Van Vugt Vlucht

Vandaag was de lange-motor-rijles dag. Die om 14:30 zou beginnen, volgens mijn administratie.

Als je om 13:30 “Alfred Vugt+” in je schermpje ziet staan, begin je toch te twijfelen aan je eigen administratie. En ja hoor, ik had er om 13:30 moeten zijn.

Nou goed. Als ik er dan om 14:00 was, dan gingen ze nu effe een rondje rijden, en kwamen ze me alsnog ophalen bij de rijschool. Gauw naar Wognum scheuren dus.

Precies om 14:00 was ik er. Gauw zelf m’n motor aanzetten om hem vast warm te laten draaien, en de spullen bij elkaar zoeken. En net toen ik klaar was met de boel aan te trekken, hoorde ik Alfred al in mijn oortje. Perfecte timing, ze konden zo weer door rijden.

Door dit soort dingen zit ik altijd iets minder relaxt op de motor. En dat is dan ook wel te merken. Sneller wegrijden, en minder de tijd nemen om op te letten. Nouja, gelukkig zakte dat later alweer wat.

Bovendien gingen we een lang stuk over de dijk. Heerlijk. Lekker bochtjes, lekker overzichtelijk, valt verder weinig fout aan te doen dacht ik zo.

Was alleen jammer dat mijn collega niet zo blij met die bochtjes was. Of, beter gezegd, ze rijdt gewoon niet door. Helemaal niet. Bij dit soort dingen mag je harder rijden (heeft Alfred zelf gezegd), maar ze doet het niet. En dan ook nog eens niet vlot door de bochtjes.

Dus ik heb een stuk of 5, 6 keer heel langzaam moeten rijden omdat ik ze niet meer kon zien in mijn spiegels. Jammer, want juist hier is het heerlijk om door die bochtjes te gassen… whiii.

Nu richting snelweg. Voor we de snelweg opreden meldde Alfred nog even dat we “richting rijschool” gingen. Ja, lekker dan. Richting rijschool, is dat anders dan *naar* de rijschool? En welke afslag moet ik er dan af? Dat weet ik toch allemaal niet?

De eerste afslag was Hoorn-Noord. Nouja, laten we die maar niet doen, dat was anders wel een erg kort stukje. Op het moment dat ik er voorbij reed kreeg ik sterk het vermoeden dat dit wel de juiste afslag was.

Collega leerling en instructeur was ik allang kwijt. Ik reed voor, dat wist ik zeker, maar kon ze ook niet zien afslaan, die bewuste afslag op. Nouja, anders zou Alfred toch wel ingrijpen??

Dus door kachelen maar. Weer effe naar de 120, want zo hoort dat schijnt het. Niet dat het comfortabel is, maarja. Ah, Wognum op de borden, zie je wel, da’s goed. In wognum zit de school.

Goed. Deze afslag dus. Dan zullen ze nu wel ongeveer achter me komen rijden toch? Dus dat ik eenmaal was afgeslagen, nog even een stukje extra rustig gedaan en in mijn spiegels gekeken. Toen ik over de weg reed waar ik net vanaf kwam, nog even gekeken of ze kwamen. Maar niks hoor.

Proffesionele afschudmethode, al zeg ik het zelf. 007 is er niks bij. Ik heb geen afstandsbedieninkjes op mijn motor namelijk. Pha!

Maargoed. Dan nu. Hoe kom ik bij die verdomde rijschool? Volledig gedesorienteerd reed ik maar een beetje richting Wognum op de gok. Gewoon borden volgen, ze staan er niet voor niets toch?

Op een bepaald punt sloeg de herkenning toe. Heeee, hier ben ik eerder geweest. Ja, leuk, dat je dat herkent Roland, maar hoe nu verder?

Ja. Eh… da’s weer wat anders.

Uiteindelijk gelukkig toch de rijschool weer terug gevonden, waar de instructeur met een glimlach stond te wachten. Had eerder verwacht dat hij boos zou zijn. Maar gelukkig kon hij er wel om lachen.

Kopje koffie en verder maar weer. Nu kwam mijn specialiteit (*kuch* *kuch*): de stad. En dan komt het ineens aan op verkeersregels en inzicht. Twee punten die niet bepaald mijn sterkste zijn.

Dat inzicht valt simpel te verklaren: ik heb geen rijbewijs. Ja, een bromfietscertificaat, maar die kon ik zo ophalen, vanwege mijn toch al hoge leeftijd. Dus eigenlijk heb ik nooit echt serieus deel genomen aan het verkeer. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen dat je op je fiets nogal wat regels aan je laars lapt hier en daar. En dat geldt voor een brommer net zo.

Door de stad dus. Een stuk of wat voetgangers geen voorrang gegeven. Sja, dat doe ik dus op de fiets ook niet. Als ze beginnen aan dat zebrapad, zijn ze nog lang niet onder mijn wiel hoor. Kan er makkelijk even tussendoor. Op de motor gaat dat nog veel beter, want die is sneller.

Mag niet.

En meer van die flauwkul. Het komt er gewoon op neer dat ik wat meer vooruit moet denken. Situatie’s beter moet inschatten. En sja, dat is gewoon een kwestie van vaak doen.

Dus er staan nog een boel lessen geplanned. En met mijn oneindig enthousiaste en positief gedoe, denk ik gewoon nog steeds dat ik het wel ga halen. Wel de juiste instelling, dacht ik zo :-)

Maandag de volgende! Oef… lekker vroeg.