de karavaan

Vroeger had ik al regelmatig ruzie met kabel internet. Mijn internet gebruik was dermate hoog, dat we zaten te smachten op kabel internet. Het (vrij hoge) abbonement stond in schril contrast met de telefoontikken die ik er doorheen joeg. Toen we konden aanvragen hebben we dat dan ook direct gedaan, en zo waren we één van de eersten met breedband internet in de wijk.

Dat ging best goed. Totdat er veel meer mensen kwamen met breedband internet. Toen werd het een beetje druk, beetje overbelast, en moesten ze later overstappen op een nieuw systeem: docsis. Nouja, en toen begon de ellende.

Verbindingen die steeds wegvielen, en een helpdesk die zogenaamd van niets wist.

En wat bleek toen ik hier vrolijk aan mijn nieuwe baan begon? Juist: kabel internet. En wat bleek nog meer? Juist: elke maand valt hij wel een keertje uit, zo niet elke week.

Dus, zo bedachten we, we nemen er een extra lijn bij. Dat is natuurlijk wel superstoer, een bedrijf met een dubbele internet aansluiting. Dus kochten we een apparaat waar je 2 internet aansluitingen in kon prikken. Dat apparaat zou dan beide verbindingen gebruiken als ze het beide deden, en mocht er eentje uitvallen, nouja, dan pakt hij dus degene die wèl werkt. Automatisch.

Maar wat bleek, na uren puzzelen, het apparaat was stuk. Had je leuk allerlei instellingen gemaakt, vergat hij ze telkens. En da’s niet zo handig, als je die instellingen toch ècht nodig hebt.

Dus we lieten het ding terug sturen. Volgens mij heeft het ding een hele wereldreis gemaakt, want het duurde lang, langer, langst. Uiteindelijk besloot het bedrijf ons een luxe versie te geven, die een paar honderd euro duurder is.

Vonden we geen probleem. We zijn een flexibel bedrijf, wat dat betreft.

En hier ligt ie nu dus, sinds gisteren. De meneer die hem brengen kwam nam HotBrick wel erg letterlijk: het ding was loeiheet. Had de hele dag in z’n auto gelegen. Nu ben ik niet zo’n elektro expert, qua condensators, spoeltjes en weerstandjes, maar ik weet wel dat je apparatuur dat met computers te maken heeft maar beter niet al te heet kan laten worden.

Vandaag gaan we hem aanzwengelen. Sterker nog: hij is al aangezwengeld, met de ene internetlijn er alvast in. De andere heeft wat meer voeten in de aarde. Ineens doen collega’s of ze dat internet de hele dag maar nodig hebben, en of ze de hele dag lopen te mailen. Zucht. Dus we wachten even tot een goed moment (12:00, als het goed is), en dan prikken we de boel over.

Het zal mij benieuwen. Als dat werkt, hebben we gewoon load balancing met fail over draaien op een kantoor waar gemiddeld 6 man werkt.

Kijk, daar kun je mee aankomen op een verjaardag.

Zodra die bewaarplicht er komt, ga ik aan PGP beginnen. Lekker al m’n e-mailtjes coderen. Al was het maar om het principe.

Het wordt ook steeds gekker. Big brother is watching you. Alles lijkt geoorloofd tegenwoordig, iedereen is een potentiele misdadiger.

Opzich heb ik weinig te verbergen, maar ze hoeven van mij niet zo nodig te weten welke hoeveelheid alochol of andere middelen ik tot mij neem. Of als ik aan een vriend vraag of die het cdtje van Guus Meeuwis al heeft.

Wie weet waar je dan van verdacht wordt.

Versleutelen die hap, zeg ik. Laten we het ze maar eens lastig maken.

Attention to all those people from Google’s image bank: this isn’t a porno site. D’oh.

Porno

volgende festival.

lekker eten bij het concept van blof. Thuis op de bank. Heerlijk.

Nu al drie bussen, en een stuk of vijf metro stations. Mij maak je niet wijs dat dit een ongelukje is. De terroristen zijn weer bezig. Verdomme!

Update (13:15): Ook sky heeft het al over terrorist attacks. Zucht. Houdt het dan nooit op?

Ik was al verbrand. Dat was op de boot gebeurd, toen we een dagje op visite gingen bij m’n ouders. Meestal is het één keer een beetje verbranden, en daarna is het goed.

Bovendien doet dat verbranden meestal niet zo’n zeer bij mij. Het is wel rood, maar het is niet zo dat ik er wakker van lig omdat de boel in de fik staat.

Maar ik was dus al verbrand. Dus op werchter kon me niks gebeuren, vond ik. Voor de zekerheid smeerde ik zo nu en dan wel, maar als ik lekker op m’n stoeltje zat, voetjes in het badje, had ik daar allemaal geen zin in. Was het ook veel te warm voor trouwens.

Als je daar dan een paar uur zit, verbrand je dus toch. Weer.

Dus ik werd weer knalrood, en dit keer voelde ik toch ook wel een beetje een branderig gevoel toen mijn shirtje weer aan moest. Nouja, dat ging de volgende dag vast wel over, dacht ik.

Dat viel best tegen. Het duurde zo’n drie dagen voordat alle brand eruit getrokken was.

En nu is mijn rode huidje prachtig bruin. Jammer alleen dat het huidje loslaat, net als bij een slang. Alleen dan niet in één keer, zoals bij een slang, maar in allemaal kleine schilvertjes. De ene wat groter dan de ander, maar het resultaat is .. JEUK! En da’s nooit leuk.

En zo zit ik dan op kantoor, afwisselend links en rechts op mijn schouders te krabben. En als ik daarmee klaar ben klop ik mijn hand af aan mijn broek, om de schilvers kwijt te raken.

Gelukkig hebben we twee maal per week de Poolse bruid die komt schoonmaken. Anders werd het hier maar een bende.

Hmm. Beetje laat ben ik, met de actie. Maarja, ik zag het vandaag pas bij Lijn. Sommige politieke dingen zijn zo debiel. Werkelijk geen touw aan vast te knopen.

Hoezo een kloof tussen de politiek en het volk?

Update (13:30): Dat heeft goed geholpen zeg! Het hele voorstel is van de baan. Europa heeft dus toch nog een eigen mening.

(meer foto’s)
Woensdagavond vertrokken we. Niemand weet precies waarom geloof ik, maar het schijnt al jaren zo te gaan. De vorige keer mochten we na een half uurtje wachten en zeuren de camping op. Continue reading