Ga zo even op visite bij mar10e!

Helegaar naar Hilversum. Ook nooit eerder geweest volgens mij.

Ja, vakantieman, gezellig hè?

… “maar ik ben bang dat het hier bij blijft”.

Beetje jammer dat als je om “j/n” vraagt, je toch een antwoord krijgt wat het dan voorzichtig zou moeten brengen. Als hopeloos verliefd iemand, haal je hier natuurlijk toch weer een sprankje hoop uit.

Maar ik denk dat het beter is als we dat maar eens niet doen. Ik en mijn verliefde ik, zeg maar. Dat we gewoon er niet meer aan proberen te denken, en dan zien we op verjaardag wel.

Voorlopig doe ik het hier maar mee.

Maar leeftijd, is dat uiteindelijk dan toch zo belangrijk mensen? :-). Ik vind het alleen belangrijk als verschil merkbaar is. Als je denkt, sjezus, wat gedraagt die zich als ouwe lul. Of sjezus, wat is die ontzettend veel jonger dan ik. Zoiets.

Numbers… hmpf. We’re just a number.

Volgens mij kan Israel een bepaalde functie niet vinden in zijn Flash MX boek. Daar loopt ie al een tijdje op te vloeken.

This is NOT true!

Eh, then it’s false.

Ik vond het even een helder momentje, toch wel. Tussen al dat gewauwel door in mijn hoofd.

wordt overgeslaagd.

Zij Zei onze snoepjesbuurvrouw altijd, geloof ik. Hoe leer je kinderen slecht Nederlands aan? Zo dus. Met van die achterlijke rijmpjes.

Maargoed. Dus ik heb het gewoon maar gevraagd. Echt géén zin om mezelf nog weken belachelijk te maken om er dan pas achter te komen dat het weer eens mijn eigen stomme schuld is om verliefd te worden. Of dat te denken. Of wat dan ook.

Gewoon vragen dus, dacht ik zo. Let’s get it over with. Hops, aan het werk!

Vrijdagnacht, ergens in een vage club met de webxpose crew. Thanks for the picture Peter! :-)

Ik ben gek op haar, zei ik tegen haar. Zij vond het lekker door haar haar. Nu ben ik gek op haar haar, èn op háár.

Ik ga die site van hem mooi in de gaten houden! Straks moet ie naar Correlatie, loopt ie bij het Riag, psychiater….

Ja, hm, dat is misschien wel wat overdreven.

Waar ik dus heel vaak last van heb, is dat als ik leuk ben uitgeweest met een groep vrienden, op vakantie bijvoorbeeld, het dan zo’n ontzettende domper is als je terug moet. Ineens van gezelligheid en leukigheid naar de andere kant geslingerd worden … tot niets.

Eline vind ik leuk, geen zin om daar verder over uit te wijden :-). Verliefdheid? Eenzaamheid? Moeheid? Geen idee wat het is, maar ik ben er nu even knap depressief van.

Heel irritant.

Ohjah, foto’s (als ze eenmaal geupload zijn), vindt U >hier< …

Update: En die met de mini-cam gemaakt zijn: >hier

We zijn weer op de terugweg hoor. Ben in een depressieve destructive kut stemming, maar dat leg ik thuis wel even uit. Vanavond foto’s…

Gisteravond fijn aan de Kronenburg bier. Ging een beetje hard, ondanks dat Kees zat te wauwen dat het niet koud genoeg werd. Het werd een spel om het bier in de sneeuw te gooien, en het daarna ook weer terug te vinden.

Louwrens liet weten waar hij zat. Precies op tijd, want mensen gingen naar bed hier. Dat kan natuurlijk niet, als lowlife hoor je door te gaan tot het bittere eind. En het leek me onzettend grappig om Louwrend en bedrijf even gedsg te zeggen in de kroeg.

