Ik heb de sleep functie van mijn PC ontdekt, denk ik. Als ik op dit IToch board op het halve maantje druk, is mijn pc binnen een seconde uitgefloept.

Als ik hem dan weer aandruk, begint hij raar te piep. Wat blijkt nou? De pc is dan vergrendeld, en alleen de gebruiker die ingelogd was kan er dan weer in, ofzo.

Ook dat opstarten gaat sneller. Ik vraag me dus bijna af wat het nut van volledig afsluiten nog kan zijn.

Heuh, ja, natuurlijk. Voor een ieder die ik vergeten ben per post, per e-mail, of wat dan ook .. bij deze ook nog maar eens een keer.

Een vrolijk kerstfeest en alvast een gelukkig nieuwjaar.

Ach ja, het hoort erbij he? En nu, schiet op, allemaal drinken en eten! Dat is immers voor velen het enige wat we nog van Kerst weten.

Dat was dus niet zo slim. De avond voordat je naar Thialf moet, om daar het stadion te voorzien van onze gezellige muziek, nog even naar de kroeg.

Dat even werd niet zo even, zeg maar. Ik dacht kom, laat ik eens zien waar mijn broertjes uithangen als ze uitgaan. Hun stamkroeg zit zeg maar schuin tegenover mijn stamkroeg. Maar bij hun ben ik nooit binnen geweest, zij wel bij mij.

Dit leek me dus een uitstekend moment. Zag ik ineens mijn moeder door het raam. Da’s gek, die gaat niet zo heel vaak naar de kroeg. En er hing iets van “besloten feest” ofzo, op de deur. Wat bleek nou, de eigenaar van de kroeg was jarig.

En die eigenaar heeft op dezelfde zaal gelegen als mijn moeder, toen ze een hernia had. Dus die was blijkbaar ook uitgenodigd. Gelukkig mocht ik ook wel even blijven van Edwin, waarvoor dank. Of misschien toch niet, alleen was dat zijn schuld niet helemaal …

Anywayz, het werd gezellig. Veel te gezellig. En toen ik thuis was, moest er nog even shoarma gegeten worden. Het is toch zonde om dat te laten liggen. Straks bederft het, of kaapt iemand anders het voor je neus weg.

Uiteindelijk lag ik om 7:30 in bed. Opzich geen nieuw record. Er twee uur uit moeten (en gaan) wel. Twee uur slaap is kort. Veel te kort. Vooral als je nog een lange dag voor je hebt.

Gelukkig werd de dag minder lang als we van te voren dachten. In plaats van acht pauzes tijdens het schaatsen waren er 4 of 5 (dat weet ik even niet meer). Ik heb het overleefd. Vraag niet hoe, maar ik heb het overleefd.

Ik denk echter dat ik het niet nog eens gauw doe. Het was zo erg, dat ik zelfs nu nog niet weet of ik wel bier wil. Ooit. Wat mijn vriendin alleen maar zal toejuichen.

Maar ach, ik denk dat we het straks gewoon maar eens moeten testen, bij oma. Maar wel meer slapen dan 2 uur, dat wel.

Dat was even gezellig, en goed verzocht door de meiden zeg. We hadden zojuist een kerstbrunch.

Er waren stokbroodjes, toastjes, zalm, salades, worstjes, ragout dingetjes, kerstbrood, meloen, ananas .. nouja, en nog veel meer dingen. Echt een super uitgebreide lunch zeg maar. En ijs toe.

Collega Rianne gaat een maandje haar vriendje opzoeken in Bonaire (skreiv ik dat goed peep?). En ter gelegenheid daarvan hebben andere collega’s een cadeautje gekocht. Twee strings. Om sexy te zijn, ofzo.

Da’s dan ook wel weer aardig, toch?

Verder is het bijna kerst enzo, dus ik vraag me af hoeveel er nog gaat gebeuren enzo. Hoe dan ook, het is wel gezellig.

Da’s grappig. Paul heeft een nieuwe koptelefoon, en deze lag nog in het vertrek hiernaast. Dus ik denk, laat ik dat eens proberen. Misschien klinkt het wel heel koel.

Het klinkt heel koel.

Ik ben verkouden aan het worden. Of zijn. Ik ben het nu, maar blijft het zo? Hopelijk stopt het straks. Volle neuzen vind ik echt super irritant. Maarja, wat doe je er aan?

Het is hier ook belachelijk heet vind ik. Of toch koorts?

Nee, de collega’s hebben het ook warm. Snikheet zelfs, hoor ik. Dus het ligt niet aan mij.

Als die mensen nou even op bezoek komen voor dat gesprekje, dan kan ik naar huis. Dat lijkt me leuk. Naar huis. Eventjes dan, dan ben ik er morgen weer.

Dit kan wel even online natuurlijk. Het was oorspronkelijk een mailtje, maar ik heb geen zin om het hele verhaal nog eens in te typen.

Om 12:14 geschreven, overigens. Komt ie:

—
Paul en ik zijn net binnen gestrompeld. Alleen Evita was er toen al, zeg maar. En HLPB natuurlijk.

Met de katers gaat het prima. Ze zijn in grote mate aanwezig, zeg maar. Vooral Paul roept steeds “whoooo” om aan te geven dat alles nog een beetje draaierig is.

De partij was wel fijn idd. (Bas komt nu ook net binnenlopen). Zoals eerder ge-sms-ed, hadden we Gordon die voor ons kwam zingen. Robert herkende hem niet. Maar later riep ie of hij van Gordon’s lifestyle was.

