Vroeger, toen je vader nog jong was en Lianan Shee nog niet zo beroemd was, maakten ze zelf nog hun demo-cd’s. Zelf gebrand, met een sticker erop. Ik zie het me al vertellen aan mijn zoontje of dochter. Over een jaartje of 10, 15.

De demo is binnen. Dat bedoel ik eigenlijk.

Ha, met Roland, ben je thuis?

– Ja, hoezo?

Doe maar even open dan, ik sta voor de deur. Kon de bel niet vinden.

– Nee, die heb ik ook niet.

Aha, vandaar. Nouja, daarom, ik dacht, dan bel ik maar even.

Ik wil deez…

Maarja, het geld is momenteel even minder voorradig. Zal wel komen door rijlessen ofzoiets. Tikt toch wel lekker aan moet ik zeggen. En we moeten nog zo lang :-).

Het lijkt me wel handig. Zo’n klein cameraatje, die ik dan gewoon in mijn binnenzak stop, en altijd kan gebruiken onderweg. Okay, de kwaliteit zal niet geweldig zijn, maar je kunt tenminste zien waar het om gaat nietwaar?

Leuk voor actie foto’s. Van die dingen die gebeuren, altijd als je de camera niet mee hebt. Dat is dan gelijk over. Dan heb ik altijd een camera mee.

Vandaag was de lange-motor-rijles dag. Die om 14:30 zou beginnen, volgens mijn administratie.

Als je om 13:30 “Alfred Vugt+” in je schermpje ziet staan, begin je toch te twijfelen aan je eigen administratie. En ja hoor, ik had er om 13:30 moeten zijn.

Nou goed. Als ik er dan om 14:00 was, dan gingen ze nu effe een rondje rijden, en kwamen ze me alsnog ophalen bij de rijschool. Gauw naar Wognum scheuren dus.

Precies om 14:00 was ik er. Gauw zelf m’n motor aanzetten om hem vast warm te laten draaien, en de spullen bij elkaar zoeken. En net toen ik klaar was met de boel aan te trekken, hoorde ik Alfred al in mijn oortje. Perfecte timing, ze konden zo weer door rijden.

Door dit soort dingen zit ik altijd iets minder relaxt op de motor. En dat is dan ook wel te merken. Sneller wegrijden, en minder de tijd nemen om op te letten. Nouja, gelukkig zakte dat later alweer wat.

Bovendien gingen we een lang stuk over de dijk. Heerlijk. Lekker bochtjes, lekker overzichtelijk, valt verder weinig fout aan te doen dacht ik zo.

Was alleen jammer dat mijn collega niet zo blij met die bochtjes was. Of, beter gezegd, ze rijdt gewoon niet door. Helemaal niet. Bij dit soort dingen mag je harder rijden (heeft Alfred zelf gezegd), maar ze doet het niet. En dan ook nog eens niet vlot door de bochtjes.

Dus ik heb een stuk of 5, 6 keer heel langzaam moeten rijden omdat ik ze niet meer kon zien in mijn spiegels. Jammer, want juist hier is het heerlijk om door die bochtjes te gassen… whiii.

Nu richting snelweg. Voor we de snelweg opreden meldde Alfred nog even dat we “richting rijschool” gingen. Ja, lekker dan. Richting rijschool, is dat anders dan *naar* de rijschool? En welke afslag moet ik er dan af? Dat weet ik toch allemaal niet?

De eerste afslag was Hoorn-Noord. Nouja, laten we die maar niet doen, dat was anders wel een erg kort stukje. Op het moment dat ik er voorbij reed kreeg ik sterk het vermoeden dat dit wel de juiste afslag was.

Collega leerling en instructeur was ik allang kwijt. Ik reed voor, dat wist ik zeker, maar kon ze ook niet zien afslaan, die bewuste afslag op. Nouja, anders zou Alfred toch wel ingrijpen??

Dus door kachelen maar. Weer effe naar de 120, want zo hoort dat schijnt het. Niet dat het comfortabel is, maarja. Ah, Wognum op de borden, zie je wel, da’s goed. In wognum zit de school.

Goed. Deze afslag dus. Dan zullen ze nu wel ongeveer achter me komen rijden toch? Dus dat ik eenmaal was afgeslagen, nog even een stukje extra rustig gedaan en in mijn spiegels gekeken. Toen ik over de weg reed waar ik net vanaf kwam, nog even gekeken of ze kwamen. Maar niks hoor.

Proffesionele afschudmethode, al zeg ik het zelf. 007 is er niks bij. Ik heb geen afstandsbedieninkjes op mijn motor namelijk. Pha!

Maargoed. Dan nu. Hoe kom ik bij die verdomde rijschool? Volledig gedesorienteerd reed ik maar een beetje richting Wognum op de gok. Gewoon borden volgen, ze staan er niet voor niets toch?

Op een bepaald punt sloeg de herkenning toe. Heeee, hier ben ik eerder geweest. Ja, leuk, dat je dat herkent Roland, maar hoe nu verder?

Ja. Eh… da’s weer wat anders.

Uiteindelijk gelukkig toch de rijschool weer terug gevonden, waar de instructeur met een glimlach stond te wachten. Had eerder verwacht dat hij boos zou zijn. Maar gelukkig kon hij er wel om lachen.