Het was de kroeg waar de lichten vandaan kwamen, zei hij. Leek me een wat lastige omschrijving, maar toen ik eenmaal buiten was zag ik wat hij bedoelde. Sta je dan, in het donker, lichten recht voor je.Beetje jammer dat er een beekje voorzat en een hoop bomen. Biertje mee voor onderweg, geen flauw idee waar ik heen moest. Gelukkig wisten voorbijgangers het wel, en zo kwam ik na een tijdje toch nog op gewenste plaats van bestemming.

Ontzettend groot cafe. Louwrens, Bas en companen zatten aan het midden ergens aan de bar. Of course, Louwrens zit altijd aan de bar. Daar is hij tenslotte lowlife voor.

Ineens stond Webxpose in het midden. Haast iedereen was weg. Bleek achteraf dat er een striptease werd gegeven. Budnaked, en Louwrens zat er met z’n neus bovenop.

Uurtje of drie gingen we weg met de taxi en moest ik de weg terug vanaf het hotel weer terug zien te vinden. Daar geloofde ikzelf niet zo in, dat dat nog zou lukken, maar het is uiteindelijk wel gelukt.

Volgende dag om een uur of negen was de hele club klaar voor ontbijt. Ik iets minder, maarja…. en daarna gingen we…SKI EN!

Levensgeva arlijke sport. Niet alleen omdat ik daar zelf achter kwam, maar ook omdat de ambulances af en aan gingen…

We hadden lessen geboekt. Ging wel lekker, het ging me zelfs wat te langzaam allemaal. Tweede deel werd ruiger, en we gingen dan ook van hoger. Ineens was ik niet zo relaxt meer en stond ik af en toe doodsbenauwd op de ski’s.

Gevolg hiervan is helaas dat het dan nog beroerder gaat. Dat bochtje red je niet, die blijft haken op het moment dat je ski’s met de punten recht naar beneden wijzen. En dan maak je vaart, ga je nog harder. Terwijl het einde van de baan met de seconde dichterbij komt, probeer je te achterhalen wat je zojuist geleerd had. Linkerhand naar beneden hangen, dan maak je een bochtje naar rechts.. Maar wil ik wel naar rechts? Fahren daar geen andere mensen?

Het eind is nu erg dichtbij. Je voelt de benenbrekerij al bijna in je botten. Dan toch maar een bocht naar links, daar leek de meeste ruimte te zijn op dat moment. Uitrijden dan maar, dan sta ik zo stil. Ohjah, dat was ook zo… daar zit een skilift. Die komt ook wel heel snel dichterbij nu. Ik sta nog steeds, heb niemand angefahren, maar dwars door die lift skieen lijkt me nou ook geen beste afsluiter van dit avontuur.

Vlakbij het opgehoogde sneeuw kwam ik tot stilstand. Pfew. Alive! Geschrokken. Instructeur ook denk ik, want die kwam achter me aan. Beetje laat… hij moet me gehoord hebben toen ik langs kwam scheuren en uitriep tyfus wat ga ik hard!!!

Blij dat ik nog leefde had ik het nu eigenlijk wel gehad. Eline niet. En we hadden opzich ook een kaart die goed was voor 6 ritjes tesamen. Okay dan… omdat je het zo lie vraagt.

Nu met de lift waar ik bijna ingeskied was. Die kwam uit op een stukje waar het begin nog net effe stijler was. Het ritueel begon weer van voren af aan en weer kreeg ik zoveel vaart. Gelukkig was er nu een hobbel die me lanceerde en dan toch eindelijk zorgde voor de eerste valpartij. Nog steeds was ik boven aan de berg.. en sja… je moet toch naar beneden. Nog maar eens het lot tarten dan.

Mijn Engeltje heeft hard moeten werken, maar uiteindelijk heb ik het wel overleefd.

Geen skieen meer voor mij dit jaar. Ander keertje weer.

Voor iedereen die het weten wil enzo, we zijn veilig aangekomen op de plaats van bestemming. Twee auto’s, twee ploegen… wij waren vreselijk omgereden via de toeristische route. Bleek dat we hiermee een file hadden ontweken.

Nu gaan we even boodschappen doen geloof ik. Later meer.