Gewichtig stukje

Vroeger heb ik er weinig last van gehad. Tuurlijk, ik was me er wel elke dag van bewust, maar ik bedoel, ik ben er verder nooit mee gepest ofzo. De enige keren dat ik er last van had was tijdens gym ofzo, waar ik toch al een hekel aan had (of misschien juist daardoor)?

Zo lang ik me kan herrineren ben ik net iets te dik geweest, eigenlijk. Gelukkig niet gelijk als the nutty proffesor, maar toch net dat beetje overgewicht.

Het boeide me nooit. Eigenlijk nog steeds niet. Als ik maar lekker kan leven en doen en laten wat ik wil, vind ik het allang best. En op de één of andere manier viel ik nooit echt buiten de groep. Op school ging ik om met de poulaire mensen, nouja, eigenlijk wel met iedereen. Maar ik hoorde in ieder geval niet tot het groepje dat altijd gepest werd.

Daar denk ik nog regelmatig aan terug. Ik snap niet hoe dat nou kan.

Later in de brugklas kreeg ik de indruk dat mensen van me dachten dat ik dan ook wel ontzettend sterk zou zijn. Maar goed dat ze nooit hebben geweten dat ik eigenlijk nog nooit heb gevochten. Nouja, nooit echt dan. Een klasgenootje aan het begin van het jaar bij zijn keel grijpen en tegen de muur aan duwen vind ik niet echt vechten. Moest gewoon even gebeuren.

Het bleef ook altijd vrij stabiel. Okay, er was een buik, maar hij werd nooit veel groter. In verhouding dan.

Dus ik vond het wel prima.

Tot nu. Nu doet ie dat ineens wel. Ongeveer sinds ik mijn huidige liefje ken. Terwijl ik daardoor juist minder ben gaan drinken. Door de weeks drink ik eigenlijk nooit meer.

Daar kan het dus niet aan liggen.

Dus ik heb bedacht dat het aan de verschikkelijk goede kookkunsten van m’n lief kan liggen. En aan de koffie. Want sinds ik hier werk, drink ik eigenlijk veel meer koffie. De automatenkoffie lijkt wel een stuk milder voor mijn maag, dat ik moeiteloos een stuk of 6 tot 8 bakken per dag achterover sla. Met suiker. En melk.

En kijk, daar zou wel eens het probleem kunnen zitten. Die suiker iedere keer. Dat is het grote verschil met vroeger. En het brood, denk ik.

Voorheen was het om een uur of 13:00 lunch tijd, en de rest van de dag niet. Nu liggen mijn zelf gemaakte bammetjes de hele dag naast me, en dan moeten ze op. Net als dat je een biertje in je hand hebt.

Dus ik heb mij het plan voor genomen om de koffie voortaan zwart te drinken, en het aantal bammetjes per dag langzaam aan terug te drinken. Ik begon met 10 per dag, soms 12. Gisteren had ik er 9 mee. Vandaag 8.

Ben aan mijn tweede kop koffie bezig. Zonder suiker.

Honger went wel, zo had ik bedacht. Een beetje leeg gevoel in de maag, daar ga je vast niet dood aan. Als ik maar niet dizzy word en begin te trillen, dan moet het wel vol te houden zijn volgens mij.

En op die manier is het de bedoeling dat de maag inhoud langzamerhand kleiner wordt. Probeer ik ‘s avonds gewoon anderhalf bord te nemen. In plaats van eten tot je vol zit, en omdat het eten nog niet op is.

Vind het namelijk zo zonde om eten weg te gooien. Vooral als het erg lekker is.

Maar nu, nu wordt de prullenbak mijn vriend! Voeren zal ik hem. Laat hem maar groter worden.

Hoe meer er in de prullenbak kan, hoe handiger!

Dus, ik ga aan de lijn. Sort of. Nog nooit gedaan. Nog nooit gedacht dat ik dat uberhaupt zou kunnen. Maar nu is er ergens kennelijk motivatie vandaan gekomen. Iets als … dit kán zo niet langer.

We zullen zien.