Kopje koffie en verder maar weer. Nu kwam mijn specialiteit (*kuch* *kuch*): de stad. En dan komt het ineens aan op verkeersregels en inzicht. Twee punten die niet bepaald mijn sterkste zijn.

Dat inzicht valt simpel te verklaren: ik heb geen rijbewijs. Ja, een bromfietscertificaat, maar die kon ik zo ophalen, vanwege mijn toch al hoge leeftijd. Dus eigenlijk heb ik nooit echt serieus deel genomen aan het verkeer. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen dat je op je fiets nogal wat regels aan je laars lapt hier en daar. En dat geldt voor een brommer net zo.

Door de stad dus. Een stuk of wat voetgangers geen voorrang gegeven. Sja, dat doe ik dus op de fiets ook niet. Als ze beginnen aan dat zebrapad, zijn ze nog lang niet onder mijn wiel hoor. Kan er makkelijk even tussendoor. Op de motor gaat dat nog veel beter, want die is sneller.

Mag niet.

En meer van die flauwkul. Het komt er gewoon op neer dat ik wat meer vooruit moet denken. Situatie’s beter moet inschatten. En sja, dat is gewoon een kwestie van vaak doen.

Dus er staan nog een boel lessen geplanned. En met mijn oneindig enthousiaste en positief gedoe, denk ik gewoon nog steeds dat ik het wel ga halen. Wel de juiste instelling, dacht ik zo :-)

Maandag de volgende! Oef… lekker vroeg.

Waarom is het toch zo FUCKING moeilijk om dingen los te laten. Zelfs als je er helemaal klaar mee bent, het graag wilt. Verdomme, luister naar mij stom lichaam! IK ben hier de baas.

Het feit dat ik nu weet waardoor het komt, wil blijkbaar niet zeggen dat het ook niet meer voorkomt.

Dus ik was wat verlaat deze ochtend.

are hard to understand,
but even harder to explain
…

Pardon, parlez-vous Francais?

Non, je ne parle pas Francais. Et je veux pas parler Francais aussie. Au revoir.

De balluh, massol, doei, lator.

Het leuke van een wat minder grote stad, is dat je er nog een hoop mensen kent. En niet alleen als je in de stad bent, want die mensen gaan ook gewoon naar hun werk of naar school.

Dus kom je wel eens bekenden tegen in de trein. Soms wat bekender dan een ander. De één ken je slechts van gezicht, de anders van naam, gezicht en herkomst (waarvan ken ik die ookalweer?), en weer een ander dusdanig goed dat je de hele treinreis gezellig zit te kletsen.

Vandaag iemand van de middelste categorie. Herkomst: Showband. Ja mensen, ik heb per ongeluk een aantal jaren bij een showband gezeten. Nu kun je veel denken en zeggen van een showband, maar wat als een paal boven water staat is dat het erg goed voor je sociale contacten is.

Goed. Nu zat er bij de Showband iemand bij mij in de slagwerk sectie. Wel meerderen trouwens, maar die doen nu even niet terzake. Mike, hebben we het hier over.

Mike is van het type super-enthousiast. Altijd op tijd aanwezig, altijd zijn spulletjes in orde, en altijd fanatiek meerammen. Overigens precies hetgeen mij irriteerde, want dat meerammen betekende nog niet dat hij het ook goed deed. Het kwam vaak niet overeen met hetgeen wat op muziek stond, en sja, als dat een paar keer gemeld wordt mag daar wel eens verbetering in komen.

Hij was wel altijd luid te horen. En bij een optreden op straat is dat toch ook wel weer prettig. Maar verder kwamen we kwalitatief nooit echt verder. Een goede reden om er na verloop van tijd mee te stoppen.

De showband pruttelt lekker verder. Om de showband heen had je de Erika Kapel en de Nachthoorns. Simpelweg omdat er een hoop leden van de Erika Kapel ook bij de Showband zaten, en zo gold dat ook voor de Nachthoorns.

Kirsty zat bij de Showband en de Erika Kapel. Of zit, weet ik ‘t ook. Hoe dan ook, die zat schuin tegenover me in de trein.

En da’s grappig. Want Kirsty en Mike zijn vriend en vriendin geworden in de loop der tijd. Dus nu vertelt ze in de trein wat ze Mike voor haar verjaardag gegeven hebt heeft. En dat is dan een bekende voor mij, zeg maar, die Mike.

Vriend Henco zat zelfs, in enthousiaste dagen, bij de Showband, Erika Kapel èn de Nachthoorns. Nu nog alleen de laatste. Echter, de vader van Kirsty, werkt bij hetzelfde bedrijf, op dezelfde afdeling als Henco. Dus daar heeft Henco nog wel eens contact mee.

Ving ik toevallig op dat die vader een thuisbioscoop had gekocht. Haha, leuk, eens gauw naar Henco sms-en dat hij maar eens moest informeren naar de thuisbioscoop.

Ben ontzettend benieuwd hoe de vader van Kirsty daarop reageert. Big Brother is watching you … and … it’s a small world after all. (Overigens ook gespeeld door diezelfde Showband, met show die ik nooit kon onthouden).