Vroeger heb ik er weinig last van gehad. Tuurlijk, ik was me er wel elke dag van bewust, maar ik bedoel, ik ben er verder nooit mee gepest ofzo. De enige keren dat ik er last van had was tijdens gym ofzo, waar ik toch al een hekel aan had (of misschien juist daardoor)?

Zo lang ik me kan herrineren ben ik net iets te dik geweest, eigenlijk. Gelukkig niet gelijk als the nutty proffesor, maar toch net dat beetje overgewicht.

Het boeide me nooit. Eigenlijk nog steeds niet. Als ik maar lekker kan leven en doen en laten wat ik wil, vind ik het allang best. En op de één of andere manier viel ik nooit echt buiten de groep. Op school ging ik om met de poulaire mensen, nouja, eigenlijk wel met iedereen. Maar ik hoorde in ieder geval niet tot het groepje dat altijd gepest werd.

Daar denk ik nog regelmatig aan terug. Ik snap niet hoe dat nou kan.

Later in de brugklas kreeg ik de indruk dat mensen van me dachten dat ik dan ook wel ontzettend sterk zou zijn. Maar goed dat ze nooit hebben geweten dat ik eigenlijk nog nooit heb gevochten. Nouja, nooit echt dan. Een klasgenootje aan het begin van het jaar bij zijn keel grijpen en tegen de muur aan duwen vind ik niet echt vechten. Moest gewoon even gebeuren.

Het bleef ook altijd vrij stabiel. Okay, er was een buik, maar hij werd nooit veel groter. In verhouding dan.

Dus ik vond het wel prima.

Tot nu. Nu doet ie dat ineens wel. Ongeveer sinds ik mijn huidige liefje ken. Terwijl ik daardoor juist minder ben gaan drinken. Door de weeks drink ik eigenlijk nooit meer.

Daar kan het dus niet aan liggen.

Dus ik heb bedacht dat het aan de verschikkelijk goede kookkunsten van m’n lief kan liggen. En aan de koffie. Want sinds ik hier werk, drink ik eigenlijk veel meer koffie. De automatenkoffie lijkt wel een stuk milder voor mijn maag, dat ik moeiteloos een stuk of 6 tot 8 bakken per dag achterover sla. Met suiker. En melk.

En kijk, daar zou wel eens het probleem kunnen zitten. Die suiker iedere keer. Dat is het grote verschil met vroeger. En het brood, denk ik.

Voorheen was het om een uur of 13:00 lunch tijd, en de rest van de dag niet. Nu liggen mijn zelf gemaakte bammetjes de hele dag naast me, en dan moeten ze op. Net als dat je een biertje in je hand hebt.

Dus ik heb mij het plan voor genomen om de koffie voortaan zwart te drinken, en het aantal bammetjes per dag langzaam aan terug te drinken. Ik begon met 10 per dag, soms 12. Gisteren had ik er 9 mee. Vandaag 8.

Ben aan mijn tweede kop koffie bezig. Zonder suiker.

Honger went wel, zo had ik bedacht. Een beetje leeg gevoel in de maag, daar ga je vast niet dood aan. Als ik maar niet dizzy word en begin te trillen, dan moet het wel vol te houden zijn volgens mij.

En op die manier is het de bedoeling dat de maag inhoud langzamerhand kleiner wordt. Probeer ik ‘s avonds gewoon anderhalf bord te nemen. In plaats van eten tot je vol zit, en omdat het eten nog niet op is.

Vind het namelijk zo zonde om eten weg te gooien. Vooral als het erg lekker is.

Maar nu, nu wordt de prullenbak mijn vriend! Voeren zal ik hem. Laat hem maar groter worden.

Hoe meer er in de prullenbak kan, hoe handiger!

Dus, ik ga aan de lijn. Sort of. Nog nooit gedaan. Nog nooit gedacht dat ik dat uberhaupt zou kunnen. Maar nu is er ergens kennelijk motivatie vandaan gekomen. Iets als … dit kán zo niet langer.

We zullen zien.

Toch fascinerend dat roken. Waarom roken mensen hun sigaret niet aan ????n stuk door? Waarom nemen ze steeds even pauze voor ze het volgende trekje nemen? Dat is toch zonde van al die tabak die in rook op gaat!

Zaterdag naar de dierentuin geweest. Met groep6. Dat zit zo, er werkt daar één van de groep zessers … dus we hadden bedacht dat we wel eens met z’n allen konden gaan kijken daar.

