus hij is terrecht, ik kan weer met een gerust hard ademhalen.

Zullen we onze bureau’s schoonmaken?

Oh god, we hebben een vrouw in ons midden. Tot nu toe was dat in ons voordeel. Althans, vooral in de begin periode toen we onze mannelijke lokroepen gewoon binnenhielden.

Maar nu dan de nadelen. Het moet schoon, ofzo. Zoals al eerder gemeld, is het hier een ontzettende bouwkeet. Er is in gips gezaagd, gehakt en geboord. En dat dat vertuifd, echt heel erg.

Dus op onze bureau’s, computer’s, monitoren, nouja.. gewoon alles, lag een milimeter of 2 aan stof. Je kon er leuke figuurtjes in tekenen. En uiteraard kwam dit de luchtwegen ook niet ten goede.

Inmiddels is de grootste verbouw ellende voorbij. Het wordt nu afgewerkt. Op dit moment is er een meneer achter me bezig om de houten betimmering te besmeuren met gips. Dan wordt het mooier, denk ik.

Dus .. geen geboor meer? Dan kunnen we opruimen. Nou heb ik dus een hekel aan opruimen. Echt een hekel. Maar okay, dit was meer een kwestie van spullen-van-buro en effe-doekje-erover. Dat kan ik nog wel aan. Maar het moet niet te vaak gebeuren.

Als eerste was ik weer klaar, en kon ik mijn buro weer inruimen. De boeken en papieren allemaal op 1 grote hoop, dus nu lijkt het ook net of mijn buro is opgeruimd.

Jasper en Evita pakte het iets grondiger aan. Ze zitten tegenover elkaar, en daartussen zit een buro. Die hoort natuurlijk bij hun terrein. En ook waar de inkjet printer staat, dat is ook van hun.

De monitor kon ook wel een sopje gebruiken vond jasper. Dus met een vochtige doek ging hij er over. Met mijn ogen gesloten van angst keek ik toe. (Nee, dat kan helemaal niet, inderdaad). Maar dat kon makkelijk zei hij.

Toen was het sopje vuil, en moest hij even nieuwe gaan halen. Evita was inmiddels ook klaar met het soppen, en was al begonnen met het inruimen van haar buro. Maar Jasper had telefoon enzo, dus die had vertraging opgelopen.

Toen hij terug kwam had hij een fine sopje gefixed met een hoop Dreft er in. Zeker geen 1 theelepel. Het hele buro kreeg een schuimkraag, en werd prachtig schoon.

Het toetsenbord kon ook wel even meegenomen worden. NEEEE! riep ik! Hij begon te lachen, zeer zeker van zijn zaak. Er zit een plastic laagje onder, zo vertelde hij mij.

Ik keek gespannen toe. Wachtend op de knal, de explosie. Er gebeurde niets. Zeer zelfverzekerd ging hij als een razende met zijn doekje het hele toetenbord over. Geen toets ontwijkend, gewoon rats, eroverheen. Weer een schuimkraag achterlatend.

Dat kon makkelijk.

Lunch gehad.. en toen ging Jasper weer aan het werk. Hey, wat doet Appeltje F? (zelf op een PC praat hij nog in Mac-taal). Dat doet SEARCH zei ik. Nou, tegenwoordig doet hij ook delete! antwoorde Jasper.

Weet je zeker dat die verzuipbeurt zo goed was voor je toetsenbord? vroeg ik. Ik zag de twijfel in zijn gezicht. De conclusie was even later: dit heeft nader onderzoek nodig.

Dus nu is hij begonnen aan een intern onderzoek in het eens zo mooie draadloze logitechje. Die er overigens wel mooi schoon uit ziet.

Inmiddels heeft hij de toetsen los gehaals uit zijn frame, wat een heel gedoe ik. Ik betwijfel of hij nog weet hoe het in elkaar moet, en wat hij hier mee wil bereiken. Interessant is het wel. De knoppen vliegen om je oren.

Jasper kennende heeft het wel nut, en doet hij het straks gewoon weer. Maar je had het moeten zien, echt, lachen gieren brullen….

Wisten jullie dat de “printplaat” van een toetsenbord, dus waar al die baantjes overlopen, gewoon van soepel folie is? Je kunt het gewoon buigen, mee wapperren, en het is gewoon dun en doorzichtig. Waar zijn die ouwe vertrouwde groene printplaten van vroeger gebleven?

Oh mijn god. Ik word oud!

Update (13:54): Het bordje wordt nu in elkaar gezet. M’n dopjes vallen eraf! … Als dat maar goed komt.

Update (14:03): En ja hoor, hij doet het weer. Waarschijnlijk moest hij gewoon effe opnieuw connecten, maar dat vertellen we er maar niet bij. Voor het gemak.

Dat je opneemt met Imca Marina.

En dat je niet weet dat het de externe lijn is.

Gelukkig was het mijn broertje maar.