Iedereen was uiteindelijk op de dansvloer. Bas heb ik erop moeten sleuren, want die was met iemand van Newsstream aan het ouwehoeren. Volgens hem maar een uur ofzow (zei hij net), maar ik durf dat te betwijfelen.

Verder .. aan het eind ging iedereen naar huis. Een STA-dude zagen we vertrekken in z’n Jaguar, en toen stonden we alleen op de stoep zeg maar. Dus we zijn maar gaan lopen, en hebben Evita gebeld waar ze was en of ze nog kwam feesten.

Ze was aan het internetten, en dat was blijkbaar veel belangrijker. We wisten niet waar we heen moesten, dus vandaar dat we Evita ook weer nodig hadden (die kan ons ook naar het feest geleid, als een soort gids).

In de veronderstelling dat een kroeg waar we lans gingen dicht was, probeerde ik de deur te openen. Dat lukte. De Nachtbraker heette het. Paul en ik hebben onze uiterste best gedaan om een website te verkopen. Het domein had ie al, dus ik denk dat het wel gelukt is. Kaartjes zijn uitgewisseld, dus hij zal ons vast nog wel bellen. Zo gezellig als we waren.

Verder was het oersaai natuurlijk. De badges van Woedend! zijn uiteindelijk toch nog geregeld, hoewel Evita een handgeschreven badge had. Die van jou hebben we ritueel vernietigd.

Ohjah, het eten. Dient natuurlijk ook beschreven te worden.

We begonnen met brood. Daarbij kwam een schaal met champignons, Artisjok, en iets wat eruit zag als ham, opgerold. Ook een klein stukje gemalen zwarte olijven. En brood dus, daarbij. En nog een derde schaal met brood en daarop een groot, dik, plak kaas. Was er niet oké uitzag, maar uiteindelijk wel erg oké smaakte.

Toen dit opwas, kwamen er reclame filmpjes die STA geselecteerd had. Ik moest even naar de wc, en toen ik terug kwam waren we ineens gewisseld van tafels. Heel verwarrend.

Ik zat naast een koele doet die teveel wijn op had. En daarnaast zat de regisseur van Villa Felderhof, die volgens het kaartje dan weer bij Newsstream zat (?). Dat vond ik dan wel weer boeiend, want nu kon ik eindelijk eens vragen waarom ze het “ik-ben-dronken” stuk van Hazes er niet uit hadden geknipt.

Hij zei dat dit nog meeviel.

Het hoofdgerecht bestond uit gele rijst, met een garnaal en een paar mossellen. Erg lekker, volgens mij lustte iedereen dat wel.

Na het eten zat ik eindelijk eens gezellig te kletsen met mijn naaste buren. Die kerel was in Beets gaan wonen, een klein dorpje dat vlak bij Hoorn ligt.

Het hele feest waren er al politie-meisjes (van de Audentes club, hoorde ik net van Bas), en die waren de boel een beetje in goede banen aan het leiden. Dus we werden vriendelijk doch dringend verzocht op te souten en een ijsje te gaan halen bij de ijscoman. De tweede keer dat ze het zei was het vriendelijke al een beetje verdwenen, en moesten we gewoon opsouten.

Bij het ijsje-halen kwam ik Robert weer tegen die wist hoe je bier kon krijgen. Hij had de namen van de dienst doende “waiters” uit zijn hoofd geleerd (vooral Kim bleef goed hangen), en dat hielp. We kregen bier.

Toen was er ineens ontzettend veel ophef. We moesten onze jassen aandoen, en even dachten we dat we eruit gebonsjoerd werden. Wat bleek nou, we moesten naar een ander vertrek. Hier stond een DJ en Gordon met z’n hele levensstijl op ons te wachten.

Die deed een paar rideltjes, en toen was het de beurt aan de DJ die pittig wat mensen op de dansvloer wist te krijgen. Zelfs mij, zeg maar. En Bas, aan het eind.

En dan zijn we nu aan het eind gekomen, wat hierboven logischer wijs al beschreven is. Ik begin bij het eind, en werk dan naar het begin toe, en dan het middenstuk. Maar je kunt er vast wel een samenhangend verhaal van maken.

Inmiddels is het zo lang, dat ik het een goed idee vind om het iedereen maar te sturen. Voor de mensen waarbij de kater zo groot is, dat ze niet alles meer herrineren. Zoiets. Dus.

Er vanuit gaande dat dit verslag gedetaileerd genoeg is groet ik,

Roland.
—

HET STA-feest. Het eerste STA-feest, waardoor wij denken dat er misschien nog wel meer komen. Het eerste STA-feest met Woedende! mensen ook.

En dat merk je. Gelijk.

(foto)

Damn, ik heb een personal assistant Peppi, die gaat controleren of er niet al te veel spelfouten op deze weblog verschijnen. Dat gaat een dagtaak te worden.

Ach, momenteel heeft hij toch niks te doen wist hij me net te vertellen. Blij dat ik hem van de straat kan houden.

Okay, het grootste deel van het nieuwe design is inmiddels wel af. Ik zit alleen nog met dat deeplinken. Misschien dat ik daarom het oude design maar laat bestaan. Zodat ik nog wel rechtstreeks naar een berichtje kan linken, zeg maar.

Rolandow.nl zal ik ook maar naar het nieuwe design laten verwijzen. Er zijn nu ook een paar plaatjes weg uit de archieven. Jammer dan. Geen zin om ze op te zoeken, denk ik.

We zien het wel.