Thialf

Dat was dus niet zo slim. De avond voordat je naar Thialf moet, om daar het stadion te voorzien van onze gezellige muziek, nog even naar de kroeg.

Dat even werd niet zo even, zeg maar. Ik dacht kom, laat ik eens zien waar mijn broertjes uithangen als ze uitgaan. Hun stamkroeg zit zeg maar schuin tegenover mijn stamkroeg. Maar bij hun ben ik nooit binnen geweest, zij wel bij mij.

Dit leek me dus een uitstekend moment. Zag ik ineens mijn moeder door het raam. Da’s gek, die gaat niet zo heel vaak naar de kroeg. En er hing iets van “besloten feest” ofzo, op de deur. Wat bleek nou, de eigenaar van de kroeg was jarig.

En die eigenaar heeft op dezelfde zaal gelegen als mijn moeder, toen ze een hernia had. Dus die was blijkbaar ook uitgenodigd. Gelukkig mocht ik ook wel even blijven van Edwin, waarvoor dank. Of misschien toch niet, alleen was dat zijn schuld niet helemaal …

Anywayz, het werd gezellig. Veel te gezellig. En toen ik thuis was, moest er nog even shoarma gegeten worden. Het is toch zonde om dat te laten liggen. Straks bederft het, of kaapt iemand anders het voor je neus weg.

Uiteindelijk lag ik om 7:30 in bed. Opzich geen nieuw record. Er twee uur uit moeten (en gaan) wel. Twee uur slaap is kort. Veel te kort. Vooral als je nog een lange dag voor je hebt.

Gelukkig werd de dag minder lang als we van te voren dachten. In plaats van acht pauzes tijdens het schaatsen waren er 4 of 5 (dat weet ik even niet meer). Ik heb het overleefd. Vraag niet hoe, maar ik heb het overleefd.

Ik denk echter dat ik het niet nog eens gauw doe. Het was zo erg, dat ik zelfs nu nog niet weet of ik wel bier wil. Ooit. Wat mijn vriendin alleen maar zal toejuichen.

Maar ach, ik denk dat we het straks gewoon maar eens moeten testen, bij oma. Maar wel meer slapen dan 2 uur, dat wel.