Dus de wereldreid naar Tilburg gemaakt. Daar zouden we worden opgepikt, om dan per auto verder te reizen naar Safaripark Beekse Bergen.

Dat ging qua planning niet helemaal vlekkeloos, waardoor we al met al een uur later waren dan gepland. Maarja, dat mocht de pret niet drukken natuurlijk.

Hoop beesten gezien, hoop gewandeld, hoop gezelligheid. Fotootjes volgen nog … Om een uur of vijf leek het ons verstandig om ons richting uitgang te begeven. Want, om vijf uur gaat het park dicht, dachten we. Bleek dat het om vier uur dicht ging. Dat hoor je toch te weten Bas?, zeiden collega’s nog toen we aan kwamen wandelen.

Daarna allemaal naar Bas z’n huisje om daar drankjes te drinken, chips te eten, en overheerlijke tortillia’s. Of taco’s. Nouja, die pannekoeken met kip of gehakt er in in elk geval. U kent het wel.

En dan, de onvermijdelijke ADD (after diner dip, red.) .. Iedereen zakte in, in een diep dal, en we dachten er nooit meer uit te komen. Wat overigens voor sommige mensen ook klopte.

Met veel pijn en moeite wisten we ons om een uur of half elf te mobiliseren om naar de stad te lopen. En dat was boel ver lopen. Zeker een half uur. Gelukkig hadden we een biertje mee voor onderweg.

Aldaar in de kroeg was het lastig om op gang te komen. Sommigen waren blijven hangen in de ADD, en kwamen hier de rest van de avond ook niet meer uit. Anderen werden langzamerhand weer wat actiever.

Maarrrrrr…. met groep6 naar de kroeg, daar moet iets gebeuren natuurlijk. Dus sja, als je als kroeg zijnde een grote fles bacardi onbeheerd op de bar laat staan, dan kun je er donder op zeggen dat die even later weg is. Want groep6 is dol op bacardi.

Hoewel de mensen die aan de bar zaten wat gek op keken toen Anne er met de fles vandoor ging, zei niemand wat. Tactisch hadden we de fles verscholen onder een tafeltje. Waar je hem alleen zou zien als je het wist, of erg goed op lette.

Achter de bar was geen spoor van paniek te ontdekken. Kennelijk miste niemand de 3 liter fles. Nou goed, tijd voor stap 2. Het naar buiten krijgen. Anne moest en zou de fles inmiddels houden, dus hij ging z’n jas halen.

Met z’n jas -met inhoud- onder de jas zou hij naar buiten gaan, en hem dan ergens in de buurt verstoppen. Zodat we hem ‘s avonds mee konden nemen.

Zo gezegd, zo gedaan. De minuten leken uren. Waardoor ik persoonlijk me nogal zorgen begon te maken na een minuut of vijf. Had de portier aan de deur onraad geroken? Hadden ze misschien wel iets doorgegeven, waardoor de portier extra alert moest zijn?

Een paar uur (lees minuten) later kwam Anne dan toch terug. Stap 2 was prima gelukt. De fles lag op een veilige plek.

De rest van de avond bestond uit drankjes drinken en dansen. Zelfs het podium moest eraan geloven, inclusief de mensen die erop stonden waarvan wij vonden dat ze er beter niet op konden staan. Een kleine mondeling ruzie met de lokale bevolking was het gevolg.

Aan het eind van de avond moest er gegeten worden. Shoarma en kippenpootjes werden ingeslagen en verorberd.

Dan de terugreis. Met zo’n zware fles slepen is geen optie, dus wij gingen met de taxi. Dat blijkt nog niet zo simpel in Tilburg. De taxi’s daar rijden liever naar iemand die ervoor gebeld heeft, dan dat ze de mensen die buiten in een rij staan te wachten meenemen. Niet erg tactisch, qua geldverdienen, als je ‘t mij vraagt.

Eenmaal in de taxi ging de reis best goed en waren we al gauw thuis. Met fles. Met de zakken vol. Moe maar voldaan… Al gauw lag iedereen in bed (in 1 kamertje, dat wel) en ging voor mij het licht uit.

Amper vijf uur later hoorden we de eerste al … ik heb honger! Dan weet je dat er binnen een half uur gegeten gaat worden. En inderdaad, daar kwam het Turks brood en beleg.

Een paar uur later begonnen we aan de reis naar Amsterdam, en werd de zondag verder op een zeer rustige manier afgesloten. Lekker met z’n twee-en voor de tv.

Toen ik het fietspad op liep dacht ik, het lijkt wel glad. Toen verderop een fietser onderuit ging wist ik het zeker.